Κραυγες τρυφεροτητας, κραυγες εξομολογησης

Ουρανία Κ. Τρεμοπούλου-Αυγολούπη, «Κραυγές Σιωπής»,  Θεσσαλονίκη 2023, σ. 96

Το τρίτο της βιβλίο κυκλοφόρησε η αεικίνητη συνταξιούχος εκπαιδευτικός Ουρανία Κ. Τρεμοπούλου-Αυγολούπη, «Κραυγές Σιωπής» (Θεσσαλονίκη, 2023), το οποίο ξεχειλίζει από τρυφερότητα, χαρά, ενθουσιασμό, κραυγή, σιωπή, θρήνο,μα πάνω απ’ όλα από ειλικρινείς εξομολογήσεις.

Αεικίνητη η κ. Τρεμοπούλου, όχι μόνο συγγραφικά, μιας και κατά το έτος που ήδη  διανύσαμε, το 2022, έχει εκδώσει μια ακόμη σύμμεικτη συλλογή ποιητικών και πεζογραφικών κειμένων, τα «Ενθύμια μνήμης» (Θεσσαλονίκη, 2022, βλ. σχετικά στο link), αλλά και με την υποδειγματική της δράση στην ανάδειξη της ιστορίας τής μιας της πατρίδας, του Βοΐου Κοζάνης, και ιδίως της Τοπικής Κοινότητας Απιδέας. Εκεί,πρόσφατα, τη Δευτέρα 12 Ιουνίου, πραγματοποιήθηκε εκδήλωση που η ίδια διοργάνωσε και η ίδια συντόνισε με θέμα «Το αρχαιολογικό έργο στην Απιδέα Βοΐου», σε συνεργασία με την Εφορεία Αρχαιοτήτων Κοζάνης και τον εκεί Δήμο, με στόχο να ενισχυθεί η συζήτηση για τις προοπτικές προστασίας, ανάδειξης και προβολής της περιοχής.

Η κ. Τρεμοπούλου-Αυγολούπη, κόρη του αείμνηστου καθηγητή φιλόλογου Κωνσταντίνου Τρεμόπουλου και της Κομοτηναίας, επίσης φιλολόγου, Πανδώρας Ιωαννίδου, δεν ξεχνά να τιμά και την έτερη πατρίδα της, την Κομοτηνή, όπως έγινε εμφανές στο προηγούμενο βιβλίο της «Ενθύμια μνήμης», με τις εκτενείς αναφορές στην ανθρωπογεωγραφία της πόλης μας. Δεν ξεχνά όμως να τιμά και τους Κομοτηναίους προγόνους της και ιδίως τους λατρεμένους της γονείς,δύο ανθρώπους που όχι απλώς την έφεραν στη ζωή, αλλά τη φώτισαν με περίσσια αγάπη, πίστη και της ενστάλαξαν ήθος και αρχές.

Ουρανία κ. Τρεμοπούλου-Αυγολούπη, «Δεν ωραιοποίησα τίποτα, έγραψα και περιέγραψα συνθήκες της ζωής που ζούμε»

Για τις «Κραυγές Σιωπής» και το νέο της ταξίδι στη γραφή, που είναι περισσότερο εξομολογητικό, περισσότερο συνομιλητικό,σχολιάζει η συγγραφέας: «Είναι δύσκολο να περιγράψεις θέματα που στενοχωρούν, πιέζουν την ψυχή ή συγκινούν. Γι’ αυτό, εκ των προτέρων, σας ζητώ συγγνώμη, αν σας κουράσω με αφηγήσεις που προκαλούν ή γεννούν θλίψη και λυπούν. Δεν ωραιοποίησα τίποτα, έγραψα και περιέγραψα συνθήκες της ζωής που ζούμε. Επικεντρώθηκα σ’ αυτά που αισθάνομαι, αντιλαμβάνομαι και πιστεύω ακράδαντα. Έγραψα για βαθιά νοήματα της ζωής, έτσι όπως τα απεκόμισα και τα βίωσα, όχι εύκολα, πολλές φορές. Είμαι ειλικρινής και αληθινή στις πεποιθήσεις μου. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο».

Περισσότερο αναλυτικά για το περιεχόμενο του βιβλίου, το οποίο διακλαδώνεται σε δύο βασικές ενότητες, «Κραυγές Σιωπής» και «Στιγμές Σιωπής», και φιλοξενεί, όπως αναγράφεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου «37 αφηγήματα που αποτυπώνουν τις κραυγές αλλά και τις σιωπές των παλαιών, των ικανής ηλικίας, ανθρώπων της εποχής μας.

Γιατί οι κραυγές αρκετές φορές για τους γενναίους γίνονται σιωπές. Σιωπές από αγάπη για τον συνάνθρωπο που ασχημονεί, επιβάλλεται δια της ισχύος, έχει διαγράψει από το λεξιλόγιό του λέξεις που στέριωσαν στη ζωή τούς στερημένους ανθρώπους, η ενηλικίωση των οποίων συντελέστηκε τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες.

Λέξεις όπως ευγνωμοσύνη στον Θεό, σεβασμός στους μεγαλύτερους, τους δασκάλους και τους γονείς, αγάπη και αλληλεγγύη για τον συνάνθρωπο, στήριξη των αδυνάτων, αλληλοκατανόηση. Λέξεις κραυγών αλλά και σιωπών, με συνθέσεις πεζογραφικές, ποιητικές ή και υβριδικές, μεταξύ ποιήσεως και πεζογραφίας, ομιλούσες για τη θυσιαστική σιωπή των ηρώων του 1940 στα βουνά της Πίνδου, το Ολοκαύτωμα των Εβραίων της Θεσσαλονίκης, τη σημερινή εγκατάλειψη των ηλικιωμένων μελών της οικογένειας στα γηροκομεία, την παραμέληση και την εκκένωση των ακριτικών χωριών, τις κραυγές της φύσης και τις κραυγές απόγνωσης του σημερινού ανθρώπου εμπρός στη γενίκευση των συμπεριφορών της αγνωμοσύνης, τη διπροσωπία, την αλαζονεία, τον εκνευρισμό, την οργή κ.ά.

37  αφηγήματα, εξομολογητικά της σχέσης του ανθρώπου με τον Θεό και δημιουργό του Σύμπαντος κόσμου, αφαντάστως τρυφερά και δοξαστικά για όσα υπό την ευλογία  του  στον παράδεισο της καλής κι αγαθής ζωής ο άνθρωπος απολαμβάνει».

Ας αφεθούμε όμως στη μεστή γραφή της κ. Τρεμοπούλου και να «ταξιδέψουμε» με ορισμένα αποσπάσματα από το νέο της βιβλίο.

—Κραυγές χαράς-ενθουσιασμού

Η μόνη άδολη και αυθόρμητη χαρά που έμεινε στη ζωή μας είναι η χαρά των παιδιών. Ενθουσιάζονται, πηδούν χαρωπά, παίζουν βγάζοντας κραυγές ευχαρίστησης και ικανοποίησης.

Γεμίζει η ψυχούλα τους, το μυαλουδάκι τους, καθώς παίζουν, γελούν, τραγουδούν, βλέποντας τα πάντα όμορφα και ωραία.

Βγάζουν κραυγές χαράς, λάμπουν τα προσωπάκια τους, όταν τους προσφέρεις αγάπη, λατρεία, παιχνίδια και δώρα. Είναι η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ στη γη μας. Μακάρι να είχε και η δική μας κραυγή τη γλύκα της φωνούλας τους.

Καμία σύγκριση δεν υπάρχει και ξέρετε γιατί; Στα παιδιά υπάρχει έμφυτη η αγνότητα και ο αυθορμητισμός που σε εμάς λείπουν παντελώς. Τη θέση τους πήραν η πονηριά και η υποκρισία!

—Κραυγή σιωπής του τώρα

Σιωπή κρατά το στόμα μου,

κραυγή βγάζει η καρδιά μου.

Υπομονή κάνει η ψυχούλα μου

στη σιωπή του τώρα.

Το αύριο δεν το ξέρουμε,

ίσως και να ’χει φύγει,

μόλις το προλαβαίνουμε

με τη σιωπή του τώρα.

—Σιωπηλή – κραυγαλέα προσευχή

Η σιωπηλή προσευχή του καθενός μας είναι μια κραυγαλέα εσωτερική φωνή που κατευθύνεται προς τον Δημιουργό του Σύμπαντος. Είναι ευχαριστία, ικεσία, ευσπλαχνία, δοξολογία, εξομολόγηση, παράκληση συγχώρεσης, δέηση για ειρήνη και υγεία σ’ όλο τον κόσμο, ύμνος, ωδή, αίνος, τροπάριο.

Η πίστη, η αγάπη και ο βαθύς σεβασμός προς τον ΘΕΟ αποτελούν τη θαυματουργική πηγή ενέργειας, που κατακλύζει τον εσωτερικό κόσμο μας, όταν προσευχόμαστε. Λέμε, σιωπηλά, ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ ή ΒΑΣΙΛΕΥ ΟΥΡΑΝΙΕ…, αλλά, ενώ μιλάει η ψυχή μας, τα χείλη μας θέλουν να βγάλουν ΚΡΑΥΓΗ μεγάλη.

Οι ερημίτες, οι ασκητές κραύγαζαν τα λόγια των προσευχών τους. Η ερημιά, η μοναχικότητα, η βαθιά και η πραγματική συνένωσή τους με το ΘΕΙΟ, τους οδηγούσε στην ΚΡΑΥΓΗ την υπέρτατη.

Εμείς, μέσα σ’ αυτήν τη «χλιαρή» κοινωνία που ζούμε, διαφέρουμε στην εκφορά του προσευχητικού λόγου μας. Άλλοτε, είμαστε βιαστικοί, άλλες φορές διασπάται η προσοχή μας την ιερή τούτη στιγμή, τις περισσότερες φορές ίσως λειτουργεί η συνήθεια και όχι η πραγματική ανάγκη για την επιτέλεση του ιερού μας καθήκοντος.

Η προσευχή μας πρέπει να είναι ειλικρινής, ταπεινή, πηγαία. Η καρδιά μας, εκείνη τη στιγμή, ανοίγει σαν τριαντάφυλλο, που σκορπίζει το άρωμά του τριγύρω μας. Η δύναμη της προσευχής μας πρέπει να οδηγήσει το άρωμα αυτό στον ΠΛΑΣΤΗ και ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ μας. Τότε, από σιωπηλή, θα γίνει κραυγαλέα. Τότε, μόνον, «δεόμεθα υπέρ ελέους, ζωής, ειρήνης, υγείας, σωτηρίας, επισκέψεως, συγχωρήσεως και αφέσεως των αμαρτιών των δούλων του Θεού…».

Η αεικίνητη συγγραφέας Ουρανία Κ. Τρεμοπούλου-Αυγολούπη

Η Ουρανία Τρεμοπούλου-Αυγολούπη του Κωνσταντίνου και της Πανδώρας Ιωαννίδου, γεννήθηκε στην Κομοτηνή, όπου και έζησε μέχρι τα 11 χρόνια της ζωής της.Το 1966 οι γονείς της μετατέθηκαν στη Θεσσαλονίκη. Εκεί, τελείωσε και το Λύκειο, το 1973. Την ίδια χρονιά πέρασε με υποτροφία στο Τμήμα Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του ΑΠΘ.

Περιμένοντας τον διορισμό της, δίδαξε την αγγλική γλώσσα σε διάφορα Γυμνάσια και Λύκεια της Θεσσαλονίκης, ως αναπληρώτρια.Το 1982 διορίστηκε στον Εύρωπο του ν. Κιλκίς και, ακολούθως, στην Αξιούπολη του ίδιου νομού.Το 1985 αποσπάστηκε στο Τμήμα Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού του ΑΠΘ. Για τους φοιτητές του Τμήματος συνέγραψε διάφορες πανεπιστημιακές σημειώσεις και το βιβλίο “Notes for advancedstudents (Injuries in athletics)”, εκδόσεως της Υπηρεσίας Δημοσιευμάτων του ΑΠΘ. Επίσης, εδίδαξε και στο Χημικό Τμήμα του ΑΠΘ.

Τα τελευταία χρόνια υπηρεσίας της είχε πάρει μετάταξη στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Έχοντας υπηρετήσει και στις τρεις βαθμίδες της Δημόσιας Εκπαίδευσης, απεκόμισε συνολική και ολοκληρωμένη εικόνα της εκπαιδευτικής κοινότητας.

Τώρα, συνταξιούχος πλέον, ασχολείται με τη συγγραφή βιβλίων, παρακολουθεί τα εκπαιδευτικά δρώμενα και αγωνιά για τη μελλοντική εξέλιξη της Παιδείας μας.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.