«Καμαρωνω που μ’ εχεις φιλο!»
Πριν το «διάλειμμα» του Πάσχα φιλοξενήσαμε αναλυτικό ρεπορτάζ για την μεγάλη επιτυχία της παράστασης «Της Κακομοίρας» που ανέβασε τις τελευταίες ημέρες του Απριλίου το τμήμα ενηλίκων του Εργαστηρίου Θεατρικής Παιδείας του ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής. Μία παράσταση sold out καθ’ όλη τη διάρκεια του τετραημέρου, που επαναλήφθηκε κατόπιν «λαϊκής απαίτησης» την προηγούμενη εβδομάδα για τρεις ακόμα παραστάσεις, οι οποίες και πάλι ήταν sold out με αποτέλεσμα σύμφωνα και με τα όσα δήλωσε η πρόεδρος του ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνή κ.Σοφία Μενεσελίδου τον Σεπτέμβριο να ξαναπαιχτεί σε έναν νέο κύκλο παραστάσεων.
Στο εν λόγω ρεπορτάζ μεταξύ άλλων είχα κάνει λόγο για την καλύτερη στιγμή, θεατρικά, των μελών του εργαστηρίου θεατρικής παιδείας του ΔΗΠΕΘΕ της πόλης μας, κάνοντας ειδική μνεία σε κάθε έναν εκ των συντελεστών ξεχωριστά.
Αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής ωστόσο της παράστασης, ήταν ο Ζήκος, ο κατά κόσμον Άρης Κιλιγκαρίδης, που πραγματικά και κατά κοινή ομολογία όχι απλά έφερε εις πέρας άψογα έναν από τους πιο ιστορικούς στην πορεία της ελληνικής κωμωδίας ρόλους αλλά τον απογείωσε δίνοντάς του τα δικά του μοναδικά προσωπικά χαρακτηριστικά.
Ο Άρης δεν άφησε κανέναν, από όσους γνωρίζουμε και προσωπικά, ασυγκίνητο, με την ερμηνεία του. Μεταξύ αυτών και ο γνωστός συμπολίτης μας και στενός του φίλος Στεπάν Ματεοσιάν, ο οποίος μοιράστηκε με τους διαδικτυακούς του φίλους κάποιες σκέψεις του για την παρουσία επί σκηνής του Άρη, οι οποίες εκφράζουν πλήρως και τα δικά μας συναισθήματα, εξού και τις αναδημοσιεύουμε… Σκέψεις γεμάτες τρυφερότητα και συναισθήματα αγάπης κι εκτίμησης, από αυτά που συνήθως ξεχνάμε ν’ αποτείνουμε καταπονημένοι από την έρημη χώρα του εγώ, σ’ αυτήν τη μικρή, στέρφα από ευγένεια και μεγαλοσύνη, πόλη… Ν.Β.
«Σάββατο 7 Μαΐου στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κομοτηνής παρακολουθώ την παράσταση «Ο μπακαλόγατος». Διασκεδάζω όσο λίγες φορές και αναλογίζομαι.
Πριν καμιά 20αριά χρόνια γνώρισα ένα τυπάκο. Μόλις είχε έρθει στην Ελλάδα με τη φουρνιά των “Ρωσοπόντιων” από τη πατρίδα των προπάππων μου. Μεγαλωμένος και γαλουχημένος στην Αρμενία με την κουλτούρα και τις παραδόσεις του λαού της. Συνεργαζόμασταν συχνά, γίναμε φίλοι καρδιακοί. Μου άρεσε που ήταν “μαμούνι”, δεν έκανε πίσω σε τίποτα. Αυτός μου μιλούσε για την ζωή στην Αρμενία, που ποτέ δεν είχα επισκεφθεί μέχρι τότε, κι εγώ του έκανα ταχύρυθμα εγκλιματισμού στην ελληνική πραγματικότητα μερικές φορές και με “γαλλικά” (πάντα εν αδίκω) γιατί “έτρεχαν οι προθεσμίες” ή “ γιατί δεν ήταν όλα τέλεια”.
Όταν ήρθε ήταν αιωρούμενος, δεν είχε που την κεφαλήν πλίναι, που λέει και η κυρά Δέσποινα στο “Μπακαλόγατο”. Έκανε όλων των ειδών τις δουλειές. Όλες όμως. Πάντα με πάθος, ευφυΐα και εργατικότητα. Δράση ασταμάτητη. Διείσδυσε σε όλες σχεδόν τις κοινωνικές δραστηριότητες της πόλης. Αρμενική χορευτική ομάδα, εθνοφυλακή, τοξοβολία, ιππικός όμιλος, Alma Libre και πολλά άλλα και τελευταία το θέατρο.
Ε, λοιπόν στον “Μπακαλόγατο” μεγαλουργεί και γνωρίζει την αποθέωση του κοινού, ερμηνεύει το ρόλο σαν να έχει φοιτήσει σε δέκα δραματικές σχολές. Γνωρίζοντας τη πορεία του στη ζωή συγκινούμε βαθειά, γιατί είναι ακόμη μια τρανή απόδειξη ότι η προσπάθεια πάντα στο τέλος ανταμείβεται Να είσαι πάντα καλά Άρη και να πετυχαίνεις πράγματα. Καμαρώνω που μ’ έχεις φίλο!»
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
