Το Θεατρο

Ζούμε σε μια καθημερινή παράσταση του παραλόγου.

Όλα σχεδόν γίνονται αντανακλαστικά – αυτόματα, όπως το καλημέρα, το καλησπέρα και το καληνύχτα. Όπου κι αν απευθύνεις την ερώτηση «τι κάνεις;» παίρνεις για απάντηση το «καλά», άσχετα αν ισχύει ή όχι, που συνήθως δεν ισχύει. Απαντάμε χωρίς καν να μπούμε στο κόπο να σκεφτούμε, χωρίς να κατανοήσουμε σε ποιον μιλάμε. Έχουμε αποχαυνωθεί από την απρόσωπη και παράλληλα διπρόσωπη καθημερινότητα . Έχουμε όλοι μας γίνει θεατρίνοι στην ίδια μας την ζωή.

Φτάσαμε στο σημείο εκείνο που η προσποίηση μας, να έχει γίνει τόσο αληθινή ώστε να συνιστά μια παράλληλη ζωή. Έχουμε εντρυφήσει τόσο πολύ σε αυτό το παράλληλο σύμπαν που όλοι σχεδόν αγαπούν αυτό που προσποιούμαστε ότι είμαστε. Κι ενώ βυθιζόμαστε κι άλλο στην συνήθεια της προσποίησης φτάνουμε στο σημείο εκείνο να αγαπάμε και εμείς οι ίδιοι αυτή την ψεύτική εικόνα μας, να αγαπάμε τον άλλο μας εαυτό κι όχι αυτό που πραγματικά είμαστε.

Συνεχίζουμε ασύστολα και με αυξανόμενο ρυθμό να προσποιούμαστε ότι είμαστε καλά όταν δεν είμαστε, να λέμε ότι αισθανόμαστε κάτι όταν αυτό δεν ισχύει κι να συνεχίζουμε, φοβούμενοι ότι αν αποκαλυφθεί η πραγματικότητα όλοι οι άλλοι θα θυμώσουν, θα πληγωθούν, θα απογοητευθούν. Λειτουργώντας όλοι καθαυτό τον τρόπο δημιουργούμε μια θεατρική παράσταση ή αναπαράσταση της κοινωνίας που ζούμε με αποτέλεσμα αυτή η παράσταση να υποκαθιστά την πραγματικότητα.

Έτσι ο μέσος Έλληνας ζει στην φαντασίωση του «θέλω». Θέλω να γίνω καλύτερος, θέλω να γίνω πλουσιότερος, θέλω να γίνω εξυπνότερος, θέλω… και πάλι θέλω. Κανείς όμως δεν ζει στην πραγματικότητα όπως αυτή οριοθετείται από το «μπορώ». Μπορώ να γίνω καλύτερος; Μπορώ να γίνω πλουσιότερος; Μπορώ να γίνω εξυπνότερος; Αν ναι τότε γιατί δεν κάνω κάτι για αυτό; Γιατί δεν δημιουργώ την πραγματικότητα που ζω; Γιατί δεν ζω αληθινά;

Αντιλαμβάνομαι και κατανοώ το «δεν μπορώ» που υφίσταται εξαιτίας αντικειμενικών λόγων. Πολύ δε περισσότερο ΤΙΜΩ το συνειδητό «δεν μπορώ», ως μια έκφραση αυτογνωσίας. Δυσκολεύομαι όμως να καταλάβω εκείνο το τυφλό «δεν μπορώ», χωρίς καν να προσπαθήσω να πράξω κάτι προς την κατεύθυνση της επιθυμίας μου όπως αυτή προκύπτει από τα «θέλω» μου.

Το δίχως άλλο στα ερωτήματα άνωθεν υπάρχει μόνο μια απάντηση: ο ΦΟΒΟΣ της πραγματικότητας όπως αυτή θα δημιουργηθεί από την επιλογή μας να πράξουμε κι ο ΦΟΒΟΣ για τις αλλαγές σε αυτή που ζούμε.

Αποτέλεσμα να ζούμε βουτηγμένοι σε ένα κόσμο, με αυστηρά προσωπικά όρια, χωρίς κίνηση, χωρίς πράξη, να ζούμε και να βαλτώνουμε σε μια ακινησία πράττοντας το μόνο που μπορούμε σε αυτή την κατάσταση την κακή κριτική και το βόλεμα ψάχνοντας τον μπάρμπα μας στην Κορώνη κι δεν προσπαθούμε για το ελάχιστο προφανές να γίνουμε αυτός ο περιβόητος «Μπάρμπας της Κορώνης».

Κάπως έτσι αλυσοδένει, με φανταστικά δεσμά, ο καθένας μας τον εαυτό του και χάνουμε την ελευθερία μας. Κάπως έτσι έχουν χάσει το νόημα οι λέξεις και πολύ περισσότερο τα συναισθήματα πίσω απ’ αυτές. Κάπως έτσι χάνεται κι η ψυχή μας. Κι κάπου εκεί αρχίζει να γεννιέται εκείνος ο φόβος και η ντροπή που μας αδρανοποιεί και δεν μας αφήνει πλέον να αισθανθούμε, να ζήσουμε… και το παιχνίδι έχει πλέον οριστικά χαθεί.

Λυπάμαι που θα σας το πω αλλά την χρειαζόμαστε αυτή την ελευθερία, αυτές τις λέξεις, αυτά τα αληθινά συναισθήματα, αυτή την ψυχή γιατί όσο έντονα κι αν είναι όλα τους, όσο τρομακτικά κι αν γίνονται είναι αυτά που μας κρατούν ζωντανούς, που μας οδηγούν να ζήσουμε στον κόσμο του «μπορώ», στον κόσμο της αλήθειας με ψηλά το κεφάλι, στον κόσμο του πράττω ελεύθερα κι να πάψουμε να είμαστε  θεατρίνοι – υπηρέτες – σκλάβοι στον νοσηρό κόσμο της ακινησίας του «θέλω».

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.