«Που» και «Πως»

Του Θράκα Σπορέα

Εδώ και χρόνια, από τότε που ουσιαστικά άρχισα να ζυμώνομαι με την καθημερινότητα ως παραγωγική οντότητα, είχα την αίσθηση ότι η κοινωνία μας πατά σε δύο παράλληλα σύμπαντα, ένα του δυτικού τρόπου ζωής του γρήγορου προτεσταντικού τύπου όπου όλα τρέχουν γρήγορα κι ένα βυθισμένο στην ανατολίτικη νωθρότητα, στο «ωχ έλα μωρέ και τι έγινε, έχει ο Θεός». Μια σχιζοφρενική κατάσταση.

Κι ύστερα ήρθε ο κορωνοϊός…

Ήρθε για να μας θυμίσει, κάτι ξεχασμένο που καταλάγιαζε αραχνιασμένο στο βάθος του μυαλού μας, ότι είμαστε ένα ον φτιαγμένο από ένα τόσο απρόβλεπτο υλικό που ανά πάσα στιγμή μπορεί να πεθάνει από κάτι μη απτό, από κάτι αόρατο, έναν ιό όπως πέθαινε κι παλιότερα που δεν είχε την επιστήμη, την τεχνολογία, την ιατρική στην φαρέτρα του. Ότι δεν έχουμε ξεφύγει παρά ελάχιστο από αυτό το επίπεδο των άλλων ζώων που εξαφανίζονται εν μια νυκτί όταν μολύνονται από τις διάφορες ασθένειες. Ότι είτε ζεις στο Παρίσι, είτε στην Παπούα Νέα Γουινέα μπορείς να πεθάνεις από τον ίδιο αδιόρατο εχθρό. Ότι άσχετα με το τι γλώσσα μιλάς, ελληνικά, τούρκικα, εγγλέζικά κ.α., άσχετα αν από το αν είσαι άσπρος, μαύρος, κίτρινος κ.ο., άσχετα από το αν είσαι πλούσιος ή φτωχός αφανίζεσαι από την ίδια ασθένεια, με τον ίδιο αγωνιώδες κι επώδυνο τρόπο, φοβάσαι τα ίδια πράγματα κι εντέλει πεθαίνουμε με τον ίδιο τρόπο.

Ήρθε για να σπάσει την σαπουνόφουσκα του ονείρου ότι είμαστε δυνατοί, απρόσβλητοι από τον κίνδυνο, ότι δεν χρειαζόμαστε κανέναν άλλο, ότι μόνο η υλική ευρωστία, η υψηλή θέση κι η δύναμη που αυτή χαρίζει, αρκούν. Ότι χρειαζόμαστε όλους αυτούς που εργάζονται σε αυτό το κλίμα για να έχουμε μια επίφαση του «ζειν». Ότι χρειαζόμαστε όλους αυτούς που ρισκάρουν την ίδια τους την ζωή νυχθημερόν στα νοσοκομεία, τους γιατρούς, τις νοσοκόμες για να συνεχίσουμε όλοι εμείς να ζούμε ό,τι ζούμε.  Ότι χρειαζόμαστε τους επιστήμονες, τους ερευνητές για να κρατήσουμε ότι πολύτιμό έχουμε, την ανάσα μας.

Ήρθε για να μας αφυπνίσει από τον μισοκοιμισμένο γεμάτο αρώματα κι λιβάνια ανατολίτικο τρόπο μας και να διαπιστώσουμε ότι  «το θα δούμε αύριο» έχει πεθάνει μαζί με το αβέβαιο αύριο. Ότι «το έλα μωρέ δεν έγινε τίποτα» δεν έχει αξία στο «τίποτα». Ότι  το «έχει ο Θεός» είναι δύσκολο να το επικαλεστείς όταν βρίσκεσαι μπροστά Του.  Ότι υπάρχει κόσμος που θέλει την φροντίδα μας εδώ και τώρα, οι ηλικιωμένοι γονείς, οι άποροι συνάνθρωποι μας, ο γείτονας που μέχρι χθες μάλωνες μαζί του για τα απόνερα κι απλά ότι όσο αδύναμοι και ευάλωτοι είμαστε εμείς, άλλο τόσο είναι κι οι άλλοι, και κάποιοι περισσότερο από εμάς.

Ήρθε για να μας θυμίσει ότι σε όποιο σύμπαν και να ζεις, τελικά δεν θα σε σώσει το «πού» αλλά το «πώς» ζεις.

Ένα «πού», που αλλάζει και μαζί του αλλάζει κι η πραγματικότητα που ζούσαμε μέχρι τώρα, καθώς το αύριο θα φέρει μαζί του μια νέα εποχή την οποία ούτε να την φανταστούμε δεν μπορούμε.

Αλλά αυτό το «πώς», που δίνει νόημα στην ίδια την έννοια της ζωής, όμως δεν αλλάζει  κι είναι αυτό που ενοποιεί όλα τα σύμπαντα παράλληλα ή μη,  είναι αυτό που σε κάνει Άνθρωπο!

(Ο πίνακας είναι του Σαλβαδόρ Νταλί)

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.