Γιαννης Τσαμουργκελης: «Η Ελλαδα ακολουθει σαφεστατα και ιστορικα προδιαγεγραμμενα ενα λαθος παραδειγμα εξοδου απο την κριση»

Ο κ. Γιάννης Τσαμουργκέλης στις εκλογές της 25ης Μαΐου διεκδικεί μια θέση στο Ευρωκοινοβούλιο με την παράταξη της «ΔΗΜΑΡ – Προοδευτική Συνεργασία». Διδάσκει Διεθνή Οικονομικά και Χρηματοοικονομικά σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο στο Τμήμα Ναυτιλίας και Επιχειρηματικών Υπηρεσιών του Πανεπιστημίου του Αιγαίου από το 2001, ενώ στο πλούσιο βιογραφικό του ξεχωρίζουν η θέση του ως σύμβουλος του Υπουργού Εθνικής Οικονομίας σε θέματα αποκρατικοποιήσεων, αγοράς εργασίας και εργασιακών σχέσεων, αλλά και η θέση του ως Πρόεδρος του Εθνικού Ινστιτούτου Εργασίας. Υπήρξε Σύμβουλος Διοίκησης στον Διοικητή της Εθνικής Τράπεζας, Θεόδωρο Καρατζά, ενώ έχει βρεθεί και στη θέση του Διευθύνοντος Σύμβουλου της Εθνικής Χρηματιστηριακής, του Γενικού Διευθυντή στη Γενική Τράπεζα και του Διευθυντή Διοίκησης στην Εθνική Τράπεζα. Στο πλαίσιο της επίσκεψής του στην πόλης μας, λίγα εικοσιτετράωρα πριν από την εκλογική αναμέτρηση της Κυριακής, ο κ. Τσαμουργκέλης φιλοξενήθηκε στο «Ράδιο Παρατηρητής 94 FM» και συνομίλησε μαζί μας, κυρίως, για τα οικονομικά και πολιτικά ζητήματα που συνυφαίνονται με την κρίση. Απαντώντας στις ερωτήσεις μας με «γλώσσα που τσακίζει κόκκαλα», και όπλα τον ορθολογισμό, την ιστορική εμβρίθεια, την ακριβολογία της ανάλυσης και το καίριο των επισημάνσεων σε σχέση με το τι συντελείται αυτή τη στιγμή στην ελληνική επικράτεια με τον περαιτέρω πλουτισμό των ολίγων επιχειρηματιών-«κοτζαμπάσιδων», με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, με την άρνηση να αξιοποιήσουμε το εντόπιο πνευματικό κεφάλαιο, αρνούμενοι να συγκροτήσουμε από μόνοι μας ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης…

Γιάννης Τσαμουργκέλης όμως…
 

«Είμαστε σε έναν φαύλο κύκλο ύφεσης και δεν μπορεί η οικονομία να βρει διέξοδο»

ΠτΘ: Αν εκλεγείτε στην Ευρωβουλή, τι έχετε και τι έχει η ΔΗΜΑΡ να αντιπροτείνει και να αντιπαλέψει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο;
Γ.Τ.: Τα πράγματα είναι λίγο ευκρινή, αν τα δει κανείς αποστασιοποιημένα από την Ευρώπη. Δυστυχώς εμείς εδώ στην Ευρώπη είμαστε λίγο κλεισμένοι στο «καβούκι» μας, αλλά παγκοσμίως υπάρχει μία κυρίαρχη πολιτική που είχε ακολουθηθεί από τις περισσότερες χώρες για την αντιμετώπιση της κρίσης, προεχόντων των ΗΠΑ, της Αυστραλίας, του Ηνωμένου Βασίλειου, εκτός της Ευρώπης. Η πολιτική αυτή έλεγε πως, για να αντιμετωπίσουμε την κρίση, θα πρέπει σίγουρα να εξασκήσουμε κάποιες δημοσιονομικές προσαρμογές για να μαζέψουμε το κράτος, θα πρέπει να είναι λίγο περιοριστικές, αλλά ταυτόχρονα να απελευθερώσουμε ρευστότητα στο σύστημα. Οι τράπεζες να δίνουν χρήμα, να χαμηλώνουν τα επιτόκια ούτως ώστε να διατηρείται ζωντανή η οικονομία. Αυτή η συνταγή έχει καταλήξει εν τέλει σε αυτές τις κοινωνίες στην υπέρβαση της κρίσης και όχι απλά στην υπέρβαση, αλλά και σε μία ανάπτυξη η οποία καταγράφεται παγκοσμίως, με παράλληλη μείωση της ανεργίας. Η ανεργία αυτή τη στιγμή στις ΗΠΑ είναι 6,5%. Η άλλη πολιτική, η πολιτική που ακολουθεί η Ευρώπη υπό την ηγεμονία της Γερμανίας, είναι η πολιτική που λέει ότι πρέπει οπωσδήποτε να προσαρμοστούμε με λιτότητα και όταν πάμε στο μεγάλο θέμα της ρευστότητας, εκεί η απάντησή της είναι «καμία ρευστότητα, υψηλά επιτόκια, το χρήμα πραγματικά σπάνιο αγαθό». Με αποτέλεσμα ιδιαίτερα οι αδύναμες οικονομίες να καταρρέουν και να μην έχουν καμία διέξοδο. Για να το πούμε πιο απλά, ένας επιχειρηματίας στην Ελλάδα με βάση την ασκούμενη πολιτική πρέπει να αντιμετωπίσει την ύφεση και την ίδια στιγμή πρέπει να πληρώσει παραπάνω εφορία, να πληρώσει παραπάνω στο ΙΚΑ και παραπάνω στις τράπεζες, οι οποίες μειώνουν και τα δάνειά τους. Καταλαβαίνετε ότι αυτό είναι ένα εκρηκτικό μείγμα, το οποίο έχει δημιουργήσει αυτή τη δυναμική της ύφεσης. Είμαστε σε έναν φαύλο κύκλο ύφεσης και δεν μπορεί η οικονομία να βρει διέξοδο. Ακόμη περισσότερο η δικιά μας εκδοχή αυτής της «γερμανόπνευστης» πολιτικής ήταν χουλιγκανική, ήταν ακραία. Γιατί όχι απλά αύξησε την φορολογία, με ιδιαίτερα κοινωνικά άδικο τρόπο, αλλά δεν πλήρωσε και κανείς από αυτούς που δεν πλήρωνε. Πλήρωσαν αυτοί που πάντα πληρώνουν, εξουθενώθηκε φορολογικά ο έλληνας πολίτης και αυτό είναι πασιφανές. Την ίδια στιγμή είχαμε μία τεράστια μείωση των τιμών και είχαμε, το χειρότερο, μία αύξηση των δαπανών τόκων. Αυτά που δίνουμε δηλαδή στις τράπεζες αυξήθηκαν. Κάτι που σημαίνει ότι στην Ελλάδα είχαμε μία ακραία εκδοχή αυτής της «γερμανόπνευστης» αποτυχημένης πολιτικής.
 

«Η Γερμανία μας λέει να γίνουμε Γερμανοί»

ΠτΘ: Εχετε σπουδαίες περγαμηνές στα οικονομικά. Όταν εσείς κάνετε λόγο για «γερμανόπνευστη Ε.Ε.», αυτό είναι ένα είδος σοβαρής πολιτικής καταγγελίας. Αυτό το μοντέλο της λιτότητας έχει εφαρμοστεί ξανά; Υπάρχει ανάλογο ιστορικό παράδειγμα, που να το δικαιώνει. Με τη λιτότητα δηλαδή γίνεται να ευημερείς;
Γ.Τ.: Δυστυχώς όχι. Αυτή η πολιτική χρειάζεται πολύ μεγάλη υπομονή για να πείσεις και ιδιαίτερη αποτελεσματικότητα σε κάθε ενέργεια. Δηλαδή τι μας λέει η Γερμανία; Να γίνουμε Γερμανοί. Ας το κάνουμε. Πόσο καιρό θέλει να το κάνουμε; Άλλος μπορεί να χρειάζεται έξι μήνες, άλλος έξι χρόνια. Η Ελλάδα χρειάζεται πολλά χρόνια. Αντέχει ο λαός αυτήν την πολιτική; Η απάντηση είναι όχι. Εδώ είναι ένα παιχνίδι υπομονής, να υπομένεις την φτωχοποίηση για να ισορροπήσεις. Το πού θα ισορροπήσεις είναι ένα άλλο θέμα, αλλά η ουσία είναι αν αντέχεις. Και εδώ η απάντηση είναι όχι. Δεν έχει πετύχει αυτό το παράδειγμα ποτέ παγκοσμίως. Αυτό το παράδειγμα, όπου έχει ακολουθηθεί έχει προκαλέσει τεράστιες κοινωνικές εντάσεις, έχει οδηγήσει σε συρρίκνωση της μεσαίας τάξης, σε κλείσιμο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Όταν συρρικνώνεται η μεσαία τάξη και ταυτόχρονα συρρικνώνονται τα μεσαία στρώματα, τότε αρχίζει και αποσαρθρώνεται η ίδια η δημοκρατία. Γι’ αυτό θα δείτε ότι όταν έχουμε αυτές τις πολιτικές, τα ακραία κόμματα, τα ναζιστικά κόμματα ή οι άκρες της επαναστατικής αριστεράς, οι τρομοκρατικές ενέργειες κτλ., όλα αυτά αρχίζουν σιγά σιγά και ευδοκιμούν. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα το οποίο το έχει αντιμετωπίσει ξανά η Ευρώπη. Το αντιμετώπισε στη διάρκεια του Μεσοπολέμου και δεν θα πρέπει να κλείνει τα μάτια στην ιστορία. Άρα με ανοιχτά τα μάτια στην ιστορία θα πρέπει να δούμε ότι όταν δοκιμάστηκε ξανά αυτό, απέτυχε και μας οδήγησε σε ακραίες λύσεις. Την ίδια ώρα, όταν δοκιμάστηκε το εναλλακτικό μοντέλο της ισόρροπης διαχείρισης όλων των νομισματικών πολιτικών, όπως έγινε μετά το ’29 επί Ρούσβελτ στις ΗΠΑ, όπως έγινε με τον Ομπάμα στις ΗΠΑ, βλέπουμε ότι αυτό πετυχαίνει. Ακολουθούμε λοιπόν σαφέστατα και ιστορικά προδιαγεγραμμένα ένα λάθος παράδειγμα.
 

«Η Ελλάδα αρχίζει δηλαδή και έχει ως χαρακτήρα της την ολιγοποίηση των αγορών»

ΠτΘ: Γιατί τελικά η ελληνική πολιτική σκηνή έχει αυτή την υποτελή στάση;
Γ.Τ.: Πάντα η ελληνική πολιτική σκηνή δυστυχώς είχε το σύνδρομο της υπακοής. Κανείς ποτέ στην Ελλάδα δεν προσήλθε με ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης. Πάντα αυτό ήταν εισαγόμενο, ωσάν εμείς να είμαστε ανίκανοι να προσεγγίσουμε το τι πρέπει να γίνει σε αυτή τη χώρα. Λες και πρέπει πάντα να μας το υπαγορεύουν οι άλλοι και να μας λένε ότι π.χ. πρέπει να συνδέσετε πληροφορικά τις εφορίες σας. Φανταστείτε ότι αυτό μας το λέει το μνημόνιο. Το μνημόνιο μας επέβαλε να ελέγξουμε τη συνταγογράφηση των γιατρών και την δαπάνη επί του φαρμάκου. Είναι απαράδεκτο να το λέμε, αλλά ναι το μνημόνιο μας επέβαλλε αυτά τα πράγματα. Το μόνο που έχουμε αυτή τη στιγμή σε αυτή τη χώρα είναι το ότι η ανεργία είναι 30%, η μικρομεσαία επιχειρηματικότητα έχει ουσιαστικά εξαφανιστεί και αρχίζει να διαμορφώνει μια συγκεντροποίηση. Η Ελλάδα αρχίζει δηλαδή και έχει ως χαρακτήρα της την ολιγοποίηση των αγορών. Όλες οι αγορές ελέγχονται από λίγες και μεγάλες επιχειρήσεις. Ταυτόχρονα οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις εξαφανίζονται, συρρικνώνονται, γίνονται πολύ λιγότερες σε αριθμό και με πολύ περιορισμένες δραστηριότητες. Αυτό το μοντέλο οδηγεί σε μία συγκέντρωση εξουσιών σε οικονομικά συμφέροντα πολύ πιο ισχυρά απ’ ό,τι ήταν στο παρελθόν.

«Με λεφτά του ελληνικού δημοσίου, του ελληνικού λαού δηλαδή, προωθήσαμε τον ανασχεδιασμό της επιχειρηματικής τάξης της χώρας; Αυτός ήταν λοιπόν ο σκοπός της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών;»

ΠτΘ: Είπατε ότι το μνημόνιο μας επέβαλε ακόμα και την πληροφορική σύνδεση των εφοριών. Λέτε δηλαδή ότι οι κυβερνώντες αυτής της χώρας ακόμα και τους όρους του μνημονίου τους βρίσκουν ως αφορμή για την επίτευξη των δικών τους στρατηγικών; Σε αυτή τη χώρα δηλαδή ούτε ένα σωστό καπιταλισμό δεν μπορούμε να δομήσουμε;
Γ.Τ.: Θα σας πω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Έγινε ανακεφαλαιοποίηση στις τράπεζες. Με βάση τα επίσημα στοιχεία, συνεχίζουμε σε μία πτωτική πορεία, σε ό,τι αφορά τα δάνεια, αυτά περιορίζονται όλο και περισσότερο. Δεύτερον, ξαφνικά ανακοινώθηκε ότι η Τράπεζα Πειραιώς αγόρασε τη MIG, η οποία είναι μία εταιρεία συμμετοχική, συμμετέχει σε πολλές άλλες εταιρείες, η οποία είναι συμφερόντων εφοπλιστών και πολύ πλούσιων ανθρώπων της χώρας. Και ερωτώ εγώ, δεν είχαν λεφτά να βάλουν και έπρεπε να τα βάλει το ελληνικό δημόσιο; Με λεφτά του ελληνικού δημοσίου, του ελληνικού λαού δηλαδή, προωθήσαμε τον ανασχεδιασμό της επιχειρηματικής τάξης της χώρας; Αυτός ήταν λοιπόν ο σκοπός της ανακεφαλαιοποίησης; Έλεγε πουθενά το μνημόνιο ότι πρέπει εμείς να βοηθήσουμε την επιχειρηματική ανασύνταξη ή έλεγε ότι πρέπει να βοηθήσουμε την αναδιάταξη της ελληνικής οικονομίας δηλαδή την παραγωγή; Έλεγε πουθενά το μνημόνιο ότι πρέπει να προχωρήσουμε στην εκποίηση των δικτύων της ΔΕΗ; Σας το λέω ξεκάθαρα. Το μνημόνιο δεν ζητά πουθενά τέτοιες ακρότητες. Εμείς το κάναμε μόνοι μας. Λέει πουθενά το μνημόνιο ότι έπρεπε να πουλήσουμε τα λιμάνια; Όχι, λέει ότι θα πρέπει να προχωρήσουμε σε μορφές ιδιωτικοποίησης. Αυτό που κυριαρχεί διεθνώς είναι οι παραχωρήσεις, κανείς δεν πουλάει την γη, τα λιμάνια, όλοι παραχωρούν, η γη παραμένει ελληνική στο ελληνικό δημόσιο και παραχωρείται στον εκάστοτε που έρχεται και χτυπάει την διαδικασία της παραχώρησης. Εδώ επιλέξαμε να πουλήσουμε τη γη των λιμανιών. Όπως έγινε και στην περίπτωση του Ελληνικού. Πρόκειται λοιπόν για ένα παράταιρο καπιταλιστικό μόρφωμα στην Ελλάδα, ένα φεουδαρχικό, κοτσαμπάσικο μόρφωμα με κάποιους κοτσαμπάσιδες οι οποίοι ουδόλως καπιταλιστές είναι, ουδόλως καπιταλιστικά φέρονται, γιατί ξέρετε η ουσία του καπιταλισμού είναι η επιχειρηματικότητα και ένας επιχειρηματίας ξέρει να σέβεται την επιχειρηματικότητα του διπλανού επιχειρηματία, γιατί ξέρει πολύ καλά ότι αυτό είναι το σύστημα και ότι έτσι προοδεύει. Στην Ελλάδα έχουμε διαβάσει το καπιταλισμό διαφορετικά, τον έχουμε διαβάσει φεουδαρχικά, ότι εγώ είμαι ο κοτσαμπάσης και εσύ ως επιχειρηματίας θα υπακούς στο μέτρο και στον βαθμό που θα υπακούς στο δικό μας το φέουδο. Δεν είναι έτσι όμως τα πράγματα.
 

«Η λύση είναι ένας λογικός καπιταλισμός δυτικού τύπου»

ΠτΘ: Το διακύβευμα αυτών των ευρωεκλογών είναι ευρύτερο;
Γ.Τ.: Υπάρχει εναλλακτική και το διακύβευμα είναι αυτή η εναλλακτική. Και δεν είναι όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, να γυρίσουμε πίσω σε μια κρατικοδίαιτη κατάσταση, όπου τα συνδικάτα, ο κομματισμός και τα δανεικά χρήματα θα διαιωνίζουν μία οικονομία και μια κοινωνία ετερόφωτη. Η λύση είναι ένας λογικός καπιταλισμός δυτικού τύπου, αυτόν που όλοι βλέπουμε να κυριαρχεί στις σύγχρονες κοινωνίες που θέλουν να έχουν την εξουσία της χώρας τους στα χέρια τους. Θέλουμε ανοιχτές αγορές, προσβάσιμες απ’ όλους, όπου θα υπάρξει και το ολιγοπώλιο βέβαια, αλλά θα υπάρξει σε ίσους όρους με το μικρό. Με μία ισχυρή ρυθμιστική αρχή, η οποία θα παρακολουθεί το ολιγοπώλιο και όταν βλέπει ότι παραβιάζει τους κανόνες του ανταγωνισμού θα επεμβαίνει. Λοιπόν υπάρχει άλλος δρόμος και αυτός ο δρόμος είναι πεπατημένος δρόμος, γνωστός σε όλες τις σύγχρονες κοινωνίες. Σε κοινωνίες όμως που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι θέλουν να πάρουν τις τύχες της χώρας τους στα χέρια τους. Και χρειάζεται γι’ αυτό ένα εθνικό σχέδιο, μια συνεννόηση ότι πρέπει να αποφασίσουμε να προχωρήσουμε προς την κατεύθυνση των ίσων ευκαιριών για όλους. Δεν μπορεί αυτή η χώρα να συνεχίσει με διάκριση ευκαιριών, δεν μπορεί να συνεχίσει με αυτή την κάθετη διαμόρφωση των εξουσιών που ή θα ακούς και θα στοιχηθείς ή αλλιώς στο πυρ το εξώτερον, που σημαίνει μετανάστευση.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.