«Τα καλα τραγουδια τα κανουν οι παρεες»

Έδωσαν άλλο αέρα οι Human Touch στη συναυλία που διοργάνωσε το βράδυ του Σαββάτου η Κοινότητα Νέων Κομοτηνής στο αμφιθέατρο της παλιάς Νομικής. Σταύρος Λάντσιας, Γιώτης Κιουρτσόγλου και David Lynch παρουσίασαν κομμάτια από το νέο τους cd “Movin”, από την προσωπική δουλειά του Σταύρου Λάντσια, από παλιές τους δουλειές. Λίγο πριν βγουν στη σκηνή κι έχοντας ολοκληρώσει την απαραίτητη πρόβα μίλησαν με τον ΠτΘ για το δέσιμό τους, την πορεία τους και τη σχέση με το κοινό.

Οι αυτοσχεδιασμοί στη δουλειά τους, η τόλμη για το διαφορετικό, οι εικόνες που δημιουργούν παίζοντας οφείλονται, όπως όλοι παραδέχονται, στο ότι είναι μια παρέα που θέλησε να σταθεί σ’ ένα σχήμα, να συνυπάρξει και να δημιουργήσει. Η σχέση τους με την Κομοτηνή ακουμπά και στο καφέ «Αλάβαστρο» και στον προηγούμενο ιδιοκτήτη, τον Άρη Πάτρη που άνοιξε εδώ και καιρό το «Αλάβαστρο» στην Αθήνα, όπου παίζουν πολύ συχνά. «Έχουμε πολύ κόσμο από την Κομοτηνή στην Αθήνα» λεει με ενθουσιασμό ο Σταύρος Λάντσιας, γιατί μέσα στο cd υπάρχει μια πρόσκληση για το «Αλάβαστρο».

Αυτό που φάνηκε μέσα από την κουβέντα είναι ότι τις περισσότερες κινήσεις στο χώρο του πολιτισμού τις κάνει η ιδιωτική πρωτοβουλία, που δίνει την ευκαιρία στο κοινό να απολαύσει καλλιτέχνες που αγαπά.

ΠτΘ: Όταν σας άκουσα πριν αρκετά χρόνια στη Θεσσαλονίκη, για πρώτη φορά, αισθάνθηκα κ. Lynch ότι είστε ένας αμερικανός στην Ελλάδα. Ένας άνθρωπος που αγαπάει τους τόπους όπου βρίσκεται και τους ανθρώπους που συναντάει.

Ν.Λ.: Αν ζούσα κάπου αλλού θα λειτουργούσα το ίδιο σε σχέση μ’ εκείνο τον τόπο, δεν παύει όμως να με εκφράζει η Ελλάδα. Ένας καλλιτέχνης μέσα από τα βιώματά του στον τόπο που ζει παίρνει επιρροές. Κουβαλάς μια παράδοση από έναν άλλο τόπο, αλλά με τον καιρό γίνεται ένα πράγμα μαζί με τις επιρροές.

ΠτΘ: Πώς νιώθετε την επικοινωνία με το κοινό στις συναυλίες;

Είναι πιο εύκολη από ό,τι μέσα από άλλες μορφές τέχνης;

Ν.Λ.: Μια συναυλία είναι μια ζωντανή παρουσία, ενώ ένας πίνακας, για παράδειγμα, βγαίνει από τον καλλιτέχνη, τον αντιπροσωπεύει, αλλά ο ίδιος δεν είναι παρών. Το ίδιο συμβαίνει με τη φωτογραφία ή με το cd. Το κλειδί είναι να είμαστε σε επαφή με τη μουσική. Μπορεί να μην κοιταζόμαστε ή να μην κοιτάμε τον κόσμο, να ταξιδεύουμε, να φεύγουμε μακριά, αλλά το κοινό αντιλαμβάνεται ότι είμαστε στο ταξίδι και μέσα από αυτό είμαστε παρόντες κι αυτή είναι ακόμη πιο βαθιά επικοινωνία, όπου είμαστε ενωμένοι με τη μουσική.

ΠτΘ: Από πού προέρχονται οι ήχοι που σας επηρεάζουν και σας προξενούν την περιέργεια; Λόγω τη στενής σας σχέσης με τη μουσική γνωρίζετε όλη τη γκάμα στα ηχοχρώματα.

Γ.Κ.: Δεν ξέρω κατά πόσο μας επηρεάζουν οι ήχοι. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε οποιοδήποτε κομμάτι και να βγάλουμε μουσική από αυτό. Μπορείς να χρησιμοποιήσεις αντικείμενα και να βγάλεις ήχο. Κυρίως έχει να κάνει με την επικοινωνία και με το που πάει. Αν κάποιος από τους τρεις μας πιάσει κάτι που βγάζει ξεχωριστό ήχο οι άλλοι το στηρίζουν και το ακολουθούν. Δεν ξέρω από που έχουμε επηρεαστεί, αλλά σίγουρα ο τόπος που ζούμε, οι μυρωδιές που έχουμε έχουν κάποια σχέση με την αισθητική που έχουν τα κομμάτια που παίζουμε.

Οι γνωριμίες…

ΠτΘ: Η εμπειρία σας κ. Κιουρτσόγλου πόσο σας επηρέασε για να δέσετε με τους Human Touch;

Γ.Κ.: Βοηθάει το ότι ο καθένας από εμάς έχει κάνει δικά του πράγματα. Το απόσταγμα που βγαίνει έχει ένα τρόπο πιο δημιουργικό γιατί ο καθένας έχει τις δικές του ιδέες. Από κει και πέρα, όσο κανείς συνεργάζεται και παίζει με διαφορετικούς μουσικούς βοηθάει στην επικοινωνία με ό,τι άλλο κάνει. Να έχουμε καλή επικοινωνία μεταξύ μας ξεφεύγοντας από άλλους κώδικες και βάζοντας δικούς μας. Αυτό όμως γίνεται με την παρέα και το παίξιμο.

ΠτΘ: κ. Λάντσια, όταν ακούει κάποιος τη μουσική σας νιώθει πλούσια συναισθήματα να αναδύονται, παρόλο που δίνεται περισσότερο την εικόνα ενός ατόμου εσωστρεφούς.

Σ.Λ.: Όταν λέμε γνωρίζουμε κάποιον… Εμπιστεύομαι περισσότερο κάποιον που θ’ ακούσει τη μουσική μου και θα δημιουργήσει την εντύπωση που θέλει για μένα, γιατί δε γνωρίζουμε πάντα τους ανθρώπους, αλλά κάποιους ρόλους που παίζουν. Το ‘δεν είσαι όπως σε φαντάστηκα’ είναι επιφανειακό. Μου έχει τύχει γνωρίζοντας κάποιους μουσικούς που θαύμαζα και περίμενα με την πρώτη κουβέντα να αποκαλυφθεί κάτι, αλλά αυτό δε συνέβη.

ΠτΘ: Πώς νιώθετε που θα παίξετε σ’ ένα κοινό που θα έχει πολλούς φοιτητές;

Γ.Κ.: Μακάρι να μπορούσαμε να παίζουμε πιο συχνά σε παρόμοιους χώρους. Θέλουμε να κινούμαστε σε πανεπιστήμια, όπως αυτό της Κομοτηνής. Πρώτα – πρώτα το κοινό στις επαρχιακές πόλεις αναζητά κάτι περισσότερο.

Ν.Λ.: Το κακό είναι ότι πρέπει να γίνεται με ιδιωτική πρωτοβουλία για να γίνει κάτι παρόμοιο.

Σ.Λ.: Έχοντας γεννηθεί στην Κύπρο δεν είχα την ευκαιρία να γνωρίσω την υπόλοιπη Ελλάδα. Για παράδειγμα ήταν μια ευκαιρία να γνωρίσω την Κομοτηνή, γιατί δεν έρχεσαι εδώ για διακοπές, σκέφτεσαι να πας σ’ ένα νησί.

Ερχόμενος σε μια πόλη μαθαίνεις κάποια δρομάκια, θυμάσαι το ξενοδοχείο που μένεις… Μου αρέσει. Το χειμώνα είναι ευκαιρία να επισκεφθείς πόλεις που έχουν ζωντανό κοινό λόγω πανεπιστημίου.

Ν.Λ.: Βέβαια, δεν έχουμε χρόνο περισσότερο από μία μέρα.

Γ.Κ.: Προέρχομαι από μια επαρχιακή πόλη κι αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι το καθαρό βλέμμα των ανθρώπων που έρχονται και παρακολουθούν τη συναυλία κι αυτό λείπει από τα μεγάλα αστικά κέντρα. Μπορεί να συναντήσεις έναν άνθρωπο που δεν έχει ακούσει ποτέ αυτή τη μουσική, ενδεχομένως να είναι και μεγαλύτερης ηλικίας και να μην το αντέχει, αλλά παρόλα αυτά μπαίνει μέσα στην κατάσταση. Είναι τρομερή εμπειρία να έρχεται κάποιος και να σου λεει ‘σήμερα απέκτησα ένα κόμπο, αυτό που άκουσα μου έδωσε ζωή’.

ΠτΘ: κ. Lynch, κ. Λάντσια, κ. Κιουρτσόγλου σας ευχαριστώ πολύ.

Ν.Λ., Σ.Λ., Γ.Κ.: Κι εμείς ευχαριστούμε.

Μαρία Αμπατζή

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.