Η Μεσοφωνος, Σταματια Μολλουδη μας φερνει πιο κοντα στον κοσμο του κλασικου τραγουδιου και της οπερας

«Ποτέ δεν είναι αργά να ασχοληθείς με τον εαυτό σου και με αυτά που θέλεις να κάνεις»

Η Mezzo soprano, Σταματία Μολλούδη ερωτεύτηκε  με την όπερα, ασχολείται με το κλασικό τραγούδι ως ερμηνεύτρια, βοηθά τις φωνές να ελευθερώνονται και δραστηριοποιείται στον χώρο της διοργάνωσης και παραγωγής πολιτιστικών εκδηλώσεων μέσα από τον δικό της χώρο, την VoicePortal.

Ζει και δημιουργεί στην πόλη της Θεσσαλονίκης, πιστεύει πώς ποτέ δεν είναι ποτέ αργά για να πραγματοποιήσει κανείς αυτό που ποθεί και μιλά στην Όλγα Ιωαννίδου για την πρώτη της επαφή με το κλασικό τραγούδι και την αγάπη της για τη μουσική!

Ο λόγος στην ίδια λοιπόν…

ΠτΘ: Θα μας κάνεις τις πρώτες συστάσεις με την Σταματία Μολλούδη;

Σ.Μ.: Γεννήθηκα στη Γερμανία και όταν ήμουν 7 χρονών η οικογένεια μου επέστρεψε στην Ελλάδα κι έτσι μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη. Ενδιάμεσα έφυγα και πάλι στη Γερμανία λόγω οικογενειακών θεμάτων και αφού τελείωσα το Πανεπιστήμιο στην Θεσσαλονίκη ως τοπογράφος μηχανικός αποφάσισα ότι θέλω να ασχοληθώ με τη μουσική και το τραγούδι και ήθελα να το κάνω αφοσιωμένα και σε έναν χώρο που να ειδικεύεται σε αυτό με το οποίο ήθελα να ασχοληθώ, που ήταν το λυρικό τραγούδι. Έτσι αποφάσισα να γυρίσω στη Γερμανία μόνη μου και να σπουδάσω εκεί. Επέστρεψα και πάλι μόνιμα στην Ελλάδα το 2015.

ΠτΘ: Άρα το να ασχοληθείς εξ ολοκλήρου με τη μουσική ήταν μία απόφαση που ήρθε μεταγενέστερα στη ζωή σου…

Σ.Μ.: Παράλληλα με τα υπόλοιπα ασχολούμουν πάντοτε με τη μουσική, αλλά το να αφοσιωθώ σε αυτό ήταν μία ώριμη απόφαση που πήρα σε μεγαλύτερη ηλικία.

ΠτΘ: Η όπερα είναι ένα ιδιαίτερο είδος μουσικής. Πότε ήρθες πρώτη φορά σε επαφή με αυτό;

Σ.Μ.: Και για εμένα ακόμη ήταν περίεργο γιατί γεννήθηκα σε ένα περιβάλλον που ουδεμία σχέση είχε με την όπερα και το κλασικό τραγούδι. Η οικογένειά μου  δεν ήξερε καν το είδος. Ήταν ένας μεγάλος δρόμος και μου πήρε αρκετό χρόνο για να συνειδητοποιήσω ότι ήθελα να ασχοληθώ με την όπερα. Από μικρή ασχολήθηκα με διάφορα είδη μουσικής και τραγούδησα τα πάντα, από ελαφρύ έντεχνο μέχρι ξένα και ποπ.

Αργότερα στη ζωή μου είχα ένα αναπάντεχο γεγονός και ίσως ήταν και αυτό που με οδήγησε στο να καταλάβω ότι θέλω να ασχοληθώ με την τέχνη.

Όταν ήμουν 15 χρονών έχασα τον αδερφό μου από λευχαιμία. Έξι χρόνια που ήταν άρρωστος πηγαίναμε συχνά στην Γερμανία όπου υπήρχε καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπιστεί η ασθένειά του. Όταν λοιπόν συνέβη αυτό στα 15  μου αποφάσισα ότι κάπως πρέπει να εκφράσω αυτό το κάτι που είχα μέσα μου, που δεν ήξερα ακριβώς αν ήταν πόνος, λύπη… Τότε αποφάσισα ότι θέλω να ασχοληθώ με τη μουσική και άρχισα να αφοσιώνομαι σε αυτό. Ξεκίνησα με πιάνο και αρμονία, πήγα σε ένα περιφερειακό ωδείο στην Ηλιούπολη και εκεί αφού έκανα τα βασικά από μουσική, ένας δάσκαλος του ωδείου μου πρότεινε να ασχοληθώ με το κλασικό τραγούδι. Εμένα μου άρεσε να τραγουδάω λαϊκά, έντεχνα, διάφορα ξένα τραγούδια, δεν είχα κάποια σχέση με το κλασικό τραγούδι και την όπερα και μου φάνηκε όλο κάπως περίεργο. Άρχισα να αναρωτιέμαι τι είναι το κλασικό τραγούδι και όταν ο καθηγητής που μου το πρότεινε μου είπε πως αν μάθω να τραγουδάω  κλασικό τραγούδι θα μπορώ να τραγουδήσω τα πάντα αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτό.

Αφού πέρασαν αρκετά χρόνια, στη διάρκεια των οποίων αντιμετώπισα πολύ bullying από συνομήλικα παιδιά σχετικά με το κλασικό τραγούδι, και αφού τελείωσα στα 23 μου το Πολυτεχνείο, γνώρισα μία κοπέλα που ασχολούνταν με το κλασικό τραγούδι και η οποία μου πρότεινε να δω μία παράσταση στην οποία συμμετείχε. Ήταν το 2003 στην όπερα Θεσσαλονίκης,  που μόλις είχε δημιουργηθεί, στην παράσταση «Ο Αμάλ και οι νυχτερινοί επισκέπτες», όπου άκουσα για πρώτη φορά όπερα και ερωτεύτηκα. Τότε, λοιπόν είπα «αυτό είναι που θέλω να κάνω και πρέπει να βρω πώς θα το κάνω»!

Από ‘κει και πέρα όλα τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους. Γνώρισα τον κύκλο του Κρατικού Ωδείου, μπήκα στη μελοδραματική, στην Σχολή Όπερας του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης και αφού τελείωσα από εκεί πήρα την απόφαση να φύγω στη Γερμανία και να ασχοληθώ μόνο με αυτό. Έκανα το master μου και πήρα το δίπλωμά μου από το Μουσικό Πανεπιστήμιο του Würzburg, δούλεψα στη Νυρεμβέργη και αφού έκανα τον κύκλο μου εκεί αποφάσισα να γυρίσω πίσω στην Ελλάδα.

Η όπερα ως το ανώτερο είδος τέχνης και οι συνθήκες εντός και εκτός Ελλάδας

ΠτΘ: Όσοι ασχολούνται με την όπερα χρειάζεται λοιπόν να έχουν και γνώσεις υποκριτικής. Τι άλλο πρέπει να διδαχθεί κανείς για να κατέχει και να ασχοληθεί με αυτό το είδος;

Σ.Μ.: Η όπερα είναι για μένα, και όχι μόνο, το ανώτερο είδος τέχνης, καθώς συνδυάζει όλων των ειδών τις τέχνες. Τη σκηνογραφία, τη σκηνοθεσία, την μουσική, την ζωγραφική, τον χορό…  Εκτός από το τραγούδι είναι φυσικά απαραίτητο να κάνεις και υποκριτική, καθώς στην ουσία είσαι και ηθοποιός. Όλα αυτά τα διδάσκεται κανείς μέσα στο πανεπιστήμιο και η σπουδή είναι αρκετά μεγάλη. Ένας τραγουδιστής της όπερας που έχει ασχοληθεί σοβαρά έχει πολύ ολοκληρωμένο κύκλο σπουδών και ένα μεγάλο εύρος γνώσεων.

ΠτΘ: Έχεις σπουδάσει και έχεις ασχοληθεί με την όπερα εντός και εκτός Ελλάδος. Ποια είναι η διαφοροποίηση αναφορικά με την ανταπόκριση του κοινού στη μία και την άλλη περίπτωση; Γιατί έχω την αίσθηση ότι στην Ελλάδα, για κάποιο λόγο, η όπερα δεν προσεγγίζεται εύκολα  σαν είδος από τον κόσμο.

Σ.Μ.: Προσωπικά δεν θεωρώ ότι στην Ελλάδα έχουμε κάτι λιγότερο από το εξωτερικό. Νομίζω ότι απλά είναι λίγο παρεξηγημένος ο όρος από κάποιους ανθρώπους. Υπάρχουν πάρα πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι που ασχολούνται με το είδος με πολύ επαγγελματισμό. Είμαστε πάρα πολύ σχετικοί και πάρα πολλοί σχετικοί με την όπερα. Κατά τη δική μου γνώμη δεν έχει δοθεί η απαραίτητη σημασία.  Το είδος και υπάρχει και είναι αρκετές οι παραστάσεις που γίνονται, απλά δεν έχει αφιερωθεί ο κατάλληλος χρόνος σε αυτό και τους ανθρώπους που ασχολούνται με αυτό. Δεν έχουμε τίποτα λιγότερο συγκριτικά με το εξωτερικό. Έχουμε αρκετά υψηλό επίπεδο παραστάσεων και ανθρώπων που ασχολούνται με το είδος.

Υπάρχει μεγάλο κοινό που ακολουθεί την όπερα και πλέον υπάρχει μεγάλο μέρος αυτού που δεν είναι σχετικό με την όπερα. Προσωπικά κι εγώ σαν Σταματία προσπαθώ και το έχω επικοινωνήσει πολύ για να γίνει πιο προσιτή σε ανθρώπους που δεν γνωρίζουν, δεν έχουν εξειδικευτεί στο είδος ή δεν είναι εξοικειωμένοι με αυτά τα ακούσματα. Έχω κάνει συναυλίες όχι μόνο με άριες, αλλά και με διασκευές τραγουδιών που είναι πιο εμπορικά και προσπαθώ να επικοινωνήσω και μέσα από τον τρόπο που τραγουδάω, ότι δεν είναι κάποιος ιδιαίτερος τρόπος αυτός που πρέπει να τραγουδήσεις για να είσαι λυρικός τραγουδιστής. Πλέον τα πράγματα έχουν εξελιχθεί πάρα πολύ σε σχέση με μία δεκαετία πριν. Το άκουσμα της φωνής ενός λυρικού τραγουδιστή είναι πλέον εντελώς διαφορετικό από ό,τι ήταν πριν από δέκα χρόνια. Ο κόσμος δεν έχει ακούσει και δεν το ξέρει, νομίζει ότι είναι κάτι παλιό έτσι όπως ήταν μία δεκαετία- και παραπάνω- πίσω.

Καλό είναι σιγά σιγά ο κόσμος να αρχίσει να ακούει για να καταλάβει ότι η όπερα δεν είναι όλο αυτό το παρεξηγημένο που έχει στο μυαλό του για το λυρικό τραγούδι. Ο λυρικός τραγουδιστής δεν είναι απαραίτητο να είναι κάποιος γίγαντας, που βγάζει μια μεγάλη φωνή και δεν καταλαβαίνεις τι λέει ή ότι πρέπει να είναι πάντα εύσωμος αυτός  που βγαίνει στη σκηνή και να τσιρίζει. Τα έχω ακούσει όλα αυτά και επειδή στη ζωή μου έχω «φάει» πολύ bullying από μικρή για το είδος που επέλεξα τελικά να τραγουδήσω κοίταξα να το απλοποιήσω όσο γίνεται περισσότερο για να μπορέσει να γίνει πιο προσιτό στον κόσμο. Να μπορεί να το ακούσει χωρίς να του πονάνε τα αυτιά και να το βλέπει χωρίς να του πονάνε τα μάτια του.

ΠτΘ: Αυτή η απλοποίηση συμπεριλαμβάνει και την εξωστρέφεια του είδους και την είσοδο των παραστάσεων αυτού και σε πιο εναλλακτικούς χώρους, πέρα από τα μέγαρα μουσικής, που δεν υπάρχουν και σε όλες τις πόλεις;

Σ.Μ.:  Πλέον ναι. Κι εγώ έχω επιδιώξει να κάνω παραστάσεις και συναυλίες σε εναλλακτικούς χώρους. Και πάρα πολλοί άλλοι συνάδελφοι το έχουν τολμήσει. Παρ’ όλα αυτά η όπερα έχει μία κλάση, η οποία καλό είναι να δίνεται σε έναν ιδιαίτερο χώρο. Ωστόσο έχουν αρχίσει να γίνονται παραστάσεις, κονσέρτα και συναυλίες σε πιο εναλλακτικούς χώρους και έχω δει ότι έχουν επιτυχία. Ίσως ο κόσμος να νιώθει πιο άνετα σε τέτοιους χώρους.

Η φωνητική διδασκαλία και η “Voice Portal”

ΠτΘ: Όσον αφορά το κομμάτι της διδασκαλίας, ο τρόπος «καθοδήγησης» της φωνής, ο τρόπος που μαθαίνει κανείς να τραγουδά είναι ένας και ύστερα ο καθένας επιλέγει το είδος με το οποίο θέλει να ασχοληθεί ή εξ αρχής η διδασκαλία εξειδικεύεται και είναι διαφορετική ανάλογα με το είδος στο οποίο κλείνει ο τραγουδιστής;

Σ.Μ.: Η βάση είναι ίδια. Αν η διδασκαλία για έναν λυρικό τραγουδιστή περνάει από το ένα μέχρι και το δέκα, δηλαδή αν κάποιος πρέπει «τεχνικά» -την λέξη τεχνικά την βάζω σε εισαγωγικά γιατί δεν μου αρέσει να την χρησιμοποιώ, γιατί το να τραγουδάς είναι κάτι πιο ελεύθερο και δεν κλείνεται μέσα σε κουτάκια- να φτάσει στο δέκα για να τραγουδήσει όπερα, τότε μέχρι και το οχτώ είναι κοινό για όλους τους τραγουδιστές. Από ‘κει και πέρα τα βήματα που πρέπει να γίνουν παραπάνω για έναν λυρικό τραγουδιστή είναι απλά δύο. Αλλά μέχρι το οχτώ είναι κοινό για όλους τους τραγουδιστές ό,τι είδος και να τραγουδάει ο καθένας. Ένας τραγουδιστής οφείλει να φτάσει στο όγδοο βήμα και να το κατέχει και ύστερα να μπορέσει να κάνει και τα δύο βήματα παραπάνω για να ασχοληθεί με το λυρικό τραγούδι και την όπερα. Άρα, λοιπόν, αν εσύ ή οποιοσδήποτε θέλει να ασχοληθεί με το τραγούδι θα έρθεις στην Σταματία ή στην Voice Portal ή σε οποιονδήποτε ξέρει αυτά τα οχτώ βήματα και αν θέλεις να ασχοληθείς με το λυρικό τραγούδι θα μάθεις και τα άλλα δύο για να μπορείς να το κάνεις.

ΠτΘ: Μιας και αναφέρθηκες στην “Voice Portal”, θέλεις να μας «συστήσεις» με τον ιστότοπο και την ιδέα πίσω από αυτόν;

Σ.Μ.: Η “Voice Portal” είναι ένα κέντρο που εξειδικεύεται στην φωνή. Επειδή, όπως κατάλαβες και από αυτά που σου είπα, ο δρόμος για την εξέλιξη της δικής μου φωνής ήταν μακρύς, υπάρχει μία φιλοσοφία από πίσω. Η φωνή έχει να κάνει άμεσα με το πόσο ελεύθερος είσαι σαν άνθρωπος οπότε σιγά σιγά και  σταδιακά απελευθερώνεται και η φωνή. Με διάφορες τεχνικές προσπαθώ να απελευθερώσω το σύστημα του τραγουδιστή με έναν δικό μου απλοποιημένο τρόπο, για να είναι προσιτό, λέγοντας ότι είναι ένα σύστημα αναπνοής το οποίο πρέπει να ελευθερωθεί και να συνδυαστεί με την ορθή ομιλία και τον καθαρό λόγο, έτσι ώστε να προκύπτει σαν αποτέλεσμα μία ελεύθερη φωνή.

Παράλληλα, με την  “Voice Portal” κάνουμε παραγωγές όπερας, αλλά και διοργανώσεις διάφορων συναυλιών σε συνεργασία και με άλλους διοργανωτές. Εγώ προσωπικά εξειδικεύομαι και θέλω να ασχολούμαι με παραστάσεις όπερας και κλασικού ρεπερτορίου.

Η “Voice Portal”, λοιπόν, ασχολείται με όλους τους τραγουδιστές, γιατί όπως σου είπα μέχρι το «οχτώ» όλα είναι κοινά! Και δεν  θεωρώ ότι εκμηδενίζω ή ρίχνω το επίπεδο για το κλασικό τραγούδι, αλλά ανεβάζω το επίπεδο των άλλων τραγουδιστών, οι οποίοι οφείλουν να φτάσουν στο «οχτώ».

Επόμενα σχέδια, σκέψεις για δίσκο και «ποτέ δεν είναι αργά»!

ΠτΘ: Έχεις σκεφτεί την δημιουργία ενός δίσκου, με ήδη υπάρχουσα μουσική ή με δικές σου δημιουργίες;

Σ.Μ.: Έχω στο μυαλό μου να κάνω μια ηχογράφηση, ωστόσο θα ήθελα να είναι κάτι ιδιαίτερο και να κάνω κάτι που δεν έχει ξαναγίνει. Περιμένω την κατάλληλη δουλειά, κάποια ενδιαφέρουσα πρόταση και την δική μου έμπνευση για να κάνω κάτι ιδιαίτερο με την δική μου φωνή! Θα το κάνω κάποια στιγμή, αλλά δεν ξέρω ακόμα τι θα είναι και πότε θα γίνει.

ΠτΘ: Ισχύει ότι «ποτέ δεν είναι αργά» ή φτάνει και κάποια περίοδος που μπορεί και να είναι αργά για να ασχοληθείς με το τραγούδι και τη μουσική;

Σ.Μ.: Ποτέ δεν είναι αργά να ασχοληθείς με τον εαυτό σου και με αυτά που θέλεις να κάνεις. Κάθε άνθρωπος νιώθει τη δύναμη να ακολουθήσει αυτά που θέλει πραγματικά, σε διαφορετικό χρόνο. Δεν είναι όλοι ίδιοι, άρα δεν είναι ποτέ αργά και ποτέ δε είναι νωρίς. Είναι το πότε ο κάθε άνθρωπος νιώθει έτοιμος να ακολουθήσει το ένστικτο του και αυτό που πραγματικά θέλει να κάνει.

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.