Μια χρονια νικητων και ηττημενων
Η έπαρση τον γεννάει τον τύραννο,
η έπαρση, που αν μάταια παραφορτωθεί
με πολλά που θε να᾽ναι
παράκαιρα κι ασύφερτα, σα θε να φτάσει πια
στην πιο ψηλή κορφή, θα πέσει
μες στον ορθόγκρεμνο όλεθρο
απ᾽ όπου δεν τον ωφελεί το πόδι να ᾽βγει.
Σοφοκλής, «Οιδίπους Τύραννος»
Όταν οι Ρωμαίοι στρατηγοί επέστρεφαν νικηφόροι από τις εκστρατείες τους, τα χρόνια της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας, εισέρχονταν στη Ρώμη με Θρίαμβο, φορώντας στέμμα από δάφνη και πορφυρή, χρυσοκεντημένη χλαμύδα (toga picta), με το πρόσωπο βαμμένο κόκκινο, αγγίζοντας το θείο.
Στο άρμα που επέβαινε, ο στρατηγός είχε δίπλα του ένα σκλάβο, ο οποίος του υπενθύμιζε συνέχεια στο αυτί «μην ξεχνάς ότι είσαι θνητός», ώστε οι τιμές αυτές να μην τους κάνουν να ξεχάσουν ότι ήταν υπηρέτες της Δημοκρατίας, και όχι πάνω από αυτή. Η κατάληξη για τη δημοκρατία βέβαια δεν ήταν τόσο καλή, μιας και οι στρατηγοί τελικά την κατέλυσαν, όμως η ιδέα ότι ακόμα και στον Θρίαμβο πρέπει οι ηγέτες να θυμούνται ότι δεν είναι υπεράνω της δημοκρατίας και των νόμων, ήταν σωστή.
Η χρονιά των πολλαπλών εκλογών και της ελάχιστης πολιτικής
Σε μια χρονιά με τρεις εκλογικές διαδικασίες, (συν μία κομματική) που επηρέασαν τη διοίκηση της χώρας σε όλες τις βαθμίδες της, το ζήτημα της έπαρσης του νικητή, θα λέγαμε ότι είναι επίκαιρο. Και το ζήτημα δεν είναι μόνο η έπαρση της νίκης, αλλά και η απογοήτευση της ήττας, που οδηγεί σε συμπεριφορές τις οποίες μπορεί να βλέπουμε μετά από μερικά χρόνια και να απορούμε.
Γενικότερα όμως βλέπουμε πως ακόμα και πριν τις εκλογές, η έμφαση ήταν πάντα στα ήσσονα. Οι όποιες αναφορές στην οικονομία, δεν ξεπερνούσαν τα διαχειριστικά θέματα, και κανένας δεν εμβάθυνε στα σημαντικότερα ζητήματα που αφορούν τα δομικά ζητήματα της Ελληνικής Οικονομίας, και ακόμα περισσότερο, όσο αφορά την περιοχή μας, την ανισοκατανομή της ανάπτυξης στην περιφέρεια, τόσο με μικρό όσο και με μεγάλο Π.
Το τέλος της χρονιάς πάντως μας βρίσκει πολιτικά με ένα κόμμα, τη ΝΔ , κυρίαρχο στην πολιτική σκηνή, και πλέον τον διεσπασμένο ΣΥΡΙΖΑ να παλεύει για να βρει τρόπο αντίδρασης λιγότερο απέναντι στην Κυβέρνηση, περισσότερο προς τα μικρότερα κόμματα, ΠΑΣΟΚ, Νεα Αριστερά, ακόμα και το ΚΚΕ, που προσπαθούν να σκυλεύσουν το πτώμα του κόμματος, όπως αυτός σκύλευσε πριν το ΠΑΣΟΚ, καβαλώντας το κύμα της αγανάκτησης, δείχνοντας να έχει διαλέξει τον δρόμο του lifestyle παρά τον δρόμο της πολιτικής, με την οποία άλλωστε, κανένας πια δεν ασχολείται.
Την ίδια ώρα το φάσμα της ακροδεξιάς εμφανίζεται ξανά, όμως όπως ισχύει σε πολλές άλλες χώρες, πρόκειται για ένα πολυπαραγοντικό ζήτημα, το οποίο, όπως και τα άλλα ζητήματα πολιτικής, αντιμετωπίζεται με μια ελαφρότητα, η οποία θα ήταν αστεία αν δεν ήταν τραγική.
Ο κίνδυνος της εξουσίας
Τοπικά έχουμε τρεις νέους Δημάρχους στη Ροδόπη, και νέα διοίκηση σε όλη την Περιφέρεια, που θα έχουν πέντε χρόνια για να μπορέσουν να ξεδιπλώσουν το όποιο σχέδιο και ταλέντο τους, μέσα φυσικά σε ασφυκτικά πλαίσια τόσο οικονομικά, όσο και θεσμικά. Πέντε χρόνια είναι πολλά, και φαίνονται μια αιωνιότητα, όμως να είστε σίγουροι πως θα περάσουν πολύ γρήγορα, και πολύ γρηγορότερα από ό,τι πολλοί πιστεύουν. Έχουμε λοιπόν πολλούς καινούριους, αλλά και παλιούς που αναπαλαιώθηκαν, με τους οποίους θα πορευτούμε τα επόμενα τέσσερα χρόνια, πέντε για τους αυτοδιοικητικούς.
Κι εδώ θα πρέπει να μιλήσουμε για την έπαρση γενικά και σε πανελλήνιο επίπεδο, και το πώς αυτή μπορεί να οδηγήσει σε λάθη και στο τέλος ηγεσιών, διοικήσεων και πως όλοι οι κυβερνώντες πρέπει να θυμούνται τα λόγια του σκλάβου προς τον στρατηγό ότι είναι θνητοί και πως σε κάποια φάση ο Θρίαμβος θα τελειώσει. Όμως η αλήθεια είναι πως στις μέρες μας, κινδυνεύουμε να φτάσουμε σε ένα σημείο που το γεγονός ότι οι ηγέτες είναι θνητοί, δεν το ξεχνούν μόνο οι ίδιοι, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι. Άλλωστε στη Ρώμη, που απεχθανόταν τους βασιλείς, τελικά είχαμε τους αυτοκράτορες, οι οποίοι ουσιαστικά γινόταν θεοί. Και ενώ η δημοκρατία υποτίθεται πως συνέχιζε να υπάρχει, με τη Γερουσία και τις άλλες δομές της, στην πραγματικότητα είχε καταλυθεί, ακόμα και πριν την άνοδο του Οκταβιανού στην εξουσία.
Δεν είναι λίγοι οι πολίτες σήμερα, στην Ελλάδα, την Ευρώπη και όλο τον κόσμο, που θεωρούν πως ένας ισχυρός άνδρας (ή γυναίκα, τουλάχιστον έχουμε προχωρήσει κάπως σε αυτό τον τομέα) μπορεί να φέρει τις λύσεις που η δημοκρατία φαίνεται να αδυνατεί να προσφέρει. Φυσικά η ιστορία έχει δείξει επανειλημμένα πως αυτό δεν ισχύει, ιδιαίτερα μακροπρόθεσμα, αλλά δυστυχώς η ιδέα αυτή ασκεί μια πολύ ισχυρή έλξη, η οποία φέρνει συνεχώς καινούριους Καίσαρες στο προσκήνιο. Κατά πόσο όμως αυτοί θα μπορέσουν να κρατηθούν στην εξουσία, δεν εξαρτάται μόνο από τους ίδιους, αλλά και από τους πολίτες. Γιατί χωρίς αυτούς, και το ενδιαφέρον ή, όλο και περισσότερο, την αδιαφορία τους, δεν πρόκειται ποτέ να μείνουν στη θέση τους.
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
