«Μια γονιμη οαση μνημης, μεσα στην ερημο της καθημερινοτητας, η νεα ποιητικη συλλογη του Πασχαλη Κατσικα»

«ΝΗΣΟΣ ΚΙΡΚΗ» ο τίτλος της νέας ποιητικής συλλογής του αεικίνητου και πολυγραφότατου Κομοτηναίου ποιητή, Πασχάλη Κατσίκα, που σε πρώτη ανάγνωση ο τίτλος της, όπως και το περιεχόμενο, μας παραπέμπει στη μυθολογική αλληγορία της μάγισσας Κίρκης και στις ικανότητές της να μεταμορφώνει πρόσωπα και αντικείμενα όπως αναφέρονται στην Ομηρική Οδύσσεια. Για τον Πασχάλη Κατσίκα όμως ο τίτλος αποτελεί απλά έναν παραλληλισμό με τη δική του παραμεθοριακή Κίρκη του Έβρου, πατρίδα προς αναζήτηση. Η νοσταλγική αναζήτηση της δικής του Ιθάκης, της Ιθάκης της παιδικής του ηλικίας, όπου εικόνες, μορφές, μνήμες και τραύματα, αιωρούνται ανάμεσα στους στίχους της συλλογής. Με τη μεταμορφωτική δύναμη της ποίησης ο ποιητής κατορθώνει να επιστρέψει στον τόπο καταγωγής του, σ’ ένα τόπο που δεν κατοικεί πια και τον στοιχειώνει καθημερινά:

ΝΗΣΟΣ ΚΙΡΚΗ: Ανοίγω το τρανζίστορ Grundig/ που επέστρεψε μαζί σου/ από τη Γερμανία ως μετανάστης/ Στο γρέζι της φωνής του Καζαντζίδη/ χορεύεις ζεϊμπέκικο αγέρωχο του Κάλτσου/ Σε στολίζουν φώτα από ηλεκτρόφωνο/ κι ένα αστεράκι σκαρφαλώνει/ απ’ το μωσαϊκό στους ώμους/ Διακοπή για έκτακτο δελτίο/

Σύμφωνα με την απογραφή πληθυσμού:

―Αλεξανδρούπολη: 8935

―Κομοτηνή: 8615

―Κίρκη Έβρου: ακατοίκητο (σ. 12).

Η ανεξίτηλη μνήμη της παιδικής ηλικίας ενυδατώνει ξανά το χώμα του γενέθλιου τόπου, ανασκάπτει παλιές διαδρομές, αναμοχλεύει μνήμες, ξαναζωντανεύει τις αγαπημένες μορφές του πατέρα, της μητέρας, μορφές που κινούνται αέρινα ανάμεσα στις λέξεις του ποιητή, δίνοντας έτσι το στίγμα της συλλογής:

ΜΕΘΟΡΙΑΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ: Πέρναγε απ’ τη μεθόριο το τρένο/ Βέννα, Μέστη, Συκορράχη/ Όσοι είναι για Κίρκη ας ετοιμάζονται/ Μαζί διασχίζαμε βουνά, χαράδρες/ τα πράσινα του Νέστου Τέμπη/ Ψήλωνα εγώ, κι εσύ μεγάλωνες/ Μια κηδεία θα’ ναι από σήμερα η ζωή/ Μην απορείς γιατί δεν ήρθα στη δική σου (σ. 15).

Πώς επιστρέφεις στους τόπους της καταγωγής σου; στην πολυπόθητη Ιθάκη σου; Πόσο ο χρόνος και οι λέξεις σου ενώνουν το βαθύ και επίπονο ρήγμα της αποστασίας σου; «Μ’ ένα σπαθί τεράστιο διχάζεται ο χρόνος» σημειώνει ο Πασχάλης Κατσίκας στο ποίημα «Πίσω στην Γκιουμουλτζίνα» (σ.19) και στο ποίημα «Γαλανόλευκο»(σ.41) : «Άσπρισμα θέλει το πατρικό».

Με ύφος στοχαστικό, στίχο δωρικό και ρυθμικό, ο ποιητής, στις τέσσερις ενότητες της συλλογής του, μας ξεναγεί στις έννοιες του νόστου, του έρωτα, της μνήμης και της ποίησης, «γιατί πώς να σηκώσεις την καθημερινότητα/ δίχως κρυφτό, κυνηγητό/ και έγχρωμους βόλους;» («Εκείνες τις Κυριακές», σ.16).

Μια γόνιμη όαση μνήμης, μέσα στην έρημο της καθημερινότητας, η νέα ποιητική συλλογή του Πασχάλη Κατσίκα, από τις εκδόσεις ΔΡΟΜΩΝ, Αθήνα,2024, που αξίζει να διαβαστεί!

Υ.Γ.:  Στο εξώφυλλο, έργο του ζωγράφου Γιάννη Τσατσάγια, με μεταμορφωμένη σε γυναικεία μορφή Κίρκη (ποίηση) στο κτίριο του σιδηροδρομικού σταθμού.

* Η Ελένη Δημητριάδου-Εφραιμίδου ζει στην Ξάνθη και είναι συγγραφέας και ποιήτρια.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.