Τα μαδερια της αδιαφοριας ηταν καποτε τα μαδερια ενος παγκακιου
Η εν λόγω φωτογραφία απαθανατίζει την εικόνα που παρουσίαζε από το Σάββατο ένα μέχρι πρότινος παγκάκι, από αυτά που βρίσκονται παρατεταγμένα στο μήκος του πεζοδρομίου επί της λεωφόρου Δημοκρατίας. Από αυτά που στήνουν το μικρό τους «βουλευτήριο», συνήθως, οι ηλικιωμένοι. Από αυτά που καταλήγει το βράδυ κάποιο ερωτευμένο ζευγαράκι νέων. Από αυτά που ξαποσταίνουν οι περιπατητές. Από αυτά που κάθονται αναμένοντας οι στημένοι των ραντεβού. Από αυτά που ανήκουν στο δημόσιο χώρο…
Και βέβαια, κατά το συνήθως συμβαίνον, θα ανέμενε κανείς, συμφώνως με την πρακτική της τοπικής, απανταχού, δημοσιογραφίας- ουδόλως εξαιρουμένης της εφημερίδας που φιλοξενείται το παρόν- να θίξουμε την αδιαφορία αποκατάστασης από πλευράς των εχόντων την αρμοδιότητα, για να αντιτείνουν οι ιθύνοντες τα γνωστά επιχειρήματα περί υποστελέχωσης και ούτω καθ΄ εξής.
Οφείλουμε όμως να είμαστε ειλικρινείς. Το συγκεκριμένο, μέχρι πρότινος, παγκάκι δεν ήταν λάμπα σε στύλο οδοφωτισμού, η οποία, προϊόντος του χρόνου, κάηκε. Ήταν δυο μαδέρια στερεωμένα επί τσιμεντένιων «ποδαριών», όπερ καθερμηνευόμενον εστί, δεν ήταν κάποιο φυσικό αίτιο -αφού η παρέλευση του χρόνου από της τοποθετήσεως δεν δικαιολογεί κάτι τέτοιο- που προκάλεσε τον απεικονιζόμενο βανδαλισμό αλλά ο ανθρώπινος παράγοντας.
Ασήμαντος η αφορμή για ένα τέτοιο κείμενο, μπορεί να αντιτείνει κάποιος όμως θα διαφωνήσουμε μαζί του, γιατί πιστεύουμε πως η συγκεκριμένη συμπεριφορά των βανδαλισμών είναι δηλωτική της νοοτροπίας που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχουμε όλοι εκφράσει σε κάποια στιγμή της ζωής μας. Από το πέταμα της γόπας στο δρόμο, την εναπόθεση σύμμικτων απορριμμάτων στους κάδους ανακύκλωσης, την ελευθέρα, δίχως περισυλλογή των παραγώγων, αφόδευση των ζωντανών μας κατά τη βόλτα τους και η παράθεση μπορεί να συνεχιστεί επί μακρόν… Για όλα τα παραπάνω φυσικά προτιμούμε να κατηγορούμε κάποιους άλλους -συνήθως τους εκάστοτε έχοντες την τοπική εξουσία για «την εικόνα που παρουσιάζει η πόλη» ή για «την αργοπορία και άρα την αδιαφορία της αποκατάστασης». Άλλωστε κατά το κοινώς λεγόμενο «η πολιτική είναι “σκατοδουλειά” και γι’ αυτό ο Έλληνας αφήνει να την κάνει άλλος».
Τι γίνεται όμως με την οικείωση του δημόσιου χώρου; Ποιανού ευθύνη είναι η ανάπτυξη μιας τέτοιας συνείδησης; Πόσο δικό μας αισθανόμαστε τον δημόσιο χώρο; Η απάντηση που θα δώσουμε σε αυτά τα ερωτήματα, καθορίζει και τη νοοτροπία που έχουμε ως πολίτες. Και βέβαια το οξύμωρο της χρήσης του όρου πολίτης στην επίμαχη περίπτωση υπονοεί τη χρήση του όρου ιδιώτης, αφού κανείς εχέφρων δεν θα έκανε την εικονιζόμενη ενέργεια αν αισθανόταν δικό του το παγκάκι. Είναι λοιπόν αυτή η ανοικείωση του δημόσιου χώρου που αναπτύσσει τέτοιες συμπεριφορές. Είναι η αποξένωση από τον δημόσιο χώρο, τον τόπο δηλαδή που εκδηλώνουμε την κοινωνική μας ενσυναίσθηση, το δημοκρατικό μας φρόνημα, που στρέφει τον οποιοδήποτε σε τέτοιου είδους ενέργειες. Είναι η αδιαφορία μας και είναι ο κανόνας της κοινωνικής μας αλήθειας, διότι ο επιθετικός προσδιορισμός δημόσιος-η-ο σε αυτόν τον τόπο δεν ταυτίζεται με εμάς αλλά με κάποιον άλλο. Εξ ου και ο «δήμος δεν κρατεί» σε τούτο τον τόπο…
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
