Nalyssa Green: Μια ανασα πριν τη Σαμοθρακη, μια ραδιοφωνικη «σταση» στην Κομοτηνη

Με “Barock” διάθεση και αγγλόφωνο στίχο, η Nalyssa Green, μας συστήθηκε για πρώτη φορά δισκογραφικά το 2010. Μία δεκαετία και κάτι, αργότερα, μετρά τέσσερις προσωπικούς δίσκους και μπόλικες συνεργασίες, ενώ είναι μία από τις βασικές εκπροσώπους της εναλλακτικής, indie pop-rock,ηλεκτρονικής μουσικής στην Ελλάδα.

Με αφορμή την εμφάνισή της στο 6ο Pulsar Samothraki Art Festival, η Nalyssa Green, οι ήχοι και το όνομα της οποίας μοιάζουν να εναρμονίζονται με τον καλύτερο τρόπο με το μαγικό νησί της Σαμοθράκης, μίλησε στην εκπομπή «Τυχαία Αναπαραγωγή» και την Όλγα Ιωαννίδου, πιάνοντας το κουβάρι απ’ την αρχή και ξετυλίγοντάς το μέχρι και σήμερα. 

Η αφορμή, τα ακούσματα και η επίσημη είσοδος στον χώρο της μουσικής 

ΠτΘ: Πώς και πότε ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με τη μουσική;

N.G.: Λίγο μεγάλη με έπιασε αυτό το μικρόβιο σε μεγάλη ένταση. Πάντα μου άρεσε η μουσική. Όταν ήμουν μικρή έκανα κάποια μαθήματα, λίγο αρμόνιο και ακορντεόν, αλλά κατά βάση κάπου στο λύκειο, που είχα πάρει μία κιθάρα άρχισα να φτιάχνω τα πρώτα  μου τραγούδια και μετά το σχολείο, γύρω στα 20, ένιωσα μία τεράστια ανάγκη να ασχοληθώ πιο σοβαρά με όλο αυτό.

Κάπου τότε φτιάξαμε την πρώτη μου μπάντα με την καλύτερή μου φίλη και κάναμε ευφάνταστες διασκευές. Νομίζω ότι κατά βάση τράβηξα την φίλη μου να ασχοληθεί με αυτό για να μου κάνει το χατίρι να είμαι σε μία μπάντα, ενώ δεν την ενδιέφερε στ’ αλήθεια…

Τότε ήταν η εποχή του “My Space”, ένα social media με βάση τη μουσική και από εκεί γνωρίστηκα με άλλους μουσικούς και ανθρώπους που ασχολούνταν με τη μουσική στην ηλικία και την αισθητική μου και κάπως έτσι άρχισα να παίζω σε μπάντες στην Αθήνα. Από εκεί γνώρισα και τον πρώτο μου παραγωγό, τον Σπύρο Λιβάνη και αποφασίσαμε να γράψουμε τον πρώτο μου δίσκο. Το 2010 κυκλοφόρησε το “Barock” και από τότε συνέχισα αρκετά δυναμικά και άρχισα να ασχολούμαι κυρίως με αυτό.

ΠτΘ: Ποια ήταν τα μουσικά σου ακούσματά, που ενδεχομένως διαμόρφωσαν τον ήχο και το ύφος της μετέπειτα δικής σου μουσικής;

N.G.: Είχα την τύχη να έχουν οι γονείς μου στο σπίτι μία αρκετά μεγάλη και πολλή ωραία δισκοθήκη, οπότε τα βασικά μου ακούσματα ήταν από τα βινύλια των γονιών μου. Άκουγα Beatles, PinkFloyd, Simon and Garfunkel… Κυρίως ήμουν κολλημένη με το “Dark Side of the Moon” των Pink Floyd, το οποίο άκουγα εμμονικά για χρόνια.

ΠτΘ: Έχεις μία ιδιαίτερη σχέση με το φεγγάρι, αν κρίνουμε από το στιχουργικό κομμάτι των τραγουδιών σου…

N.G.: Ναι, έχω μία εμμονή με το φεγγάρι. Πάντα κάπως καταφέρνει και μπαίνει στους στίχους μου και γενικά νιώθω ότι έχω μία επικοινωνία μαζί του, ότι με τραβάει και οι φάσεις του με «παίρνουν» μαζί τους. Νιώθω να συντονίζομαι με αυτό το ουράνιο σώμα.

Η στιχουργία και η σύνθεση, τα ερεθίσματα και το κεφάλαιο «Θέρεμιν»

ΠτΘ: Γράφεις τον στίχο, αλλά και τη μουσική στα κομμάτια σου. Ποιο από τα δύο θεωρείς ότι είναι πιο δυνατό, η μουσική ή ο στίχος; Μπορούμε να τα διαχωρίσουμε αυτά τα δύο;  Γιατί αντιλαμβανόμαστε ότι στίχος καθοδηγεί πράξεις και διαμορφώνει προσωπικότητες…

N.G.: Έτσι όπως το βλέπω εγώ δεν έχει πολύ νόημα να τα διαχωρίσουμε και να τα συγκρίνουμε. Από τη μία ο στίχος μιλάει κατευθείαν στο συνειδητό σου, η γλώσσα έχει τεράστια δύναμη και από την άλλη η μουσική είναι παγκόσμια γλώσσα. Με μία μελωδία μπορεί να συνδεθούν οι άνθρωποι και ας μιλούν διαφορετικές γλώσσες κι αυτό είναι μία τεράστια δύναμη. Για μένα είναι μαζί, δεν μπορώ να σκεφτώ τα κομμάτια μου σαν να είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Από τη στιγμή που φτιάχτηκαν για να πηγαίνουνε μαζί, είναι ένα.

ΠτΘ: Η δημιουργία ενός κομματιού είναι κάτι που σε βρίσκει απρόοπτα εκεί που δεν το περιμένεις, που πρέπει να καταγραφεί  επί τόπου ή είναι μία πιο μακροσκελής διαδικασία κατά την οποία μεσολαβεί κάποιο διάστημα από το ερέθισμα μέχρι και την καταγραφή;

N.G.: Νομίζω είναι και τα δύο. Κάποια στιγμή έρχεται κάτι που είναι σαν μία σπίθα και μπορεί να γραφτεί εκείνη τη στιγμή, αλλά αυτό μέχρι να γίνει τραγούδι, στην δική μου περίπτωση παίρνει κάποιον καιρό και περνάει από κάποια επεξεργασία. Ωστόσο  το πρώτο ερέθισμα απλά έρχεται και με βρίσκει, δηλαδή δεν θα πω «τώρα θα κάτσω να γράψω ένα τραγούδι». Βέβαια, όταν έχω δουλειές κατά παραγγελία, γιατί έγραφα πολλά χρόνια για θέατρο, όταν δηλαδή πρέπει να γράψω για το έργο κάποιου άλλου, το κάνω και αυτό. Αλλά αυτή είναι μία άλλου είδους διαδικασία.  Συνήθως στα δικά μου τραγούδια που μπαίνουν και στη δισκογραφία μου το ερέθισμα έρχεται και με βρίσκει.

ΠτΘ: Αν κάποιος ψάξει για τη Nalyssa Green θα μάθει ότι παίζει Θέρεμιν. Πώς ήρθες πρώτη φορά σε επαφή με αυτό το «μαγικό» όργανο;

N.G.: Τότε που ήμουν στο My Space, πριν χιλιάδες χρόνια, μία φίλη μου είχε γράψει “I want a theremin”. Ήταν βράδυ, βαριόμουν και πέρναγα μία από αυτές τις φάσεις που περιπλανιόμαστε στο διαδίκτυο χωρίς κάποιον σαφή λόγο, οπότε έψαξα να βρω τι είναι αυτό. Έπεσα πάνω σε ένα βίντεο της Clara Rockmore που είναι ίσως η πιο σημαντική θερεμινίστρια, είδα το όργανο, το άκουσα, κατάλαβα περί τίνος πρόκειται και αυτό ήταν αρκετό για να μαγευτώ. Άρχισα να το ψάχνω περισσότερο, να βλέπω πώς δουλεύει, μετά πήρα και το δικό μου όργανο και σιγά σιγά έμαθα να παίζω. Βέβαια τα τελευταία χρόνια δεν το χρησιμοποιώ τόσο πολύ είναι η αλήθεια, μόνο σε πολύ ειδικά, πιο ambient και ατμοσφαιρικά πράγματα που θέλω να κάνω, αλλά ακόμα το λατρεύω και είναι ίσως το όργανο με το οποίο μπορώ να εκφραστώ καλύτερα μετά τη φωνή μου.

Μετα-covid live, το Ηρώδειο και η μουσική ως μονόδρομος   

ΠτΘ: Θυμάσαι το πρώτο μετά-covidliveπου έκανες;

N.G.: Εννοείται πως το θυμάμαι γιατί το πρώτο μου μετά-covid live ήταν στο Ηρώδειο με τη Λένα Πλάτωνος πέρυσι τον Ιούλιο. Δεν το πίστευα ότι ήμουν τόσο τυχερή ώστε το πρώτο μου live, αυτό το live που περίμενα δύο χρόνια με πολλή μεγάλη ανυπομονησία τελικά θα ήταν η πιο ωραία συγκυρία που θα μπορούσε να συμβεί, στο πιο ωραίο θέατρο με την αγαπημένη μου καλλιτέχνη.

ΠτΘ: Έχει όντως το Ηρώδειο σαν θέατρο διαφορετικό κλίμα πουπροκαλεί έντονα συναισθήματα;

N.G.: Ναι, είναι μαγικό! Είναι ένα πολύ μεγάλο και σημαντικό θέατρο, οπότε σίγουρα υπάρχει περισσότερο άγχος πριν ανέβεις στη σκηνή για το τι θα καταφέρεις να κάνεις εκεί. Μου είχαν πει και άλλοι συνάδελφοι, αλλά το κατάλαβα με το που πάτησα το πόδι μου στη σκηνή, ότι έχει μία ενέργεια που είναι σαν μία μεγάλη αγκαλιά. Όταν ανεβήκαμε τελικά στη σκηνή δεν είχα ούτε λίγο άγχος και ήταν απλά μαγικά. Αυτός ο συγκεκριμένος τόπος και ο τρόπος με τον οποίο είναι χτισμένο το θέατρο είναι σα να έχει μία ενέργεια υπερβατική. 

ΠτΘ: Θα φανταζόσουν το εαυτό σου να κάνει κάτι άλλο;

N.G.: Όταν ήμουν μικρότερη δεν σκεφτόμουν ότι θα γίνω μουσικός. Αυτό προέκυψε, απλά προέκυψε με μία επιτακτική αναγκαιότητα. Όταν μετά ένιωσα ότι αυτό είναι που θέλω να κάνω, πλέον δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Όποτε τώρα μου είναι κάτι πολύ φυσικό και αναγκαίο το να φτιάχνω μουσική και δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει κάτι άλλο. Βασικά νομίζω πως δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο, οι κλήσεις και τα ταλέντα μου είναι όλα γύρω από τη μουσική.

Πειραματισμός, «Ταξίδι Αστρικό» και νέος δίσκος

ΠτΘ: Αν σου πρότειναν να ερμηνεύσεις κάποιο τραγούδι σε τελείως διαφορετικό ύφος από το δικό σου, όπως για παράδειγμα ένα λαϊκό ή ένα παραδοσιακό τραγούδι χωρίς να το πειράξεις και να το φέρεις στα μέτρα σου, θα το έκανες;

N.G.: Θα το έκανα με πολλή μεγάλη χαρά, αν ήταν κάτι που με ενδιέφερε. Ας πούμε η λαϊκή μουσική με ενδιαφέρει πολύ και μου αρέσει. Αν ήταν κάτι που θα με εξέφραζε ακόμη κι αν ήταν διαφορετικό από το δικό μου στυλ θα το έκανα. Αν ήταν κάτι που δεν με ενδιέφερε και δεν ήταν της αισθητικής μου δεν θα το έκανα.

ΠτΘ: Θα ενθάρρυνες κάποιον να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη μουσική, δεδομένων και των συνθηκών που επικρατούν στον κλάδο;

N.G.: Πιστεύω ότι ο καθένας μας πρέπεινα κάνει αυτό που είναι. Δεν είναι εύκολο να είσαι μουσικός και με το να είσαι καλλιτέχνης, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα γίνεις πλούσιος. Αν όμως είναι κάτι που το αγαπάς πολύ και το χρειάζεσαι για να είσαι εσύ και να είσαι καλά πρέπει να το κάνεις. Δεν γίνεται να μην το κάνεις. Ο καθένας βέβαια το βιώνει διαφορετικά, αλλά σίγουρα δεν θα απέτρεπα κάποιον από το να ασχοληθεί επειδή είναι δύσκολα τα πράγματα. Τα πράγματα είναι δύσκολα σε όλους τους κλάδους. Η μουσική είναι επάγγελμα, αλλά είναι και ανάγκη έκφρασης. Ακόμη και να μην καταφέρεις να βιοποριστείς από αυτό, το οποίο είναι πάρα πολύ στενάχωρο, σίγουρα δεν είναι λόγος για να μην κάνεις μουσική.

ΠτΘ: Ο τελευταίος σου δίσκος, το «Ταξίδι Αστρικό», κυκλοφόρησε εν μέσω πανδημίας και καραντίνας. Ήταν ένας δίσκος που σκοπό είχε να βγάλει το μυαλό και τη σκέψη μας έξω από τα σπίτια σε μία περίοδο που δεν μπορούσαμε να ξεμυτίσουμε;

N.G.: Όλα τα τραγούδια του δίσκου είχαν γραφτεί προ κορονοϊού, οπότε δεν υπήρχε αυτή η πρόθεση, αλλά τελικά κάπως ταίριαξε. Το θέμα του δίσκου, όπως το έβλεπα εγώ, ήταν τα νοητικά ταξίδια μέσα από έναν κλειστό χώρο, το οποίο εγώ μπορεί να σκέφτηκα πριν τον covid, αλλά τελικά μέσα στο lockdown ήταν κάτι που όντως το κάναμε.

ΠτΘ: Υπάρχει νέο υλικό στο συρτάρι σου; Να περιμένουμε κάτι καινούργιο δισκογραφικά τον ερχόμενο χειμώνα ή είναι πολύ νωρίς;

N.G.: Έχω έτοιμα σχεδόν όλα τα κομμάτια για επόμενο δίσκο. Η ιδέα είναι ότι τον Σεπτέμβρη θα μπω στο στούντιο να ηχογραφήσω και θα ήθελα ο δίσκος να βγει μέσα στο 2022, γιατί μου αρέσει να είναι στρογγυλά τα πράγματα. Οι δύο προηγούμενοι δίσκοι μου κυκλοφόρησαν  το ’18 και το ’20. Θα ήθελα να είναι κάθε δύο χρόνια. Είναι δύσκολο, αλλά θα το προσπαθήσω!

Ραντεβού την Πέμπτη 4 Αυγούστου στην έναρξη του 6ου Pulsar Art Festival στη Σαμοθράκη!

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.