Αλεξης Τσιπρας, ο εθνικος μας Κανακαρης

Η περίπτωση Τσίπρα- εθνικός μας κανακάρης, θυμίζει τον έφηβο γιο μας. Μέσα σε ένα επτάμηνο, τόλμησε, αγωνίστηκε, έκανε όσα λάθη μπορούσε να κάνει. Τον κανακεύουμε ξανά, τον παίρνουμε στην αγκαλιά μας, σαν να του λέμε εδώ είμαστε παιδί μου, ενηλικιώθηκες, κατάλαβες, σε συγχωρούμε και πάνω απ όλα σε πιστεύουμε. Καθαρό πρόσωπο, η ελπίδα ακόμη υπάρχει, το νέο διαδέχεται το παλιό, ισχυρό μείον κατ’ εμέ, παρωχημένος λαϊκίστικος λόγος που θυμίζει έντονα το παρελθόν. Επαναλαμβανόμενες κλισέ φράσεις.
 
Τον έχουν αποκαλέσει αιώνιο αρραβωνιαστικό, έχει ανάγκη τα χάδια μας, τον έρωτα, την αποδοχή μας. Το μισό των πολιτών επιμένει να τον θέλει ξανά στο κρεβάτι του, να μαγεύεται από τις υποσχέσεις του, να οραματίζεται μέσα από το αγνό βλέμμα του. Το άλλο μισό ανύπαρκτο, μιας και δεν μπήκε στον κόπο καν να περάσει το παραβάν.
 
Ο Βαγγέλης, έπινα μαζί του και ένα και δυο και τρεις ρετσίνες, θα περνούσα και ωραία, αλλά σ’ αυτή την περίπτωση δείχνει ο λαός (με την επιλεκτική πιθανά μνήμη), δείχνει να μην ξεχνά την καταγωγή του. Τον Θεοδωράκη τον πήρε το ποτάμι, βγήκαν οι τσιπούρες στην ακτή, Φώφη και το αίμα νερό δεν γίνεται, νάτο το συναίσθημα πάλι, ο Λεβέντης μα τι χαρά ο φουκαράς τόσα χρόνια μετά στη βουλή, ασχολίαστη θα αφήσω τη Χρυσή Αυγή, εδώ λείπει ένας Καρατζαφέρης και ο μεγάλος νικητής της βραδιάς ο Καμμένος που ένα μικρό ποσοστό 3,69% νάτος σε υπουργικά αξιώματα να παίζει με τα αεροπλανάκια του και στρατιωτάκια αμίλητα ακούνητα αγέλαστα (όπως λέει και ο αγαπητός φίλος).
 
Η Ζωή μας άφησε νωρίς, παρέα με το Λαφάζαν, που είδαν το μεγάλο όχι, να μετατρέπεται σε ένα τεράστιο Ναι, του ρεαλισμού να πω, του φόβου, της λογικής; Τέλος πάντων κόσμος μπήκε, κόσμος βγήκε. Ο θεός να βάλει το χέρι του, τα μυαλά μας να μπουν στη θέση τους, υπομονή, επιμονή, αισιοδοξία πάντα, ας πάμε με το νερό κι ας απολαμβάνουμε τις δικές μας φιγούρες. Τα τσαλίμια ταιριάζουν στο έθνος μας έτσι κι αλλιώς.
 
Αλέξη, αγόρι μου ελπίζω μαζί με σένα να βάλαμε κι εμείς μυαλό, να ωριμάσουμε, να εκσυγχρονιστούμε, να προοδεύσουμε, αφήνοντας πίσω μας κακώς κείμενα, εμμονές και κυρίως διχόνοιες. Αγαπώ αυτή την έρμη Ελλαδίτσα που να πάρει, με απογοητεύουν οι έλληνες κάποιες φορές, ανήκω μέσα σ’ αυτούς, αλλά προσπαθώ κι εγώ, αντάμα με τον Αλέξη να ενηλικιωθώ.
 
*Η Φωτεινή Ναούμ είναι συγγραφέας. Το κείμενό της αναρτήθηκε στη σελίδα της στο fb. Δημοσιεύεται με την άδειά της.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.