Γραμματα στην Ασπα – 7

Κομοτηνή, 23-09-2015
 
Καλή μου,
 
Οι εκλογές τελείωσαν. «Καλώς όρισες στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά» έλεγε το πρώτο μήνυμα που πήρα το βράδυ των εκλογών. Το ‘χε στείλει μια συντρόφισσα, απ’ την ΑντΑρΣυΑ. Ένας άλλος –πρώην ΣυΡιζΑίος που τώρα ψήφισε εμάς– μ’ είδε σκεπτόμενο, «Έλα ρε φίλε» μου ‘πε, «δες το απ’ τη θετική πλευρά. Πρώτη φορά ήμαστε στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά. Καιρός δεν ήταν να το γευτούμε και αυτό;»
 
Καλό πράγμα ο σαρκασμός. Καλύτερο ο αυτοσαρκασμός. Ας πούμε, εγώ με το σαρκασμό (αλλά για μένα και αυτοσαρκασμό) των «Τσιπροφρουρών» προς εμάς, που ανεβάζανε τις φωτογραφίες συντρόφων και γράφανε λεζάντα «Όταν τα βρίσκουν στα κτήρια της βουλής, η μόνη αντιπολίτευση είμαστε εμείς», γέλασα. Έξυπνο, αλλά –αν και δεν το είχαν σκεφτεί έτσι– και αληθές. Για να σαρκάζει και να αυτοσαρκάζεται ο άνθρωπος πρέπει να έχει ωριμάσει, να γνωρίζει και να έχει νικήσει τον εγωισμό του.
 
Η «τρολιά» αντίθετα είναι το «χιούμορ» χαμηλού επιπέδου. Είναι για τους «κάγκουρες». Αυτούς που συχνάζουν στα σκυλάδικα και ακούν Παντελίδη και, επειδή ήθελαν να «τιμωρήσουν» το σύστημα, έβαλαν στη βουλή τον Β. Λεβέντη, τον ανθρωπάκο αυτό με το καφέ, που απ’ τα κανάλια «τελείωνε» στη μούρη μας, ο τυπάκος που έριχνε κατάρες στον Μεγάλο και στον Γκαντέμη.
 
Το σύστημα ξέρει το παιχνίδι. Οι σύγχρονοι γερμανοτσολιάδες, ξαναέβαλαν στη βουλή το τι-Ποταμίσιο «τσιράκι των μεγαλοκαναλαρχών» και τους όμοίους του σ’ όλη τη χώρα.
 
Το ΠαΣοΚ δεν πεθαίνει ποτέ, είπαμε. Σαν τις κατσαρίδες. Αν δε γίνει πραγματικά επανάσταση σ’ αυτή τη χώρα, όσο θα υπάρχουν κάλπες, το ΠαΣοΚ θα είναι στη βουλή. Πλέον είμαι σίγουρος γι’ αυτό. Τέτοια μπόχα. Επίσης, έχουμε μισό εκατομμύριο φασίστες που με την ψήφο τους οπλίσανε το χέρι των δολοφόνων ναζί.
 
Ο νεοελληναράς ο «βαρύμαγκας» με το τζατζίκι στο μουστάκι να’ουμ, παρά την συντριπτική του ήττα, αύξησε τα ποσοστά του κόμματός του. Αυτού που σε μια δημοκρατική χώρα, έπρεπε να εξαφανιστεί προ πολλού.
 
Και το… «γελαστό παιδί», (ξε)γέλασε πάλι (σ)τον κόσμο. Και είναι οπλισμένος πλέον να εφαρμόσει το μνημόνιο που ψήφισε και να κόβει συντάξεις, να κάνει πλειστηριασμούς, να μας πνίξει στη φορολεηλασία, να στέλνει και το τελευταίο κομμάτι της νεολαίας που απέμεινε στο εξωτερικό, για το όνομα της… Αριστεράς!
 
Ο μεγάλος Λένιν, έλεγε πως «τα χρόνια της ήττας είναι ένα πολύ καλό σχολείο». Και εμείς θα διδασκόμεθα πολλά απ’ όλα αυτά.
 
Ηττηθήκαμε. Ναι. Αλλά, όπως είπε πολύ σωστά και ο σ. Λαφαζάνης, χάσαμε μια μάχη, όχι τον πόλεμο. Και για να μην χάσουμε ολόκληρο τον πόλεμο, πρέπει να ανασυγκροτηθούμε γρήγορα. Να οργανωθούμε και να ετοιμαστούμε για τις συγκρούσεις που μας περιμένουν. Να κατέβουμε –και πάλι– στην κοινωνία και να τους μιλάμε τους ανθρώπους, με ανοιχτή καρδιά και καθαρά λόγια.
 
Χωρίς όμως τους «λαϊκισμούς». Να συγκρουστούμε ταυτόχρονα και με τα συντηρητικά κομμάτια της κοινωνίας, τους «κάγκουρες» και τη νοοτροπία τους. Γιατί, για την ανατροπή χρειάζεσαι λαό. Και με «κάγκουρες» λαό δε φτιάχνεις.
 
Όχι επίσης στην καθοδήγηση και στους παραγοντισμούς. Να μαθαίνουμε μαζί με τον κόσμο της δουλειάς και να μην παίζουμε τους παντογνώστες που δείχνουν στους άλλους τι να κάνουν.
Με λίγα λόγια, πρέπει να κάνουμε την ανατροπή πρώτα μέσα στην Αριστερά και μετά μέσα στην κοινωνία. Να τα επανιδρύσουμε, με τρόπο ώστε «να μην μείνε πέτρα πάνω στη πέτρα», όπως θα έλεγε και ο Λένιν.
 
Έχουμε πολύ δουλειά, στον αγώνα μας για τη μετατροπή από Homo Sapiens σε Homo Sapiens Sapiens…
 
Έχεις να προτείνεις κανένα μυθιστόρημα απ’ την παγκόσμια λογοτεχνία;
 
Φιλιά,
ΜουΤσο 

Ρόνι Μαργκούλιες*

Μετάφραση: Μουσταφά Τσολάκ
 
Η ελπίδα
 
Το κεφάλι μου κουρεμένο, μόλις είχα γυρίσει απ’ το στρατό
και εκεί που ήταν να λύνεται ο αφαλός μου
μια γυναίκα με ένα άσπρο μπουρνούζι βγήκε μπροστά μου ένα πρωί.
 
Το νόημα του μαύρου, το περιεχόμενο της νύχτας ήταν τα βρεγμένα της μαλλιά.
Στα μάτια της η ελπίδα, η δέσμευση και το μυστήριο,
δροσοσταλίδες στην επιδερμίδα της
μπήκε στη ζωή μου σαν το πρώτο φως της ημέρας.
 
Ήμουν πολύ νέος τότε. Εν έτει ογδόντα δύο.
Όλα πιο εύκολα ήταν, αναμφίβολα, σε τέτοια ηλικία.
Ήταν κατανοητό να ερωτευτώ έτσι εκείνη τη στιγμή.
 
Το ακατανόητο είναι
το να την αγαπώ ακόμα ύστερα από τόσα χρόνια. 
 
Ίσα ίσα
 
Πίσω απ’ το γραφείο
ένα αποδεικτικό χαρτί απ’ τη τράπεζα:
Στις 22 Δεκέμβρη του ‘94
72 στερλίνες κατέθεσα
στην Barclays Bank.
Δύο χρόνια σχεδόν πέρασαν
από τότε που ξοδευτήκαν αυτά τα λεφτά.
 
Το πήρε το μάτι μου χθες βράδυ.
Και εκεί που το πήρα και το ‘ριχνα στο τασάκι,
πίσω του σβησμένα γράμματα,
ένα δυσδιάκριτο χειρόγραφο:
“I love you” έγραψε η Έλσα.
Το e είναι σαν το έψιλον.
 
Το είχα δει τότε;
Ή έπεσε πίσω απ’ το γραφείο
χωρίς να το ΄χω δει;
Δε θυμάμαι.
 
Ούτως ή άλλως τι σημασία έχει.
Και τα λεφτά ξοδεύτηκαν
και η αγάπη.
 
Και έχει ξεθωριάσει τόσο πολύ
που ίσα ίσα διαβάζω τα γράμματα. 
 
Εκεί που ξυριζόμουνα
 
Το πρόσωπό μου άγγιζε η Έλσα.
Εκεί που είχα καθίσει και προσπαθούσα να διαβάσω ένα βιβλίο.
Καθώς παρακολουθούσα αυτούς που κάθονται απέναντί μου στο μετρό.
Εκεί που κρύωνα αφού είχα βγει απ’ τη θάλασσα.
Το πρόσωπό μου άγγιζε η Έλσα.
Κι εγώ ενοχλούμουν.
 
Εκεί που ξυριζόμουνα χθες μπροστά στον καθρέφτη,
το θυμήθηκα απότομα.
Σαν να ένιωσα τα δάχτυλά της στο πρόσωπό μου,
στα μάγουλά μου, στα χείλη μου.
 
Μετά σκέφτηκα,
τρία χρόνια πέρασαν,
εκείνο το πρόσωπο ήταν άλλο
άλλο αυτό το πρόσωπο. 
 
 
*Ο Ρόνι Μαργκούλιες είναι δημοσιογράφος και ποιητής
 

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.