Ανθρωπινο Δικαιωμα

Υπάρχει ένα καράβι. Είναι στητό, έχει καπετάνιο, τιμόνι και φινιστρίνια. Δεν έχει άγκυρα. Όχι γιατί δεν θα αράξει πουθενά, όπως τα πλοία των τρελών στον Μεσαίωνα, αλλά γιατί δεν επιπλέει. Ισο/ρροπεί πάνω σε μια βάση, μέρος του σχεδιασμού του. Μου το χάρισε μια γυναίκα από εκεί. Το νερό γύρω του είναι φανταστικό. Αν θέλεις, να χαρίσεις στο αντι/κείμενο, πλαίσιο. Το πιο δυνατό στοιχείο του δώρου αυτού είναι το κάλεσμα της φαντασίας του νερού. Υπάρχει μια πόλη στην άκρη του νερού. Εκεί η φαντασία αποκτά διαστάσεις ζωής. Εγκλωβισμένη από παντού, το νερό δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τη πόλη, ούτε η πόλη το νερό. Εκεί η ζωή τρελαίνεται η ίδια, αλλά οι άνθρωποι της ζωής δεν είναι τρελοί. Ο Μεσαίωνας δεν είναι σίγουρος για τη διακυβέρνηση. Ούτε των ζωντανών ούτε των νεκρών. Στην πόλη αυτή οι ψυχές συντροφεύονται, ενώ ο πόλεμος μεταμορφώνει το ζω σε πεθαίνω. Ξεχειλίζει ο θάνατος και η ζωή πάει να τον προλάβει. Στη πόλη του νερού θεριά μοναδικά και το ζω και το πεθαίνω.

Τραγούδι μακρόσυρτο, «πεθαίνω για σένα». Απόφαση θάρρους για τη γη που τραβάει βίαια τον έρωτα από την κάθε ημέρα και στη θέση του εγκαθιστά την αντίσταση. Πεθαίνω για τη γη, της ανήκω, μου ανήκει. Μας ανήκει η ζωή, μας ανήκει ο θάνατος. Στο έργο του Bob Fosse, “All that Jazz” μια γυναίκα όμορφη και νέα τον καλεί, πριν τον ανα/λάβει. Τον συντροφεύει, τον ελκύει, τον ακούει. Του δίνει πριν τον πάρει ο/η Θάνατος.

Τα ρήματα πάντα ανα/λαμβάνουν τον βίο. Σε αυτή τη διαδικασία τα επιρρήματα προ/βάλλουν τους τόπους και τις σχέσεις που δημιουργούν. Όλοι οι προ[ς]/διορισμοί πείθονται να υπ/ακούσουν στη βούληση των ρημάτων. Αυτός είναι ο κόσμος που βλέπουμε και ο άλλος που δεν βλέπουμε. Στην πόλη του εγκλωβισμού το ορατό και το αόρατο δέθηκαν. Εμφανίζονται μαζί σε χορογραφίες ανείπωτες αλλά όχι άναρθρες.

Στη Μεσόγειο είμαστε δεμένοι με το νερό και τη γη. Είμαστε υδάτινοι και γήινοι. Τραγουδάμε και όταν ζούμε και όταν πεθαίνουμε. Γινόμαστε σκιές, αλλά δεν φεύγουμε. Το μένω είναι πιο ισχυρό από το φεύγω. Σε τούτη την περίπτωση, η σκιά δεν είναι φόβος, είναι και προστασία. Έχει φύλλα, μυρωδιά, αποτροπιασμό, χαρά. Και όταν τα δένδρα καίγονται, και όταν τα σπίτια ανατινάζονται, το ανθρώπινο υπερισχύει. Έτσι έρχεται η αγάπη. Τελικά η μεγαλύτερη αντίσταση στον πόλεμο είναι η αγάπη.

Το καράβι στέκεται στη βάση του. Η ισο/ρροπία που διατηρεί δεν έχει μίσος, δεν έχει φόβο. Α/τάραχο, δια/τηρεί την υπόσταση του παιχνιδιού. Α/τάραχο φέρνει ολό/κληρη την παιδική ηλικία. Παίξε να καταλάβεις, παίξε να χαρείς. Στον πόλεμο τα παιχνίδια είναι ανάμεσα στα χαλάσματα. Όμως η παιδική εποχή παρα/μένει. Ακόμα και όταν γίνεται λαθραία.  Αν επι/ζήσω, η παιδική εποχή θα γλυστρήσει στη μήτρα και τα παιδιά που θα γεννηθούν θα έχουν μια γνώση του Μεσαίωνα. Η ιστορία θα γίνει κύτταρο και η προ/έλευση θα ορισθεί από το επι/βίωσα. Έχει ξαναγίνει αυτό. Πολλές φορές. Τι θα συμβεί αν τα ρήματα προκληθούν από την αρχή με αναπόσπαστο μέλος τους το «επί»; Έχουμε ανα/λογιστεί αυτή την πιθανότητα;   

Το ανθρώπινο δικαίωμα, πάνω από όλα, είναι η πολιτική της αγάπης. Η κτητική φωνή ταράζει σεισμικά το ανθρώπινο. Μη «πεθαίνεις για εμένα», μη «πεθαίνω για εσένα». Όταν το αντι/κείμενο αποκτήσει αλληλεγγύη με το υπο/κείμενο οι ψυχές των ζωντανών δεν θα είναι αγκαλιασμένες με εκείνες των νεκρών. Θα συντροφεύονται από γνώση, όχι απο αφανισμό. Η λέξη εμ/φ/ανίζω έχει μια σχέση συμβιωτική με το «αφανίζειν». Εμφανίζεται η σιωπή, αφανίζεται ο ήχος. Εμφανίζεται ο ήχος, αφανίζεται η σιωπή.  Η Μεσόγειος είναι γνώση. Έρχεται από τη σιωπή, όταν ο τόπος της είναι η αγάπη.

« Η Καρδιά είναι η Πρωτεύουσα του Νου

Ο Νους είναι μια μοναδική Πολιτεία –

Η Καρδιά και ο Νους μαζί

Μια μοναδική Ήπειρος

Ένας είναι ο Πληθυσμός –

Με πολλούς κατοίκους –

Αυτό το εκστατικό Έθνος

Γύρεψε – είναι ο Εαυτός σου».

Εmily Dickinson

[μετάφραση: ΧΛ ]

*Η Χριστιάνα Λαμπρινίδη είναι συγγραφέας, σκηνοθέτης και ακτιβίστρια.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.