Λια Δαμιανακη, σκηνοθετης- μελος θεατρικης ομαδας «Παραβασις» της ΦΕΞ «Το μηνυμα της παραστασης ειναι η μαχητικοτητα, η αγωνιστικοτητα και το γεγονος οτι παλευουμε ολοι για κατι καλυτερο» (+Gallery)

Στη Μύκη βρέθηκαν η Μαριάννα Σκρίνου και ο Νίκος Κολίτσης με αφορμή την παρουσίαση της παράστασης «Το αγόρι με τη βαλίτσα» τη σκηνοθεσία της οποίας υπογράφει η κ. Λία Δαμιανάκη. Μια παράσταση ξεχωριστή όχι μόνο λόγω των επίκαιρων στοιχείων της «προσφυγιάς» των νέων αλλά και λόγω της τοποθεσίας. Η απόφαση όλων των συντελεστών του έργου ήταν η παράσταση να παιχτεί στο μειονοτικό Δημοτικό σχολείο Μύκης Ξάνθης και όχι σε θέατρο. Σημαντικό κατά τη σκηνοθέτη της παράστασης είναι το γεγονός ότι στη συγκεκριμένη τοποθεσία ο κόσμος έρχεται συνειδητά, γνωρίζοντας το χώρο και το νόημα αυτού. Η κ. Λία Δαμιανάκη λοιπόν μίλησε στους συνεργάτες του «ΠτΘ» για το νόημα της τέχνης στις δύσκολες περιόδους της κρίσης και της παιδείας και του ρόλου που αυτή θα έπρεπε να επιτελεί. 

Η οδύσσεια του μικρού Ναζ

Αναφορικά με την υπόθεση της παράστασης, η κ. Δαμιανάκη εξήγησε πως «το έργο αναφέρεται στην ιστορία ενός μικρού πρόσφυγα, ενός αγοριού που φεύγει αναγκαστικά από τον τόπο του, λόγω πολέμου και περνάει μία οδύσσεια μέχρι να φτάσει στον τόπο του. Οι εικόνες μας θυμίζουν την καθημερινότητα που βιώνουμε και εμείς οι ίδιοι, όπου και γινόμαστε μάρτυρες αυτής».
 
Ξεχωριστά, φαίνεται να είναι και τα χαρακτηριστικά των συντελεστών της παράστασης αφού «η ομάδα αποτελείται, ως επί το πλείστον, από εκπαιδευτικούς πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και είμαστε όλοι αμιγώς ερασιτέχνες. Η παράσταση έγινε και σε συνεργασία με την ΕΛΜΕ Ξάνθης».
 
Η παράσταση είναι ιδιαίτερα σημαντική και από άποψη συμβολισμού μιας και όπως τόνισε η ίδια « στο μειονοτικό σχολείο της Μύκης στεγάζεται και παράρτημα του σχολείου δεύτερης ευκαιρίας της Ξάνθης. Έχουμε δουλέψει εδώ στο παρελθόν, έχουμε μαθητές από προηγούμενες σχολικές χρονιές, υπάρχει ένας κόσμος ο οποίος μας γνωρίζει και η επιλογή των ανθρώπων να έρθουν εδώ είναι συνειδητή, αφού έρχονται σε μία εκδήλωση, σε ένα ποιοτικό θέατρο -θέλουμε να πιστεύουμε-, που θα ήταν δύσκολο να επιτευχθεί διαφορετικά».
 
Υπήρχε εύρος διαφορετικών χαρακτηριστικών στο κοινό το οποίο παρακολούθησε την παράσταση και αναφερόμενη σε αυτό το στοιχείο η κ. Δαμιανάκη εξέφρασε την ικανοποίηση της. «Χαρήκαμε πολύ με την παρουσία ανθρώπων όλων των ηλικιών» υποστήριξε χαρακτηριστικά τονίζοντας πως «υπήρξαν μαθητές από το Λύκειο της Γλαύκης και συνάδελφοι εκπαιδευτικοί, μαθητές του ΣΔΕ, μαμάδες και παιδιά». 

Περί οικονομικών και αξιακών κρίσεων…

Στη σημερινή κοινωνία η οποία βρίσκεται σε θέση ιδιαίτερα δύσκολη, με τα χαρακτηριστικά των έντονων κοινωνικών ανισοτήτων, την προσφυγή των νέων σε χώρες του εξωτερικού και το στοίχημα που έχει ο καθένας μας για να καταφέρει να αντιμετωπίσει τα πρόσθετα προβλήματα τα οποία έχει επιφέρει η οικονομική κρίση, είναι ιδιαίτερα σημαντικό να σταθούμε όπως επεσήμανε η κ.Δαμιανάκη στο γεγονός ότι «το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού βιώνει τη μοναξιά και όλες οι οικογένειες έχουν τουλάχιστον ένα μέλος τους στο εξωτερικό, στη Γερμανία, στην Ολλανδία και βιώνουν στο πετσί τους τη φτώχεια, τη μοναξιά, την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια».
 
Με βάση λοιπόν τα παραπάνω, υπογράμμισε, «αυτό που είδαν επί σκηνής οι θεατές, δεν τους είναι άγνωστο ως εμπειρία. Από αυτή την άποψη, το έργο έχει ένα αισιόδοξο μήνυμα. Ο μικρός Ναζ φτάνει στον προορισμό του, αλλά δε βρίσκει αυτό που περίμενε. Εντούτοις το μήνυμα που μένει είναι η μαχητικότητα, η αγωνιστικότητα και το γεγονός ότι παλεύουμε όλοι για κάτι καλύτερο. Ισχύει για όλους μας αυτό. Όχι απλώς ελπίζουμε, αλλά αγωνιζόμαστε, όρθιοι πάντα, για κάτι καλύτερο».
 
Και παρά τα όσα αρνητικά συμβαίνουν η κ. Δαμιανάκη αισιόδοξη μας λέει ότι «η τύχη πολλές φορές είναι μπροστά μας. Το έχουμε ακούσει αυτό στην περίοδο της κρίσης ότι η κρίση σημαίνει και τύχη, είναι και ευκαιρία». Η ευκαιρία λοιπόν είναι «ότι αυτή την περίοδο, της κρίσης και των μνημονίων, ζήσαμε καταστάσεις, ήρθαμε αντιμέτωποι με τους εαυτούς μας, ήταν μία περίοδος αυτογνωσίας, αναθεώρησης συμπεριφορών και νοοτροπιών που μας έφεραν σε αυτό το σημείο». 

«Η κρίση ενώνει, δίνει ευκαιρίες, η τύχη είναι δίπλα μας, αρκεί να τη δούμε και να την αρπάξουμε»

Οι άνθρωποι της τέχνης έχουν την τάση να βλέπουν τα πράγματα από μια άλλη οπτική γωνία πιο ελεύθερη και αυτό φαίνεται από τις σκέψεις τις οποίες η σκηνοθέτης της παράστασης κατέθεσε στις σελίδες του «ΠτΘ». «Θεωρώ τον εαυτό μου “τυχερό” που βιώνω αυτήν την κρίση, γιατί είναι μία ευκαιρία να χτίσουμε κάτι καινούριο και καλύτερο, στα συντρίμμια και στις στάχτες του παλιού. Ο Χατζιδάκης λέει κάτι πολύ ωραίο: “Η Ελλάδα πρέπει να πεθάνει για να αναστηθεί” . Το υιοθετούμε. Για μένα πολλά από αυτά που βιώσαμε είναι συγκλονιστικά. Δε θα είμαστε πλέον οι ίδιοι άνθρωποι. Βιώσαμε κινήματα και αγώνες, που κληθήκαμε να αυτοδιαχειριστούμε. Η κρίση ενώνει, δίνει ευκαιρίες, η τύχη είναι δίπλα μας, αρκεί να τη δούμε και να την αρπάξουμε».
 
Κλείνοντας ωστόσο η κ. Δαμιανάκη επεσήμανε πως το κεντρικό μήνυμα της όλης προσπάθειας είναι ότι «παλεύουμε για μία δωρεάν, δημοκρατική εκπαίδευση για όλους, χωρίς αποκλεισμούς, γιατί κανένας δεν περισσεύει. Αλλά η παιδεία δεν είναι οι αλλεπάλληλες εξετάσεις, είναι ένα ανοιχτό σχολείο στην κοινωνία, μέσα από τη δημιουργία και την κριτική σκέψη. Παιδεία δεν είναι η παπαγαλία, το σχολικό βιβλίο και το σύστημα που καταβαραθρώνει τη δημιουργικότητα παιδιών και εκπαιδευτικών. Θέλουμε τα παιδιά να αναζητούν και να κατακτούν τη γνώση, θέλουμε ενεργούς πολίτες, που να παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους».
 
«Σε παλιότερες παραστάσεις είχαμε εντάξει και μαθητές και αυτό είναι προϊόν συναπόφασης για το μέλλον».

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.