Θοδωρης Γκονης, «Στοχος του Υπουργειου ειναι να κανει 11 περιφερειακα θεατρα»
Παρότι νοτιοελλαδίτης ο Θοδωρής Γκόνης επέλεξε ως τόπο δημιουργίας τα τελευταία πολλά χρόνια τη βόρειο Ελλάδα. Ως καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας και του Φεστιβάλ Φιλίππων – Θάσου, γνωστός στην Κομοτηνή και από το πέρασμα του στο ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής κατέχοντας την ίδια θέση, έχει καταφέρει να δημιουργήσει στην Καβάλα ένα ζωντανό κύτταρο πολιτισμού, πράγμα διόλου εύκολο για την ελληνική περιφέρεια, παρουσιάζοντας ένα πλούσιο πρόγραμμα θεατρικών και μη παραστάσεων πολλών εκ των οποίων έχει και την σκηνοθετική επιμέλεια. Για τον ίδιο άλλωστε «το ζητούμενο είναι να μπορέσουν τα ΔΗΠΕΘΕ να παράξουν παραστάσεις και όχι μόνο να υποδέχονται».
Και αν από τα παραπάνω κανείς συνάγει ότι ο Θοδωρής Γκόνης έχει επιλέξει το θέατρο ως μέσο έκφρασης, μάλλον θα διαψευσθεί καθώς δεν εγκαταλείπει ούτε τις άλλες του ιδιότητες, αυτές του συγγραφέα, του στιχουργού του αρθρογράφου, είναι ο τρόπος να ελαχιστοποιώ το «άγχος και τις δυσκολίες» λέει χαρακτηριστικά ο ίδιος.
Το Θοδωρή Γκόνη τον είδαμε τελευταία φορά στην Κομοτηνή τον Μάρτιο, όπου παρουσίασε στο θεατρόφιλο κοινό της πόλης την παράσταση «Δάφνες και Πικροδάφνες», μία παράσταση που αμέσως μετά ταξίδεψε και στην Κωνσταντινούπολη, στο Ζωγράφειο Λύκειο, γνωρίζοντας και εκεί μεγάλη επιτυχία. Διόλου τυχαίο αν αναλογιστεί κανείς ότι το έργο, παρότι τοποθετείται χρονικά στην Ελλάδα παλαιότερων εποχών, αποτυπώνει με τον πλέον γλαφυρό τρόπο πολιτικές πρακτικές που αποτελούν τον κανόνα στην πραγματικότητα της χώρας.
Και όχι μόνον τον είδαμε αλλά και συνομιλήσαμε μαζί του, αντλώντας πολλές και χρήσιμες πληροφορίες για την πιθανή μετεξέλιξη των ΔΗΠΕΘΕ, το παρόν και το μέλλον τους, τον νέο υπουργό πολιτισμού Νίκο Ξυδάκη που γνωρίζει πολιτισμό και θέατρο, αλλά και την πιθανή επαναφορά στην παλιά και συζητούμενη από καιρό πρόταση τα ΔΗΠΕΘΕ να λειτουργούν εν είδει περιφερειακού θεάτρου.
Θοδωρής Γκόνης όμως…
«Ο ελληνικός βίος είναι γεμάτος από δάφνες και πικροδάφνες»
ΠτΘ: Προσφάτως παρουσιάσατε και στο κοινό της Κομοτηνής την παράσταση «Δάφνες και Πικροδάφνες»…Tελικά ο παλαιοκομματισμός υπάρχει ακόμη;
Θ.Γ: Είναι ένα έργο που το ξέρουμε χωρίς να το έχουμε δει, μιας και ο ελληνικός βίος είναι γεμάτος από δάφνες και πικροδάφνες. Στην παράσταση διαδραματίζεται η ιστορία τεσσάρων μικροκομματαρχών στις μεγάλες τους προεκλογικές μέρες και τους βλέπουμε να συνωμοτούν κάνοντας σημεία και τέρατα προς όφελος των διαφορετικών υποψηφίων που στηρίζουν. Το στρατηγείο τους είναι ακριβώς στο κέντρο της Πελοποννήσου, στην Τρίπολη, και όνειρό τους είναι να ανέβουν στο κέντρο των εξελίξεων, την Αθήνα, για να βρίσκονται κοντά στη Βουλή όπου θα μπορούν να κάνουν και αυτοί τη «μεγάλη ζωή». Ξεχωριστό είναι το γεγονός ότι εμφανίζονται ως θύτες αλλά ταυτόχρονα είναι και θύματα της κοινωνίας. Είναι δηλαδή δολοπλόκοι και κουτοπόνηροι αλλά είναι και αφελείς στοιχείο που τους κάνει ιδιαίτερα συμπαθή πρόσωπα με τη θεατρική έννοια. Όσο για τον παλαιοκομματισμό δεν νομίζω ότι μπορεί να εξαλειφθεί, πιο πιθανόν είναι να εξελιχθεί και αυτό δεν πρόκειται ποτέ να τελειώσει. Από αυτά που βλέπουμε συνεχώς να διαδραματίζονται, θεωρώ ότι είναι κάτι που μάλλον μας αρέσει, είναι σα μια μεγάλη γιορτή της φυλής μας.
«Ο κ. Ξυδάκης, είναι ένας άνθρωπος που ξέρει από πρόσωπα και πράγματα»
ΠτΘ: Είχαμε την είδηση ότι ετοιμάζεται μια αδελφοποίηση των ΔΗΠΕΘΕ της Εγνατίας Οδού. Ποιο θεωρείτε ότι είναι το μέλλον τους επί νέας κυβερνήσεως, μιας και παρατηρούμε ότι στρέφει το βλέμμα της πιο κοντά στον πολιτισμό;
Θ.Γ: Επιτέλους μετά από τόσα χρόνια το Υπουργείο στελεχώνεται από κάποιους ανθρώπους που είναι γνώστες. Νομίζω ότι ο Υπουργός Πολιτισμού, ο κ. Ξυδάκης, είναι ένας άνθρωπος που ξέρει από πρόσωπα και πράγματα αλλά δυστυχώς βρίσκεται σε μια περίοδο που δεν έχει χρήματα το Υπουργείο.
Είναι κοινό μυστικό ότι τα ΔΗΠΕΘΕ τα τελευταία χρόνια φθίνουν, παρόλα αυτά όμως έχουν προσφέρει πολλά πράγματα στην περιφέρεια και είναι κρίμα να φυτοζωούν. Το βασικό ζήτημα είναι να μπορέσουν τα ΔΗΠΕΘΕ να παράξουν παραστάσεις και όχι μόνο να υποδέχονται. Το να είσαι μια αίθουσα υποδοχής ή να λειτουργείς σαν μεταπράτης δεν είναι το ζητούμενο. Νομίζω ότι ο στόχος του Υπουργείου είναι να κάνει έντεκα περιφερειακά θέατρα όσες δηλαδή είναι οι περιφέρειες του ελληνικού χώρου. Δεν ξέρω πότε και πώς θα δρομολογηθεί αυτή η πρόταση, αλλά σίγουρα πρέπει κάτι να γίνει αλλιώς θα είμαστε και εμείς σαν αυτούς τους τέσσερεις μικρομματάρχες και θα νομίζουμε ότι όλα μπορούμε να τα κάνουμε εκβιαστικά. Πρέπει να κρινόμαστε από αυτά που κάνουμε και να υπάρχει μια αξιολόγηση.
«Φαντάζεστε ένα νοσοκομείο να έχει μόνο Πρόεδρο και νοσοκόμες και να μην έχει γιατρούς;»
ΠτΘ: Διατελέσατε και καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής ανεβάζοντας πολύ αξιόλογες παραστάσεις όπως το «Γράμμα στον Ορέστη» με την Ελένη Ουζουνίδου και το «Γιοι και Κόρες» του Γιάννη Καλαβριανού. Τι εμπειρίες αποκομίσατε από την πόλη μας;
Θ.Γ: Είμαι πολύ χαρούμενος που ανέβηκαν αυτά τα έργα. «Το Γράμμα στον Ορέστη» είναι μια σημαδιακή παράσταση για την Ελένη, η οποία είναι πολύ σημαντική ηθοποιός, και μετά από εκεί έκανε μια ξέφρενη πορεία.
Για την παράσταση «Γιοι και Κόρες» είχαμε κάνει μια παραγγελία στο Γιάννη Καλαβριανό και χαίρομαι για την εξέλιξή του, μιας και ξεκίνησε από εκεί και μετά έκανε αυτή τη μεγάλη πορεία ερχόμενος και πάλι στην πόλη της Κομοτηνής με την παράσταση «Αβελάρδος και Ελοϊζα». Οι Κομοτηναίοι κατέκλυσαν το θέατρο και στις δύο παραστάσεις και θεωρώ ότι ήταν μια πολύ ωραία στιγμή.
Η συνεργασία μας με το ΔΗΠΕΘΕ δε συνεχίστηκε και κόπηκε στη μέση για πολλούς λόγους. Τώρα που ξαναήρθαμε είδαμε ότι το κτήριο είναι επιτέλους λειτουργικό, ανοιχτό και δέχεται πολύ καλές παραστάσεις. Εύχομαι κάποια στιγμή να μπορέσει να λειτουργήσει πραγματικά σαν ΔΗΠΕΘΕ και να μην έχει μόνο διοικητικό και τεχνικό προσωπικό αλλά να έχει και καλλιτεχνικό διευθυντή και ηθοποιούς. Φαντάζεστε ένα νοσοκομείο να έχει μόνο Πρόεδρο και νοσοκόμες και να μην έχει γιατρούς;
«Η Κομοτηνή είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα πόλη με γοητευτικές δυσκολίες»
ΠτΘ: Πώς αντιλαμβάνεστε το κοινό της Κομοτηνής;
Θ.Γ: Το κοινό είναι πολύ θερμό, αγαπάει πολύ το θέατρο και φαίνεται ότι το αναζητά παρότι αυτό δεν ήταν πάντα ανοιχτό και παρόν, πλέον όμως είναι και χαίρομαι πολύ για αυτό. Τα ΔΗΠΕΘΕ έχουν τα πάνω τους και τα κάτω τους και τώρα θέλω να πιστεύω ότι θα είναι στα πάνω τους μιας και υπάρχει το πανεπιστήμιο και γενικότερα η Κομοτηνή από μόνη της πιστεύω ότι είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα πόλη με γοητευτικές δυσκολίες.
«Γράφω τραγούδια περπατώντας στην παραλία της Καβάλας»
ΠτΘ: Μεταξύ όλων των άλλων είστε και στιχουργός. Να περιμένουμε κάτι καινούργιο και σε αυτό το κομμάτι;
Θ.Γ: Υπάρχει μια καινούργια στιχουργική δουλειά πολύ σημαντική την οποία όμως δεν μπορώ να ανακοινώσω ακόμη. Επίσης, ετοιμάζω μια δουλειά με τον Γιώργο Ανδρέου η οποία θα περιλαμβάνει αρκετά νέα κομμάτια και μια ακόμη δουλειά με τους αδελφούς Καλογεράκη. Περνάω την περίοδο όπου γράφω τραγούδια περπατώντας στην παραλία της Καβάλας. Ταυτόχρονα κάνω τις πρόβες και όλη τη δουλειά για το φεστιβάλ Φιλίππων όπου τα πράγματα είναι δύσκολα καθώς υπάρχουν ιδέες αλλά δεν υπάρχουν χρήματα.
«Με όλες τις ασχολίες μου ελαχιστοποιώ το άγχος και τις δυσκολίες»
ΠτΘ: Είστε σκηνοθέτης, στιχουργός και αρθρογραφείτε. Θεωρείτε ότι το καθένα από αυτά που κάνετε συμβάλλει με το δικό του τρόπο στην ψυχοσύνθεσή σας;
Θ.Γ: Είναι ο δικός μου τρόπος να είμαι καλά και είναι αυτό που έχω μάθει και έχω αγαπήσει να κάνω τόσα χρόνια. Με όλες τις ασχολίες μου ελαχιστοποιώ το άγχος και τις δυσκολίες. Βέβαια μέσα σε όλα αυτά συμβάλλει πολύ και το διάβασμα αφού το επάγγελμά μας είναι όπως ο αθλητισμός, αν δεν βλέπεις θέατρο και δε διαβάζεις καλή λογοτεχνία δεν μπορείς να είσαι στη δεκαοχτάδα, θα είσαι έξω συνεχώς.
«Ο θεατής είναι ο ασθενής και ο ηθοποιός ο γιατρός»
ΠτΘ: Θεωρείτε ότι έχει βελτιωθεί η ποιότητα του θεάματος;
Θ.Γ: Όχι πιστεύω ότι δεν υπάρχει βελτίωση. Υπάρχουν άνθρωποι πάρα πολύ άξιοι που θέλουν να αλλάξουν τα πράγματα και μακάρι να τους αφήσουν. Είναι ένα επάγγελμα που τελειώνει και όλο και λιγότεροι άνθρωποι ζουν από αυτό και άμα δεν μπορείς να ζήσεις από τη δουλειά σου δε θεωρείται επάγγελμα αυτό που κάνεις αλλά χόμπι. Είναι κρίμα διότι υπάρχουν εξαιρετικοί ηθοποιοί, οι οποίοι δεν μπορούν να τα καταφέρουν για πολλούς και διάφορους λόγους. Το θέατρο είναι ένας από τους τελευταίους εναπομείναντες χώρους, που μπορεί κανείς να μιλήσει ελεύθερα. Ο θεατής είναι ο ασθενής και ο ηθοποιός ο γιατρός, όσο χρειαζόμαστε τους γιατρούς άλλο τόσο χρειαζόμαστε και το θέατρο, το οποίο πρέπει πάντα να υπάρχει μιας και είναι πολιτισμός.
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
