Η πολιτικη διασταση της επικαιρης δυσωδιας

Όσα δραματικά εξελίσσονται μπροστά μας αυτές τις μέρες, έχουν πολλές διαστάσεις. Την ποινική ήδη την ανέλαβε η Δικαιοσύνη. Η κοινωνική εξελίσσεται, με θετικές και αρνητικές εκφάνσεις, ακόμη και τις γνωστές υπερβολές. Η πολιτική τους διάσταση όμως, ήδη άρχισε να στρεβλώνεται μεθοδικά και εργολαβικά για να μένει άθικτη η πραγματική τους όψη. Που δεν αφορά τις πρόσκαιρες εντυπώσεις από ένα κακόγουστο μπρα ντε φερ κυβέρνησης – αντιπολίτευσης, αλλά την τεχνηέντως απόκρυψη της βαθιάς πολιτικής διάστασης όπως αναδεικνύεται μέσα από τη δυσωδία.

Το κυρίως ζήτημα είναι λοιπόν, ότι μέσα από τέτοιες απρόβλεπτες καταιγίδες ζυγίζονται οι εύκολες ετικέτες των πιασάρικων όρων, που τελικά απλώς χρησιμοποιούμε. Της κανονικότητας, του μεταρρυθμισμού, της προοδευτικότητας, της αξιοκρατίας, της αριστείας και λοιπών ευήκοων – αλλά τις περισσότερες φορές κενών – καλολογικών στοιχείων. Τόσο ωραίων λέξεων στις οποίες χωράνε να κρύβονται οι κλίκες, οι κολλητοί, οι παρέες, που θυμίζουν και πάλι το γελοίο επιχείρημα περί επιλογής συγκεκριμένων σχολείων όχι απλώς για την καλύτερη μόρφωση αλλά με το επιχείρημα «το παιδί σου να έχει συμμαθητές Πρωθυπουργούς και Υπουργούς». Με την προσδοκία φυσικά ότι στην καλύτερη περίπτωση, τους άριστους να τους ψάχνουν μέσα από τα μαθητικά άλμπουμ. Ασχέτως αν «μετά τη στραβή» δηλώνεται άγνοια. Κι από την άλλη μεριά, ας φουντώνει ο επίσης συμπλεγματικός ισοπεδωτικός λαϊκισμός, ως δεύτερη όψη μιας βαθιάς συντήρησης. Αν λοιπόν η βουτιά που κάνεις για να βρεις τους άριστους είναι τόσο ρηχή, καταργώντας μάλιστα όπως εν προκειμένω έναν διεθνή διαγωνισμό, κινδυνεύεις να προσαράξεις, χωρίς να μπορούν να σε σώσουν Υπουργοί και αξιωματούχοι πασπαρτού.

Όμως είναι εξοργιστικό και πάσχει από την απαιτούμενη δημοκρατική νομιμοποίηση, η όποια κυβέρνηση να θεωρεί ότι έχει το απεριόριστο δικαίωμα να διορίζει σε θέσεις κρατικών αξιωμάτων αυτούς που ανήκουν στη δική της κλίκα, που ως συνήθως περιλαμβάνει μερικές δεκάδες μεταξύ τους φίλων, που αλλάζουν και κομματικό μανδύα αν χρειαστεί. Που αγνοεί το Σύνταγμα και την εντολή των πολιτών για μια νόμιμη και δημοκρατική διακυβέρνηση, όπου οι ομάδες συμφερόντων προηγούνται της ελληνικής κοινωνίας, με τις πολύ σημαντικές της δυνάμεις, με τις αγωνίες της και τα μεγάλα της προβλήματα. Εκεί οφείλει να αναφέρεται η οποιαδήποτε κυβέρνηση, σύσσωμο το πολιτικό σύστημα και όχι στις ψευτοελίτ.

Η εμπειρία με το opengov της κυβέρνησης Παπανδρέου πρέπει να μας διδάξει πολλά. Και για τη σημασία να απευθυνθείς στη μεγάλη δεξαμενή της ελληνικής κοινωνίας και τους κινδύνους και τις στρεβλώσεις του. Όμως είναι εξοργιστικό και πάσχει από την απαιτούμενη δημοκρατική νομιμοποίηση, η όποια κυβέρνηση να θεωρεί ότι έχει το απεριόριστο δικαίωμα να διορίζει σε θέσεις κρατικών αξιωμάτων αυτούς που ανήκουν στη δική της κλίκα, που ως συνήθως περιλαμβάνει μερικές δεκάδες μεταξύ τους φίλων, που αλλάζουν και κομματικό μανδύα αν χρειαστεί. Που αγνοεί το Σύνταγμα και την εντολή των πολιτών για μια νόμιμη και δημοκρατική διακυβέρνηση, όπου οι ομάδες συμφερόντων προηγούνται της ελληνικής κοινωνίας, με τις πολύ σημαντικές της δυνάμεις, με τις αγωνίες της και τα μεγάλα της προβλήματα. Εκεί οφείλει να αναφέρεται η οποιαδήποτε κυβέρνηση, σύσσωμο το πολιτικό σύστημα και όχι στις ψευτοελίτ.

Γι’ αυτό δεν είναι άσχετο ότι το δημόσιο στοιχείο στην Εκπαίδευση, την Υγεία, τον Πολιτισμό σε αρκετούς από τους «πεφωτισμένους» των εξουσιών προκαλεί από αμηχανία μέχρι και αλλεργία. Δεν είναι τυχαίο επίσης ότι η Επιστήμη της Πολιτικής δεν παρέχει έναν μόνον ενιαίο ορισμό για την Πολιτική. Γιατί οι όψεις της είναι πολλές. Ο Αμερικανός David Easton όρισε την πολιτική ως την «επιστήμη κατανομής αξιών». Ότι η πολιτική δηλαδή συνοψίζει τις ποικίλες διαδικασίες μέσω των οποίων η κυβέρνηση απαντά στις πιέσεις της κοινωνίας κυρίως κατανέμοντας προνόμια, ανταμοιβές και κυρώσεις. Αυτό σημαίνει ότι η πολιτική ασκείται σε υπουργικά γραφεία, κοινοβουλευτικές αίθουσες και κυβερνητικά κλιμάκια και συνεπώς η πλειονότητα των πολιτών, των θεσμών και των κοινωνικών δραστηριοτήτων κινούνται «εκτός πολιτικής». Αυτό άλλωστε δεν συμβαίνει και στα κόμματα σήμερα;

Ας ξεχωρίσουμε λοιπόν από το χάος την ουσία κι ας απαντήσουμε με θεσμούς με τους οποίους δεν θα αντιμετωπίζονται οι πολίτες ως αφελείς, όταν αναρωτιούνται για κάποιο κρατικό αξιωματούχο ποιος και πώς τον διόρισε, κυρίως δε όταν όλοι «μετά τη στραβή» αρνούνται ότι τον γνώριζαν.

*Ο Γιώργος Πεταλωτής είναι πρώην βουλευτής Ροδόπης-πρώην υφυπουργός στον πρωθυπουργό

(σ.σ.: Το κείμενο προέρχεται από τον προσωπικό λογαριασμό του κ. Πεταλωτή στο facebook)

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.