Καιτη + Λιζα = Φιλες για Παντα
Η συγγραφέας και ηθοποιός Χρύσα Σπηλιώτη πριν από 12 χρόνια μέσα από το θεατρικό «Ποιος ανακάλυψε την Αμερική;» προχώρησε στην ανακάλυψη της εσωτερικής χώρας των δυο ηρωίδων, της Καίτης και της Λίζας τις οποίες παρακολουθεί από την ηλικία των 8 μέχρι αυτή των 88 ετών. Σε συμπαραγωγή των ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής και Καβάλας ανεβαίνει το έργο της Σπηλιώτη με πρεμιέρα που έγινε το Σάββατο και παραστάσεις μέχρι τις 22 Μαρτίου στην Κομοτηνή κι επόμενο σταθμό την Καβάλα.
Ορθώς ο καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου της Καβάλας και σκηνοθέτης του έργου Δημήτρης Ιωάννου είχε παροτρύνει στη συνέντευξη τύπου να παρακολουθήσουν την παράσταση και οι άντρες, ανοίγοντας μια πόρτα στον κόσμο των γυναικών. Ανάμεσα στο κοινό ο κ. Ιωάννου και ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής Δημήτρης Παπασταμάτης, ο πρόεδρος του Θεάτρου της Κομοτηνής Γιάννης Τσαβδαρτζής, η πρόεδρος της Καβάλας Θεοδώρα Βαβαλέσκου, ο πρώην πρόεδρος της Κομοτηνής Γιώργος Ναβροζίδης, οι δημοτικοί σύμβουλοι Δάμων Δαμιανός και Χρήστος Μέτιος, ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Πεταλωτής. Ο δήμαρχος Δ. Κοτσάκης απουσίαζε σε ημερίδα που έγινε στην Ξάνθη.
Μεγάλη μερίδα του κοινού της πρεμιέρας ήταν άντρες και είδαν με ενδιαφέρον την περιπλάνηση των δυο ηρωίδων σε διάρκεια 80 ετών στα συναισθήματά τους, τη ζωή και σε μεγάλο βαθμό στη μεταξύ τους σχέση.
Ακόμη κι αν η ζωή δεν τους δίδαξε ποιο είναι το σωστό και ποιο είναι το λάθος (η αυτοπεποίθηση ή η χαμηλή αυτοεκτίμηση, η πίστη ή η απιστία;), τι τους ταιριάζει και τι όχι (η παπυρολογία ή η μπουγάδα;) κατάφεραν να βρουν ποιος είναι ο άντρας της ζωής τους, για τη Λίζα ο άντρας της Καίτης, για την Καίτη όχι ο άντρας της αλλά ένας από τους συντρόφους της, όπως επίσης την απάντηση στο ερώτημα «Ποιος ανακάλυψε την Αμερική;». Ο Χριστόφορος Κολόμβος, αν και κάποια στιγμή είχε κοντέψει να την ανακαλύψει και ο Χριστός.
Οι ηθοποιοί Μαρίνα Πολυμέρη (στο ρόλο της Καίτης) και Λεμονιά Γιανναρίδου (στον ρόλο της Λίζας), επέδειξαν μια πολύ καλή μεταξύ τους χημεία μια και χρειάστηκε να συνεργαστούν στενά όχι μόνο στο να κρατήσουν ισορροπίες στην έκφραση των συναισθημάτων αλλά και στις εναλλαγές των σκηνών (περίπου 25), κάθε μία από τις οποίες απαιτούσε αλλαγή κοστουμιών, ενίοτε και κλίματος που όφειλαν να περάσουν οι δυο συμπρωταγωνίστριες στο κοινό, έχοντας πετύχει προηγούμενα να το βιώσουν μεταξύ τους.
Οι δυο ξαδέλφες φίλες είναι η μία για την άλλη ο κόσμος όλος κι αυτό το καταλαβαίνουν μόνο όταν επέρχεται ρήξη στη σχέση τους και συναντιούνται δέκα χρόνια μετά. Σε κάποιες ελάχιστες περιπτώσεις που υπάρχει «καλό ύφασμα» κάτω από μια σχέση το γυαλί ακόμη κι αν σπάσει κολλάει κι εκεί που θα έπρεπε κάποιος να βλέπει ραγίσματα και γρατσουνιές συναντάει την αποτύπωση μιας ανθρώπινης σχέσης με τα πάνω και τα κάτω της, δηλαδή την πραγματική ζωή. Ένας άντρας, ο Στέφανος, ο οποίος δεν εμφανίζεται στη σκηνή μια και το έργο αφορά τις δυο γυναίκες και μόνο, είναι ο άντρας της ζωής της Λίζας και παιδικός έρωτας συν, σύζυγος της Καίτης. Όταν και οι δύο συμβιώνουν μαζί του και νιώθουν το ιδανικό να γίνεται φθορά, γκρίνια, απόρριψη και να τις οδηγεί τη μία μετά την άλλη από την χαμηλή αυτοεκτίμηση μέχρι την υστερία κατανοούν την πραγματικότητα και τον απορρίπτουν ταυτόχρονα. Όταν όλα κάνουν τον κύκλο τους και οι δυο ξαδέλφες ξαναγίνονται φίλες, έχοντας ωριμάσει συναισθηματικά, όλη η υπόλοιπη ζωή είναι μπροστά τους, ενδιαφέρουσα, προκλητική και πάνω απ’ όλα όχι μοναχική γιατί έχουν η μία την άλλη.
Αν δεν υπήρχαν τα «ψεγάδια» του ψέματος και της απάτης της Λίζας απέναντι στην καλύτερη φίλη της, θα μπορούσε να είναι ένας «ύμνος» στη γυναικεία φιλία, η οποία όταν «δένει» δεν την λύνουν ούτε άντρες, ούτε μάγια, ούτε… φλιτζάνια.
ΚΑΙΤΗ: Να σας πω την αλήθεια, εγώ δεν τα πιστεύω αυτά τα πράγματα, αλλά επειδή… νιώθω πολύ στριμωγμένη τελευταία είπα ας το κάνω κι αυτό. Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω ξαναπατήσει το πόδι μου σε καφετζού…
ΚΑΦΕΤΖΟΥ: Όλοι τα ίδια λένε.
ΚΑΙΤΗ: Ξέρετε … το πρόβλημά μου είναι…
ΚΑΦΕΤΖΟΥ: (κοιτάζοντας το φλιτζάνι) Μη μου λες τίποτα. Άσε με να βυθιστώ. Είσαι παντρεμένη;
ΚΑΙΤΗ: Ναι.
ΚΑΦΕΤΖΟΥ: Μην απαντάς κορίτσι μου.
ΚΑΙΤΗ: Μα δεν με ρωτήσατε;
ΚΑΦΕΤΖΟΥ: Δεν ήταν ερώτηση, ήταν διαπίστωση.
Γιατί χρειάζεται να υπάρχει η απομυθοποίηση ότι μια δυναμική γυναίκα που συμμετέχει σε διαδήλωση υπέρ της παιδείας και έχει ενδιαφέροντα για τη ζωή, αναζητήσεις όπως το ρέϊκι, και μεθόδους χαλάρωσης όπως η γιόγκα μπορεί και να πηγαίνει στη φλιτζανού όταν νιώθει ότι το στεφάνι της δεν κρατιέται καλά στο κεφάλι της. Κι αυτό όχι για να μάθει ή να επιβεβαιώσει τις υποψίες της αλλά για να προσθέσει κάτι σ’ αυτά που ήδη ξέρει και να κάνει ένα βήμα προς την ελευθερία και την αλήθεια της.
Το κουράγιο, βέβαια, είναι ένα μεγάλο «βουνό» που μπορεί κάποιος να το νιώθει να χάνεται κάτω από τα πόδια του όταν οι πιο κοντινοί του άνθρωποι το υποσκάπτουν.
ΚΑΙΤΗ: (παπαγαλιστί). Η Αμερική είναι η δεύτερη μετά την Ασία ως προς την έκταση ήπειρος. Δεν μπορώ έτσι, σταματάει το μυαλό μου.
ΜΑΜΑ ΚΑΙΤΗΣ: Μπα, έχεις και μυαλό; Έλα τελείωνε.
ΚΑΙΤΗ: (ξανακομπλάρει) Εεεεε…
ΜΑΜΑ ΚΑΙΤΗΣ: Πόση έκταση έχει η Αμερική;
ΚΑΙΤΗ: Εεεεε…
ΜΑΜΑ ΚΑΙΤΗΣ: Σαρά… σαρά… πες το, σαράντα δύ…
ΚΑΙΤΗ: Σαράντα δύο…
ΜΑΜΑ ΚΑΙΤΗΣ: Σαράντα δύο τι;
ΚΑΙΤΗ: Σαράντα δύο χιλιά… (δεν τολμάει να συνεχίσει)
ΜΑΜΑ ΚΑΙΤΗΣ: (άγρια) Χιλιάααα;
Και η αποκορύφωση της παπαγαλίας έρχεται αμέσως μετά, μια σκηνή που θ’ απολαύσουν οι θεατές στην αρχή του έργου. Απούσα φυσικά η καφετζού, η μαμά της Καίτης και ο Στέφανος, όχι από επιλογή οικονομίας των ρόλων αλλά γιατί σε μια φιλία 80 και πλέον ετών το μόνο που είναι πραγματικά σημαντικό είναι αυτή η σχέση. Οι υπόλοιποι μένουν στη σκιά και βγαίνουν στο φως μόνο όταν η Καίτη ή η Λίζα επιλέξουν να τους δώσουν φωνή και υπόσταση.
Χορογράφος της παράστασης η Άρτεμις Ιγνατίου, βοηθός σκηνοθέτη ήταν η Ιωάννα Λαγκαδινού, τα σκηνικά και τα κοστούμια ήταν της Σοφίας Παντουβάκη, η μουσική επένδυση της Μαρίας – Χριστίνα Κριθαρά και βοηθός σκηνογράφου ήταν η Μαρία Ηλένια Δουλαδίρη.
Μαρία Αμπατζή
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
