«Ζωντανη» η ΕΝ.ΚΛΩ, σε ισχυ το σχεδιο επανεκκινησης
Μετά από την παραίτηση του κ. Γιάννη Τόλιου από τη θέση του γ.γ. Βιομηχανίας του Υπουργείο Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, προκλήθηκε όπως ήταν φυσικό έντονη ανησυχία αναφορικά με την έκβαση του σχεδίου επαναλειτουργίας της ΕΝ.ΚΛΩ., που ο ίδιος είχε εξαγγείλει πριν από λίγες εβδομάδες από την Κομοτηνή. Στον απόηχο αυτής της εξέλιξης, ο «ΠτΘ» φιλοξενεί τον κ. Γιάννη Μουσουλίδη, που ήταν ο τελευταίος διευθύνων σύμβουλος της εταιρίας, ο επιχειρήσας να προωθήσει την περίοδο 2010-2012 να βάλει σε εφαρμογή ένα σχέδιο αναδιάρθρωσης για την αποφυγή της πτώχευσης. Το σχέδιο εκείνο συνάντησε τη σθεναρή άρνηση των τραπεζικών ιδρυμάτων εκείνη την εποχή, όμως ο ίδιος επέμεινε, μαζί με τους υπόλοιπους εργαζόμενους, στην παρουσίαση μιας πρότασης επανεκκίνησης της ΕΝΚΛΩ, που τελικά υιοθετήθηκε από τη σημερινή κυβέρνηση. Οι αλλαγές στο Υπουργείο Παραγωγικής Ανασυγκρότησης ουδόλως επηρεάζουν την προοπτική της επαναλειτουργίας, μας δήλωσε κατηγορηματικά ο κ. Μουσουλίδης, ενώ μας κατέθεσε και ενδιαφέρουσες πτυχές του φιλόδοξου σχεδιασμού που βρίσκεται υπό υλοποίηση.
«Η επαναλειτουργία δεν είναι θέμα προσώπων, είναι θέμα αξιοπιστίας του μοντέλου»
ΠτΘ: Κ. Μουσουλίδη, ακούσαμε το σχέδιο της επαναλειτουργίας της ΕΝ.ΚΛΩ. από τα χείλη του πρώην γ.γ. Βιομηχανίας και αναρωτιόμαστε αν το γεγονός ότι ο κ. Τόλιος αποχώρησε από τη συγκεκριμένη θέση αποτελεί αντικείμενο ανησυχίας. Μπορεί αυτή η αποχώρηση να ανατρέψει τον όλο σχεδιασμό του Υπουργείου;
Γ.Μ.: Η πρόταση, που κάναμε ως εργαζόμενοι, δεν απευθυνόταν σε ένα πρόσωπο μεμονωμένα, αλλά παρουσιάστηκε στο Υπουργείο Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, στο οποίο τύχαινε εκείνη τη στιγμή να είναι επικεφαλής του τομέα Βιομηχανίας ο κ. Τόλιος. Από εκεί και πέρα όμως παρουσιάστηκε και στο Υπουργείο Εργασίας, ως συναρμόδιο Υπουργείο, ενώ ταυτόχρονα παρουσιάστηκε και στη σύνδικο και στον διαχειριστή της πτώχευσης. Δηλαδή, η πρότασή μας κατατέθηκε θεσμικά σε όλους τους εμπλεκόμενους φορείς. Άρα, από τη στιγμή που το κράτος δια της θεσμικής θέσεως του κ. Τόλιου, την επικρότησε και συνέβαλε στο να προχωρήσει ο σχεδιασμός, θεωρούμε ως εργαζόμενοι ότι αυτή ήταν μια κυβερνητική απόφαση, το να προχωρήσει ένα τέτοιο μοντέλο. Το ίδιο άλλωστε μας έχει ειπωθεί και από το Υπουργείο Εργασίας. Επίσης, και η νέα ηγεσία του Υπουργείου Παραγωγικής Ανασυγκρότησης έχει ενημερωθεί για τα τεκταινόμενα και από όσο γνωρίζουμε ο νέος Υπουργός το στηρίζει απόλυτα. Άρα μιλάμε για μία κυβερνητική απόφαση για την επαναλειτουργία και όχι για την απόφαση ενός μεμονωμένου προσώπου. Το οποίο πρόσωπο οφείλω να δηλώσω ότι από την πρώτη στιγμή αγκάλιασε την πρότασή μας, κατάλαβε τη σπουδαιότητά της και όσο ήταν σε αυτή τη θέση βοήθησε τα μέγιστα. Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι δε βοήθησαν και οι υπόλοιποι φορείς. Όπου έχουμε απευθυνθεί, έχουμε διαπιστώσει ότι την αντιμετωπίζουν απολύτως θετικά, όπως συνέβη και με την πρόεδρο της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών, την Κατσέλη. Άρα δεν είναι θέμα προσώπων, αλλά είναι θέμα αξιοπιστίας του μοντέλου.
«Οι τράπεζες την περίοδο 2010-2012 δεν είχαν αντιληφθεί ότι η καταστροφή που ερχόταν θα μπορούσε να σταματήσει αν ήταν πιο ευέλικτες»
ΠτΘ: Θυμόμαστε ότι όλη αυτή η υπόθεση είχε ναυαγήσει το 2012, λόγω μίας, όχι απλά αρνητικής στάσης, αλλά και μίας διάθεσης εμπαιγμού εκ μέρους των τραπεζών έναντι των εργαζομένων. Τώρα έχετε εμπιστοσύνη ότι οι τράπεζες θα κρατήσουν τον λόγο τους και θα συμβάλλουν πράγματι σε αυτήν τη νέα προσπάθεια;
Γ.Μ.: Το παρελθόν με το παρόν έχουν μια ουσιαστική διαφορά. Δυστυχώς, κατά την περίοδο 2010-2012 οι τράπεζες ακόμα αντιμετώπιζαν το θέμα της παραγωγικής ανασυγκρότησης με δεδομένα του 2000. Δεν είχαν αντιληφθεί ότι η καταστροφή που ερχόταν σε όλον τον παραγωγικό ιστό θα μπορούσε να σταματήσει, αν ήταν πιο ευέλικτες. Δυστυχώς, ακολούθησαν λάθος πολιτική του τύπου «δε θέλουμε να βάλουμε άλλα λεφτά, προτιμούμε να χάσουμε 200 εκατ. ευρώ», όπως επίσης «δε θέλουμε να εισπράξουμε και λεφτά», γιατί είχε έρθει και επενδυτής εκείνη την εποχή. Οι τράπεζες λοιπόν, ειδικά δύο εξ αυτών, ακολούθησαν μια άκαμπτη στάση. Αλλά όλο αυτό ανήκει στο παρελθόν και σήμερα αντιμετωπίζουμε μια άλλη κατάσταση. Έχουμε σταματημένες εταιρίες και αδρανή εξοπλισμό σε διάφορους κλάδους, χιλιάδες εργαζόμενους απ’ έξω που τους πληρώνει το κράτος με τα επιδόματα, ενώ αν καθίσουμε όλοι μαζί για να δούμε πώς με τα λιγότερα δυνατά κεφάλαια μπορούμε να επανεκκινήσουμε κάποιες μονάδες, τότε υπάρχει ένα φως στην άκρη του τούνελ. Σε αυτή τη φάση οι τράπεζες έδειξαν απολύτως θετικές. Άρα, ενώ δε βλέπανε μεταξύ του 2010 και του 2012 αυτό που ερχότανε, τώρα καλούνται να αντιμετωπίσουν μία καταστροφή και έως τώρα, από όσες συναντήσεις έχουμε κάνει, το κλίμα είναι απολύτως θετικό. Επειδή ρωτήσατε αν μπορούμε να τους έχουμε εμπιστοσύνη, σας απαντώ ότι κανείς δεν έχει εμπιστοσύνη σε κανέναν, αλλά η πράξη θα δείξει κατά πόσον οι θετικές κριτικές θα φτάσουν στην υλοποίηση. Πιστεύω όμως τώρα ότι επειδή είναι έτσι η κατάσταση σε όλον τον παραγωγικό ιστό, θα γίνει κάτι γρήγορα και σωστά.
«Οι νέες διατάξεις για την κατάταξη των πιστωτών θα ισχύσουν από την 1/1/2016 και θα αφορούν μόνο τις νέες πτωχεύσεις»
ΠτΘ: Ένα άλλο σημείο, που προκαλεί επιφυλάξεις, αφορά στις αλλαγές που έγιναν στην Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας και στην αναδιάταξη των δικαιωμάτων των τραπεζών, του δημοσίου και των εργαζομένων επί των περιουσιών των πτωχευσάντων επιχειρήσεων. Αυτή η εξέλιξη μπορεί να επηρεάσει τους δικούς σχεδιασμούς;
Γ.Μ.: Η ερώτηση είναι καίρια, γιατί έχει να κάνει με δύο παραμέτρους. Η μία είναι αν επηρεάζουν άμεσα οι νέες διατάξεις την πρότασή μας και η απάντηση είναι όχι, διότι οι μεταβατικές διατάξεις του νόμου, που ψηφίστηκε, αναφέρουν ρητά ότι η καινούργια μορφή κατάταξης των πιστωτών θα ξεκινήσει από την 1/1/2016 και θα αφορά μόνο τις νέες πτωχεύσεις. Όμως, είτε ίσχυε το παλιό, είτε το καινούργιο καθεστώς, η κατάσταση πτώχευσης μεγάλων εταιριών, ανεξαρτήτως του πίνακα κατάταξης, πρέπει να έχει σα στόχο όχι το πώς θα μοιράσουμε τα ιμάτια, τα τούβλα και τις μηχανές, αλλά για το πώς θα κάνουμε να επαναλειτουργήσουν οι επιχειρήσεις. Ως προς το πώς θα μοιράσουμε το κόστος αυτό, δηλαδή ποιος θα βάλει τα περισσότερα και ποιος θα διαγράψει τα περισσότερα, έρχεται σε δεύτερο επίπεδο συζήτησης.
«Μελέτες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής υποδεικνύουν ότι στην Ελλάδα πρέπει να ασχοληθούμε με την αναδιάρθρωση του κλάδου από την αρχή και σοβαρά»
ΠτΘ: Γνωρίζετε καλά την αγορά γύρω από το βαμβάκι και γύρω από την κλωστοϋφαντουργία. Σε ένα αβέβαιο τοπίο γύρω από το αν θα συνεχιστούν οι επιδοτήσεις και αν η χώρα μας θα συνεχίσει να παράγει μεγάλες ποσότητες, αλλά και σε μια εποχή που άλλες χώρες παράγουν φθηνά προϊόντα, είναι μήπως παράτολμο να στήνουμε υπό αυτές τις συνθήκες μία νέα βιομηχανία κλωστοϋφαντουργίας στην Ελλάδα;
Γ.Μ.: Καταρχήν, όταν μιλάμε για την ελληνική παραγωγή βάμβακος, μιλάμε για μία χώρα η οποία είναι μεταξύ της 11ης και της 17ης , ανάλογα με τη χρονιά, θέσης στην παγκόσμια παραγωγή βάμβακος σε απόλυτο αριθμό. Καταλαβαίνετε ότι μιλάμε για έναν πολύ μεγάλο «παίχτη». Όσο κι αν μειωθεί η καλλιέργεια του βάμβακος, το ύψος των παραγόμενων τόνων στην Ελλάδα, που είναι μεταξύ 300.000 και 350.000 τόνων, είναι τόσο μεγάλο, που οφείλεις να δεις όλη την αλυσίδα παραγωγής από εκεί και πέρα. Άρα η αλλαγή στην παραγωγή βάμβακος, όποια κι αν είναι αυτή, δεν επηρεάζει τις εναπομείνασες μονάδες κλωστοϋφαντουργίας.
Επίσης, ότι παράγεται περισσότερο βαμβάκι από κάποιες χώρες, δε σημαίνει ότι η τιμή του ως αγροτικού προϊόντος θα πέσει. Είναι ανοδική η τάση και για τα επόμενα χρόνια, γιατί η ζήτηση κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων επίσης αυξάνεται.
Το τρίτο επίπεδο έχει να κάνει με την κλωστοϋφαντουργία ως κλάδο. Οι μελέτες που έχει κάνει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αφορούν δύο τομείς. Η μία έγινε το 2012 από την Deutsche Bank για λογαριασμό της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και ανέδειξε ότι η Ελλάδα πρέπει να ασχοληθεί πρωτίστως με τον τουρισμό, με τη φαρμακοβιομηχανία και με την κλωστοϋφαντουργία, όπου έχει ήδη πολλές υποδομές. Οι υποδομές που έχουμε στην Ελλάδα, έστω κι αν είναι ανενεργές, σαν όγκος είναι ο μεγαλύτερος σε όλη την Ευρώπη. Άρα είναι αστείο να έχουμε την πρώτη ύλη, να έχουμε και τις υποδομές και να κάνουμε ότι δεν τα βλέπουμε. Επιπλέον, το 2013 βγήκε μια δεύτερη μελέτη, που αφορούσε στην αναδιάρθρωση του κλάδου πανευρωπαϊκά και η οποία υποδεικνύει ότι στην Ελλάδα πρέπει να ασχοληθούμε με την αναδιάρθρωση του κλάδου από την αρχή και σοβαρά. Αυτή η μελέτη επίσης υιοθετήθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Αυτό λοιπόν, που πρέπει να γίνει είναι η Ελλάδα να συνεχίσει να ασχολείται με την κλωστοϋφαντουργία, αλλά σε άλλη κατεύθυνση. Αντί να γίνει παραγωγός φασόν προϊόντων, πρέπει να γίνει παραγωγός δικών της προϊόντων, με βάση το ισπανικό και το ιταλικό μοντέλο.
«Δεν πάμε να κατακτήσουμε την παγκόσμια αγορά, όμως ούτε να γίνουμε και ανταγωνιστές του Μπαγκλαντές και του Βιετνάμ»
ΠτΘ: Το κόστος των προϊόντων αυτών θα είναι ανταγωνιστικό στη διεθνή αγορά;
Γ.Μ.: Ναι, απολύτως. Η Ροδόπη και η Μαρώνεια είναι εργοστάσια, που έχουν χτιστεί το 1999 και το 2000, ο εξοπλισμός τους είναι απολύτως σύγχρονος και μπορεί να παράξει νήμα πολύ υψηλής προστιθέμενης αξίας, αντί να παράγει νήμα που θα ανταγωνίζεται τον Ινδό. Αυτό που γινόταν τόσα χρόνια στην ΕΝΚΛΩ ήταν ότι χρησιμοποιούσαμε μία Ferrari για να την πηγαίνουμε στον χωματόδρομο. Πρέπει να πας σε άλλες αγορές με υψηλή προστιθέμενη αξία, κάτι που απαιτεί και κόπο και επιμονή, αλλά είναι ο μόνος δρόμος. Επίσης να σας θυμίσω ότι η ΦΑΝΚΟ ήταν ο αποκλειστικός κατασκευαστής της Benetton και της Nike, άρα τεχνογνωσία ποιότητας έχει εξ ορισμού. Γιατί λοιπόν να μην βγάλουμε το ελληνικό brand name σε πολύ λιγότερες ποσότητες, αλλά σε πολύ πιο ακριβή τιμή; Αυτός είναι ο δρόμος και το σχέδιο, που έχουμε βάλει επί τάπητος. Αλλά συγκεκριμένο, με αριθμούς, όχι με μεγαλοϊδεατισμούς ότι θα κατακτήσουμε την παγκόσμια αγορά. Όμως δε θα πάμε να γίνουμε και ανταγωνιστές του Μπαγκλαντές και του Βιετνάμ.
«Δεν πάμε να ανταγωνιστούμε τις άλλες ελληνικές βιομηχανίες, είναι άλλο το προϊόν μας»
ΠτΘ: Αυτό είναι σημαντικό, όπως το διευκρινίζετε, γιατί θα μπορούσαν να δημιουργηθούν λάθος εντυπώσεις και αμφιβολίες….
Γ.Μ.: Είναι κάτι που έχει πολύ μεγάλη σημασία, που το επισημαίνω για κάποιους που λένε διάφορα. Έκλεισαν τα εργοστάσια στη Θράκη, έκλεισαν τα εργοστάσια στη Νάουσα… Είδατε όμως κάποια άλλη ελληνική βιομηχανία να παίρνει αυτό το μερίδιο της αγοράς, που είχε η Ενωμένη Κλωστοϋφαντουργία; Δηλαδή πήρε κάποιος αυτές τις ποσότητες και τις χρησιμοποίησε για δικιά του πρόοδο; Η απάντηση είναι όχι. Όταν φεύγει μία εταιρία, όπως η ΕΝΚΛΩ, από την αγορά δεν υποκαθίσταται από κάποιους άλλους. Πρέπει λοιπόν να δούμε την κλωστοϋφαντουργία ως κλάδο γενικά. Ο ΑΚΚΑΣ για παράδειγμα φτιάχνει το καλύτερο τζιν στον κόσμο, η Επίλεκτος φτιάχνει το καλύτερο έγχρωμο νήμα. Εμείς όμως δεν πάμε να ανταγωνιστούμε αυτούς τους ανθρώπους, είναι άλλο το προϊόν μας. Μπορούμε όμως όλοι από κοινού να χρησιμοποιήσουμε την ταυτότητα του ελληνικού προϊόντος και να πουλάμε στις αγορές μαζί. Αυτή είναι η λύση, όχι το «να πεθάνει ο γείτονας, για να ζήσω εγώ». Αφού ο γείτονας παράγει άλλο προϊόν.
«Μπορούμε να έχουμε ολοκληρώσει τη νομική διαδικασία το αργότερο στα τέλη του Σεπτεμβρίου»
ΠτΘ: Τώρα, με την αισιόδοξη προοπτική που μας περιγράψατε, ποια θα είναι τα επόμενα βήματα και σε τι χρόνο να περιμένουμε εξελίξεις;
Γ.Μ.: Η πρότασή μας έχει συγκεκριμένα βήματα. Κατά πρώτον όλοι οι πιστωτές θα καθίσουν γύρω από ένα τραπέζι και θα συμφωνήσουν σε ένα κείμενο, το οποίο θα κατατεθεί στον εισηγητή της πτωχεύσεως, δηλαδή στο δικαστήριο. Αυτό θα λέει πρακτικά ότι εμείς τις απαιτήσεις, που έχουμε σε ένα μεγάλο ποσοστό τις κάνουμε μετοχές, με αποτέλεσμα να φεύγει το χρέος και να υποκαθίσταται από νέα ιδιοκτησία. Με αυτόν τον τρόπο η εταιρία επανέρχεται σε μία βιώσιμη νομική λειτουργία. Ο στόχος είναι το νομικό κείμενο να είναι ολοκληρωμένο κατά την έναρξη των δικαστηρίων τον Σεπτέμβριο, ώστε να κατατεθεί άμεσα. Μπορούμε να έχουμε ολοκληρώσει τη διαδικασία το αργότερο στα τέλη του Σεπτεμβρίου.
«Με τέτοιου είδους προσεγγίσεις, όπου όλοι θα κάνουμε πίσω από απαιτήσεις, που δε θα πάρουμε ποτέ, πρέπει να επανεκκινήσουμε πολλές επιχειρήσεις»
ΠτΘ: Ποιο είναι το μήνυμα, που θα θέλατε να στείλετε, με αφορμή την κορύφωση αυτού του μεγάλου αγώνα για την αποδοχή της πρότασης, που είχατε εδώ και αρκετά χρόνια;
Γ.Μ.: Το μήνυμα είναι ότι πρέπει να δούμε κατά πρώτον πώς μπορούν να ξεκινήσουν οι σταματημένες επιχειρήσεις στην Ελλάδα, χωρίς να περιμένουμε «τρομερούς» επενδυτές, που όλο έρχονται και ποτέ δεν έρχονται. Πρέπει να βρούμε τον τρόπο εμείς ως χώρα. Κάνουμε όμως ένα μεγάλο λάθος. Εξαιτίας ίσως κακών επιχειρηματιών, καταδικάζουμε και τα προϊόντα, καταδικάζουμε και τα εργοστάσια. Αυτό είναι παράλογο, δε γίνεται πουθενά στον κόσμο. Πρέπει λοιπόν με τέτοιου είδους προσεγγίσεις, όπου όλοι θα κάνουμε πίσω από απαιτήσεις, που δε θα πάρουμε ποτέ, να επανεκκινήσουμε πολλές επιχειρήσεις σε όλη την Ελλάδα. Ας τραβήξουμε πρώτα έτσι και μετά από την επανεκκίνηση τα ποσοστά, που έχουν οι τράπεζες ή το ελληνικό δημόσιο ας τα πουλήσουν σε όποιον επενδυτή θέλουν. Αλλά τότε η επιχείρηση θα είναι βιώσιμη και θα έχει και μία αξία.
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
