Θανος Ανεστοπουλος, τραγουδοποιος «Ειναι ξεγυμνωμα το να παιζεις μονος πανω στην σκηνη»

Κατά τη διάρκεια της περιοδείας και των εμφανίσεων του στη Βόρεια Ελλάδα, και στην Κομοτηνή, στο καφέ «Αλάβαστρον» ο Θάνος Ανεστόπουλος, ιδρυτικό μέλος των Διάφανων Κρίνων και άκρως καλλιτεχνική φυσιογνωμία, καθώς η ενασχόλησή του με την τέχνη δεν σταματά στην μουσική, βρέθηκε νοερά, με την βοήθεια του τηλεφώνου, στα στούντιο του «Ράδιο Παρατηρητής» και μίλησε με την Νατάσσα Θεοχαρίδου και τον Θάνο Βαφειάδη για την μουσική του σταδιοδρομία, την ποίηση, την μοναξιά και την σιωπή. Μία αυθεντική φυσιογνωμία της ελληνικής Rock σκηνής λοιπόν στις σελίδες του «ΠτΘ»…

ΠτΘ: Σε είδαμε για τρίτη φορά μέσα σε δύο χρόνια στην Κομοτηνή σε ένα γνώριμο και αγαπημένο στέκι στο καφέ «Αλάβαστρον». Μήπως θα πρέπει να σε ανακηρύξουμε επίτιμο δημότη της πόλης;
Θ.Α.: Θα είναι τιμή μου, ούτως ή άλλως έχω ρίζες από τα μέρη μας. Έχω γεννηθεί κάπου κοντά στην Αλεξανδρούπολη.

«Το θέμα είναι να ζεις κάθε φορά αυτό που κάνεις, να ιδρώνει η φανέλα που λέμε»

ΠτΘ: Μια ακόμα ζωντανή εμφάνισή σου στην οποία θα είσαι μόνος στη σκηνή. Είναι για σένα η μουσική μια μοναχική περιπλάνηση;
Θ.Α.: Μοναχικό, είναι το ζητούμενο της περιπλάνησης, του δρόμου. Όταν ανεβαίνω στη σκηνή έχω τα τραγούδια μου, τις μουσικές και είναι και μια ευκαιρία για ψυχανάλυση, μια ενδοσκόπηση, η οποία γίνεται στο δρόμο, μια ευχάριστη ψυχανάλυση μέσω των στίχων, της μουσικής της δράσης πάνω στη σκηνή. Βέβαια υπάρχει και η πανκ διάσταση, γιατί πολλές φορές που βλέπω και άλλους ή συζητώ μαζί τους και μου το λένε και το κάνουν με την ψυχή τους, είναι μια διαδικασία που έρχεσαι αντιμέτωπος με την ψυχή σου. Ένα πολύ δύσκολο κομμάτι που αν το ξεπεράσεις εξ αρχής μετά είναι πολύ κερδοφόρο, από την άποψη ότι καταλαβαίνεις πόσο μπορείς να αναμετράσαι κάθε φορά με τον ίδιο σου τον εαυτό. Αυτό για τον καθένα που το κάνει χρειάζεται αρκετή ενέργεια, γιατί υπάρχει και η περίπτωση η διαδικασία αυτή ενός ανθρώπου να είναι ψεύτικη, δηλαδή να γίνεται διεκπεραιωτικά, αυτό που λέμε να κάνεις αυθόρμητη τη μουσική σου για να παίξεις. Το θέμα είναι να το ζεις κάθε φορά, να ιδρώνει η φανέλα που λέμε. Μέχρι στιγμής από ό,τι καταλαβαίνω και από ό,τι έχω εκτιμήσει από τη μέχρι τώρα διαδρομή αυτών των συγκεκριμένων ακουστικών live που κάνω μόνος μου, προσπαθώ όσο μπορώ να δίνω όλη μου την ενέργεια πάνω στη σκηνή. Όταν νοιώθω ότι δεν μπορώ, προτιμώ να μην παίξω.

«Το ταξίδι Αθήνα Θεσσαλονίκη ήταν μια ευκαιρία για μοναχικότητα»

ΠτΘ: Πρόσφατα αποχαιρέτησες στη Θεσσαλονίκη, τους φίλους, όλο τον κόσμο που σε αγκάλιασε και ένα πολύ όμορφο χώρο ο οποίος ανθίσταται σθεναρά, κατά την άποψή μου, στα ήθη των καιρών, το «Καφωδείον Ελληνικόν». Τι συναισθήματα αποκόμισες από τις εμφανίσεις σου αυτές;
Θ.Α.: Αυτό που με ρωτήσατε προηγουμένως και αφορούσε στο πώς είναι να παίζει ένας άνθρωπος μόνος του πάνω στη σκηνή θα σας πω ότι είναι ένα ξεγύμνωμα, για να προσθέσω, ένα προσωπικό στριπτήζ. Αλλά και το άλλο κομμάτι μου έδωσε τη δυνατότητα για το ταξίδι Αθήνα – Θεσσαλονίκη, που ήταν μια ευκαιρία για μοναχικότητα, όχι για μοναξιά, η μοναξιά με τρομάζει, όπως όλους τους ανθρώπους. Η μοναχικότητα όμως σου δημιουργεί ευκαιρίες για έκρηξη δημιουργίας και αυτό ήταν δώρο για μένα να ανεβοκατεβαίνω όλους αυτούς τους μήνες. Σε όλο αυτό το πλαίσιο δεν γνωρίζεις κομμάτια του εαυτού σου, ούτε τα βαγόνια ενός τρένου, πώς είναι μέσα, γνωρίζεις και ανθρώπους, με τους οποίους ανταλλάσσεις στιγμές, πράγματα, λόγια, σκέψεις και υπάρχει η δυνατότητα να συνδεθείς φιλικά, δημιουργικά, συναδελφικά με τους μουσικούς, και όλο αυτό ήταν και είναι αρκετά πλούσιο μπορώ να πω για τις ψυχικές απολαβές και μάλλον θα το ξανακάνω αυτό όση κούραση και να είχε το κομμάτι του δρόμου.

ΠτΘ: Αυτό είναι και το μαγικό που έχουν τα τρένα. Γράφεις στο προσωπικό σου προφίλ στο fb για το ταξίδι με το τρένο σχεδόν πάντα στη θέση 81 και στο βαγόνι νούμερο 3, « μεγάλη εμπειρία τα πάνω-κάτω ταξίδια παντός καιρού».
Θ.Α.: Είμαι λίγο εμμονικός, έχω τις δικές μου εμμονές, και πήγαινα πρωί – πρωί και ζήταγα αυτή τη θέση.

ΠτΘ: Βρεθήκατε και θα βρεθείτε στη σκηνή με τα «Υπόγεια Ρεύματα» στο «Σταυρό του Νότου», όπου αφιερώνετε τις εμφανίσεις σας στην ποίηση και στην ελπίδα που θα πρέπει να έχει ο άνθρωπος σε αυτές «τις τσαλακωμένες μέρες που βιώνουμε», που είναι και ο τίτλος των εμφανίσεών σας. Πώς προέκυψε η συνεργασία;
Θ.Α.: Είμαστε φίλοι με τα παιδιά εδώ και χρόνια. Έπαιξαν πρόσφατα στην πόλη σας…

ΠτΘ: Ναι στο ίδιο μαγαζί…
Θ.Α.: Ο μπασίστας του συγκροτήματος, ο Νίκος… είναι κολλητό μου φιλαράκι και έχουμε συνεργαστεί μαζί τα τελευταία τρία χρόνια. Είναι ο πριονίστας μου, και μπάσο έχει παίξει, είμαστε έτσι παρεούλα και είπαμε με τα παιδιά να συνεργαστούμε.

«Είναι ενδιαφέρον να πειραματιζόμαστε, όπως στη ζωή μας, στις σχέσεις και στη μουσική»

ΠτΘ: Ομολογώ ότι για πρώτη φορά άκουσα μουσικό πριόνι και με εντυπωσίασε με τον ήχο του.
Θ.Α.: Είναι ένα όργανο ορχήστρας με το οποίο δύσκολα μπορείς να παράξεις ήχο. Ο Νίκος Γιούσεφ είναι ένας εξαίρετος μουσικός, εκτός από άνθρωπος, ο οποίος φοίτησε για πολλά χρόνια δίπλα στην καλύτερη δασκάλα, την Δέλιου, που απεβίωσε πρόσφατα. Είναι ενδιαφέρον να πειραματιζόμαστε, όπως στη ζωή μας, στις σχέσεις, και στη μουσική. Είναι τολμηρό το να εντάσσεις σε μια μουσική ένα νέο όργανο αλλά το αποτέλεσμα είναι φανταστικό.

«Η ποίηση ανατρέπει την πραγματικότητα»

ΠτΘ: Με βάση αυτό που γράφετε στο δελτίο τύπου περί ποίησης και ελπίδας, τελικά η ποίηση γεννά ελπίδα ή η ελπίδα γεννά την ποίηση;
Θ.Α.: Νομίζω ότι η ποίηση διαβάλλει την πραγματικότητα, ανατρέπει πολλές φορές, ξεφεύγει από τα καθιερωμένα και μας βοηθά να κατευθύνουμε τα βήματά μας προς το δωμάτιο της φαντασίας και η φαντασία πολλές φορές ανέτρεψε μια τέτοια κατάσταση.

«Αυτά που βιώνω προσπαθώ να τα κραυγάσω»

ΠτΘ: Από τον καινούργιο σας δίσκο ξεχώρισα το κομμάτι «Μια σιωπή» και κάποιους στίχους που με εντυπωσίασαν. Καταλήγετε «αυτό που με πειράζει, με θυμώνει είναι που κλέβουν αναιδώς τα όνειρά μας, είναι που δεν βαστούν φωτιά τα ποιήματά μας, είναι το πάθος που στερούν από τα παιδιά μας και μια σιωπή που μένει και δεν πρέπει πια να είναι δικιά μας». Ταυτίζεστε με αυτούς τους στίχους;
Θ.Α.: Ναι ταυτίζομαι. Τους έγραψα κιόλας. Είναι συνθηματολογικό, θα μπορούσες να το δεις γραμμένο και σε ένα τοίχο, το νοιώθω, το αφουγκράζομαι στην φουρτουνιασμένη εποχή που ζούμε και είναι μια δική μου καταγγελία. Είναι αυτό που ζω, που βλέπω γύρω μου. Αυτά που βιώνω προσπαθώ να τα κραυγάσω.

«Να βγει αυτή η κραυγή που εκκρεμεί στην άκρη της σιωπής»

ΠτΘ: Μια ινδική παροιμία λέει «καλύτερα να σιωπάς αν δεν έχεις κανόνι» το λαμβάνω αυτό συμβολικά και θεωρώ πως στις μέρες μας «τα κανόνια» λείπουν από τα χέρια μας και όπου «κανόνι» εννοώ τις ιδέες. Συμφωνείτε με αυτό;
Θ.Α.: Συμφωνώ ή όχι μου αρέσει το νόημα που μπορεί να δώσει κάποιος σε αυτή τη παροιμία, αλλά δεν συμφωνώ στο ότι δεν πρέπει να μιλάμε, δεν πρέπει να μιλάμε ακόμα και στις καθημερινές μας στιγμές και να εξωτερικεύουμε το κάθε μας συναίσθημα. Η κάθε μορφή εξουσίας χρειάζεται να έχει δούλους, σκλάβους για να κάνει τη δουλειά της, για τη δικιά της γαλέρα, για τη γαλέρα της εξουσίας της, και αυτό το καταφέρνει σκλαβώνοντας τους ανθρώπους ή με να τους εκπαιδεύει και να τους μαθαίνει η κοινωνία να ξεπερνούν κάθε συναίσθημά τους. Σου λένε ότι ζεις σε μια χώρα με ήλιο, με θάλασσα, με, με…οπότε σου λένε μη φοβάσαι και πρέπει να νοιώθεις τυχερός για αυτό μην αντιδράς, μη σηκώνεις φωνή, σιώπα, κάνε την επανάσταση στον καναπέ και όλο αυτό το πακέτο βγάζει μια νοσηρή σιωπή στο τέλος. Γερασμένοι γονείς και δάσκαλοι εκπαίδευσαν παιδιά με σπασμένες φτερούγες, τα νέα παιδιά που ρωτάν τι να κάνω και δεν ξέρεις τι να απαντήσεις. Στα παλιότερα χρόνια όλοι αυτοί οι άνθρωποι που συμμετείχαν υποτίθεται μεταπολιτευτικά σε αγώνες μπήκαν σε θώκους εξουσίας, υπήρξε μετά η διαφθορά της προσωπικότητάς τους, γιατί η μορφή κάθε εξουσίας διαφθείρει, και έτσι σε όλη αυτή τη διαφθορά της κοινωνίας κάποιοι άνθρωποι που ήταν πραγματικά αγωνιστές επέλεξαν τη σιωπή και δεν διεκδίκησαν δάφνες, ούτε θεσούλες εξουσίας. Τώρα αυτούς τους καιρούς που διάγουμε οι μόνοι άνθρωποι που μιλάνε είναι οι άνθρωποι της σιωπής, που δεν διεκδίκησαν τότε «την επιτυχία» και πράγματα για τους ίδιους. Έχω την αίσθηση ότι για να γίνει κάτι σημαντικό θέλει υπομονή και σιγά –σιγά. Δεν είμαι υπέρ της βίας αλλά είμαι υπέρ της δημιουργικής βίας αλλά ακόμα και αυτό δεν έχει σιωπή μέσα του, έχει κραυγή. Οι τέχνες μπορούν να κραυγάσουν, να κινητοποιήσουν, να υπενθυμίσουν, να δώσουν αφορμές. Όλα αυτά δεν χρειάζονται σιωπές, χρειάζεται να βρούμε τρόπους να κραυγάσουμε. Και οι νεότεροι άνθρωποι στην καθημερινότητά τους να σπάσουν την σιωπή τους, να βγει αυτή η κραυγή που εκκρεμεί στην άκρη της σιωπής. Χρειάζεται να μιλάμε πλέον. Όταν πηγαίνεις σε μια συναυλία, σε ένα σινεμά, σε ένα θέατρο και ο διπλανός σου είναι «γεια σου», και δεν σε αφήνει να παρακολουθήσεις κάτι για το οποίο έχεις πληρώσει και που ξέρεις γιατί έχεις πάει να το δεις, πρέπει να μιλήσεις. Όλα αυτά τα χρόνια αυτό που κερδίσαμε όλοι οι λαοί είναι να είμαστε έρμαια του φόβου και του τρόμου. Χρειάζεται να δούμε ότι με τη σιωπή δεν κερδίζουμε. Χρειάζεται άμεσα να σταματήσουμε να φοβόμαστε τους φόβους τους.

«Προσπαθώ να είμαι πιο αφαιρετικός, πιο λιτός σε ό,τι φτιάχνω»

ΠτΘ: Η μουσική σας πορεία μετρά περίπου δύο δεκαετίες. Ποιες αλλαγές εντοπίζετε στη μουσική σας προσέγγιση από τότε που ξεκινήσατε μέχρι και σήμερα;
Θ.Α.: Υπάρχουν πάρα πολλά στοιχεία που νοιώθω ότι έχουν αφαιρεθεί ή έχουν προστεθεί. Η αλλαγή που μου αρέσει είναι η αφαίρεση, δηλαδή το απλό που είναι και πιο δύσκολο. Προσπαθώ να είμαι πιο αφαιρετικός, πιο λιτός σε ό,τι φτιάχνω.

«Νοιώθω ότι είμαι μέσα στο χώρο, στον κόσμο»

ΠτΘ: Ποια είναι η πηγή της έμπνευσής σας;
Θ.Α.: Την πηγή της έμπνευσης χρειάζεται να την ανακαλύπτεις καθημερινώς, να είσαι μέσα στα πράγματα. Αυτό τον καιρό για μένα λειτουργεί πολύ καλά η πραγματικότητα, όχι τόσο το φαντασιακό και ο εσωτερικός μου κόσμος. Το συναίσθημα που λαμβάνω το καταγράφω από γύρω μου, στο οποίο θέλω να είμαι κομμάτι, να νοιώθω ότι είμαι μέσα στο χώρο, στον κόσμο.

Είναι λυτρωτικό το να μπορούμε μέσα από τη δημιουργία να εκφραζόμαστε

ΠτΘ: Τα τελευταία χρόνια οι στίχοι των τραγουδιών και των ποιημάτων σας εικονοποιούνται και προβάλλονται με τις εμφανίσεις σας στη σκηνή, πολλές φορές όμως και αυτόνομα, όπως συμβαίνει αυτές τις ημέρες στο βιβλιο-καφέ «Έναστρον». Πώς σας γεννήθηκε η ανάγκη αυτή να ασχοληθείτε με τη ζωγραφική;
Θ.Α.: Είναι μια άλλη ανάγκη έκφρασης, είναι έκφραση όπως και το τραγούδι ή το να γράφει κάποιος.

ΠτΘ: Αυτός ο συνδυασμός μουσικής και ζωγραφικής αποτυπώνει τελικά ολοκληρωμένα την προσωπική σας κατάθεση στο κοινό;
Θ.Α.: Νομίζω ότι είναι ένα άλλο στοιχείο μέσα από το οποίο μπορεί ο κάθε άνθρωπος να εκφράσει κάποιο κομμάτι των σκέψεών του, των πόθων του, των φοβιών του. Κάποιες στιγμές που δεν μπορώ να γράψω ή να παίξω κιθάρα, νοιώθω την ανάγκη να ζωγραφίσω. Αυτό είναι πολύ καλό και νοιώθω τυχερός, γιατί κάθε άνθρωπος, αν ψάξει, θα ανακαλύψει τα χαρίσματά του και τους τρόπους να εκφράζεται. Είναι λυτρωτικό το να μπορούμε μέσα από τη δημιουργία να εκφραζόμαστε

ΠτΘ: Νοιώθετε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν βρει αυτό τον τρόπο προσωπικής λύτρωσης;
Θ.Α.: Αυτό είπα προηγουμένως, ότι έχω την αίσθηση ότι πάνω στα καυτά ερωτήματα περί της σιωπής και στο πώς μπορούμε να αντιδρούμε, μια ύστατη πρόταση είναι η δημιουργία. Αν παρατηρήσουμε γύρω μας υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι, και πολλά νέα παιδιά και αυτό είναι ελπιδοφόρο γιατί δεν τους έχει φάει αυτή η καρβουνίλα που βλέπουμε γύρω μας, να δημιουργούν. Μόνο στην Αθήνα υπάρχουν περίπου πεντακόσιοι θίασοι με αμισθί πρόβες, με χρόνο και ιδρώτα, που ανεβάζουν συνέχεια παραστάσεις. Άσχετα αν έχουν χρόνο ή όχι, άσχετα αν πληρώνονται ή όχι, πραγματικά το κάνουν από την ανάγκη να αναπνεύσουν, να ζήσουν, να ομορφύνουν την καθημερινότητά τους και να διδάξουν, να αντιπαρέλθουν όλο αυτό το χαμό

ΠτΘ: Χαιρόμαστε που εκφράζετε αυτή την αισιοδοξία γιατί τόσα χρόνια στο χώρο έχετε μάθει να αξιολογείτε…
Θ.Α.: Δεν έχω μάθει ακόμη τίποτα. Μαθαίνω συνεχώς.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.