Ο Φοιβος Δεληβοριας «ξεφυλλιζει» το μουσικο του αλμπουμ στο «Οχτω»
Στη σκηνή του «Οχτώ» και με καλεσμένους όλους εμάς, θα ξεφυλλίσει σήμερα το άλμπουμ της έως τώρα μουσικής του πορείας, ο τραγουδοποιός Φοίβος Δεληβοριάς.
Μετά από την άκρως επιτυχημένη καλοκαιρινή του περιοδεία, έχοντας πλέον στις αποσκευές του και τον 7ο κατά σειρά προσωπικό του δίσκο, την «Καλλιθέα», ο Φοίβος Δεληβοριάς, επιστρέφει στην Κομοτηνή, για να ξαναρίξει μια ματιά σε όλη την έως τώρα μουσική του πορεία. Να θυμηθεί, παρέα με τον εξαιρετικό μουσικό Σπύρο Μάνεση, τα παλιά και αγαπημένα τραγούδια που άντεξαν αλλά και άλλα που «σβήστηκαν», όπως ο ίδιος τόνισε, στον χρόνο, αλλά και νέα που ήρθαν για να μείνουν.
Με αφορμή την επάνοδό του στην Κομοτηνή, ο ίδιος μίλησε στο «Ράδιο Παρατηρητής 94fm» υποσχόμενος σύντομα, ίσως και από τη σκηνή του «Οχτώ», στη λίστα των δικών του τραγουδιών να ενταχθεί και ένα αφιερωμένο στην Κομοτηνή.
Ο λόγος στον ίδιο όμως…
ΠτΘ: Σήμερα το βράδυ ανεβαίνετε στη σκηνή του «Οχτώ». Τι να περιμένουμε;
Φ.Δ.: Επειδή πέρυσι κυκλοφόρησα μια προσωπική δουλειά, την «Καλλιθέα», που μου άρεσε πολύ και αισθάνθηκα ότι υπήρχε μια συναισθηματική συνομιλία με το κοινό, φέτος έχω όρεξη να ξανακοιτάξω όλα μου τα τραγούδια, από την αρχή μέχρι τώρα. Όπως κοιτάμε ένα παλιό άλμπουμ με τις φωτογραφίες μας, γελάμε με τα παλιά μας ρούχα ή με τα παλιά μας κουρέματα ή συγκινούμαστε με έναν παλιό μας φίλο που έφυγε και είναι μόνο στις φωτογραφίες ή αναρωτιόμαστε γιατί τσακωθήκαμε με κάποιον άλλον. Αυτό παθαίνεις όταν κοιτάς τα παλιά σου τραγούδια. Αποφάσισα λοιπόν να μαζέψω τα καλύτερα από τα καλύτερα -ξέροντας βέβαια ότι τα καλύτερα έρχονται- και να έρθω με έναν φίλο μου, εξαιρετικό μουσικό, οι δυο μας, με κιθάρα και πιάνο και κυρίως με διάθεση για ιστορία και επικοινωνία, να τα μοιραστούμε, να μαζέψουμε μαζί όλο αυτό το άλμπουμ, να θυμηθώ πώς γράφτηκαν κάποια, πώς σκίστηκαν κάποια, πώς σβήστηκαν κάποια άλλα στο χρόνο και να τα δούμε όλα μαζί.
«Αυτό που χρειάζεται ένα τραγούδι από τον ακροατή του είναι μια σχέση συγγένειας»
ΠτΘ: Είστε ένας καλλιτέχνης, που γράφει αφηγηματικά τραγούδια, χρησιμοποιώντας λέξεις διαχρονικές, που θυμίζουν πράγματα και σε έναν παλιό, αλλά κυρίως και σε έναν νέο άνθρωπο. Θεωρείτε ότι αυτό έχει συμβάλλει στο ότι η νεολαία σας εκτιμά και σας τιμά σε κάθε σας εμφάνιση;
Φ.Δ.: Θεωρώ ότι ένας ακροατής είναι και ένας συγγενείς και γι’ αυτό υπάρχουν σημεία ταύτισης. Το να υπάρχουν συγγένειες με παιδιά που είναι 10, 20 ή 25 χρόνια πιο μικρά από μένα, με κάνει να αισθάνομαι πολύ όμορφα. Δεν ξέρω πού οφείλεται αυτό. Ένα τραγούδι αυτό που χρειάζεται από τον ακροατή του είναι μια σχέση συγγένειας.
«Το ανθρώπινο πνεύμα, είναι πολύ πιο διευρυμένο από αυτό που ζούμε σε κάθε εποχή»
ΠτΘ: Στον 7ο κατά σειρά δίσκο σας, την «Καλλιθέα» ανήκει ένα τραγούδι, «Ο Μπάσταρδος γιός», μέσα από το οποίο μας αναμεταδίδετε, με τον δικό σας ξεχωριστό τρόπο, μια εποχή ξεχασμένη. Πιστεύετε ότι υπάρχουν τελικά αυτές οι στοές κάτω απ’ την άσφαλτο στις οποίες όλοι, και οι παλιοί και οι νέοι, μπορούμε να συναντηθούμε; Kι αν ναι, πόσο σημαντική είναι για εσάς αυτή η ενδεχόμενη συνάντηση;
Φ.Δ.: Πιστεύω ότι το ανθρώπινο πνεύμα, είναι πολύ πιο διευρυμένο από αυτό που ζούμε σε κάθε εποχή, με τους όποιους περιορισμούς της. Με τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε σήμερα τα χρήματα, τις επιστήμες, την επικαιρότητα, τις ειδήσεις, πολλές φορές ανοίγεις το μυαλό σου στο δρόμο που σκεφτόταν ένας παλιότερος από σένα άνθρωπος και μέσα από το παλιότερο βρίσκεις και το μέλλον σου. Βρίσκεις και τον εαυτό σου πιο απελευθερωμένο απ’ ό,τι τώρα. Δεν είναι τυχαίο ότι με το που ξεκίνησε η κρίση όλοι οι άνθρωποι άρχισαν πάλι από την αρχή να μελετούν την ιστορία τους. Τι έγινε μεταπολεμικά, τι έγινε στον Εμφύλιο, τι έγινε μετά την Μεταπολίτευση; Ειπώθηκαν πάρα πολλά, διχάστηκε πολύ ο κόσμος σε ορισμένα ζητήματα, αλλά παρόλα αυτά, μέσα σε όλα και μέσα στον εξωραϊσμό ή και τη δαιμονοποίηση του παρελθόντος, υπήρξε στους πιο ευαίσθητους ανθρώπους γύρω μας και μια διάκριση ορισμένων πραγμάτων που ήταν ξέφωτα μέσα στην Ελλάδα, και μέσα σε όλο τον κόσμο την τελευταία πεντηκονταετία. Αυτά τα ξέφωτα, που κάποια από αυτά τα αναφέρω μέσα στο τραγούδι «Ο μπάσταρδος γιος», θα δημιουργήσουν μια λαϊκή μυθολογία, έναν λαϊκό πολιτισμό, στον οποίο θα πατήσουμε και θα ξεφύγουμε από αυτό το σκοτάδι, το οποίο μας κυκλώνει την τελευταία δεκαετία και, όπως ξέρουμε, έχει αρχίσει και γίνεται τερατόμορφο σε όλο τον κόσμο αυτή τη στιγμή. Εγώ πιστεύω πάρα πολύ ότι υπάρχουν κάτω από την άσφαλτο ανοιγμένες στοές που ενώνουν τις γενιές που έρχονται με τις γενιές που φύγανε και εκεί κάτω γίνεται μια υπόγεια εκστρατεία η οποία είναι εξίσου δυνατή με αυτό που φαίνεται ως επικαιρότητα τώρα, ως δύσκολο παρόν.
«Το να αποκοπεί κανείς από την παιδικότητά του, από το παρελθόν του, είναι κάτι πολύ λυτρωτικό»
ΠτΘ: Στο τραγούδι «Ερημιά στην Καλλιθέα» περιγράφετε πώς χάνεται σιγά-σιγά αυτή η εποχή για την οποία μιλούσαμε προηγουμένως. Τι θεωρείτε ότι είναι αυτό που μας κάνει να αποκοβόμαστε από το παρελθόν και να συμβιβαζόμαστε με την επιφάνεια που διακατέχει την εποχή μας;
Φ.Δ.: Το να αποκοπεί κανείς από την παιδικότητά του, από το παρελθόν του, είναι κάτι πολύ λυτρωτικό. Οι στιγμές που κλείνεις τα 18 σου, από τα 16 και τα 17 πρωτοβγαίνεις στον κόσμο γεμάτος περιέργεια κλπ. έχει κάτι ωραίο. Αφήνεις μια πλευρά του εαυτού σου να πει «ό,τι έγινε έγινε, τώρα ξεκινάμε από την αρχή, υπάρχει ένας νέος δρόμος μπροστά μας». Υπάρχει όμως κι ένας «Γκάλης», όπως λέω στο τραγούδι, ένας μικρός ήρωας, που φεύγει θλιμμένος. Εγώ θέλω να μιλάω μέσα από τα τραγούδια μου για όλα αυτά. Και για τα πράγματα που αξίζει να αφήσουμε πίσω μας, αλλά και για τα πράγματα που είναι άδικο να τα αφήσουμε πίσω μας, που μπορούμε να τα πάρουμε μαζί μας και να παίξουμε ένα πολύ ζωτικό ρόλο στο μέλλον μας. Αυτό φυσικά το κάνω μέσα από τις ιστορίες.
«Στο πέρασμα του χρόνου αφήνεις πίσω σου τις επιφανειακές πλευρές»
ΠτΘ: Εσείς ως καλλιτέχνης τι έχετε αφήσει πίσω σας απ’ όλα αυτά τα χρόνια της πορείας σας και τι κρατάτε μέχρι σήμερα;
Φ.Δ.: Αφήνεις πίσω σου τις επιφάνειες. Αφήνεις πίσω σου τις επιφανειακές πλευρές, τα πράγματα που φοβήθηκες να βουτήξεις το ποδαράκι σου πιο βαθιά μέσα στο νερό, και κρατάς κάποιες, που εκείνη την περίοδο μπορεί να μην τους είχες δώσει τόση σημασία, να φοβόσουν λίγο πιο πολύ. Υπάρχουν πράγματα που ακούστηκαν πολύ, αλλά που εμένα αυτή τη στιγμή δεν μου είναι τόσο χρήσιμα ώστε να προχωρήσω, και υπάρχουν άλλα που ξαφνικά τα ανακαλύπτω και λέω για παράδειγμα πως αυτό το είπα το 2006, το 2003 ή το 1998 ή το 1995 και δεν μου άρεσε τόσο, αλλά τώρα είναι μια στέρεα βάση για να προχωρήσω.
«Δεν έχει χαθεί η αμεσότητα στην μουσική έχει χαθεί η “δίψα”»
ΠτΘ: Ζήσατε μια εποχή όπου μουσικό και θεατής είχαν μια αμεσότητα μεταξύ τους. Τώρα πλέον, λόγω του ίντερνετ, η αμεσότητα, ο ενθουσιασμός και ίσως ο ρομαντισμός, όσον αφορά τη μουσική, έχουν χαθεί. Ποιος είναι ο λόγος κατά τη γνώμη σας;
Φ.Δ.: Δεν νομίζω ότι έχει χαθεί η αμεσότητα, νομίζω ότι έχει χαθεί αυτό που λένε «δίψα». Για παράδειγμα εγώ όταν ήμουν μικρός, άκουγα ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο, τυχαία, δεν ήξερα ποιο είναι αυτό το τραγούδι, έλεγε ο ραδιοπαραγωγός λέγεται έτσι, το γράψανε αυτοί, δεν υπήρχε αμέσως η βάση πληροφοριών. Έπρεπε να ψάξω σε ένα μουσικό περιοδικό που θα έβγαινε σε ένα μήνα ποιοι είναι αυτοί, ή να πάω σε ένα δισκάδικο, να βρω το δίσκο, να ρωτήσω ποιοι είναι αυτοί, να ρωτήσω ποιοι ήταν οι προηγούμενοί τους δίσκοι, και σιγά σιγά με χαρτζιλίκι πολλών εβδομάδων να τους ψάξω. Όλη αυτή η διαδικασία κρατούσε μήνες ή χρόνια, και μετά έπαιρνες το δίσκο και δεν μπορούσες να πάρεις έναν άλλον πολύ εύκολα, οπότε τον αγαπούσες, τον άκουγες μια ολόκληρη εβδομάδα, ή το ίδιο έκανες με ένα βιβλίο. Όλη αυτή η προσμονή δημιουργούσε πράγματα που συμβαίνουν συνήθως στον έρωτα. Έχεις το ανικανοποίητο, μια δίψα, ένας ερωτισμό. Υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα που μένουν αναπάντητα και που μέσα σε αυτό το διάστημα θέλεις να βρεις έναν δικό σου τρόπο να τα απαντήσεις. Έτσι γίνεσαι δημιουργός σιγά σιγά, έτσι γίνεσαι δημιουργικός. Τώρα εγώ ακούω ένα καλό τραγούδι σε ένα μαγαζί, μέσα από το κινητό μου βρίσκω αμέσως πιο τραγούδι είναι αυτό, στο σπίτι το βράδυ κατεβάζω ή ακούω στο youtube όλη τη δισκογραφία του συγκεκριμένου συγκροτήματος, και την επόμενη μέρα έχω τόσο μπουχτίσει που δεν με ενδιαφέρει πια. Αυτό έχει μια επίπτωση στην πνευματικότητα του ανθρώπου, αλλά δεν ξέρεις και πού θα οδηγήσει. Πιστεύω πάρα πολύ ότι πρέπει να υιοθετούμε τους καινούργιους τρόπους που βρίσκει ο άνθρωπος. Κάπου αλλού θα οδηγηθούμε πού δεν ξέρουμε ακόμα.
ΠτΘ: Πότε θα γράψετε κάτι για τη Θράκη που σας αγαπάει πάρα πολύ;
Φ.Δ.: Πολύ σύντομα, ενδεχομένως αύριο. Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ την αγαπώ πολύ για πάρα πολλούς λόγους. Θα έρθει αυτή η στιγμή.
Ο Γκούιντο Ανσέλμι, ο «Δράκος» του Κούνδουρου και το «Η ζωή είναι ωραία»
ΠτΘ: Κάνοντας κάποιος μια αναδρομή στις συνεντεύξεις και στα τραγούδια σας θα διαπιστώσει ότι είστε μεγάλος σινεφίλ. Ποιος κινηματογραφικός χαρακτήρας θεωρείτε ότι σας εκφράζει περισσότερο σαν άνθρωπο αλλά και σαν καλλιτέχνη;
Φ.Δ.: Έχω σκεφτεί ποιοι είναι οι χαρακτήρες που μου αρέσουν πολύ στο σινεμά. Ο ένας είναι ο Γκουίντο Ανσέλμι, ο ήρωας που κάνει ο Μαστρογιάννι στο «8 1/2» του Φελίνι, που είναι ένας σκηνοθέτης που συνέχεια αγωνιά για την επόμενή του ταινία, και στο τέλος της ταινίας έχουμε καταλάβει ότι η ταινία που δεν ξέρει πώς θα γυρίσει είναι αυτή που έχουμε ήδη δει. Η ζωή του με την ερωμένη του, με τη γυναίκα του, με τους φίλους του, με τους δασκάλους του, με τους γονείς του, όλα αυτά είναι ήδη η ταινία του. Με αυτό τον άνθρωπο ταυτίζομαι πάρα πολύ. Ταυτίζομαι πολύ και με τον «Δράκο» του Κούνδουρου, τον Ντίνο Ηλιόπουλο, που τον περνάνε για τρομερό εγκληματία και αυτός είναι ένας άνθρωπος που απλά θέλει να επικοινωνήσει, να βρει μια κοπέλα, αλλά όλοι γύρω του τον τρέμουν, γιατί μοιάζει πολύ με έναν εγκληματία. Περιμένουν από αυτόν να τους πει κάτι μεγάλο, κάποια λύση. Νομίζω και εγώ και πάρα πολύ άλλοι βρισκόμαστε πολλές φορές στη δική του θέση. Ο τρίτος είναι ένας ήρωας από μια παλιά ταινία του Hollywood το « It’s a wonderful life», ταινία του μεταπολέμου, όπου ήταν ένας που ευχόταν μια ολόκληρη ζωή να μην έχει κάνει τη ζωή που έζησε, να μπορούσε να ζήσει λίγο διαφορετικά και ξαφνικά βρίσκει έναν άγγελο και του λέει ότι θέλει να τον κάνει να μην είχε υπάρξει ποτέ. Να ξεκινήσει τη ζωή του από το μηδέν. Με το που αυτό γίνεται πραγματικότητα, καταλαβαίνει ότι όλα τα πράγματα, πάρα πολύ μικρά πράγματα, από το πώς θα κατέληγε η γυναίκα του, πώς θα κατέληγε ένα σπίτι στο οποίο έζησε όλη του τη ζωή ή πώς θα κατέληγε όλη του η πόλη, αυτός ο ασήμαντος άνθρωπος είχε τελικά πολύ μεγάλη σημασία στο πώς θα άλλαζαν τελικά τα πράγματα. Αυτοί οι τρεις ήρωες με έναν πολύ διαφορετικό τρόπο με εμπνέουν πάρα πολύ.
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
