Ελευθεροι πολιορκημενοι…

Έπιασε… Η πόλη τρομοκρατημένη… Η πόλη νεκρή… Καταστηματάρχες να μαζεύουν την πραμάτεια τους από τις βιτρίνες, περίπτερα να κατεβάζουν τα ρολά, ο μουσουλμάνος καφετζής της γειτονιάς μου να με ρωτάει, μαζεύοντας τα τραπέζια και τις καρέκλες απ’ τον δρόμο, αν θα γίνουν επεισόδια… Λίγα μέτρα παραπέρα, μπροστά στην τράπεζα της Ελλάδος, οι διμοιρίες των αστυνομικών από το πρωί «εξευμένιζαν» τα πλήθη. Τους βγάζουμε φωτογραφία και μας διατάζουν να την σβήσουμε. Για λόγους «ασφάλειας»… Αλλιώς, αυτόφωρο…

Αντέχουμε ακόμα, η πορεία προέχει… Το ραντεβού στις 4. Στην πλατεία Ειρήνης(LOL). Οι φοιτητές μαζεμένοι γύρω από το σιντριβάνι, χώρος συγκέντρωσης των Κομοτηναίων, για να ξεκινήσουν την εξόρμησή τους στη νυχτερινή ζωή της πόλης. Εκείνη την ώρα φυσικά η εικόνα δεν θύμιζε τίποτα τέτοιο. Καμιά 100αρια γηραιότεροι πολίτες, καταστηματάρχες ως επί το πλείστον να συζητάνε («να διώξουμε τους φοιτητές λέει ο ένας», «τι λες ρε» λέει ο άλλος, «αν δεν είχαμε και τους φοιτητές δεν θα υπήρχαν τα μισά μαγαζιά»)… Άλλοι άνθρωποι δεν υπάρχουν στην πλατεία. Εκτός κι από την «διακριτική» παρουσία της αστυνομίας.

Η ώρα έχει φτάσει 5μ.μ. Υπό τα «διακριτικά» βλέμματα των αστυνομικών και των εμπόρων της Κομοτηνής καθ’ όλη την διαδρομή, η πορεία καταλήγει στην Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, απέναντι από την Παλιά Νομική. Τα ΜΑΤ παρατεταγμένα μπροστά τους «προστατεύουν» το κυβερνητικό κτίριο. Στα αριστερά τους εξαγριωμένοι πολίτες. Καταστηματάρχες, ανήσυχοι φυσικά από τα γεγονότα των προηγούμενων ημερών και παραπληροφορημένοι. Αλλά κοντά σ’ αυτούς είχαν παρεισφρήσει και αρκετοί χούλιγκανς, παρακρατικοί όπως τους ονομάζαμε. Οι φοιτητές συνεχίζουμε να φωνάζουμε τα συνθήματά μας («Ζει, ζει ο Τέμπονέρα ζει, με Πέτρουλα, Λαμπράκη μας οδηγεί…» & «Το κράτος τους αγωνιστές αποκαλεί αλήτες, αλήτες είναι τα ΜΑΤ κι οι ασφαλίτες»). Μέχρι τώρα κανένας δεν έχει «σπάσει» την πορεία. Κανένας δεν έχει πετάξει το παραμικρό. Δεν υπάρχουν επεισόδια. Δεν υπάρχουν καταστροφές.

Αποφασίζουμε να εισέλθουμε στον χώρο της Παλιάς Νομικής. Να συζητήσουμε και να οργανώσουμε τις επόμενες ενέργειές μας. Κάποιοι, λίγοι, παραμένουν απ’ έξω. Ανοίγουν διάλογο με το εξαγριωμένο πλήθος απέναντι… Γιουχαΐσματα, νταηλίκια και από τις δύο πλευρές. Οι ψυχραιμότεροι προσπαθούν να επικρατήσουν. («Ελάτε μέσα τώρα» φωνάζουν κάποιοι στους συναγωνιστές τους, «Δεν είμαστε εχθροί, στις άλλες πόλεις ο λαός είναι μαζί μας» φωνάζουν παιδιά, που ήρθαν από τις άλλες πόλεις της Θράκης, «Δεν έχει νόημα, μην μαλώνετε με τον κόσμο, δεν είναι ο εχθρός, είμαστε μαζί» & «πέτυχαν αυτό που ήθελαν, το επικοινωνιακό παιχνίδι τους το κέρδισαν, χώρισαν τον λαό» φωνάζει ο Π.). Φαίνεται να επικρατούν οι ψυχραιμότεροι. Σχεδόν όλοι είμαστε μέσα στο αμφιθέατρο. Υπάρχουν μόνο κάποιες ομάδες περιφρούρησης στις εισόδους της σχολής και κάποιοι μεμονωμένοι στην οροφή του τμήματος Ιστορίας &Εθνολογίας, ακριβώς μπροστά στην είσοδο. Οι τελευταίοι, φαίνεται δυστυχώς να συνεχίζουν τα «γαλλικά» με τους απέναντι. Σε τέτοιες στιγμές είναι δύσκολο να καταλάβεις ποιος έχει κάνει την αρχή, ποιος είναι ο επιτιθέμενος και ποιος ο αμυνόμενος. Η τζαμαρία της εισόδου του τμήματος Ιστορίας και Εθνολογίας έχει σπάσει… Πέφτουν πέτρες εκατέρωθεν και 2 φωτοβολίδες απ’ την πλευρά των φοιτητών, απ’ ό,τι μας είπαν… Φοιτητές παρόντες στο συμβάν εισβάλλουν έντρομοι στο αμφιθέατρο. Μας ειδοποιούν για το συμβάν, μιας κι εκείνη την ώρα η πλειοψηφία των φοιτητών συσκέπτονταν («Παιδιά κάνουν ντου, έσπασαν την τζαμαρία»)… ΧΑΟΣ…

Κάποιοι, λίγοι, αποφασισμένοι για ρεβάνς, οι περισσότεροι έντρομοι, αλλά ψύχραιμοι… Κινδυνεύουμε! Κινδυνεύουμε μέσα στο πανεπιστήμιό μας… Το ειδησεογραφικό ενδιαφέρον μεταφέρεται στην σπασμένη είσοδο. Θρανία και καρέκλες μπροστά απ’ αυτή για να προστατευθούμε απ’ το μένος κάποιων που θέλουν να λέγονται πολίτες. Τα αίματα βράζουν περισσότερο σ’ όσους είναι μαζεμένοι στον μικρό χώρο του φουαγιέ της Παλιάς Νομικής. Έρχεται κάποιος απ’ έξω. Παρουσιάζεται σαν τον δήμαρχο κ. Κοτσάκη και μας ζητάει να βγούμε, ν’ αποχωρήσουμε, όπως είμαστε απ’ το πανεπιστήμιο… Φυσικά, χωρίς κάποιο σχέδιο… Απροστάτευτοι στα χέρια του παρακράτους. Τα ίδια σας τα παιδιά… Και φυσικά δεν ήταν ο κ. δήμαρχος. Οι φοιτητές, που ήταν στον χώρο και μιλούσαν με τον εν λόγω «κύριο» αρνούνται. Η διαμαρτυρία έχει προγραμματιστεί να τελειώσει στις 9μ.μ. («Δεν αποχωρούμε, να φύγουν πρώτα αυτοί»). Άνθρωποι απ’ έξω μας βγάζουν φωτογραφίες. Κάποιοι εξαγριώνονται περισσότερο… Όλοι, έστω και λίγο, φοβόμαστε, κάποιοι προσπαθούμε να ειδοποιήσουμε τα Μ.Μ.Ε, κάποιοι πιο ψύχραιμοι προσπαθούν να ηρεμίσουν τους συναγωνιστές και να υπάρξει ένας στοιχειώδης συντονισμός. Το εξαγριωμένο πλήθος απ’έξω, με την ανοχή, σε κατάσταση άκρατης αποδοχής των ενεργειών τους, από τους αστυνομικούς μας περικυκλώνουν. Σκηνές πολιορκίας… Απειλούν να σπάσουν τις πόρτες και να μπουκάρουν μέσα («Εδώ δεν θα κάνετε πορείες» μας λένε τελείως δημοκρατικά)…

Κάποιοι φοιτητές πλησιάζουν τα κάγκελα και προσπαθούν να μιλήσουν μαζί τους. Να τους εξηγήσουν ότι δεν έκαναν τίποτα, ότι δεν άνοιξε ούτε μια μύτη, ότι είμαστε μαζί με τον κόσμο (και τους καταστηματάρχες – «Εμείς γεμίζουμε τα μαγαζιά σας») στην ίδια πλευρά, ότι διαδηλώσαμε ειρηνικά για τα πιστεύω μας και μπήκαμε στο πανεπιστήμιο για να κάνουμε την συνέλευσή μας, ότι όλα ήταν μια καλοστημένη προβοκάτσια. Μάταια…

Οι εξαγριωμένοι πολίτες(;) συνεχίζουν ν’ απειλούν. Έρχεται η πληροφορία, πως η πολιτική ηγεσία του τόπου καταφτάνει για να εκτονώσει την κατάσταση… Έχουν περάσει ήδη 3 ώρες. Όσοι μιλούσαν με τους απ’ έξω αποχωρούν απ’ τα κάγκελα. Δεν βγαίνει κάτι. Είναι αποφασισμένοι… Περιμένουμε την πολιτεία να επέμβει. Η αστυνομία φυσικά δεν κάνει τίποτα. Απολαμβάνει… Οι περισσότεροι, ξανά μέσα στο αμφιθέατρο, για να δούμε τι θα γίνει… Οι φορείς του τόπου μας προτείνουν να αποχωρήσουν συνοδεία τους και συνοδεία αστυνομικών οι φοιτητές από Ξάνθη και Αλεξανδρούπολη και οι υπόλοιποι να παραμείνουμε στο πανεπιστήμιο μέχρι να επιστρέψουν οι πολιτικοί και να βγούμε όλοι μαζί μέχρι την πλατεία. Τα 3 λεωφορεία είναι ήδη μέσα στο πανεπιστήμιο. Οι φοιτητές διχασμένοι… Πολλοί θέλουν να μείνουν… Άλλοι, για να συνεχίσουν τον αγώνα, άλλοι για να μην αφήσουν μόνους τους συντρόφους της Κομοτηνής… Η ερώτηση τίθεται πλέον σ’ εμάς… Ο ορθολογισμός επικρατεί. Κατ’ αρχήν, τα 3 λεωφορεία φεύγουν συνοδεία ασφάλειας και πολιτικών για την Ξάνθη και μαζί τους φεύγουν και τα παιδιά από την Αλεξανδρούπολη. Μένουμε οι μισοί απ’ ό,τι ήμασταν. Ώρες έχουν περάσει από την έναρξη της πορείας. Είναι περασμένες 8 μ.μ. Είμαστε πολιορκημένοι σ’ ένα πανεπιστημιακό αμφιθέατρο και στον προαύλιο χώρο του, με την απειλή κάποιοι παρακρατικοί να μας λιντσάρουν.

Λίγοι μαζεμένοι οξύθυμοι φοιτητές βρίσκονται πάλι δίπλα στα κάγκελα κι έχουν ανοίξει έντονο διάλογο μ’ αυτούς έξω απ’ τη σχολή. Η διαμάχη δεν τελειώνει στα λόγια… Κάποιος πηδάει τα κάγκελα και απειλεί αυτόν με τον οποίο πριν λίγο μονομαχούσε. ΠΑΝΙΚΟΣ… Έντρομοι όλοι τρέχουμε μέσα στο αμφιθέατρο. Ευτυχώς, δεν ήμασταν πολλοί έξω, γιατί υπήρχε ο κίνδυνος να ποδοπατηθούμε. Κλείνουμε τις πόρτες και περιμένουμε το ντου. Δεν έχουμε εικόνα τι γίνεται έξω. Ένα 2λεπτο τρόμου και υστερίας. Αν μπουν δεν θέλει κανείς από μας να φανταστεί τι μπορεί να γίνει. Έρχονται κοπέλες, με πιάνουν και μου λένε να κάνω κάτι… Το μόνο που μπορώ, είναι να βγω στο ραδιόφωνο και σε άλλα Μ.Μ.Ε. Η απ’ έξω ένταση, ευτυχώς δεν επεκτάθηκε. Όμως, ο φόβος παραμένει. Ο ένας δίνει κουράγιο στον άλλο. Κάποιοι προσπαθούν να συντονίσουν. Τι θα κάνουμε; Πώς θα βγούμε έξω; Φοβόμαστε… «Να πάμε στην πλατεία; Και πώς θα πάμε μετά σπίτια μας μόνοι; Που ξέρουμε ότι δεν θα μας επιτεθούν σε κάποιο στενό;» λέει ένας από τους νεαρότερους φοιτητές, «να έρθουν λεωφορεία να πάμε στην Ξάνθη και να γυρίσουμε ξημερώματα» λέει ένας άλλος, «να πάμε στην νέα νομική» ένας τρίτος.

Γύρω στις 9 ξαναέρχονται οι πολιτικοί και ο αντιπρύτανης. Υπάρχουν και λίγες αποδοκιμασίες. «Εσείς είστε οι υπαίτιοι, εσείς φταίτε και η αστυνομία σας». «Δεν είναι η αστυνομία μας, είναι η αστυνομία» απαντάει ένας πολιτικός και «Μην φοβάστε θα βγούμε όλοι μαζί, δεν θα γίνει τίποτα, τους απ’ έξω τους έχει απομακρύνει η αστυνομία» μας λένε όλοι τους. Δεν ήταν ακριβώς αλήθεια αυτό. Επικρατεί χάος… Δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας. Τελικά, φαίνεται πως κατατίθεται ένα κοινό αίτημα. Ζητάμε να έρθουν λεωφορεία να μας πάρουν και να μας πάνε στα σπίτια μας. Αυτό γίνεται τελικά με μεγάλη καθυστέρηση, μπροστά από το ΚΤΕΛ Κομοτηνής, και με μόλις 40 άτομα στο λεωφορείο. Όλοι είχαμε αποχωρήσει σε ομάδες πεζοί από την πίσω είσοδο της Παλιάς Νομικής. Οι αστυνομικοί, που ήταν παραταγμένοι στο δρόμο, καθώς φεύγαμε, δεν έπαψαν στιγμή να προκαλούν. «Κλάψτε τώρα» φώναζαν σε κορίτσια 18 & 20 ετών, «Mεσολογγίτες» και άλλα πολλά…

Την ίδια ώρα που ενημέρωναν με τα τηλέφωνά τους κι εγώ δεν ξέρω ποιον ότι βγαίνουν οι «αναρχικοί». Οι «αναρχικοί»… Ο Αντώνης, ο Θάνος, η Ηρώ, ο Αλέξανδρος, η Μαρία, η Ειρήνη, ο Ηρακλής, ο Πέτρος κ.α. Γύρω στις 10 μ.μ. ήμασταν όλοι στα σπίτια μας. Ευτυχώς οι περισσότεροι φτάσαμε σώοι χωρίς την συνοδεία κάποιου. Με την απορία ζωγραφισμένοι στα πρόσωπα των περισσότερων, γιατί έγιναν όλα αυτά σε μια ειρηνική διαμαρτυρία. Οι περισσότεροι δεν ήξεραν για τους προβοκάτορες… Αναρωτιόνταν οι μη ντόπιοι για το μένος των καταστηματαρχών, στα μαγαζιά των οποίων συχνάζουν. Πού να ήξεραν…

Αναρωτιόμασταν οι Κομοτηναίοι, νιώθοντας ντροπιασμένοι στα μάτια των συμφοιτητών μας για την κοινωνία στην οποία ζούμε και ανέχεται τέτοιου είδους φαινόμενα. «Δε σε ξεχνώ, σου τραγουδώ, η αγάπη στο τέλος νικά» λέει ο στίχος ενός τραγουδιού ενός φίλου μου τραγουδοποιού από τα Εξάρχεια.

Νομίζω πως η αγάπη των νέων – όλων των πολιτικών «χρωμάτων» και όλων των τάξεων επαναλαμβάνω- κέρδισε εχθές. Κόντρα στο τεράστιο θυμό που νιώθουμε, αναρωτηθείτε μήπως κάποιοι 20αρηδες έδωσαν μαθήματα δημοκρατίας και σεβασμού των θεσμών – αν και όπως υπάρχουν-. Και κόντρα σε όλο το κλίμα τρομοκρατίας, που δημιουργήθηκε ελάχιστοι ήταν αυτοί που προκάλεσαν. Και αυτοί με την συνολική στάση των φοιτητών απομονώθηκαν και δεν άφησαν το στίγμα τους. Δεν υπήρξε ούτε ένα επεισόδιο απ’ τη μεριά των φοιτητών, όπως αυτά που θα ήθελαν να συμβούν για να συντηρητικοποιήσουν και να διχάσουν ακόμη περισσότερο τον κόσμο η κυβέρνηση, η αστυνομία καθώς και τα μεγάλα δημοσιογραφικά συγκροτήματα για ιδίων όφελος.

Θα ήθελα να γράψω πολύ περισσότερα, αλλά ο χρόνος ήδη με πιέζει αφόρητα. Τα συμπεράσματά μου θα τα καταθέσω εκτενέστερα και πολύ περισσότερο τεκμηριωμένα σε κάποιο άλλο φύλλο. Τα παραπάνω ήταν απλώς μια καταγραφή αυτών που ζήσαμε οι πολιορκημένοι φοιτητές της Παλιάς Νομικής στην Κομοτηνή. Μια καταγραφή που χρωστούσα στους συναγωνιστές μου, οι οποίοι δεν έχουν δυστυχώς την δυνατότητα να το πράξουν. Τέλος, ας αναρωτηθούμε όλοι μας ποιος είναι ο πραγματικός τρομοκράτης της υπόθεσης και αν πραγματικά πιστεύουμε ότι το πρόβλημα της κοινωνίας μας είναι οι νέοι και οι πολίτες που διαδηλώνουν για τα πιστεύω τους…

Υ.Γ. Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι αυτό δεν είναι ένα δημοσιογραφικό κείμενο… Και ότι όπως οι περισσότεροι καταδικάζω κάθε πράξη βίας απέναντι στην ιδιοκτησία απλών πολιτών