Ανδρεας Μουντριχας: «Ολες τις εκφανσεις της ανθρωπινης ζωης  μπορει η ποιηση να τις περιγραψει»

Ι. Who is Who

Ο  Ανδρέας  Μούντριχας, ο Ανδρέας για τους φίλους του, κατάγεται από τη Χαλκίδα και σπουδάζει στη Νομική  Σχολή Κομοτηνής. Φοιτά στο δεύτερο έτος και η Νομική ήταν η πρώτη και μοναδική δική του επιλογή. Τον ενδιαφέρει το αντικείμενο που σπουδάζει  και σκέφτεται στο μέλλον να ασχοληθεί με αυτό.

 Από μικρός διάβαζε λογοτεχνία, καθώς η μητέρα του, που λειτούργησε για τον ίδιο ως πρότυπο, είχε βιβλιοπωλείο,  διάβαζε συνεχώς. Η ενασχόληση με την ποιητική γραφή του προέκυψε απροσδόκητα,  «χωρίς να το έχει σκεφτεί, χωρίς να το έχει σχεδιάσει∙  ήταν θέμα εσωτερικής αναζήτησης, απότοκο της ανάγκης για έκφραση».

 «Η ποίηση είναι για εμένα», μας λέει,  «ένα μέσο για να εκφραστώ είτε σε πολιτικό, είτε σε κοινωνικό, είτε σε πιο εσωτερικό επίπεδο. Θεωρώ ότι οι άνθρωποι είμαστε και πολιτικά και οικονομικά και κοινωνικά όντα και ότι όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης ζωής  μπορεί η ποίηση να τις περιγράψει».

«Γίνεται μέσω της ποίησης  ένας  διάλογος που  μπορεί να φέρει καλά αποτελέσματα  και να κινήσει τα πράγματα»

 Στην ερώτηση προς ποιους απευθύνεται η ποίησή του,  δηλώνει ότι κυρίως αφορά   στην ομάδα των ομηλίκων του  που έχουν τις ίδιες ανησυχίες  για τα ζητήματα της εποχής και το πολιτικό κοινωνικό περιβάλλον.

 «Θεωρώ  ότι μέσω των ποιημάτων  μου», μας λέει,  «δίνεται μία ώθηση  για προβληματισμό και  την κατάθεση  απόψεων  διαφορετικών από τις γνωστές στερεοτυπικές των νεοελλήνων  “για την πατρίδα, τη θρησκεία και την οικογένεια”.  

Σε σχέση με το «λίπασμα» του Έθνους και την καταγγελία της  διάχυτης κοινωνικής  βίας  που στηρίζεται στο μοτίβο του ισχυρού στα ποιήματά μου,  κάποιοι εκ των συνομηλίκων μου ξαφνιάζονται,  κάποιοι όμως είναι λιγότερο διστακτικοί και επιφυλακτικοί, λέγοντάς ευθέως:  “Τι είναι αυτά που λες, είναι σωστά αυτά τα πράγματα”;. Γίνεται δηλαδή  ένας  διάλογος που  μπορεί να φέρει καλά αποτελέσματα  και να κινήσει τα πράγματα. Εξάλλου η ποίηση είναι δημόσια πράξη και ο σκοπός που γράφω είναι να επικοινωνώ αυτά που σκέφτομαι, άρα το να  έχει δημοσιότητα και ακροατήριο  είναι  όμορφο».

«Με απασχολεί το ζήτημα της κριτικής και γενικότερα  το ζήτημα  της πρόσληψης της ποίησής μου»

Στις δυο επόμενες ερωτήσεις μας, για τον τρόπο που γράφει και αν σκέφτεται να εκδώσει, αλλά και αν τον ενδιαφέρει η κριτική, ο Ανδρέας μας λέει.

 «Δεν έχω αγωνία για τη μορφή. Όλα είναι όπως θα γραφτούν εκείνη τη στιγμή. Είναι πηγαία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχει εξέλιξη από ποίημα σε ποίημα και από τη στιγμή που ξεκίνησα να γράφω. Δεν γράφω ακολουθώντας  τεχνικές∙  μπορεί να υπάρχει ένα σχήμα,  μία παρομοίωση, στην ποίησή μου, αλλά αυτό δεν γίνεται επιτηδευμένα,  ούτε θα διορθωθεί κάποιο ποίημα, απλά το επόμενο μπορεί να είναι τεχνικά καλύτερο.

Ναι, με ενδιαφέρει να εκδοθούν τα ποιήματά μου. Έχω εξάλλου αρκετά  στο συρτάρι, αφού  γράφω εδώ και πέντε περίπου χρόνια, εκ των οποίων κάποια  μπορούν να δημοσιοποιηθούν και κάποια όχι. Να αναφέρω  ότι  έναν χρόνο πριν είχα ξεκινήσει να γράψω μία ποιητική συλλογή από την αρχή, δηλαδή ποίημα προς ποίημα, αλλά δεν έχει ακόμη προγραμματιστεί η έκδοσή της.

 Επίσης, ναι,  με απασχολεί το ζήτημα της κριτικής και γενικότερα  το ζήτημα  της πρόσληψης της ποίησής μου, γιατί θέλω να δω τι πιστεύουν και οι άλλοι για αυτά που γράφω και να δω πώς θα πάει το πράγμα».

ΙΙ. Έξι ποιήματα

⁞ ΜΑΜΑ

Ήταν μια από τις φορές

που φοβήθηκα να μείνω

μόνο με μένα

Έπρεπε να τα κάνω όλα εγώ

και να μην έχω κανένα

ξύπνησα μόνος

ντύθηκα μόνος

πακέταρα μόνος

περπάτησα μέχρι τη στάση

πήρα το αστικό

πέρασα τους ελέγχους

ανέβηκα στο αεροπλάνο

κάθισα

και όλα αυτά μόνος

Από μικρός είχα θέμα με τη Μοναξιά

είναι ίσως ο μεγαλύτερος μου φόβος

με θυμάμαι να κοιμάμαι μέχρι τα 13

με τη μάνα μου και τον πατέρα μου

και αυτό, διότι δεν με χωρούσε

το άδειο μου δωμάτιο

όταν έλειπαν όλοι για δουλειές

ή στη γιαγιά μου πήγαινα

ή  για καφέ με φίλους

πάλι σκοπός μου να αποφύγω τη Μοναξιά

αργότερα όταν πρωτοπήγα

στο φοιτητικό μου σπίτι

γύριζα, στο δύσκολα,

από σπίτι σε σπίτι

κάθε βράδυ

για να

περάσω τις νύχτες με παρέα

έτσι και τώρα

ξεκινάω ένα ταξίδι μόνος

ίσως είναι ένας αγώνας μου

να ξεπεράσω τον φόβο μου

για τη Μοναξιά

είναι το δεύτερο ταξίδι μου

δεν φοβάμαι το αεροπλάνο

δεν με αγχώνει αυτό

ούτε την πρώτη φορά με άγχωσε

δίνω σάρκα και οστά στο άγχος μου

όνομα και επίθετο

‒Απογειωνόμαστε‒

κοιτάω τα βουνά και τη Θεσσαλονίκη από ψηλά

και δεν έχω δίπλα μου

τον Βασίλη ή την Ειρήνη

όπως τις προάλλες 

μου έδιναν μια σιγουριά

όπως και να το κάνεις

ότι δεν ήμουν μόνος

πριν την απογείωση

μια κοπέλα έκλαιγε από πίσω μου

είχε πάρει την μάνα της

και της έλεγε ότι της λείπει

είδε μια κυρία που της έμοιαζε

της είπε «σ’ αγαπώ» και της το έκλεισε

Αυτή η κλήση μου θύμισε το εξής :

η συντροφιά της μάνας μου

ήταν η αγαπημένη μου

για πολλά χρόνια

δεν την είχα για πρώτη φορά

στη τρίτη δημοτικού

Σε μια εκδρομή ομάδας προσκόπων

στη μαγευτική Θεσσαλονίκη

‒όλο κάτι με τραβάει βλέπεις σε αυτή τη πόλη‒

περπατάγαμε με την ομάδα στο κέντρο

και αντίκρισα μια γυναίκα

που θύμιζε στη μαμά μου

έτρεξα την αγκάλιασα

και με κλάματα της είπα πως μου λείπει

η γυναίκα αυτή έβαλε τα γέλια και μου είπε πως δεν ήταν η μάνα μου

Όντως δεν ήταν

γιατί η αγκαλιά της δεν μου

γέμισε τη μοναξιά

 ⁞ ΘΗΛΥ

                                  Αφιερωμένο σε κάθε γυναίκα

Με δεμένα χέρια 
Και άλγος στην πλάτη 
Δίνεις ζωή 

Με δεμένα χέρια 
Και βάρος στο στήθος 
Απολύεσαι 
που έδωσες ζωή 

Με δεμένα χέρια 
Και αλυσίδες στα πόδια 
Είσαι υπηρέτρια 
Του ίδιου σου
Του Παλατιού 

Με δεμένα χέρια 
Και στόμα κλειστό 
Πρέπει να υπακούς 

Με δεμένα χέρια 
Και φορέματα κοντά 
Φταις εσύ 

Με δεμένα χέρια 
ονομάζεσαι
γυναίκα

Οι χειροπέδες,
Κοινωνία 
Και το κλειδί, 
Επανάσταση

⁞ ΤΑΡΑΧΩΔΗΣ Η ΣΚΕΨΙΣ

Η κίνηση των καιρών
Ταχεία 

Φουρτουνιασμένη θάλασσα 
Η συνείδησίς μου 

Ψάρια, οι μπερδεμένες σκέψεις 

Και άμμος ‒που την χτυπά‒
Η λογική μου…

Και το κύμα με φόρα 
Πέφτει 
Στον γλυκό και κακοτράχαλο βράχο 
Που η Γνώση και Μνήμη κάθονται 
Και παίζουνε αυλό…

Ένα κομμάτι
Για να ηρεμήσει η θάλασσα 
Και να παύσουν οι άνεμοι

Ένα κομμάτι 
Νανούρισμα από την θύμηση 
Των παιδικών καιρών που 
Η μάνα σιγοτραγουδούσε

Και σε όλο αυτό 
Το αρχέτυπο πορτρέτο, 
γλάρος που πολεμά
Τους άνεμους
Το «υπερεγώ» μου.

Οι άνεμοι μανιώδεις και 
Ταραχώδης η σκέψις 
Λες και η Τραμουντάνα 
Τσακώθηκε με τον Σιρόκο 

Κάθε άνεμος, είδηση 
Και ασκός του Αιόλου
Η ποίηση

⁞ ΚΑΡΑΒΙΑ ΚΑΙ ΚΑΓΙΑΚ

κάθομαι στη γέφυρα
της Χαλκίδας 
και ατενίζω το γαλάζιο 
που πλαισιώνεται από όμορφα και ζεστά 
σπίτια
και που γεμίζει από όμορφα καράβια και καγιάκ
Λέει έχουμε το φαινόμενο του Ευρίπου 
και τα υπόγεια ρεύματα πηγαίνουν 
μια προς τα αριστερά, μια προς τα δεξιά,
πιστεύω κυρίες και κύριοι 
ότι αυτό ακριβώς συμβαίνει 
και με τις ψυχές των ανθρώπων:
τα συναισθήματά τους μια 
πάνε να βρούνε τον Βορρά,
μια το νότο 
μια την Ανατολή και μια τη Δύση
το θέμα είναι σε αυτή μας την εναλλαγή 
να εμπιστευόμαστε τα ρεύματα 
και να ακολουθούμε τη φορά τους
διότι σε κανένα που δεν ακολούθησε 
τα ρεύματα της εσωτερικής του θάλασσας
η ιστορία δεν έληξε σωστά…
Έτσι και αυτά εδώ τα καραβάκια και τα καγιάκ εκτιμούν πριν ξεκινήσουν τη πορεία τους
το κατά πού θα πάνε τα υπόγεια αυτά ρεύματα, ώστε να ακολουθήσουν τις προσταγές τους …
μακάρι όλοι οι άνθρωποι να ήταν τόσο 
Έξυπνοι όσο αυτά τα πλεούμενα
Τώρα, κύριες και κύριοι, θα μου πείτε 
«Και τι τα λες σε εμάς, είμαστε ένα μάτσο τριαντάφυλλα»
Και γώ θα σας απαντήσω ευθέως:
γιατί μόνο εσείς θα με ακούσετε 

⁞ ΑΛΛΟΙ 

ψυχές παγιδευμένες 
σε δερμάτινα κλουβιά 
και συναισθήματα 
σε φυσιολογικά άρρωστα 
κοινωνικά μυαλά:

λέξεις δίχως συνοχή 
κόκα κόλα με ρετσίνα 
ή ουίσκι δίχως πάγο 

τα πιάτα στο νεροχύτη
πάντα άπλυτα 
και μάσκα μόνο στις συγκοινωνίες 

οι εμβολιασμένοι και οι θαμώνες 
ΔΕΝ κολλάνε 
η γιαγιά μου με ξεμάτιασε

―«Πολύ μάτι έχεις παιδί μου»
―«και μπλούζα ριγέ παρά τα κιλά μου γιαγιά» 

απαγορεύεται η τέχνη 
απαγορεύονται οι «άλλοι»
απαγορεύεται το «αντιαισθητικό»
απαγορεύονται τα πίρσινγκ
Α πάντως επιτρέπονται μόνο στο σπίτι σου 

Κοινωνία ανθρώπων με φανταχτερά μυαλά 

⁞ Η ΓΛΑΣΤΡΑ

                            Για τον Αλέξη και κάθε θύμα αστυνομικής βίας

έχω μια γλάστρα 
με χειμωνανθούς 
κάθε πρωί 
τους ποτίζω με 
διαλεχτό νερό του έθνους 
και τους φροντίζω 
με εξαιρετικό 
λίπασμα της οικογένειας 

ξημερώνει 6η Δεκέμβρη
του άη Νικόλα 
Έχουμε 2008, 
αχ πως περνάει ο χρόνος, 
ντύνομαι, πλένομαι, χτενίζομαι
και φοράω την εξαιρετική του έθνους
αστυνομική στολή μου!
και εκείνη την ώρα 
συνειδητοποιώ 
πως είναι η εποχή 
που τα αγαπημένα μου λουλουδάκια 
ανθίζουν 
Φοράω βιαστικά τις παντόφλες 
και τρέχω στο μπαλκόνι μου 
βγαίνω και Α! 
Τι Αποκρουστικό; 
ένα άνθος τόλμησε και φύτρωσε 
Πιο κει από όπου ο εθνικός κανόνας 
Ήθελε να έχει σπαρεί 

όχι, όχι!
Δεν μπορώ να το βλέπω !
Βουτάω και γω ένα σκαλιστήρι
και από τη ρίζα, με μίσος,
βγάζω το μικρό μπουμπούκι 
που ήθελε λέει να ανθίσει…
ας γελάσω!

Όποτε θέλω εγώ θα ανθίζουν,
όπου θέλω εγώ θα ναι,
και επίσης όποτε θέλω θα τα ξεριζώσω

τι εννοείς ποιος νομίζεις πως είμαι;
Ένας τιμημένος του έθνους αστυνομικός!

Δείτε το ρεπορτάζ για την Poetry Performance και τους άλλους ποιητές που συμμετείχαν εδώ

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.