Σιθωνια: το «ποδι» των μποεμ
Η Σιθωνία παραμένει ένας ατελείωτος, μπορεί κι ανεξερεύνητος, πλανήτης. Ακόμα και για μας που την έχουμε εξερευνήσει με κάθε πιθανό μέσο- πόδια, βάρκα, αμάξι, ποδήλατο (στεριανό και θαλάσσιο), λεωφορείο. Νύχτα με φακούς στο Πλατανίτσι να ψάχνουμε χώρο και τρόπο να υψώσουμε τη σκηνή μας- τελικά τα παρατήσαμε και ονειρευτήκαμε στην άμμο. Βαθιά μεσάνυχτα στο Καρύδι, η θάλασσα σκέτος Παράδεισος, άνθρωποι να κοιμούνται παντού, ακόμα και πάνω στα δέντρα. Στο Καρύδι πια φτάνουν κάθε καρυδιάς καρύδια- κοσμοσυρροή. Όπως και στις Καβουρότρυπες, που’ ναι πλέον πιο διάσημες κι από την Κόκα- Κόλα.
Στο δεύτερο πόδι της Χαλκιδικής υπάρχει ακόμα οξυγόνο, το τσιμέντο δεν έχει πνίξει την θάλασσα (ενώ η Κασσάνδρα υποφέρει), ο κακός μας εαυτός δείχνει εδώ μια ανεξήγητη τρυφερότητα. Η Σιθωνία έχει άπλες, γωνιές για κοσμικούς αλλά και αμμουδιές για χίπιδες και γυμνιστές, για ελεύθερους κατασκηνωτές αλλά και για οργανωμένους οικογενειάρχες.
Στον Παρθενώνα, έχεις να ανακαλύψεις πολλά: ιστορίες που φτάνουν ως το Βυζάντιο και την τουρκοκρατία, το παλιό σχολείο που έγινε λαογραφικό μουσείο και την υπεραιωνόβιες βελανιδιές πλάι στην εκκλησία του Αγίου Στεφάνου. Ο Παρθενώνας, με την αρχιτεκτονική και φυσική του υπεροχή, είναι ένα παράδειγμα, του πως θα μπορούσε να ήταν η Χαλκιδική ολόκληρη.
Αν είστε σαν τους Γερμανούς, πέδιλο κάλτσα και εξερεύνηση, έχετε κι ένα βουνό μπροστά σας. Το λένε Ίταμο ή Ντραγουντέλη. Πήρε το όνομα του από το κωνοφόρο «ίταμο ή τάξο», ένα δηλητηριώδες, λένε δέντρο. Η Άρτεμις, η θεά του κυνηγιού, βουτούσε τα βέλη της, για να είναι θανατηφόρα, σε ζουμί από φύλλα ίταμου. Με το σκληρό ξύλο του ιτάμου, οι αρχαίοι Έλληνες έφτιαχναν τα μουσικά τους όργανα. Το πρώτο Σάββατο του Νοέμβρη, κάθε χρόνο, γίνεται εδώ το «Πέρασμα του Ντραγουντέλη», περίπατοι δηλαδή στην άγρια φύση και στο τέλος καταλήγουν όλοι στον Παρθενώνα για τσίπουρα κι αγριογούρουνα αλά Οβελίξ.
Την ίδια ατμόσφαιρα, πέτρινα σπίτια, καφενεία και τον θρυλικό Άγιο Νικήτα, θα βρείτε στην παλιά Νικήτη. Η καινούργια, η θαλασσινή Νικήτη, είναι γεμάτη ομπρέλες, σωσίβια και αντηλιακά- με κανά δυο εξαιρετικά ταβερνάκια. Και φυσικά μέλι. Η Νικήτη είναι ο σπουδαιότερος μελισσότοπος της Ευρώπης. Από μακριά μοιάζει με χελώνα και το λέμε Κέλυφος. Νησάκι γεμάτο γκρεμούς, πεύκα, άγριες ελιές και αγριολούνελα (τα οποία λένε δαγκώνουν). Φτάνεις εδώ με καραβάκι από τον Μαρμαρά.
Με σκάφος μπορείτε να περιπλανηθείτε στον Σιγγιτικό κόλπο, στο Διάπορο (το οποίο γύρω στα 1870 ήθελαν να αγοράσουν Αγιορείτες μοναχοί αλλά δεν τους πέρασε) και τα τριγύρω νησάκια, ξεκινώντας από την Βουρβουρού. Η γη των Βουρβούρων, άλλαξε δυο τρεις φορές χέρια. Πότε την είχαν οι κάτοικοι του Αγίου Νικόλα, πότε οι μοναχοί της Σίμωνος Πέτρας… σήμερα έχει εξελιχθεί σ’ ένα από τα πιο εξωτικά κομμάτια της τουριστικής Χαλκιδικής.
Για θρησκευτικό τουρισμό, υπάρχει ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου στην Ορμύλια, το μεγαλύτερο, λένε, μοναστήρι στην Ελλάδα με 100 περίπου μοναχές και πλούσια δράση, πολιτιστική και κοινωνική. Ο Κωφός λιμήν ήταν το πιο ασφαλές απάγκιο στην Βόρεια Ελλάδα, το αναφέρει μάλιστα και ο Θουκυδίδης. Την εποχή του Βυζαντίνου, το Πόρτο Κουφό, ήταν ορμητήριο πειρατών. Το είπανε «κουφό» γιατί είναι έτσι φτιαγμένο που δεν φτάνει ποτέ εδώ, άρα δεν την ακούς, η βουή της θάλασσας.
Χρωστάμε και μια εθιμοτυπική επίσκεψη στο Πόρτο Καρράς, που άνοιξε τον δρόμο, όταν ο θρύλος Γιάννης Καρράς, μέσα στη δεκεατία του 1960, έβαλε μπρος μια εντελώς νέα, για την Ελλάδα, τουριστική επιχείρηση. Κατ’ τ’ άλλα. θάλασσα κι αλμυρό νερό, ερημικές αμμουδιές και εκτός χάρτη διαδρομές: ξεκινώντας από την Σκάλα Συκιάς με προορισμό το Καλαμίτσι θα ανακαλύψετε τις ωραιότερες καρτ ποστάλ, Τουρκολίμανο, Παναή, Τηγάνια. Μετά το Πόρτο Κουφό, ρωτήστε να σας πούνε πως φτάνουμε στην Άμπελο. Η Παναγιά μαζί σας.
* Το άρθρο είναι μια προσφορά του Δημοκρίτειο Travel.
20 χρόνια μοναδικές κι αξέχαστες ταξιδιωτικές εμπειρίες!
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
