Μονικα Καμπασελε: Απο το Παρισι στην Ελλαδα και ολο τον κοσμο!

Η νεαρή συνθέτης και τραγουδίστρια Μόνικα Καμπασελέ είναι γνωστή στους κύκλους της jazz μουσικής και γνώριμη φυσιογνωμία για το κοινό της Κομοτηνής, που την έχει ακούσει ξανά στο παρελθόν. Με την κυκλοφορία της νέας της δισκογραφικής δουλειάς με τίτλο “Grecofuturisme”, η Μόνικα Καμπασελέ και οι συνεργάτες της περιοδεύουν στην Ελλάδα με στάσεις σε Αλεξανδρούπολη, Κομοτηνή, Θεσσαλονίκη και Αθήνα! Λίγες ημέρες πριν τη ζωντανή της εμφάνιση στη σκηνή της Λέσχης Κομοτηναίων συνομίλησε με την Όλγα Ιωαννίδου και το Ράδιο Παρατηρητής για την jazz, τον δίσκο και τα επόμενα μουσικά της σχέδια.

Ας προθερμανθούμε καταλλήλως λοιπόν για το αυριανό live!

Πρώτα βήματα, ρεμπέτικο και jazz

ΠτΘ: Δεν είναι η πρώτη φορά που έρχεσαι στην Κομοτηνή. Αυτή τη φορά όμως θα ακούσουμε κάτι διαφορετικό.

Μ.Κ.: Έρχομαι με ένα project που λέγεται “Grecofuturisme”, το δεύτερο project στην ουσία, το οποίο δημιούργησα εγώ ως leader. Το πρώτο ήταν στην Αθήνα πριν από τέσσερα χρόνια και λεγόταν “World trio”, το οποίο ήταν επίσης ένα τρίο με μουσικές του κόσμου, αλλά πιο minimal, μόνο με πιάνο, φωνή και κοντραμπάσο. Τώρα,  πρώτη φορά έκανα ένα κουιντέντο. Είμαστε πέντε άτομα, σε συνθέσεις δικές μου, ενώ συμπεριλάβαμε και διάφορες ενορχηστρώσεις παραδοσιακών τραγουδιών από τη Θράκη και από το Κονγκό.

ΠτΘ: Πότε ξεκινά να ξετυλίγετε το κουβάρι της μουσικής για σένα;

Μ.Κ.: Νομίζω ήταν όταν σπούδαζα φιλολογία στην Αθήνα. Ήμουν στο τρίτο έτος και ήμουν αρκετά καλή φοιτήτρια. Διάβαζα, περνούσα στις εξετάσεις και τα λοιπά, βέβαια πάντα τραγουδούσα. Έκανα ιδιαίτερα μαθήματα τραγουδιού και η δασκάλα μου μού έλεγε «πρέπει να βρεις ένα γκρουπ, με το οποίο να μπορείς να παίζεις live γιατί μόνο έτσι θα μάθεις στην πραγματικότητα». Και είχε δίκιο.

Κάποια στιγμή βρήκα ένα γκρουπ με το οποίο παίζαμε σε μικρά λαϊβάκια στην Αθήνα, αλλά δεν πήγε πολύ καλά στο τέλος, γιατί ήμασταν αρκετά διαφορετικοί. Εγώ ήθελα πάντα να αυτοσχεδιάζω, να αλλάζω τη μελωδία, ενώ εκείνοι ήθελαν περισσότερο να κάνουν ψυχαγωγία και να παίζουν τραγούδια γνωστά για τον κόσμο. Εν τέλει, κάποια στιγμή ένας ντράμερ που λέγεται Σεραφείμ Μπέλλος ήρθε σε ένα από τα live μας, του άρεσε πολύ ο τρόπος που τραγουδούσα και μου πρότεινε να μπω στο σχήμα του, το Σεραφείμ Μπέλος quartet. Είναι ένας επαγγελματίας της jazz, μέσω του οποίου έμαθα πολλά jazz standards και μου έδωσε την ευκαιρία να κάνω live συχνά και επαγγελματικά, οπότε έτσι ξεκίνησα και έτσι είπα ότι αυτό είναι που θέλω να κάνω. Με το πού μπήκα στο χώρο της jazz είπα «αυτός είναι ο χώρος, στον οποίο εγώ μπορώ να δώσω κάτι».

ΠτΘ: Τα ακούσματά σου από μικρότερη ηλικία ποια ήταν; Βλέπουμε ότι ενώ καταλήγεις στη jazz σου αρέσει να τη συνταιριάζεις και με το παραδοσιακό στοιχείο.

Μ.Κ.: Εγώ μεγάλωσα με τα ρεμπέτικα στην ουσία. Η μαμά μου άκουγε πολύ Τσιτσάνη, Σωτηρία Μπέλλου και έτσι άκουγα κι εγώ. Θυμάμαι που έφερε η μαμά μου έναν δίσκο της Σωτηρίας Μπέλλου, που ήταν στην ουσία ένα «βιβλιάριο» που είχε μέσα τέσσερις δίσκους της, τους οποίους και άκουγα όλη μέρα. Είχα μάθει όλα τα τραγούδια απ’ έξω και αυτά ήταν τα πρώτα μου ακούσματα. Δίπλα σε αυτό, ο πατέρας μου άκουγε Franco Luambo Makiadi, κονγκολέζικη ρούμπα και διάφορους καλλιτέχνες από το Κονγκό και φυσικά είχαμε και διάφορες αφροαμερικανικές επιρροές όπως Louis Armstrong, Ella Fitzgerald και πολλά gospel. Ταυτόχρονα πήγαινα για πολλά χρόνια παραδοσιακούς χορούς στον Δημήτρη Βραχιόλογλου στην Αλεξανδρούπολη, όπου έμαθα να χορεύω την παραδοσιακή μουσική, οπότε, όταν μετά έπρεπε να την τραγουδήσω μου ήταν πολύ πιο εύκολο.  

Μουσικά παντρέματα και “Grecofuturisme”

ΠτΘ: Βρίσκεις κοινά στοιχεία σε παραδοσιακά ακούσματα διαφόρων περιοχών τα οποία μπορείς να τα συνδέσεις και να καταλήξεις σε ένα αποτέλεσμα με γέφυρα πάντα την jazz;

Μ.Κ.: Αυτό που μου αρέσει με την παραδοσιακή μουσική και τα κοινά στοιχεία που βρίσκω είναι ότι είναι μια μουσική που μεταδίδεται μέσω ανθρώπων και μέσω ακουστικού βιώματος, όπως πιστεύω συνέβαινε στην αρχή και με την jazz.  Τώρα έχει διαφοροποιηθεί λίγο η κατάσταση, μέσα από σχολές και με μεθόδους. Η παραδοσιακή μουσική όμως στη βάση της ήτανε κάτι που μεταδιδόταν προφορικά και αυτό νομίζω είναι ένα στοιχείο το οποίο με εμπνέει και με γοητεύει πολύ.

ΠτΘ: Έχεις σπουδάσει jazz και κλασικό τραγούδι στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Στην Ελλάδα ακούει ο κόσμος jazz; Υπάρχουν χώροι έκφρασης της jazz, υπάρχει ενδιαφέρον ή είναι ακόμα κάτι λιγότερο διαδεδομένο στο πλαίσιο μικρών ή και μεγαλύτερων πόλεων στην Ελλάδα;

Μ.Κ.: Νομίζω ότι στην Ελλάδα υπάρχει η jazz. Δηλαδή, εγώ σπούδασα στην Αθήνα, έκανα jazz για εφτά χρόνια εκεί και ζούσα από αυτό. Παρ’ όλα αυτά δεν είναι η μουσική που ακούει όλος ο κόσμος ή ο περισσότερος κόσμος, όπως συμβαίνει σε πολλές πόλεις και πολλές χώρες στον κόσμο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η jazz είναι γενικά  μια μουσική- «μειονότητα». Ωστόσο, στην Αλεξανδρούπολη δεν υπάρχει τόσο πολύ. Υπάρχουν κάποια σχήματα, αλλά όταν έρχομαι στην Αλεξανδρούπολη δυσκολεύομαι να βρω μουσικούς με τους οποίους θα παίξω jazz, γι’ αυτό και έρχομαι με το σχήμα μου. Βέβαια, υπάρχουν άλλα είδη και πιστεύω ότι το καλύτερο είναι να προσαρμόζεται κανείς στην περιοχή. Ας πούμε, όταν ήμουν στην Αλεξανδρούπολη τραγουδούσα ρεμπέτικο και έμαθα πάρα πολλά πράγματα από αυτό. Δεν μπορώ να ζητάω από την Αλεξανδρούπολη να μου μάθει την jazz. Έκανα την αρχή βέβαια με την jazz στην Αλεξανδρούπολη, όπου υπήρχε ένας καθηγητής, ο Αργύρης, που έκανε πιάνο στο ωδείο της πόλης και ο οποίος με εισήγαγε στην jazz και μου έδειξε αυτό το είδος. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι μεμονωμένοι που ακούνε jazz. Πιστεύω και ελπίζω ότι θα έρθουν άνθρωποι στο live μας. Αλλά πιστεύω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι ακούνε ίσως άλλα είδη μουσικής, πιο διαδεδομένα.

ΠτΘ: Στο “Grecofuturisme” ενώνεις πολλά πράγματα μεταξύ τους με βασικό στοιχείο την jazz και είναι πραγματικά σαν μια ευρύτερη γλώσσα που ενώνει όλα αυτά τα στοιχεία μεταξύ τους με έναν πολύ μοναδικό τρόπο.

Μ.Κ.: Αυτός ήταν και ο σκοπός του δίσκου. Εγώ ήθελα πάντα να κάνω μουσική, η οποία να απευθύνεται σε πολύ κόσμο και όχι απλά σε κάποιες ομάδες ανθρώπων και θεωρώ ότι κάποια τραγούδια από τον δίσκο, όπως ας πούμε το “Lost somewhere”, είναι τραγούδια τα οποία είναι pop στην ουσία. Προσπάθησα να συνδυάσω μέσω της παράδοσης την jazz, επειδή και οι μουσικοί του σχήματός μου είναι jazz και επειδή κι εγώ έχω μια jazz εκπαίδευση, αλλά αυτό είναι απλά μια γλώσσα επικοινωνίας μέσω της οποίας επικοινωνούμε εμείς οι μουσικοί μεταξύ μας. Ελπίζω ότι αυτή η μουσική θα μπορέσει να μιλήσει σε πολύ περισσότερο κόσμο και σε κόσμο που δεν ακούει απαραίτητα jazz, γιατί και ο όρος jazz είναι αρκετά πολύπλοκος και έχει μέσα πάρα πολλά και διαφορετικά είδη μουσικής.  Κάποιοι άνθρωποι όταν ακούνε jazz νομίζουν ότι είναι μόνο ο John Coltrane ή ο Miles Davis. Πλέον υπάρχουν πάρα πολλά και διαφορετικά είδη jazz, γι’ αυτό και είναι δύσκολο να κατηγοριοποιήσουμε έναν δίσκο ή τραγούδια σε ένα συγκεκριμένο στυλ.

ΠτΘ: Πώς ξεκίνησε η ιδέα για τον δίσκο και πώς εν τέλει φτάσαμε να ακούμε και να πιάνουμε το “Grecofuturisme” στα χέρια μας σε φυσική μορφή;

Μ.Κ.: Μετά την φιλολογία και όταν αποφάσισα να κάνω μουσική επαγγελματικά, σπούδασα σε ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα που λεγόταν “Jazz και νέες τεχνολογίες” στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, το οποίο μου επέτρεψε να κάνω μια διπλωματική εργασία, η οποία έπρεπε να εμπεριέχει jazz, νέες τεχνολογίες, αυτοσχεδιασμό και κάτι προσωπικό, ώστε να με ενδιαφέρει και να μπορέσω να το υποστηρίξω. Αποφάσισα τότε να δημιουργήσω αυτό το project το οποίο θα μιλούσε για τις ρίζες μου και για την μεικτή ταυτότητα μέσα στην οποία έζησα, το γεγονός δηλαδή του να έχεις έναν αφρικανό πατέρα και μία ελληνίδα μητέρα, που είναι μία κατάσταση από μόνη της. Προσπάθησα να συνδυάσω αυτό με την jazz και με την δική μου εκπαίδευση, δηλαδή τα ακούσματά μου, -αυτά που είχα από μικρή- με την jazz. Έτσι, γεννήθηκε το “Grecofuturisme” που εμπνέεται από τη λέξη “Afrofuturism”, ένα κίνημα, το οποίο είναι πολύ πρόσφατο και το οποίο εμπνέεται ουσιαστικά από τον φουτουρισμό, που είναι πολύ παλιός. Έκανα μία έρευνα γύρω από το κίνημα του φουτουρισμού, το οποίο εκφράζει κάτι νέο μέσω της τέχνης, τις νέες φόρμες και το πώς εκφράζονται μέσω αυτής, και το συνέδεσα συγκεκριμένα με τον Αφροφουτουρισμό και το πώς οι Αφροαμερικανοί καλλιτέχνες εκφράζουν την τέχνη τους στην Ευρώπη ή στην Αμερική με τις νέες τεχνολογίες και τη σύγχρονη πραγματικότητά τους. Μέσα σε αυτό το κίνημα υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες οι οποίοι έχουν μεικτές ταυτότητες και εκφράζουν όλο αυτό το θέμα του να είσαι μιγάς. Εγώ αποφάσισα να φτιάξω τον όρο “Grecofuturisme” επειδή θα έβαζα μέσα την ελληνική μουσική και την ελληνική μου ταυτότητα συνδυάζοντάς την με την κονγκολέζικη μέσα από τις νέες τεχνολογίες. Στο project χρησιμοποιούμε κάποια εφέ για τον ήχο στη μουσική, έχουμε πετάλια, ένα looper που ηχογραφεί τη φωνή μου και την ξαναπαίζει από πάνω, την επαναλαμβάνει και έτσι γίνεται μια χορωδία επί σκηνής και διάφορα άλλα τέτοια concepts.

Η περιοδεία στην Ελλάδα και τα επόμενα σχέδια

ΠτΘ: Και με αφορμή αυτόν τον δίσκο οργανώσατε και την περιοδεία σε Ελλάδα και εξωτερικό. Τι θα δούμε εδώ και ποιοι θα πλαισιώσουν την παρουσία σου στη σκηνή;

Μ.Κ.: Θα έρθω για πρώτη φορά με τους μουσικούς που συνεργάζομαι εδώ και τρία χρόνια στο Παρίσι! Μαζί μου θα είναι ο Dexter Goldberg στο πιάνο, ο οποίος είναι ένας φοβερός πιανίστας και ο πρώτος πιανίστας που  συνεργάστηκα για αυτό το project και που πίστεψε σε μένα και με ενθάρρυνε και ο οποίος έχει σπουδάσει στο μεγαλύτερο ωδείο του Παρισιού, κάνει δικούς του δίσκους με το τρίο του και συνθέτει και μέσα στον δίσκο και που γενικά είναι ένας συνεργάτης με τον οποίο είμαι πολύ δεμένη εδώ και τρία χρόνια. Δεν αλλάζω πιανίστα για κανέναν λόγο. Κιθάρα παίζει ο Hugo Corbin, που χρησιμοποιεί πολλά πετάλια στο project με πολύ ατμοσφαιρικούς ήχους και επίσης ο ίδιος παίζει με πολλά σχήματα στη Γαλλία – και όχι μόνο- και με τον οποίο επίσης είμαι πολύ κοντά και έχουμε ξεκινήσει να παίζουμε μαζί εδώ και δύο χρόνια. Είναι ο Cyril Drape στο μπάσο και το κοντραμπάσο, που είναι κι αυτός ένας νέος κοντραμπασίστας, που παίζει εδώ και τρία χρόνια στο project και παίζει και σε άλλα project όπως τους “Kids return” ένα σχήμα που κάνει πολλές περιοδείες αυτό τον καιρό στον κόσμο, έχει σπουδάσει και αυτός στο ωδείο του Παρισιού και στα ντραμς είναι ο Theo Moutou, με τον οποίο συνεργαζόμαστε εδώ και λίγο καιρό, έχει και ο ίδιος ένα εξαιρετικό groove, πολύ απαλό παίξιμο και αυτός παίζει με πολλά σχήματα στη Γαλλία. Οι περισσότεροι μουσικοί της jazz παίζουν με διαφορετικά σχήματα και είμαι πολύ τυχερή που δέχτηκαν να έρθουν στην Ελλάδα μαζί μου για 4-5 μέρες και να κάνουν όλα αυτά τα live.

ΠτΘ: Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου για τον χειμώνα που έρχεται;

Μ.Κ.:  Θα παίξουμε τον Φεβρουάριο σε ένα φεστιβάλ στο Παρίσι που λέγεται “Au Fil Des Voix” και μετά από αυτό θα ήθελα να κάνω μια περιοδεία στη Γερμανία, την οποία και πρέπει να αρχίσω να οργανώνω. O στόχος είναι να παίξει ο δίσκος όπου μπορούμε για να τον ακούσει όσος περισσότερος κόσμος γίνεται. Έπειτα θα ξεκινήσω να ετοιμάζω τον δεύτερο δίσκο, ο οποίος μάλλον θα βγει το 2026, αλλά πρέπει να αρχίσω ήδη να συνθέτω τα κομμάτια, να σκεφτώ το concept, ενώ ταυτόχρονα πέρα από το δικό μου project κάνω συναυλίες με πολλά άλλα σχήματα στο Παρίσι.

Info

Η Μόνικα Καμπασελέ ξεκίνησε την περιοδεία της στην Ελλάδα από το Πνευματικό Κέντρο Ιεράς Μητρόπολης στην Αλεξανδρούπολη το περασμένο Σαββατοκύριακο και θα βρεθεί στην Κομοτηνή την Τρίτη 21 Νοεμβρίου στη Λέσχη Κομοτηναίων! Η περιοδεία συνεχίζεται στις 22 Νοεμβρίου στο Καφωδείο Ελληνικό, στη Θεσσαλονίκη και ολοκληρώνεται στο Half Note Jazz Club, στην Αθήνα στις 23 Νοεμβρίου.

Λέσχη Κομοτηναίων- Τρίτη 21 Νοεμβρίου 2023

Είσοδος 12 ευρώ

Κρατήσεις: 6944571563

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.