Tο “Pretty Little Liars: Original Sin” αποτυγχανει σχεδον σε ολα

Ολοκληρώθηκε η πρώτη σεζόν του revival του “Pretty Little Liars”, που έκανε πρεμιέρα τον Ιούλιο στο HBO Max και μπορούμε να πούμε πλέον με σιγουριά πως το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό.

Το revival ακολουθεί λίγο-πολύ το αρχικό κόνσεπτ. Έχουμε να κάνουμε με μια παρέα έφηβων κοριτσιών που καταδιώκονται από έναν άγνωστο stalker με το προσωνύμιο «Α» που τις απειλεί. Αυτήν τη φορά όμως βρισκόμαστε σε μια πιο φτωχική πόλη, που μοιάζει να είναι κολλημένη στο παρελθόν –και όπως έχει δηλώσει και ο παραγωγός της σειράς, αυτός ήταν και ο σκοπός–, με το κλίμα να είναι πιο μουντό αλλά και πιο τρομακτικό. Το αρχικό  “PLL” ξεκίνησε με πιο κωμικές, θα έλεγε κανείς, νότες και ακόμα και στις πιο σκοτεινές –και προβληματικές, δεν ξεχνάμε– στιγμές του διατηρούσε έναν ευχάριστο τόνο. Αυτό δεν συμβαίνει στο revival, το οποίο πολύ τίμια έχει επιλέξει να μεταπηδήσει στο slasher και να επενδύσει στον τρόμο, με πολλά homages σε κλασικές ταινίες του είδους.

Άλλη μια σημαντική αλλαγή είναι ότι δεν έχουμε να κάνουμε με μια ήδη ενωμένη παρέα πρωταγωνιστριών, αλλά με μια παρέα που σχηματίζεται σιγά σιγά και, ταυτόχρονα, πολύ σημαντικό ρόλο παίζουν και οι μητέρες των ηρωίδων, αφού σε αντίθεση με το original, εδώ ο κύριος λόγος που οι ηρωίδες μας στοχοποιούνται δεν είναι δικά τους σφάλματα, αλλά των μανάδων τους και αυτό γίνεται ξεκάθαρο από την αρχή.

Όλα ξεκινάν όταν η έγκυος έφηβη Imogen (Bailee Madison) βρίσκει τη μητέρα της νεκρή στην μπανιέρα, με κομμένες τις φλέβες της και το γράμμα «Α» γραμμένο στον τοίχο με το αίμα της. Προχωράμε λίγο χρονικά, τη βλέπουμε να έχει μετακομίσει με τη φίλη της, Tabitha (Chandler Kinney) και τη μητέρα της, έτοιμη να επιστρέψει στο σχολείο μετά την απουσία της λόγω των συνθηκών. Μόνο καλοδεχούμενη δεν είναι φυσικά, κυρίως από τις δίδυμες Karen και Kelly (Mallory Bechtel), πρώην κολλητές της και νυν εχθροί της. Η Karen βέβαια είναι εχθρός των πάντων, οπότε η Imogen δεν αργεί να βρει κοινό σημείο την αντιπάθειά της για αυτήν με τις υπόλοιπες ηρωίδες μας, την εσωστρεφή Mouse, τη φιλόδοξη μπαλαρίνα Faran, τη Noa, που έχει μόλις βγει από το αναμορφωτήριο, και την Tabitha φυσικά. Η Karen στοχοποιεί και τις πέντε και, όταν οι πρώτες απειλές του «A» φτάνουν, είναι βέβαιες πως πρόκειται για δική της δουλειά και την εκδικούνται. Όταν εκείνη βρίσκεται νεκρή όμως καταλαβαίνετε νομίζω τι γίνεται.

Και αυτό είναι μόνο η αρχή. Δεν πρόκειται για κάτι καινούργιο που δεν έχουμε ξαναδεί, αλλά δεν χρειάζεται και να είναι. Αρκεί να εκτελεστεί με τρόπο που να προσφέρει κάτι φρέσκο σε όλα τα κουρασμένα tropes που υπηρετεί και κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει.Γιατί; Η απάντηση είναι απλή: χρόνος. Η πρώτη σεζόν διαθέτει δέκα επεισόδια για να χτίσει πέντε ηρωίδες και ένα backstory για την κάθε μια, τις πέντε μητέρες τους και τα δικά τους backstories, τις ξεχωριστές σχέσεις τής κάθε μιας με τη μητέρα της, τη φιλία τής κεντρικής πεντάδας που ξεκινάει από το μηδέν, ένα μυστήριο που καταλήγει μόνο μυστήριο να μην είναι και φυσικά δεν προλαβαίνει. Και αυτό φαίνεται και φαίνεται πολύ. Φαίνεται από τις άπειρες σκηνές των τριάντα δευτερολέπτων που προσπαθούν να χωρέσουν μέσα τους νοήματα τριάντα λεπτών. Αφιερώνοντας τόσο λίγο χρόνο σε αλληλεπιδράσεις και σχέσεις πάνω στις οποίες βασίζεται ολόκληρο το έργο μόνο και μόνο για να χωρέσει άλλες τόσες μισοτελειωμένες και στρυμωγμένες, καταλήγει να μην έχει τίποτε πραγματικό νόημα, με αποτέλεσμα να μη συνδέεται ο θεατής και όλες οι μεγάλες αποκαλύψεις –χάρη του χρόνου προφανώς– να μην έχουνε κανένα απολύτως impact.

Εάν δεν ενδιαφέρεσαι για κανέναν χαρακτήρα, δεν σε νοιάζει και καθόλου εάν θα ζήσει ή αν θα πεθάνει, πόσο μάλλον εάν θα είναι τελικά ο δολοφόνος. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση τίποτε από αυτά δεν έχει σημασία ούτως ή άλλως. Γιατί ενώ καμώνεται για slasher η σειρά, μετά βίας σκοτώνει τρεις χαρακτήρες καμίας ζωτικής σημασίας, με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν καθόλου stakes, καμία αγωνία, αγνοώντας ένα από τα πιο βασικά στοιχεία του είδους που θέλει τόσο πολύ να υπηρετήσει. Διότι ο όρος “final girls” (τελευταία κορίτσια) που έχει φορέσει στις πρωταγωνίστριές του έχει νόημα μόνο όταν αυτά τα κορίτσια είναι όντως τελευταία, γιατί έχουν επιβιώσει από κάτι που άλλοι δεν επιβίωσαν. Εδώ όμως ο χαρακτηρισμός δεν ισχύει γιατί ζούνε όλοι. Και η αποκάλυψη του «μεγάλου κακού» είναι τόσο αδιάφορη που νομίζεις πως πρόκειται για προσποίηση, αλλά μετά καταλήγεις απλά να τα βάζεις με τον εαυτό σου που περίμενε κάτι καλύτερο από μια σειρά που συνυπογράφει ο δημιουργός τού “Riverdale”.

Είναι πραγματικά κρίμα, γιατί μέσα σε αυτήν την τόσο υπερφορτωμένη ιστορία υπάρχουν πολύ ενδιαφέροντα θέματα, όπως η σεξουαλική κακοποίηση, το ντόπινγκ, η απώλεια, τα όρια που μπορεί να ξεπεράσει ένας γονιός στην προσπάθειά του να διαμορφώσει το παιδί του όπως θέλει –κυριολεκτικά όμως–, η εγκυμοσύνη σε έφηβη ηλικία και άλλα πολλά. Κανένα όμως δεν καταφέρνει να «αναπνεύσει». Όλα πνίγονται από τις υπεράριθμες πλοκές και ιστορίες που παλεύουν να «ανασάνουν». Το χειρότερο από όλα; Όλα οδηγούν σε ένα αντικλιματικό φινάλε, που θυμίζει ταινία της Disney και που ακυρώνει ιστορίες και χαρακτήρες σε χρόνο ντε τε. Το μεγαλύτερο κρίμα από όλα όμως είναι το ταλέντο της Madison, που θα έπρεπε να αξιοποιείται κάπου πολύ μακριά από το σύμπαν του “Riverdale”.

Επίσης, άνευ λόγου και αιτίας, ο Roberto Aguirre-Sacasa –δημιουργός του “Riverdale” και του “Chilling Adventures of Sabrina” και συνδημιουργός αυτής της σειράς– αποφάσισε πως το “PLL” και οι σειρές  του ανήκουν στο ίδιο σύμπαν. Το γιατί, ακόμη ερευνάται.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.