Ο σπουδαιος ερμηνευτης Κωστας Θωμαιδης σε μια συνομιλια εκ βαθεων

«Το ραδιόφωνο υπάρχει και θα υπάρχει όσο υπάρχουν συναισθήματα στους ανθρώπους»

«Είμαι πάρα πολύ τυχερός και ευτυχής, που είχα δύο μεγάλους δασκάλους από κοντά, τον Θάνο Μικρούτσικο και τον Μίκη Θεοδωράκη»

Το βράδυ της Παρασκευής στη σκηνή της Λέσχης Κομοτηναίων, ο Κώστας Θωμαΐδης και ο Μανόλης Ανδρουλιδάκης ως «Πλανόδιοι Μουσικοί» μετέφεραν στην Κομοτηνή μια διαφορετική μουσική παράσταση, «μπλέκοντας» την ατμόσφαιρα μιας ραδιοφωνικής εκπομπής με αυτή μιας συναυλίας.

Λίγες μέρες πριν την στάση τους στην πόλη μας, ο σπουδαίος τραγουδοποιός, ερμηνευτής και πιστός ραδιοφωνικός παραγωγός, Κώστας Θωμαΐδης, συνομίλησε με την Όλγα Ιωαννίδου μέσα από τη συχνότητα του Ράδιο Παρατηρητής για την μουσική, το ραδιόφωνο και τη συνεργασία του με τους πιο σημαντικούς ανθρώπους του ελληνικού πενταγράμμου.

Ας τον καλωσορίσουμε!

Το ραδιόφωνο σε αφήνει να φανταστείς, να ονειρευτείς!

ΠτΘ: κ. Θωμαΐδη ευχαριστούμε θερμά που αποδεχτήκατε την πρόσκληση!

Κ.Θ.: Αλίμονο! Καταλαβαίνω τη δουλειά του ραδιοφωνικού παραγωγού. Υπηρετώ το ραδιόφωνο πιστά σαράντα χρόνια, από το 1984.

ΠτΘ: Είμαστε, όπως καταλαβαίνετε, κι εμείς λάτρεις του ραδιοφώνου και είναι πράγματι γοητευτικό, πώς  άνθρωποι -όπως κι εσείς- συνεχίζουν και βρίσκονται επί πάρα πολλά χρόνια πίσω από τα μικρόφωνα και παραμένουν  πιστοί σε αυτό το μέσο. Ειδικά στην εποχή μας,  που η εικόνα έχει κερδίσει το παιχνίδι…

Κ.Θ.: Παρ’ όλα αυτά, το ραδιόφωνο υπάρχει και θα υπάρχει όσο υπάρχουν συναισθήματα στους ανθρώπους. Η τηλεόραση, η εικόνα σε καθηλώνει και σου πλασάρει αυτά που θέλει. Το ραδιόφωνο σε αφήνει να φανταστείς, να ονειρευτείς… Μιλάω ρομαντικά, όμως σε μια τόσο βάρβαρη εποχή που ζούμε, ο ρομαντισμός ίσως είναι ένα από τα φάρμακα που πρέπει να έχουμε και μακάρι να το έχουμε. Το ραδιόφωνο εγώ το νιώθω σαν προέκταση της μουσικής μου δουλειάς. Λίγο ή πολύ, οτιδήποτε μεταδίδω στο ραδιόφωνο το ζηλεύω, με την έννοια ότι ποθώ αυτά τα τραγούδια και θα ήθελα να τα έχω τραγουδήσει κι εγώ. Έτσι λοιπόν, δεν διαχωρίζω τη μουσική μου δουλειά από τη δουλειά μου στο ραδιόφωνο. Είναι κάτι ενιαίο. 

ΠτΘ: Πιστεύετε πολύ στο ραδιόφωνο και στο ότι θα παραμείνει ζωντανό.

Κ.Θ.: Πιστεύω στο ραδιόφωνο, παρόλο που έχει κακοποιηθεί και κακοποιείται κάθε μέρα πάρα πολύ. Δεν είναι ανάγκη να ανοίξουμε αυτή τη συζήτηση της μάστιγας του playlist, όπου ένα απρόσωπο computer βάζει ό,τι θέλει, όσο και αν το έχει προγραμματίσει άνθρωπος. Αυτό κάνει κακό στον ακροατή με την έννοια του ότι είναι σαν να ακούει ένα juke box ή το τηλέφωνό του και δεν στέκεται να ακούσει ένα τραγούδι ολόκληρο. Δεν σε καθηλώνει η μουσική με μια τέτοια διαδικασία. Όταν δεν υπάρχει ο ανθρώπινος παράγοντας να πει πέντε λέξεις, και βέβαια αυτές οι λέξεις να έχουν ουσία. Η ουσία του ραδιοφώνου είναι αυτό που παρουσιάζεις -είτε είναι γραπτός είτε είναι προφορικός λόγος- να έχει βάση και να παντρεύεται με το μουσικό σου υλικό.

ΠτΘ: Υπάρχουν ακόμη πιστοί ραδιοφωνικοί σταθμοί που προσπαθούν και σήμερα να κρατήσουν το ραδιόφωνο ζωντανό.

Κ.Θ.: Ασφαλώς και υπάρχουν. Αν δεν υπήρχαν δεν θα συζητούσαμε αυτή τη στιγμή. Ξέρω πολύ καλά σε τι νερά κολυμπάμε. Ξέρω πολύ καλά και σαν καλλιτέχνης πως η μάχη ενάντια στο μουσικό σκουπίδι είναι διαρκής. Πρέπει να προβάλλουμε το όμορφο. Θα μου πείτε, πώς κρίνει κάποιος τι είναι όμορφο; Νομίζω πως ανάλογα με την αισθητική των ανθρώπων, μπορούν να καθορίσουν τι είναι αυτά που αγαπάνε, τι είναι αυτά που τους πάνε μπροστά. Κι αν δεν σκέφτονται μπορεί να ακούνε πράγματα, τα οποία μπορεί να τους πηγαίνουνε πίσω και μάλιστα χωρίς καμία προοπτική.

ΠτΘ: Η ακρόαση είναι σπουδαίο πράγμα και αν γίνεται προσεκτικά και με σεβασμό είναι και ένα ανεπαίσθητο μάθημα , όχι μονάχα μουσικής, αλλά και αισθητικής, το έχετε αναφέρει κι εσείς. Είμαστε στην εποχή  που δυστυχώς εκλείπουν τα «αυτιά», ενώ ταυτόχρονα υπάρχουν πολλά στόματα που έχουν κάτι να πουν.

Κ.Θ.: Με μια μικρή διαφορά. Στις μέρες μας ένας νέος καλλιτέχνης, οποιασδήποτε μορφής τέχνης, δυστυχώς δεν έχει πολλές δυνατότητες να βρει ένα ανοιχτό παράθυρο για να προωθήσει τη δουλειά του. Ακούω αρκετές μουσικές, που μου στέλνουν πολλά παιδιά, τα οποία είναι αξιόλογα και βρίσκονται σε ένα στάδιο το οποίο -είμαι σίγουρός- θα εξελιχθεί. Δισκογραφία όμως δεν υπάρχει. Πού θα προωθήσουν τη δουλειά τους; Πώς, δηλαδή, θα φτάσει στο δικό μου αυτί, που είμαι ο ακροατής, για να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον; Όλα χάνονται μέσα σε δέκα δευτερόλεπτα ή και λιγότερο, όσο αλλάζει η μία είδηση για να πάει στην επόμενη. Δεν μπορούμε να αφομοιώσουμε αυτό που ακούμε γιατί εναλλάσσεται γρήγορα με κάτι άλλο.

Το θέατρο, η μουσική, η τέχνη και ο Θάνος Μικρούτσικος

ΠτΘ: Εσάς πότε σας μίλησε η μουσική;

Κ.Θ.: Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Από μικρό παιδί άνοιγα την πόρτα και τραγουδούσα στη βεράντα του σπιτιού. Ήμουν από μικρός με ένα ραδιόφωνο στο αυτί. Από οκτώ χρονών όμως, πάτησα το σανίδι της σκηνής στη Θεσσαλονίκη -όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα- στο παιδικό θέατρο της μεγάλης  μου δασκάλας, Μαίρης Σοΐδου. Ήταν ένα παιδικό θέατρο μονάχα με παιδιά, το οποίο κάθε Κυριακή πρωί που έπαιζε σε θέατρα, μάζευε 700-800 άτομα, είχε δηλαδή μεγάλη επιτυχία. Από την πρώτη στιγμή, εγώ και μία φίλη μου που γνώρισα εκεί, γίναμε ένα καλλιτεχνικό ντουέτο. Μεγαλώσαμε μαζί μέσα στα τραγούδια, στο θέατρο, στο σινεμά. Όλη η παιδική και εφηβική μας ηλικία ήταν μέσα στην τέχνη. Αυτή η φίλη ήταν η Τάνια Τσανακλίδου και είναι η μεγάλη μου αδερφή. Και λέω μεγάλη, γιατί είναι ένα χρόνο μεγαλύτερή μου…

Διδαχθήκαμε τόσα πολλά, είχαμε πολλά εφόδια όταν βγήκαμε και αποφασίσαμε ότι θα προχωρήσουμε αυτόν τον δρόμο στη ζωή μας.  Και νομίζω, ότι ο καθένας από τη μεριά του είναι πολύ ευχαριστημένος. Το θέατρο έδωσε πάθος και στις δικές μου ερμηνείες. Θεωρώ ότι όταν τραγουδάω παίζω έναν θεατρικό ρόλο, έναν μονόλογο θεατρικό πάνω στη σκηνή. Και είμαι πάρα πολύ τυχερός και ευτυχής, που είχα δύο μεγάλους δασκάλους από κοντά. Ο ένας, που με πήρε από είκοσι χρονών στα χέρια του και πορευτήκαμε μαζί μέχρι το τέλος της ζωής του, ο Θάνος Μικρούτσικος και ο Μίκης Θεοδωράκης, με τον οποίο έχω ταξιδέψει στη Λατινική Αμερική, στην Αυστραλία, στην Ευρώπη, ερμηνεύοντας δύσκολα έργα του με συμφωνική ορχήστρα. Ήταν δύο μεγάλα μου πανεπιστήμια και μάλιστα θα έλεγα ότι έχω πάρει διδακτορικό από αυτά που έμαθα και από τους δύο.

ΠτΘ: Μπορεί, λοιπόν, να πει κανείς ότι το πέρασμά σας στην επαγγελματική ενασχόληση με τη μουσική ήταν κάτι που μάλλον ήρθε ανεπαίσθητα;

Κ.Θ.: Δεν υπήρχε περίπτωση να μην έρθει, γιατί ποτέ δεν είπα -από μικρό παιδί- ότι θα κάνω κάτι άλλο. Μουσική, μουσική και μουσική. Γυρνούσα από το σχολείο, πετούσα την τσάντα μου στο κρεβάτι, έπιανα την κιθάρα, έβαζα το πικάπ ή άκουγα ραδιόφωνο και κατά τις 9:15 το βράδυ θυμόμουν ότι πρέπει να διαβάσω και κάτι. Τελικά δεν διάβαζα. Περνούσα όλες τις τάξεις με ευκολία, χωρίς να έχω ούτε βαθμούς, ούτε τίποτα, γιατί μόνο η μουσική με ενδιέφερε. Και βέβαια, είμαι από τους τραγουδιστές που γνωρίζουν μουσική, γιατί ό,τι αγαπάς πραγματικά πρέπει να το μαθαίνεις. Πότε σταματάει αυτό; Όταν κλείνουν τα μάτια του ανθρώπου. Μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής μου θα διαβάζω και θα μελετάω αυτόν τον μεγάλο μου έρωτα, που είναι η μουσική.

ΠτΘ: Αναφερθήκατε στον Θάνο Μικρούτσικο και στον Μίκη Θεοδωράκη και η αλήθεια είναι ότι μετά και τις απώλειες σπουδαίων καλλιτεχνών είναι σαν να κλείνει ένας κύκλος μίας πολύ μεγάλης εποχής…

Κ.Θ.: Ο κύκλος δεν κλείνει. Όταν αυτοί οι άνθρωποι έχουν αφήσει τόσο ζωντανή παρακαταθήκη, είναι εδώ μαζί μας, δίπλα μας. Όσο υπάρχουν οι μουσικές αυτών των ανθρώπων, όσο μας αγγίζουν θα αγγίζουν και τις επόμενες γενιές, γιατί έχουν νικήσει τον χρόνο και αυτό είναι σίγουρο. Είναι εδώ είναι μαζί μας. Μας διευθύνουν.  

ΠτΘ: Είναι πολύ μεγάλο κεφάλαιο για εσάς ο Θάνος Μικρούτσικος. Τον νιώθετε λοιπόν ακόμη δίπλα σας;

Κ.Θ.:  Ο Θάνος μου έκανε το μεγαλύτερο δώρο, που μου έχει γίνει ποτέ στη ζωή μου. Μου άφησε όλο του το αρχείο. Καταλαβαίνεται λοιπόν, την ευθύνη μου -γιατί το διαχειρίζομαι- και τη γνώση μου γύρω από το έργο του. Την ώρα που τραγουδάω, ειδικά τραγούδια του Θάνου, τον νιώθω δεξιά μου στο πιάνο. Ήμασταν σε σημείο που δεν ήταν ανάγκη να διευθύνει. Με τα μάτια μας πηγαίναμε, με την ανάσα μας. Στα είκοσί μου χρόνια ήταν το μεγαλύτερό μου ωδείο ο Θάνος, μου δίδαξε τόσα πολλά. Είναι ο μέντοράς μου,  ο δάσκαλός μου, ο φίλος μου, ο μεγάλος μου αδερφός. Σε κάποιες δύσκολες στιγμές στη ζωή μου, ήταν και σαν πατέρας μου και από την άλλη τελικά ήμασταν μια οικογένεια.

«Πλανόδιοι Μουσικοί»

ΠτΘ: Συνεργάζεστε αυτή τη φορά με τον Μανόλη Ανδρουλιδάκη. Να τον βάλουμε και αυτόν στη συζήτησή μας;

Κ.Θ.:  Ο Μανόλης είναι περίπτωση μουσικού. Είναι ένας κορυφαίος σολίστ στην κιθάρα, αλλά είναι και ένας άνθρωπος της μουσικής, διότι εκτός από τα τραγούδια που γράφει, είναι σπουδαίος ενορχηστρωτής και πολύ καλός γνώστης της μουσικής. Είναι ένα σπάνιο ταλέντο και είμαι τυχερός για μια ακόμη φορά που δουλεύω στενά με δυο ανθρώπους που είναι κορυφαίοι στη μουσική μας. Ο ένας είναι ο Μανόλης Ανδρουλιδάκης και ο άλλος είναι ο Θύμιος ο Παπαδόπουλος που είμαστε αδέρφια εδώ και δεκαετίες και οτιδήποτε μουσικό κάνω δεν λείπουν αυτοί οι δυο άνθρωποι.

ΠτΘ: Αναφέρατε πολλές φορές την τύχη. Είμαστε, όμως κι εμείς αυτοί που τις περισσότερες φορές την προκαλούμε.

Κ.Θ.: Και την προκαλούμε, αλλά και όταν πιστεύεις σε κάτι, θέλει δουλειά και να μην σταματάει ποτέ αυτή η δουλειά. Όταν λοιπόν είσαι συνεπής στη δουλειά σου, αποκτάς νέες ικανότητες, νέες γνώσεις και αυτό σε φέρνει κοντά σε άλλους ανθρώπους που είναι πιο έμπειροι και πολύ πιο δημιουργικοί. Έτσι η τύχη έχει ανοίξει την πόρτα και έχεις περάσει.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.