«Μεχρι ποιο σημειο κυνισμου μπορει να φτασει σημερα ο ανθρωπος;»

Αφιέρωμα στον γαλλικό κινηματογράφο, με την προβολή της ταινίας «Δυο ημέρες, μία νύχτα (Deux jours, une nuit)» στο Καφέ Οχτώ, είχε η πολιτιστική ατζέντα της Πέμπτης για την Κομοτηνή.
 
Συγκεκριμένα η Ομάδα Γαλλοφωνίας της Νομικής Σχολής του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης διοργάνωσε μία βραδιά αφιερωμένη στα εργασιακά δικαιώματα και την γαλλική κοινωνία, μέσα από τα μάτια των αδελφών Dardenne που υπογράφουν την ταινία «Δυο ημέρες, μία νύχτα (Deux jours, une nuit)». Οι αδερφοί Dardenne, όπως υπογράμμισε κατά την εισαγωγή του ο κ. Στέφανος Γραβάνης, καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΔΠΘ, «θέτουν αυτόματα στον θεατή το εξής ερώτημα που αποτελεί και τον άξονα την πλοκής του έργου: Χίλια ευρώ μπόνους είναι αρκετά για να σας αφήσουν ασυγκίνητους μπροστά στην απόλυση μιας συναδέλφου;».
 
 Η πρωτοβουλία της βραδιάς ανήκει στην ομάδα Γαλλοφωνίας της Νομικής Σχολής, τα μέλη της οποίας έκριναν ως ιδιαίτερα επίκαιρο το θέμα της ταινίας, τις εργασιακές δηλαδή θέση και την κοινωνική κρίση στην Ευρώπη, μέσω του παραδείγματος μίας γαλλόφωνης χώρας. 

Στέφανος Γραβάνης «Το βασικό ερώτημα που θέτει η ταινία είναι μέχρι ποιο σημείου κυνισμού μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος»

Όπως υπογράμμισε ο κ. Γραβάνης η ταινία προβλήθηκε για πρώτη φορά το 2014 αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές και «πραγματεύεται τις σχέσεις των εργαζομένων μεταξύ τους, τον κυνισμό που φέρνει η κρίση σε αυτές, φέρνοντας σε πρώτο πλάνο τις ανθρώπινες σχέσεις και πως αυτές διαμορφώνονται μέσα στην κρίση».
 
«Οι αδερφοί Dardenne  δεν στέκονται στην αλλοτρίωση του ανθρώπου της καπιταλιστικής εποχής, ούτε στον εγκλωβισμό του στα γρανάζια της αλυσίδας παραγωγής κέρδους, θέματα που έχουν απασχολήσει πολλές φορές τον κινηματογράφο» επεσήμανε και συνέχισε «ούτε και έχουμε επίσης τη διαμάχη με τις προβληματικές σχέσεις εργοδότη και εργαζομένου. Έχοντας δώσει στο παρελθόν, άριστα δείγματα κοινωνικού σινεμά, όπως τα έργα ”Λόρνα”, “Το παιδί με το ποδήλατο”, η τελευταία αυτή ταινία τους είναι μία σπουδή στον ανθρώπινο κυνισμό».
 
«Η Sandra εργαζόμενη στη εταιρεία Solwall έχει προθεσμία δύο ημερών και μιας νύχτας να πείσει τους συναδέλφους της ώστε τη Δευτέρα πρωί να εξακολουθεί να εργάζεται και να βοηθά την οικογένειά της» εξήγησε ο κ. Γραβάνης παραθέτοντας την δική του «μετάφραση» των όσων πραγματεύεται η ταινία. «Η περιπλάνηση της στις γειτονιές της βελγικής πόλης δεν είναι ένα συνηθισμένο οδοιπορικό αναζήτησης ή περιγραφής κοινωνικών καταστάσεων. Η κάμερα ταυτίζεται με το βλέμμα της και η ντοκιμαντερίστικη οπτική διεισδύει στη μικροαστική σκέψη. Η εστίαση σε κάθε πρόσωπο τη στιγμή της κρίσιμης ερώτησης, οι αντιδράσεις, απαντήσεις και χειρονομίες των συναδέλφων της, μας εισάγουν σε ένα πρώτο συμβολικό επίπεδο: οι μικροαστοί συνάδελφοι αντικατοπτρίζουν το σύγχρονο άνθρωπο ο οποίος μεσούσης της κρίσης, κοιτά ανήμπορος ή απαθής το κακό που έρχεται».
 
«Σε ένα δεύτερο επίπεδο, τα πλάνα των προαστίων με τους πλατείς δρόμους όπου βαδίζει μοναχικά η Sandra  στο ψυχοφθόρο οδοιπορικό της, οι απομονωμένες μονοκατοικίες ή τα αχανή μπλοκ των πολυκατοικιών εντείνουν το συμβολισμό της απομόνωσης και της κοινωνικής δυσανεξίας» συνέχισε για να καταλήξει πως «καθώς ολοκληρώνεται ο κύκλος των επισκέψεων, το έργο μετατρέπεται σε ένα θρίλερ κοινωνικό και υπαρξιακό. Το κυρίαρχο ερώτημα πλανάται ακόμη πιο έντονα: “Μέχρι ποιο σημείο κυνισμού μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος”; “Υποτάχθηκε η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά στο “δεν υπάρχει επιλογή του καπιταλισμού”; Το γλυκό ή πικρό τέλος αφήνει στον καθένα να δώσει τη δική του απάντηση και να αναρωτηθεί για την πραγματικότητα που διαμορφώνει η κρίση στη δική του χώρα».
 
Ερωτηθείς σχετικά με την υφιστάμενη κατάσταση των εργασιακών σχέσεων στο σύνολο της Ευρώπης, γενικότερα και ειδικότερα της Γαλλίας σε σχέση με την Ελλάδα, ο κ. Γραβάνης τόνισε πως «η μοναδική διαφορά μεταξύ των δύο χωρών είναι ότι στην Γαλλία υπάρχουν, λόγω του υψηλότερου κόστους ζωής, και υψηλότερα ημερομίσθια. Ωστόσο και εκεί ανθεί πλέον η μαύρη εργασία, οι δύσκολες καταστάσεις, η κρίση, οι απολύσεις και η ανεργία. Η κρίση και η κυνικότητα λοιπόν που πραγματεύεται και η ταινία, είναι παρόμοια και στην Ελλάδα και στην Γαλλία και γενικότερα στην Ευρώπη». 

«Ο κινηματογράφος δεν είναι  μόνο εικόνες που περνάν αλλά η ίδια μας η ζωή»

Κλείνοντας υπογραμμίζοντας την αξία της τέχνης και την αφύπνιση που αυτή μπορεί να προσφέρει στο κοινό, τόνισε πως «η τέχνη προέρχεται από την ζωή και μάλιστα όπως έλεγαν πολλοί κινηματογραφιστές της nouvelle vague ο κινηματογράφος είναι η ίδια η ζωή, δεν είναι ο κινηματογράφος μόνο εικόνες που περνάν αλλά η ίδια μας η ζωή».
 
Μετά το τέλος της ταινίας ακολούθησε συζήτηση επί του θέματος και των ερωτημάτων που δημιουργήθηκαν στους παρευρισκομένους από την προβολή της ταινίας, ενώ παρέθεσαν και τις δικές τους απαντήσεις στα καίρια ερωτήματα που θέτει η ταινία.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.