Αλεκος Συσσοβιτης: «Ας μην “ταιζουμε” μονο την απαισιοδοξια»
Στην Κομοτηνή αναμένεται να βρίσκεται σήμερα ο δημοφιλής και αγαπημένος ηθοποιός Αλέκος Συσσοβίτης, μιας και αποτελεί μέρος ενός εξαιρετικού θιάσου, αυτού της παράστασης «Εκάβη» του Ευριπίδη του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου που «ανεβαίνει» στην σκηνή του Θερινού Δημοτικού Θεάτρου Κομοτηνής, σε σκηνοθεσία της Ιούς Βουλγαράκη.
Με την αφορμή της παράστασης στην Κομοτηνή, ο κ.Συσσοβίτης, ο επί σκηνής Αγαμέμνονας, μίλησε το πρωί της Πέμπτης, 13 Ιουλίου στο «Ράδιο Παρατηρητής 94fm» για το περιεχόμενο της παράστασης και κυρίως τα μηνύματα που επιδιώκει ο συγγραφέας να δώσει και τα οποία 2500 χρόνια μετά παραμένουν άκρως επίκαιρα για την ελληνικά αλλά και παγκόσμια κοινότητα.
Ο λόγος στον ίδιο…
ΠτΘ: κ.Συσσοβίτη θα σας απολαύσουμε στην θεατρική σκηνή του ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής ως Αγαμέμνονα στην παράσταση «Εκάβη» του Ευριπίδη, σε μια σύγχρονη ωστόσο μεταφορά. Τι θα δούμε ακριβώς επί σκηνής;
Α.Σ.: Θα βιώσουμε το σκεπτικισμό και τον προβληματισμό του Ευριπίδη. 2.500 χρόνια πριν, μέσα στον Πελοποννησιακό πόλεμο, ο Ευριπίδης γράφει και παρουσιάζει ένα έργο, που για μένα είναι πολύ σύγχρονο και αιρετικό για την εποχή του. Ένα έργο μέσα στο οποίο καταθέτει στους Αθηναίους οι οποίοι έχουν την έπαρση του νικητή, μια μεγάλη προβληματική η οποία λέει: άραγε στην ζωή μπορούμε να είμαστε μόνο θύτες ή από εκεί που είμαστε θύματα, γινόμαστε θύτες και το ανάποδο; Ο άνθρωπος έχει εμμονή για την κατάκτηση, τον πόλεμο, υπάρχει μια έπαρση, μια αλαζονεία, που η μοίρα κάποια στιγμή έρχεται και την διαφοροποιεί, την γειώνει και την αλλάζει. Στo έργο αυτό η Εκάβη, ως δούλα πλέον μετά την πτώση της Τροίας, έρχεται αντιμέτωπη με δύο θανάτους. Της θυσιάζουν την κόρη, στο βωμό του Αχιλλέα και τον μικρό γιο της τον οποίο έχουν δώσει στον βασιλιά της Θράκης, μαζί με χρυσό. Αυτός για να πάρει το χρυσό, σκοτώνει το παιδί και το πετάει στην θάλασσα. Οπότε η γυναίκα ενώ χάνει τους πάντες στην Τροία χάνει και τα δύο τελευταία της παιδιά. Έτσι από τη μία μέρα στην άλλη, από βασίλισσα γίνεται δούλη, και μάλιστα θύμα μιας κατάστασης όπου οι γυναίκες, αντιμετωπίζουν την δουλεία και τον θάνατο των ανθρώπων τους. Εκεί θα πάρει την εκδίκησή της. Θα ζητήσει από τον Αγαμέμνονα να εκδικηθεί αυτόν τον θάνατο και μαζί με τις υπόλοιπες Τρωάδες, τις δούλες, θα εκδικηθούν τον βασιλιά της Θράκης, που σκότωσε τον γιό της. Οπότε εμμέσως πλην σαφώς ο Ευριπίδης λέει στον Έλληνα, μην έχεις την έπαρση ότι οι βάρβαροι που είναι απέναντί σου είναι χειρότεροι από σένα, γιατί αυτά που κάνεις εσύ είναι χειρότερα. Το ηθικό δίδαγμα είναι τεράστιο.
«Το έργο μπορεί να καταγράψει στον θεατή διδακτικά, ανθρώπινα, φιλικά και με μεγάλη ενσυναίσθηση ποια είναι η ανθρώπινη ψυχή»
ΠτΘ: Με ποιόν τρόπο τα βλέπουμε όλα αυτά στην σύγχρονη αυτή μεταφορά του έργου;
Α.Σ.: Με την καθαρότητα να προσεγγίσουμε την αλήθεια του κειμένου, να προσεγγίσουμε το λόγο, ώστε ο θεατής να ακούσει τι λέμε και να μην τον εντυπωσιάσουμε με μια εικόνα, στην οποία επειδή θεωρούμε σήμερα ότι πρέπει να κάνουμε πολλά πράγματα, για το καλό της εικόνας, δίνουμε μεγαλύτερη έμφαση. Εμείς δίνουμε μεγαλύτερη έμφαση στη ψυχή του πράγματος, στο συναίσθημα, στην αγάπη, την συμπόνοια, την φιλοξενία, το δίκαιο, πράγματα που εμπεριέχονται στο έργο, αλλά την ίδια στιγμή και στο να καταγράψουμε και τα ποταπά της ανθρώπινης ψυχής. Το πόσο βίαιη μπορεί να γίνει, είτε από το ένα, είτε από το άλλο φύλο. Καλό είναι να γνωρίζουμε τι “κατοικεί” μέσα μας. Ως άνθρωποι, να μην κοιτάμε μόνο τις αρετές αλλά και τα κακά μας, τους δαίμονές μας να τους αναγνωρίσουμε για να μπορέσουμε έτσι να τους αντιμετωπίσουμε ή να τους οικειοποιηθούμε και να τους φροντίσουμε. Πιστεύω ότι το έργο αυτό, στον θεατή, διδακτικά, ανθρώπινα, φιλικά και με μια μεγάλη ενσυναίσθηση, μπορεί να καταγράψει πολύ όμορφα ποια είναι η ανθρώπινη ψυχή. Εμείς το κάνουμε βασιζόμενοι στον ηθοποιό, στο κείμενο και στην αλήθεια αυτού.
«Η τέχνη έρχεται να καταγράψει τη βιαιότητα αυτού του κόσμου»
ΠτΘ: Κατανοώ από τα λεγόμενά σας ότι το έργο έχει δουλέψει «παιδευτικά» μέσα σας…
Α.Σ.: Όταν καταπιάνεσαι με τα “μεγάλα” κείμενα και με μια περίοδο που οι Έλληνες ζούσαν τη δημιουργία μέσα από το αίμα, τον πόλεμο και την αντίθεση για να μπορέσουν να στήσουν το πλαίσιο της Δημοκρατίας και της φιλελεύθερης σκέψης που εμείς βιώνουμε τώρα – που σίγουρα έγινε με πολύ κόπο και όχι αναίμακτα – πολίτες και ως ηθοποιοί σκύβουμε ταπεινά πάνω σε αυτήν την προσπάθεια και αυτό γίνεται βιωματικό. Δεν μπορείς να βγεις στην σκηνή να παίξεις κάτι τόσο έντονο, αν δεν έχεις την ενσυναίσθηση να μπεις στον χαρακτήρα, στο «ζουμί», στο πετσί του κάθε ρόλου. Αλλιώς αυτό που θα βλέπατε θα ήταν κάτι πολύ χλιαρό με συνέπεια να μην μεταφερόταν η προβληματική του συγγραφέα και να μην καταγραφόταν τα θέματα εκείνης της εποχής που είναι διαχρονικότατα. Γιατί όπως βλέπετε ο άνθρωπος συνεχίζει να είναι βίαιο ον – δεν θα αλλάξει ποτέ αυτό μας αρέσει ή όχι – συνεχίζει να πολεμάει, συνεχίζει ο ισχυρός να επιβάλλεται του ανίσχυρου, υπάρχει η δουλεία, υπάρχει το μεταναστευτικό, οι φτωχοί που γίνονται ολοένα και φτωχότεροι κ.ο.κ.. Οραματιζόμαστε έναν πιο δίκαιο κόσμο, αλλά κακά τα ψέματα και εδώ έρχεται η τέχνη να καταγράψει τη βιαιότητα αυτού του κόσμου, παράλληλα όμως μέσα από αυτήν την αντίληψη και την αρετή της ζωής. Γιατί δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι το να γκρινιάζουμε μόνο δεν είναι ούτε καν ανθρώπινο για μένα, δεν αντιπροσωπεύει την ανθρώπινη φύση μας, που είναι δισυπόστατη, και θετική και αρνητική, και αισιόδοξη και απαισιόδοξη, μην ταΐζουμε μόνο την απαισιοδοξία.
ΠτΘ: Βρίσκεστε σε καλοκαιρινή περίοδο υπό συνθήκες καύσωνα με έναν πολυμελή και εξαιρετικό θίασο. Ποια είναι τα μηνύματα που λαμβάνεται από τον κόσμο; Γίνονται κατανοητά αυτά που ήδη έχετε περιγράψει;
Α.Σ.: Σαφέστατα γίνονται κατανοητά, ο κόσμος τα βιώνει. Στην Θεσσαλονίκη που έγιναν οι πρώτες παραστάσεις αυτό που εκλάβαμε είναι ότι οι θεατές έφυγαν πολύ γεμάτοι και ικανοποιημένοι και σε κάποιες περιπτώσεις, δυο τρεις ημέρες μετά, επικοινώνησαν λέγοντάς μου ότι το όφελος ήταν πάρα πολύ μεγάλο. Οι καιρικές συνθήκες είναι δεδομένες και θα είναι όλο και χειρότερες, το βλέπουμε και επιστημονικά αυτό και το καταλαβαίνουμε. Αλλά θα συνεχίσουμε να ζούμε με ό,τι έχουμε και μην ξεχνάμε ότι δεν ζούμε ούτε στην Ουκρανία που έχουν πόλεμο, ούτε στο Σουδάν που έχουν δέκα βαθμούς πάνω από εμάς και ανθρωποκανιβαλίζονται. Είμαστε σε μια συνθήκη αρκετά καλή.
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
