Δημητρης Βορρης, σκηνοθετης: «Η σημερινη αστυνομια συνιστα κρατικη τρομοκρατια»

Η ταινία του «December riots» έχει θέμα της τις ταραχές τον Δεκέμβρη του 2008 στην Αθήνα, που ακολούθησαν τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Με αφορμή την προσεχή έξοδό της στις κινηματογραφικές αίθουσες, ο δημιουργός της, Δημήτρης Βόρρης, εκφράζει τη λύπη του και την οργή του για όσους κατέστησαν τη νέα γενιά μια γενιά χωρίς μέλλον.

Τι είδους έρευνα κάνατε για την ταινία;
«Συνέλεξα πάνω από 20 ώρες αμοντάριστο υλικό από τα επεισόδια στην Αθήνα, πάνω από 500 φωτογραφίες, ενώ μελέτησα εξονυχιστικά όλο τον φάκελο της δικογραφίας στην υπόθεση Γρηγορόπουλου, από βαλλιστικές εξετάσεις μέχρι το νεκροτομείο. Εχουμε τελειώσει τα γυρίσματα στο Λος Αντζελες, με τη συμμετοχή του ηθοποιού Μάικλ Μάντσεν (από το Reservoir Dogs και το Kill Bill) και αρχίσαμε τα γυρίσματα εδώ. Η ταινία ξεκινά με τη δολοφονία του Αλέξανδρου. Κάποιος μπορεί να την εκλάβει σαν ένα κλειστοφοβικό θρίλερ, άλλος να δει κάτι παραπάνω σε αυτήν και να σκεφτεί. Πιστεύω και ελπίζω ότι θα τη δει πολύς κόσμος σε πολλές χώρες γιατί πρόκειται για ένα θέμα αιχμής. Η ταινία θα είναι έτοιμη πριν από τα Χριστούγεννα, περίπου 2 βδομάδες μετά την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη. Ενα ποσοστό από τις εισπράξεις της διεθνώς θα διατεθεί, σε συνεργασία με την οικογένεια Γρηγορόπουλου, για τη δημιουργία ενός ιδρύματος για τα θύματα αστυνομικής βίας, το οποίο θα τους παρέχει όχι μόνο νομική προστασία αλλά κάθε βοήθεια, από οικονομική μέχρι και ηθική».

Σε ποιο σημείο της όλης ιστορίας εστιάζετε;
«Κατ’ αρχήν στην αστυνομική βία, η οποία “χτυπά” αδιακρίτως. Ετσι όπως είναι δομημένη και “εκπαιδευμένη” η αστυνομία, δεν προστατεύει τον πολίτη. Αν σου κλέψουν το αυτοκίνητο ή σου διαρρήξουν το σπίτι, δεν θα έρθει να σε συνδράμει κανείς. Αν όμως μια ομάδα εξοπλισμένων, σαν αστακοί, αστυνομικών βρεθούν απέναντι από 12χρονους μαθητές, είναι βέβαιο ότι θα τους λιώσουν στο ξύλο. Αυτό δεν λέγεται αστυνομία, αυτό λέγεται τρομοκρατία. Κρατική τρομοκρατία».

Η ελληνική κινηματογραφική παραγωγή είναι ακόμα “κολλημένη” στη δεκαετία του ‘60

Πώς σχολιάζετε το γεγονός ότι κανένας από τους Ελληνες δημιουργούς που ζουν εδώ δεν ενδιαφέρθηκε να γυρίσει μια τέτοια ταινία και τη γυρίσατε εσείς που ζείτε μόνιμα στο Λος Αντζελες;
«Αυτό έχει να κάνει με το τέλμα και την εξαθλίωση της ελληνικής κινηματογραφικής παραγωγής, η οποία είναι ακόμα “κολλημένη” στη δεκαετία του ‘60. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο έφυγα από την Ελλάδα. Η δική μας ταινία είναι μια ανεξάρτητη αμερικανική παραγωγή, δεν έχει σχέση ούτε κοντρολάρεται από κάποιο στούντιο, εμείς την ελέγχουμε δημιουργικά και οικονομικά. Είναι μικρή σε προϋπολογισμό αλλά, πιστεύω, σημαντική. Το σάουντρακ έχει ροκ συγκροτήματα του Λος Αντζελες και της Ν. Υόρκης και ευρωπαϊκά. Υπάρχει μια πρωτοτυπία στον τρόπο που είναι δομημένη, δεν έχει καμία σχέση με αναπαραστάσεις και δικαστικά δράματα, γιατί αυτό θα ήταν μια φτηνή λύση που εμένα δεν θα με ενδιέφερε ποτέ. Οποιος διάλογος έχει γραφτεί και έχει διαμορφωθεί μέσα από τις πρόβες, δεν έχει υποστεί κάποιο κόψιμο εξαιτίας τού “τι θα πει ο κόσμος”. Ο κόσμος θα έρθει να δει και μετά θα αποφασίσει μόνος του, θα βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Οπως έλεγαν κι οι παλιοί κινηματογραφιστές, “το πανί θα δείξει”».

Δεν φοβάστε την κριτική;
«Κοιτάξτε, όλοι μας έχουμε χορτάσει από παχιά λόγια και θεωρίες. Από το Κολωνάκι μέχρι το Θησείο και το Μοναστηράκι, σε όλα τα καφέ, συνέχεια, ακούμε θεωρίες για τις ταινίες, είτε πώς θα μπορούσαν να είχαν γυριστεί είτε πώς θα τις γράψουν κάποιοι και πώς θα τις γυρίσουν. Αλλά εγώ πάω και τις κάνω, αυτή είναι η διαφορά. Αλλο η θεωρία, άλλο η πράξη. Επίσης να σημειώσω ότι μετά την προβολή της ταινίας, θα κυκλοφορήσει και το dvd blue ray που θα έχει πάρα πολλά στοιχεία από την υπόθεση της δολοφονίας του Αλέξανδρου, τα οποία θα μπορεί ο καθένας να μελετήσει και να βγάλει τα συμπεράσματά του. Στην ουσία, ο δικός μου στόχος είναι να δώσω στους θεατές κάποια τροφή για σκέψη».

Μια γενιά σε απόγνωση

Τι θα λέγατε ότι χαρακτηρίζει τη γενιά του Αλέξανδρου;
«Νομίζω ότι είναι μια γενιά η οποία έχει πολλά μέσα επικοινωνίας, sms, e-mail, facebook, twitter, στην ουσία όμως έχει και πολύ περισσότερα προβλήματα. Και βρίσκεται σε απόγνωση γιατί δεν υπάρχει το μέλλον που τους είχαν υποσχεθεί οι γονείς τους, οι οποίοι είναι ουσιαστικά εκείνοι που κατέστρεψαν την Ελλάδα. Είναι η γενιά του ‘70 που παρέδωσε στους σημερινούς 15άρηδες-16άρηδες μια Ελλάδα χωρίς διέξοδο. Τα νέα παιδιά θυμίζουν τα χάμστερ που είναι κλεισμένα στο εργαστήριο. Θέλουν να φύγουν αλλά συνεχώς σκουντουφλούν στα κάγκελα του κλουβιού τους. Δεν υπάρχει σήμερα τίποτα για το οποίο κάποιος να μπορεί να είναι περήφανος, εκτός κι αν αναλώνεται στο ότι είμαστε ο περιούσιος λαός του Θεού και στους αρχαίους ημών προγόνους, οπτική που -φυσικά- διαθέτει έντονα στοιχεία γραφικότητας και δεν οδηγεί πουθενά. Η ελληνική κοινωνία έχει καταντήσει ένα κακέκτυπο της αμερικανικής. Και λέω “κακέκτυπο” γιατί η αμερικανική έχει και πολλά θετικά. Σε αντίθεση με την Ελλάδα, η Αμερική δίνει πάντα ευκαιρίες σε αυτούς που θέλουν να ρισκάρουν και να δημιουργήσουν, ακόμα και τώρα στη διάρκεια της κρίσης, ενώ η Ελλάδα προσπαθεί να τους εξοντώσει όλους. Γι’ αυτό και η χώρα αυτή συνεχίζει να πηγαίνει κατά διαόλου».

“There is no future in Greece’s dreaming”

Η γνώμη σας για τις ταραχές τον Δεκέμβρη του 2008;
«Οι Sex Pistols τραγουδούσαν “There is no future in England’s dreaming”, εγώ παραφράζοντάς το θα πω “There is no future in Greece’s dreaming”. Δεν υπάρχει κανένα όνειρο. Έτσι λοιπόν, τον Δεκέμβρη του 2008, άνθρωποι από τη Σχολή Μωραΐτη και τα βόρεια προάστια μέχρι το Indymedia, από τους αναρχικούς μέχρι τη Γλυφάδα, μαζεύτηκαν όλοι μαζί και διαμαρτυρήθηκαν. Νομίζω ότι ήταν μια μεγάλη στιγμή για μια καινούργια γενιά, η οποία έδωσε το στίγμα της ανεπιστρεπτί και ουσιαστικά δήλωσε ότι “θέλω να σας φτύσω κατάμουτρα και να πω ένα μεγάλο όχι σε όλα όσα έχετε κάνει”. Θεωρώ ότι ο περισσότερος κόσμος έχει καταλάβει τι έγινε και παρ’ ότι θα προτιμούσα κάτι τέτοιο να μην ξαναγίνει, λυπάμαι που το λέω, αλλά θα ξαναγίνει, ενάντια στην παθητικότητα που καλλιεργείται από τα Μέσα Μαζικής… Εξημέρωσης, δηλαδή τα τηλεοπτικά κανάλια. Γιατί το καζάνι δεν σιγοβράζει πια αλλά κοχλάζει και πλέον όλοι περιμένουν μια μικρή, ελάχιστη αφορμή για να βγουν στους δρόμους, με άγνωστο το μέγεθος και τις διαστάσεις που θα λάβει η διαμαρτυρία τους».

«Ελευθεροτυπία», 25 Νοεμβρίου 2010

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.