«Την αποφαση μου τη θετω στην κριση των συμπολιτων μου»

Πρόσωπο της ημέρας ο κ. Κωνσταντίνος Κατσιμίγας άμα τη ανακοινώσει του ονόματός του ως υποψηφίου νομαρχιακού συμβούλου στον συνδυασμό του υποψήφιου νομάρχη Ροδόπης, Άρη Γιαννακίδη. Και είναι πρόσωπο της ημέρας, όχι για όσα μικροπολιτικά του καταλογίζουν για την κάθοδό του, αλλά γιατί θα ασχοληθεί με την νομαρχιακή αυτοδιοίκηση ένας άνθρωπος που έχει γράψει με τις πράξεις του και την αποτελεσματικότητά του.

Μιλώντας σήμερα στον ΠτΘ απαντά στην ανακοίνωση του ΣΥΝ, τονίζοντας ότι «σαφώς και η απόφασή του ήταν προσωπική επιλογή» την οποία και θέτει στην κρίση των συμπολιτών του, αναλύει τους δύο λόγους που τον οδήγησαν σ’ αυτή, και αφορούν στην αλλαγή του περιεχομένου του θεσμού της δευτεροβάθμιας αυτοδιοίκησης και στις νέες προοπτικές που διασφαλίζονται στον τόπο με τη διάνοιξη του καθέτου άξονα της Νυμφαίας, η οποία όπως χαρακτηριστικά τονίζει θα βοηθήσει την Κομοτηνή να επανακτήσει τον διοικητικό ρόλο που έπαιζε και επί Οθωμανικής αυτoκρατορίας, αλλά και μέχρι το 1950. Κώστας Κατσιμίγας όμως…

ΠτΘ: κ. Κατσιμίγα, τι σημαίνει σήμερα “αντίπαλος συνδυασμός” σύμφωνα με την ανακοίνωση του Συνασπισμού, όταν πραγματικά το ζητούμενο είναι να έχουμε τους καλύτερους και αποτελεσματικότερους πολίτες στη διάθεση των πολιτών που επιθυμούν η πολιτική να είναι πράξη;

Κ.Κ.: Με εξέπληξε η κατάληξη της ανακοίνωσης του Συνασπισμού. Περίμενα ότι θα έβγαινε μια ανακοίνωση που θα χαρακτηριζόταν από ευπρέπεια, όπως συνήθως είναι οι ανακοινώσεις του. Άλλωστε ο ΣΥΝ έχει αποκτήσει εμπειρία από τέτοιου είδους ανακοινώσεις, γιατί περιπτώσεις σαν τη δική μου υπάρχουν πάμπολλες και θα αυξάνονται όλο και περισσότερο. Εκείνο που μου έκανε εντύπωση είναι η οξύτητα της τελευταίας παραγράφου, που εν πάση περιπτώσει την ξεπερνώ και τη συγχωρώ μπορώ να πω, λόγω του ότι γράφτηκε σε στιγμή υπερέντασης. Σαφέστατα ήταν προσωπική επιλογή μου. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Εδώ και αρκετά χρόνια δεν συμμετέχω στα όργανα του ΣΥΝ, ήμουν απλό μέλος του, δεν πήρα μέρος στις αποφάσεις. Εκείνο που έχω να επισημάνω είναι ότι παλιότερα ο ΣΥΝ συνεργάστηκε με το ΠΑΣΟΚ. Πριν δώδεκα χρόνια με τον αείμνηστο Γιώργο Παπαδριέλλη είχαμε άριστη συνεργασία μέχρι την κατάληξή του, όπως συνέβη και σε πολλούς δήμους και νομαρχίες της χώρας. Για παράδειγμα στην Ξάνθη την προηγούμενη φορά ο Κώστας Γούναρης προερχόμενος από το ΣΥΝ στηρίχθηκε από το ΠΑΣΟΚ. Εδώ στα νομαρχιακά συνέπεσε να μην υπάρξει σύμπλευση, παρά μόνο πριν από τέσσερα χρόνια προέκυψε συνεργασία που έγινε με τρόπο κακό και ανορθόδοξο. Ήταν μία ατυχής συνεργασία και η νομαρχιακή οργάνωση του ΣΥΝ τότε είχε εκφράσει την αντίθεσή της, αλλά υποχρεώθηκε, «σύρθηκε», σε μια απόφαση της Κεντρικής ηγεσίας του ΣΥΝ, η οποία επέβαλε το Χρήστο το Χατζόπουλο χωρίς όπως όλοι είδαμε να υπάρχουν τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Η συνεργασία τινάχθηκε στον αέρα ακριβώς επειδή δεν υπήρχε βάση, δεν υπήρχε περιεχόμενο. Τα πράγματα όμως τώρα είναι διαφορετικά. Πιστεύω ότι ο συνδυασμός του Άρη Γιαννακίδη έχει την παράσταση νίκης. Αποφάσισα να συνεργασθώ μαζί του, γιατί πείστηκα από τον Άρη Γιαννακίδη ότι έχει την πρόθεση να αλλάξει πράγματα στο Νομό Ροδόπης, συστρατεύθηκα μαζί του και από εκεί και πέρα την απόφασή μου τη θέτω στην κρίση των συμπολιτών μου. Αν κρίνουν ότι μπορώ να συνδράμω σ’ αυτή την προσπάθεια να αλλάξουμε το νομό, να με τιμήσουν με την ψήφο τους.

ΠτΘ: Ο θυμός δεν είναι σώφρων πολιτικό μέτρο και όλοι όσοι σας γνωρίζουν είναι πεπεισμένοι ότι συμβαίνει το αντίθετο απ’ αυτό που σας καταλογίζουν. Μάλλον θεωρούν ότι αυτή η επιλογή σας και η συστράτευσή σας έχει βαθύτατο πολιτικό περιεχόμενο και ότι δεν είναι τυχαία η στιγμή που πήρατε την απόφαση να ασχοληθείτε ξανά με την πολιτική ως πρόσωπο με σαφή πολιτική παράδοση. Μια εποχή που πραγματικά η πολιτική, κυρίως από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, καθημαρινά απαξιώνεται. Πώς και γιατί λοιπόν πήρατε αυτή την απόφαση, γιατί μάλλον ό,τι κάνετε το σκέφτεστε πολύ.

Κ.Κ.: Δύο πράγματα με ώθησαν σ’ αυτή την απόφαση. Όπως πολύ σωστά είπατε είναι μήνες που ταλανίζομαι και κουβεντιάζω και σκέφτομαι σε βάθος κάποια ζητήματα, ακόμη από τον Ιούνιο. Δεν ήξερα όταν αρχίζαμε να συζητάμε με τον Άρη Γιαννακίδη ότι θα καταλήγαμε σ’ αυτή την απόφαση. Τον Άρη Γιαννακίδη περισσότερο τον απασχολούσε η επόμενη μέρα, μετά την ανάληψη των καθηκόντων του για τη δεύτερη τετραετία, και ήθελε να έχει δίπλα του συνεργάτες οι οποίοι θα μπορούσαν να ανταπεξέλθουν σε κάποιους τομείς των σκέψεων και του οράματός του. Το πρώτο που με έπεισε να πάρω αυτή την απόφαση ήταν το γεγονός ότι βρισκόμαστε μπροστά σε αλλαγές του θεσμού της Δευτεροβάθμιας αυτοδιοίκησης. Αυτό θεωρώ ότι είναι γνωστό και αναμένεται απ’ όλους. Η νομαρχιακή αυτοδιοίκηση είναι ένας θεσμός που βρίσκεται σε κρίση. Πολλοί ισχυρίζονται ότι έχει ημερομηνία λήξεως. Ωστόσο ο δεύτερος βαθμός αυτοδιοίκησης θα υπάρξει, γιατί προβλέπεται από το Σύνταγμα. Σ’ αυτόν τον καινούργιο λοιπόν θεσμό της νομαρχιακής αυτοδιοίκησης, που δεν γνωρίζω αν θα είναι την επόμενη τετραετία ή θα είναι μετέπειτα, κάποιοι άνθρωποι πρέπει να είμαστε παρόντες και να μη προκύψουμε ουρανοκατέβατοι με κάποιο αλεξίπτωτο, αλλά να έχουμε εντρυφήσει μέσα σ’ αυτόν, όπως λειτουργεί σήμερα. Έχω τις απόψεις μου για το πώς πρέπει να είναι ο βαθμός της δευτεροβάθμιας αυτοδιοίκησης, όπως και είμαι της άποψης ότι πρέπει να επανέλθουμε στις παλιές νομαρχίες, όπου βέβαια ο νομάρχης δεν θα είναι πολιτικό πρόσωπο, συνήθως αποτυχών βουλευτής εκ Πελοποννήσου, αλλά θα είναι ανώτατος δημόσιος υπάλληλος, όπως συμβαίνει σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Πρέπει να δημιουργηθεί ένας δεύτερος βαθμός τοπικής αυτοδιοίκησης που θα έχει ουσιαστικό περιεχόμενο και θα συμμετέχει αποφασιστικά στη λήψη αποφάσεων και πρωτίστως πρέπει να έχει και να μπορεί να διαχειρίζεται πόρους.

Η δεύτερη πρόκληση αφορά στο γεγονός της διάνοιξης, όπως φαίνεται τα επόμενα δύο χρόνια, της διόδου της Νυμφαίας. Εκείνο που γνωρίζω καλά και ως χωροτάκτης και ως ερευνητής της κλίμακας αυτής της επαρχιακής, της τοπικής ανθρωπογεωγραφίας και της γεωστρατηγικής θέσης της χώρας μας, είναι ότι και την περίοδο των Οθωμανών η Κομοτηνή ήταν έδρα σατζακίου, που ξεκινούσε από τον Έβρο μέχρι το Νέστο και έφθανε μέχρι και το Κίρτζαλι, ένα διοικητικό πανίσχυρο κέντρο, αλλά και η ελληνική διοίκηση μετέφερε την έδρα της περιφερειακής διοίκησης από την Αδριανούπολη στην Κομοτηνή, όχι τυχαία, και μέχρι το 1950 που ήταν ανοικτή η Νυμφαία, η Κομοτηνή εξακολουθούσε να είναι το κέντρο της οικονομικής και πολιτικής ζωής της Θράκης.

ΠτΘ: Η Κομοτηνή δηλαδή πρέπει να επανακτήσει τον πολιτικό ρόλο του παρελθόντος; Ποιοι λόγοι ήταν αυτοί που επέβαλαν τη μεταφορά της έδρας στην Κομοτηνή;

Κ.Κ.: Ο λόγος είναι ένας. Η Κομοτηνή ήταν το πλησιέστερο και το καταλληλότερο πέρασμα προς τη Βαλκανική ενδοχώρα. Από οποιοδήποτε σημείο, από το Ορμένιο ως τον Προμαχώνα, αν αναζητήσουμε δίοδο προς τη Βουλγαρία, το χαμηλότερο υψόμετρο είναι η δίοδος της Νυμφαίας στα 600 μέτρα. Το πέρασμα του Εχίνου είναι στα 1100, της Εξοχής πιο ψηλά. Ιστορικά από εδώ γινόταν η επικοινωνία με τη Βουλγαρία και τη βαλκανική ενδοχώρα. Από εδώ εισέβαλε και ο Σκυλογιάννης το 1212 και κατέστρεψε τη Μοσυνούπολη και στη συνέχεια, οι κάτοικοι μεταφέρθηκαν στην Κομοτηνή. Εδώ ήταν όλη η οικονομική ζωή και όλος ο δίαυλος επικοινωνίας της βαλκανικής ενδοχώρας με τη Θράκη και με τη Μεσόγειο. Είπα ότι μέχρι το 1950 η Ροδόπη και η Κομοτηνή ήταν η ανθούσα περιοχή της Θράκης. Οι παλιότεροι θυμούνται ότι η Ξάνθη ήταν επαρχία του Νομού Ροδόπης, η Αλεξανδρούπολη μέχρι πριν σαράντα χρόνια περίπου ήταν μια άσημη πόλη, μ’ ένα λιμάνι το οποίο πάντα είχε προβλήματα και δεν μπορούσαν να το προσεγγίσουν μεγάλα πλοία και εν πάση περιπτώσει δεν ήταν ποτέ σπουδαιότερη πόλη από την Κομοτηνή. Σήμερα και ο νομός και η πόλη υπολείπεται και από τους δύο άλλους νομούς. Όπως ξέρετε είμαι μηχανικός και πραγματικά δεν μπόρεσα να δώσω την απάντηση γιατί το 60% με 70% του δυναμικού που απασχολείται στον κατασκευαστικό τομέα εισάγεται από την Ξάνθη. Και όχι μόνο το έμψυχο υλικό αλλά και τα οικοδομικά υλικά. Στην Ξάνθη έχουν αναπτυχθεί επιχειρήσεις οι οποίες έχουν εισβάλλει στο Νομό Ροδόπης. Είναι γνωστό τοις πάσι ότι τα συνεργεία των Κιμμερίων και των άλλων χωριών της Ξάνθης έχουν εισβάλει στην Κομοτηνή. Κάθισε κανείς να απαντήσει και να πει γιατί; Κάθισε κανείς να σκεφτεί γιατί η Ξάνθη και η Αλεξανδρούπολη προηγούνται της Κομοτηνής σε ανάπτυξη; Όχι γιατί φθονούμε την ανάπτυξη των γειτόνων μας, αλλά πρέπει να απαντήσουμε στο γιατί εμείς αυτή τη στιγμή υπολειπόμεθα δύο πόλεων που πριν από σαράντα χρόνια περίπου ήταν υποδεέστερες της Κομοτηνής. Δυστυχώς οι περισσότεροι δεν τα θυμούνται και δεν τα ξέρουν.

ΠτΘ: Θεωρείτε ότι η διάνοιξη του κάθετου άξονα θα συνεπιφέρει αλλαγές και στα υπόλοιπα; Θα φύγουμε πραγματικά από την εσωστρέφεια και τη μιζέρια;

Κ.Κ.: Η Βουλγαρία δεν ήταν αυτή που ήταν πριν από δέκα ή δεκαπέντε χρόνια. Προ διμήνου που ήμουν στο Κίρτζαλι και στο Χάσκοβο είδα δύο δυναμικές πόλεις, τις οποίες είχα δει πριν μερικά χρόνια και ήταν αγνώριστες. Ήδη έχει αρχίσει να δημιουργείται μία αστική τάξη, με εισόδημα ικανό να επισκεφθεί την χώρα μας. Η Βουλγαρία που είναι θέμα χρόνου να ενταχθεί στην ΕΕ. Η κατασκευή του κάθετου άξονα είναι απόφαση που έχει ληφθεί και απ’ ό,τι ξέρω συνεχίζονται και προχωρούν οι εργασίες κατασκευής του δρόμου, έχει ανατεθεί στην Εγνατία Οδό να προχωρήσει στις δημοπρασίες, υπάρχουν μελέτες…

ΠτΘ: Ο κάθετος άξονας είχε προγραμματισθεί το 1996 στην στρατηγική που είχε αναπτύξει ο τότε υπουργός κ. Λαλιώτης ότι η Εγνατία δεν είναι τίποτα χωρίς τους κάθετους άξονες γιατί αυτοί ουσιαστικά θα μας συνέδεαν με τα διευρωπαϊκά δίκτυα. Σήμερα, 2006, έχουν γίνει μελέτες και υπάρχει δέσμευση ότι θα γίνει το 2007. Ευελπιστείτε ότι θα γίνει;

Κ.Κ.: Το ελπίζω και έχω κάθε λόγο να το ελπίζω και έχω τέτοιου είδους ενδείξεις διότι υπάρχουν δεσμεύσεις της χώρας μας στη Βουλγαρία. Οι Βούλγαροι είναι έτοιμοι να κλείσουν τις στρόφιγγες του Νέστου, εάν δεν προχωρήσουμε στη διάνοιξη αυτών των αξόνων. Ξέρετε ότι το Κίρτζαλι απέχει από την Κομοτηνή 60 και όχι όπως κάποιοι έγραψαν στις πινακίδες 70 χιλιόμετρα και ποιος ξέρει ποιος τουρίστας θα ταλαιπωρηθεί ακολουθώντας τις πινακίδες για να βρει το Κίρτζαλι. Ξέρετε ότι το Χάκοβο απέχει 130 χιλιόμετρα, η Φιλιππούπολη γύρω στα 200 και η Σόφια γύρω στα 300 χιλιόμετρα; Εάν δούμε τα Βαλκάνια θα διαπιστώσουμε ότι το Βουκουρέστι απέχει από την Κομοτηνή 400 χιλιόμετρα, το Βελιγράδι 600, το Κισινάου πρωτεύουσα της Μολδαβίας, περίπου 800, στα 1100 χιλιόμετρα είναι το Κίεβο. Αντιλαμβάνεσθε λοιπόν ότι η Κομοτηνή θα είναι το περιφερειακό κέντρο το οποίο απέχει πλησιέστερα απ’ όλες τις βαλκανικές πρωτεύουσες, όσο απέχει η Αθήνα. Η Σόφια, το Βουκουρέστι και το Βελιγράδι θα είναι σε απόσταση ίση με αυτή που απέχει η Θεσσαλονίκη και η Λάρισα. Καταλαβαίνετε τι κόσμος θα κατεβεί κάτω;

ΠτΘ: Ας υποθέσουμε ότι θα τελειώσει ο άξονας το 2007 και ότι θα συμπαρασύρει μαζί του πολλά και ένα από αυτά που υπονοήσατε καθαρά είναι η αύξηση των τουριστών που σημαίνει οικονομική ανάσα στην περιοχή. Άλλα θετικά;

Κ.Κ.: Τα σύνορα καταρρέουν παγκοσμίως και πολύ περισσότερο στην Ευρώπη. Σιγά –σιγά θα πέσουν και τα σύνορα με την Τουρκία. Είναι θέμα χρόνου. Μπορεί να είναι μεγαλύτερος ο χρόνος αλλά θα γίνει και αυτό. Νομίζω ότι θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι μπροστά σε αυτές τις νέες προκλήσεις. Πολλοί πιστεύουν ότι αν ανοίξουν τα σύνορα, θα έρθουν κάποιοι από το Κίρτζαλι να αγοράζουν τεντζερέδες από την Κομοτηνή ή να πηγαίνουν οι Κομοτηναίοι να αγοράζουν φθηνό κασέρι από το Κίρτζαλι. Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Είναι μια πόρτα προς την Ευρώπη. Είναι μια πόρτα προς την ανάπτυξη. Και δεν είναι μόνο ο τουρισμός. Είναι χιλιάδες άλλα πράγματα.

ΠτΘ: κ. Κατσιμίγα ποια είναι όμως τα αρνητικά που έχετε εντοπίσει στην ανάπτυξη του Νομού Ροδόπης;

Κ.Κ.: Αν αναρωτηθεί κάποιος πολίτης ποια είναι τα αρνητικά και τι είναι αυτό που πάει στραβά στο νομό θα πει αμέσως ότι ο μισός νομός είναι ορεινός και ότι είναι ουσιαστικά αναξιοποίητος, ότι υπάρχει το σύμπλεγμα υδροβιοτόπων και ότι η συνθήκη Ραμσάρ εμποδίζει την ανάπτυξη, θα σας αναφέρει επίσης την παρουσία διαφόρων μειονοτήτων και πληθυσμιακών ομάδων με διαφορετικό θρήσκευμα, γλώσσα. Πιστεύω ότι αυτά τα οποία καταγράφονται ως αρνητικά στοιχεία, σ’ αυτά μέσα καταγράφεται η δυναμική και ιδιαιτερότητα του νομού μας και αυτά πρέπει να μετατρέψουμε και μπορούμε να τα μετατρέψουμε σε θετικά στοιχεία ανάπτυξης. Σήμερα στον ορεινό όγκο ζουν 2000 περίπου άνθρωποι και καταλαμβάνει περίπου το 45% του νομού μας. Όλος ο υπόλοιπος πληθυσμός ζει στον κάμπο. Και εδώ θα υποβάλλω μία ερώτηση. Πόσοι από τους κατοίκους της Ροδόπης έχουν επισκεφθεί τα Θρακικά Μετέωρα που είναι 20 χιλιόμετρα βορείως του Ιάσμου; Ένα από τα ωραιότερα φυσικά σημεία της πατρίδας μας. Πόσοι έχουν επισκεφθεί τα χωριά της Ορεινής Ροδόπης για να δουν την αρχιτεκτονική, τα πλινθόκτιστα σπίτια των ορεσιβίων μουσουλμάνων; Ελάχιστοι, οι περισσότεροι έχουν φθάσει μέχρι την Οργάνη κάνοντας κάποια εκδρομή. Με πολύ απλά πράγματα μπορούμε να αναπτύξουμε τον ορεινό όγκο και να του δώσουμε δυνατότητες ανάπτυξης, κάνοντάς τον τουριστικό προορισμό και ενισχύοντας την κτηνοτροφία και τον δασικό πλούτο.

ΠτΘ: Στόχος λοιπόν η αξιοποίηση της ορεινής Ροδόπης. Θα τον υλοποιήσουμε κάποτε;

Κ.Κ.: Βεβαίως. Πρέπει να αποβάλλουμε από το μυαλό μας ότι τουρισμός είναι μόνο θάλασσα. Είναι και θάλασσα αλλά και χιλιάδες άλλα πράγματα. Εδώ με μικρές πρωτοβουλίες έγινε μία πίστα motto cross πριν από είκοσι χρόνια και μαζεύτηκαν 20000 άνθρωποι, πρόσφατα έγινε μία πίστα 4Χ4 και μαζεύτηκαν 400 αυτοκίνητα από όλη την Ελλάδα. Αυτοί οι άνθρωποι μόνο με το πέρασμά τους από την πόλη μας και αγοράζοντας σουτζούκ λουκούμ και στραγάλια και τρώγοντας σε κάποια εστιατόρια άλλαξαν την εικόνα της πόλης. Με πολύ απλά πράγματα. Μη καρφωνόμαστε μόνο με τις θάλασσες. Έχουμε θάλασσες τις καλύτερες της Ελλάδος. Φέτος ήμουν στις Κυκλάδες στις περίφημες παραλίες της Μήλου και καμία δεν ήταν καλύτερη από την παραλία της Μέσης, του Φαναρίου και της Αρωγής. Έχουμε τα καλύτερα καπνά του κόσμου, έχουμε ποιοτικά βαμβάκια, ένα θαυμάσιο ορεινό όγκο. Δεν έχουμε τίποτα να ζηλέψουμε, απλά όλα αυτά τα έχουμε ανεκμετάλλευτα και κανείς δεν ενδιαφέρθηκε ουσιαστικά να δει πώς μπορεί να τα εκμεταλλευτεί. Μπορούμε να κάνουμε τη Ροδόπη προορισμό για άτομα με ειδικές ανάγκες. Να δώσουμε κίνητρα και προϋποθέσεις για να δεχθούμε ευρωπαίους με κινητικά προβλήματα. Έχουμε όλα τα χαρακτηριστικά. Μπορούμε να δημιουργήσουμε περιοχές για αγωνιστική αυτοκίνηση, προϋποθέσεις για ορειβατικά μονοπάτια, για οικολογικό τουρισμό, να αξιοποιήσουμε τις λίμνες που για κάποιους είναι καταστροφή και για μένα ευτυχία. Μπορούμε να κάνουμε τα πάντα και προστατεύοντας το περιβάλλον που πρέπει να είναι πρώτιστο σημείο και επίσης να τα αξιοποιήσουμε όλα αυτά και δραχμικά. Δεν μπορούμε να περιμένουμε πολλά πράγματα από τον πρωτογενή τομέα. Είναι μονόδρομος η ποιοτική γεωργία η οποία θα μείνει στα χέρια λιγότερων ανθρώπων. Αυτό θα πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε. Καλύτερα καπνά, καλύτερα βαμβάκια στα χέρια λιγότερων ανθρώπων. Πρέπει να βρούμε διέξοδο για τους ανθρώπους που θα μεταπηδήσουν από τον πρωτογενή τομέα στο δευτερογενή. Να δούμε τι είδους βιομηχανίες μπορούν να επιβιώσουν. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το θέμα της αγοράς εργασίας. Δεν μπορούμε να κρατήσουμε με τα δόντια ένα εργοστάσιο όταν στη Βουλγαρία τα ημερομήσθια είναι στο 1/3. Να δούμε τον τριτογενή τομέα, τον τομέα των υπηρεσιών και εκεί είναι η δύναμη της Ροδόπης και εκεί ήταν η δύναμη και κατά το παρελθόν. Η Κομοτηνή δεν ήταν ποτέ ούτε εμπορικό λιμάνι, ούτε κέντρο. Ήταν διοικητικό κέντρο που διοικούσε μέχρι τη Στάρα Ζαγόρα το Χάσκοβο, το Διδυμότειχο, το Νέστο.

ΠτΘ: Πολλά έχετε και ερευνήσει και μελετήσει. Δεν μπορούν όμως όλα σε μια συνέντευξη να τεθούν. Θα μας πείτε ακόμη ένα στόχο βαθύτατο αναπτυξιακό για τον οποίο θα εργαστείτε;

Κ.Κ.: Νομίζω ότι ιστορικά η περιοχή μας είχε να κάνει με τον τομέα των υπηρεσιών. Όλοι μας βιώσαμε μία αλματώδη ανάπτυξη της πόλης μας που δεν ξέρω αν δεν υπήρχε και αυτό ίσως ήμασταν ένα άσημο χωριουδάκι και μιλώ για το πανεπιστήμιο, το οποίο πρέπει να στηρίξουμε ως κοινωνία, να το αναπτύξουμε και ίσως να είμαστε πιο απαιτητικοί από το καθηγητικό κατεστημένο το οποίο πολλές φορές έχει το μυαλό του αλλού. Πρέπει να ζωντανέψουμε το πανεπιστήμιο να το φέρουμε κοντά με την κοινωνία του νομού και να απαιτήσουμε και τη δημιουργία νέων σχολών αλλά όχι γενικώς και αορίστως. Προσωπικά πρότεινα και στο νυν υφυπουργό των Εξωτερικών τον Ευριπίδη Στυλιανίδη, του οποίου την παρουσία θεωρώ αξιόλογη και είναι τιμή για τον τόπο μας που είναι στην κυβέρνηση, να δει τη δυνατότητα λειτουργίας τμημάτων ανατολικών γλωσσών και εννοώ της κινεζικής, της κορεάτικης και της ινδικής γλώσσας, τριών οικονομιών που καλπάζουν. Πανεπιστήμια που διδάσκουν αυτές τις γλώσσες είναι ελάχιστα, μόνο στη Βενετία είναι ένα φημισμένο όπου πηγαίνουν οι ευρωπαίοι και μαθαίνουν κινέζικα. Φαντάζεστε λοιπόν να γίνει ένα τέτοιο τμήμα στην Κομοτηνή, πόσοι φοιτητές όχι μόνο Έλληνες αλλά και ευρωπαίοι θα φοιτούν; Σ’ αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να γίνουν οι προτάσεις μας. Και ένα άλλο τοπικό θέμα είναι το θέμα του νοσοκομείου. Προσωπικά θλίβομαι κάθε φορά που περνώ το κατώφλι αυτού του χώρου. Η Κομοτηνή τη δεκαετία του 1970 είχε το καλύτερο νοσοκομείο της Θράκης. Σήμερα είναι άθλιο, παρά τις τιτάνιες προσπάθειες των γιατρών και των ελάχιστων νοσηλευτών. Το νοσοκομείο είναι ο χώρος που έχουν γεννηθεί οι περισσότεροι Ροδοπίτες και ο χώρος στον οποίο θα πεθάνουμε οι περισσότεροι. Δικαιούμαστε λοιπόν να έχουμε ένα αξιοπρεπή χώρο να γεννηθούμε εκεί και να πεθάνουμε.

ΠτΘ: κ Κατσιμίγα, δυστυχώς συζητώντας κανείς μαζί σας ο χρόνος δεν είναι ποτέ επαρκής. Σας ευχαριστούμε όμως γι’ αυτή την πρώτη συζήτηση.

Κ.Κ.: Κι εγώ σας ευχαριστώ.

Τ.Β.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.