Πασχα της πανδημιας το 2021

Πλησιάζουν οι ημέρες, που τα Άγια Πάθη του Χριστού θα μας οδηγήσουν στην Ανάσταση.

Και φέτος όμως, η συνεχιζόμενη πανδημία, θα στερήσει τη φυσική μας παρουσία στον οίκο του Θεού. Ο εορτασμός είναι αδύνατο και φέτος να γίνει σύμφωνα με τα πατροπαράδοτα ήθη και έθιμά μας.

Θα προσευχηθούμε στο σπίτι μας, όπως και πέρυσι. Ο Θεός είναι παντού και μας ακούει.

Θα παρακολουθήσουμε από την τηλεόραση, τα Φρικτά Πάθη και την Ανάσταση του Κυρίου και Χριστού μας, οικογενειακά, με σεβασμό και κατάνυξη.   

Πέρυσι, λίγες ημέρες μετά το Πάσχα, φίλος μου, συνταξιούχος εκπαιδευτικός και πρωτοψάλτης σε κεντρική εκκλησία της Θεσσαλονίκης, μου διηγήθηκε, πώς βίωσε στο χωριό του την πρωτόγνωρη εκείνη Μεγάλη Εβδομάδα, των ερμητικά κλειστών εκκλησιών, λόγω της πανδημίας.

-Φέτος, είπε, μετά από πολλά χρόνια βρεθήκαμε με την οικογένειά μου στο χωριό μας, όπου περάσαμε αυτές τις Άγιες, αλλά και ιδιαίτερες ημέρες του Πάσχα.

Οι ακολουθίες στην εκκλησία του χωριού μας έγιναν με τους απολύτως απαραίτητους λειτουργούς, ψάλτες και βοηθητικό προσωπικό, όπως σοφά πρότειναν οι ειδικοί, οι κυβερνώντες αποφάσισαν και η Ορθόδοξη εκκλησία μας καθώς και τα άλλα δόγματα συμφώνησαν και αποδέχθηκαν.

Στο χωριό μας λοιπόν, όπου ξεκουραζόμουν για λίγες μέρες, το μεσημέρι της Μεγάλης Πέμπτης  χτύπησε την πόρτα του σπιτιού μας ο ιερέας ο οποίος με παρακάλεσε να βοηθήσω στην τέλεση των ιερών ακολουθιών της Μεγάλης Πέμπτης, Μεγάλης Παρασκευής και της Αναστάσεως.

Με χαρά αποδέχθηκα την πρόταση, που με οδήγησε στα στασίδια της νιότης μου.  Επτά το απόγευμα άνοιξε η πόρτα και εισήλθαμε στον οίκο του Θεού, μουδιασμένοι με την πρωτόγνωρη εμπειρία της άδειας εκκλησίας και της κλειδωμένης πόρτας. Παρόντες συνολικά τέσσερις, ο νεαρός ιερέας, ο ογδοντάχρονος συνταξιούχος ιερέας, ο νεωκόρος και εγώ βέβαια, μόνος ανέβηκα στο ψαλτήρι.

Ρώτησα πώς θα γίνουν οι λειτουργίες, σύντομες ή κανονικές.

-Κανονικά είπε ο ιερέας, κανονικά και με μεγαλοπρέπεια, συμπλήρωσε ο γέροντας.

Χάρηκα ιδιαίτερα με την αυθόρμητη και κανονική, για τα εκκλησιαστικά, απόφασή τους.

Ξεκίνησε λοιπόν η λειτουργία των «Δώδεκα Ευαγγελίων», όπως αναφέρεται στη λαϊκή μας παράδοση. Πρωτόγνωρη κατάσταση, μουδιασμένο ξεκίνημα, ούτε ένας πιστός, δεν ανάψαμε φωτισμό, αποκλείσαμε το μεγάφωνα, αφήσαμε ανοιχτά τα μικρόφωνα και λίγο λίγο αρχίσαμε να συνηθίζουμε.

Έψαλα τους ύμνους, άκουγα τον αντίλαλο της φωνής μου, απολάμβανα τους ιερείς, χανόμουν στα συναισθήματά μου.

-Χαίρε, η πύλη του Βασιλέως της δόξης, ήν ο Ύψιστος μόνος διόδευσε, και πάλιν εσφραγισμένην κατέλιπεν, εις σωτηρίαν των ψυχών ημών.

-Σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασι την γην κρεμάσας. Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται ό των αγγέλων Βασιλεύς…………., Δείξον ημίν και την ένδοξόν σου Ανάστασιν.

Νωρίς, νωρίς, από τις έξι το απόγευμα της Μεγάλης Παρασκευής, περίμενα έξω από την εκκλησία. «Η ζωή εν τάφω σήμερα», λέγαμε μικρά παιδιά. Ανυπομονούσα να συνεχίσω αυτό που έζησα και άφησα το προηγούμενο βράδυ.

Άλλος αέρας σήμερα, εκστατική χαρά της συνέχειας του θείου δράματος.

-Έκστηθι φρίττων, ουρανέ, και σαλευθήτωσαν τα θεμέλια της γης, Ιδού γαρ εν νεκροίς λογίζεται, ο εν υψίστοις οικών, και  τάφω σμικρώ ξενοδοχείται. Όν παίδες ευλογείτε, ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Και στη συνέχεια:

-Η ζωή εν τάφω κατετέθης, Χριστέ, και αγγέλων στρατιαί εξεπλήττοντο, συγκατάβασιν δοξάζουσε την σήν…

-Άξιον εστί, μεγαλύνειν Σε τον Ζωοδότην, τον εν τω Σταυρώ τας χείρας εκτίναντα και συντρίψαντα το κράτος του εχθρού…  

-Αι γενεαί πάσαι ύμνον τη ταφή σου προσφέρουσι, Χριστέ μου…

-Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατον μου τέκνον, που έδυ σου το κάλλος; Θρήνον συνεκίνει η πάναγνός σου μήτηρ, σου Λόγε νεκρωθέντος…

-Έρανον τον τάφον, αι μυροφόροι μύρα, λίαν πρωί ελθούσαι…

Και στο τέλος του Ευαγγελίου, ο γέρων ιερέας, με στεντόρεια, μελωδικότατη λαλιά, δυσανάλογη της ηλικίας του, έκλεισε με την αναστάσιμη ελπίδα, που ακολουθεί τον ενταφιασμό:

-Έχετε κουστωδίαν, υπάγετε, ασφαλίσασθε ως οίδατε. Οι δε πορευθέντες, ησφαλίσαντο τον τάφον σφραγίσαντες τον λίθον, μετά της κουστωδίας.

Και ήλθε η Ανάσταση. Πάλι τέσσερις, με κλειδωμένη την εξώπορτα.

-Δεύτε λάβετε φώς, Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, Αναστάς ο Ιησούς από του τάφου.

Δεκάδες δοξαστικοί ύμνοι αναπέμφθηκαν, σύμφωνα με το τυπικό της Ορθοδοξίας και ο απαράμιλλος Κατηχητικός Λόγος του Ιωάννου του Χρυσοστόμου:

-Εί τις ευσεβής και φιλόθεος, απολαυέτω της καλής ταύτης και λαμπράς πανηγύρεως…Εσκύλευσε τον άδην ο κατελθών εις τον άδην. Επίκρανεν αυτόν, γευσάμενος της σαρκός αυτού. Και τότε παραλαβών Ησαΐας εβόησεν: Ο άδης φησίν επικράνθη, συναντίσας σοι κάτω. Επικράνθη και γαρ κατηργήθη…

Η προσευχή μας και η δοξολογία προς τον Σταυρωθέντα και Αναστάντα Κύριό μας, αυτές τις ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδος, δεν ήταν προσωπικές, δεν ήταν για το στενό οικογενειακό κύκλο. Χιλιάδες ζωντανές ψυχές γέμισαν την εκκλησία μας. Το ένοιωθα και η φύση συνηγόρησε και οι σκύλοι του χωριού δεν αλύχτησαν. Στο δρόμο δεν ακουγόταν τίποτε, μόνο οι Ευχές και οι Προσευχές των χωριανών μας ανέβαιναν προς τον Κύριο, φορτωμένες στα φτερά των αγγέλων

Δυο και μισή το πρωί της Κυριακής, τελείωσε η λειτουργία, σβήσαμε τα λιγοστά κεριά που μας συντρόφευαν όλες αυτές τις νύχτες, έμειναν αναμμένα τα καντήλια, να φωτίζουν τις καθαγιασμένες μορφές του τέμπλου της φτωχικής μας εκκλησίας και πήραμε τον κατηφορικό  δρόμο, ο καθένας για το σπίτι του.

Δεν θέλαμε παρέα. Ο καθένας τράβηξε το δρόμο του. Και τον γέροντα Δημήτριο που είπαμε να τον συνοδεύσουμε, αρνήθηκε.

-Αφήστε με είπε, θα πάω σιγά σιγά στην παπαδιά μου. Δεν θα έχω την ευκαιρία να ζήσω άλλες τέτοιες βραδιές, όπως αυτές της μοναδικής Μεγάλης Εβδομάδας, αλλά ιδιαίτερα την αποψινή.

Ανάλαφρος στα πόδια, παρά την πεντάωρη ορθοστασία, με την ψυχή γεμάτη, με το νου να χάνεται στους αιθέρες του νυχτερινού ουρανού, με συντροφιά τα εκατομμύρια λαμπιόνια του να με συνοδεύουν προχωρούσα με μικρά, αργά, κοντινά βήματα, λες και δεν ήθελα να περάσει η μαγεία που έζησα αυτές τις τρείς νύχτες.

Η προσευχή μας και η δοξολογία προς τον Σταυρωθέντα και Αναστάντα Κύριό μας, αυτές τις ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδος, δεν ήταν προσωπικές, δεν ήταν για το στενό οικογενειακό κύκλο. Χιλιάδες ζωντανές ψυχές γέμισαν την εκκλησία μας. Το ένοιωθα και η φύση συνηγόρησε και οι σκύλοι του χωριού δεν αλύχτησαν. Στο δρόμο δεν ακουγόταν τίποτε, μόνο οι Ευχές και οι Προσευχές των χωριανών μας ανέβαιναν προς τον Κύριο, φορτωμένες στα φτερά των αγγέλων.

Βουβή η ευλογία για τους ανθρώπους, για την ανθρωπότητα, απλωνόταν παντού. Φέτος δεν προσευχήθηκαν οι λίγοι στις εκκλησιές, προσευχήθηκαν όλοι, απ΄ όπου κι αν βρίσκονταν.

Δεν κοινωνήσαμε, ούτε εγώ, ούτε ο νεωκόρος. Κοινωνήσαμε και εμείς από απόσταση, όπως κοινώνησε όλο το χωριό, όλη η Ορθόδοξη Χριστιανοσύνη, νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες, μικροί και μεγάλοι, ασθενείς και υγιείς.

Κοινώνησε όλο το χωριό, για πρώτη και μοναδική φορά.

Φέτος ήταν η χρονιά που δεν έλειψε κανείς από τις ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας.

Είναι μια εμπειρία που όσο κι αν προσπάθησα, νομίζω ότι δεν μπόρεσα να σας τη μεταφέρω. Εύχομαι αυτή η βιωματική μου εμπειρία να είναι η τελευταία.

Χριστός Ανέστη, σε όλους τους χωριανούς, σε όλο τον κόσμο.

Ο Θεός, όπως πάντα και αυτή τη φορά είναι μαζί μας, είναι με τα πλάσματά του, είναι με τους ανθρώπους… Εί ο Θεός μεθ΄ημών, ουδείς καθ΄ημων.

Έτσι αφηγήθηκε την πρωτόγνωρη εμπειρία του. Δυστυχώς η ευχή του δεν ολοκληρώθηκε ακόμη.

Ας θυμηθούμε και ας ακολουθήσουμε τα λόγια του ταπεινού υμνωδού του Κυρίου μας,  του ψάλτη.

Ας μην πιέζουμε σε λάθος κατεύθυνση, που σίγουρα θα κοστίσει σε ανθρώπινες ζωές.

Η πίστη μας και οι αρχές της ορθοδοξίας είναι αδιαπραγμάτευτες και προστατεύονται από την Ιερά Σύνοδο.

Η εβδομάδα του Θείου Πάθους που ξεκινά, θα μας οδηγήσει και πάλι στην Ανάσταση.

Καλό Πάσχα.

Απρίλιος 2021

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.