Διαστασεις,4797

1ο Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου χθες…

και θρήνος στο σπίτι. Τρεις: Θεία Ροδούλα, Ταραντούλα και ΝΕΜΟ (φυσικά) χωρισμένοι. Στην ερώτηση όμως «τι ακριβώς είναι ο έρωτας;» έχουν και οι τρεις άποψη. «Οι φερμόνες Μαρία παιδί μου είναι οι χημικοί αγγελιοφόροι του έρωτα». Αν έχει δίκαιο η Θεία Ροδούλα, έτσι όπως μυρίζει ο ΝΕΜΟ, θα τα φτιάξει με μια κατσίκα Ιμαλαΐων. «Όταν όλα πάνε καλά στη ζωή του ανθρώπου, οι ορμόνες είναι ανοικτές στον έρωτα». Τους συμβουλεύει τώρα, πάτερ μου, πώς να γίνουν πιο ερωτικοί: 1ον Να είστε θετικοί, 2ον Να κάνετε θυσίες σε μια σχέση, 3ον Να είστε ο εαυτός σας (βλέποντας τον ΝΕΜΟ αυτό με τρομάζει). Η Ταραντούλα πάλι, που έχει τη μισή της καρδιά στον Υπαρκτό εκνευρίζεται με τα κακόγουστα δώρα, «μήπως όλα αυτά τα λεφτά που ξόδεψαν για λουλούδια, δώρα και δείπνο θα έκαναν πιο ευτυχισμένη τη σύντροφό τους αν της τα έδιναν σε… μετρητά;». Σωστό κι αυτό…

2ο Το ασφαλιστικό προχθές…

… μας ξαναέβγαλε στο δρόμο. Λίγους βέβαια στην Κομοτηνή, (δύο χωριστές συγκεντρώσεις μας μάραναν), αλλά πολλούς μακριά από το χώρο εργασίας… Το Ασφαλιστικό, τονίζει ο Τάσος Γιαννίτσης στο βιβλίο του (το Ασφαλιστικό, ως Ορφανό Πολιτικής και μία Διέξοδος, εκδόσεις Πόλις, 2007), έχει την ιδιομορφία να είναι ταυτόχρονα πρόβλημα επιστημονικο-τεχνοκρατικό και πρόβλημα ευρύτατα κοινωνικό και πολιτικό. Συχνά, οι πολιτικοί και τα συνδικάτα ηθελημένα αγνοούν ή δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν την επιστημονική – τεχνοκρατική διάσταση, με το πρόσχημα ότι αυτή δεν μπορεί να εκτοπίσει την παρέμβαση της πολιτικής! Στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: Η επιστημονική τεχνοκρατική ανάλυση όχι μόνο δεν εκτοπίζει την πολιτική, αλλά επιβάλλει την παρέμβασή της, αν ως πολιτική εννοούμε κάτι περισσότερο από την απλή και, ούτως ή άλλως, τελματωμένη διαχείριση των πελατειακών σχέσεων (εννοείται μέσω διανομής δημοσίων εσόδων) και του πολιτικού κόστους. Αυτή η αδυναμία να προσεγγίσουμε την επιστημονική πλευρά του προβλήματος, συχνά μας οδηγεί στην ψευδαίσθηση ότι δεν υπάρχει το πρόβλημα, ότι πρόκειται για μια αδικαιολόγητη επίθεση εναντίον των λαϊκών κατακτήσεων και κεκτημένων. Αυτά όλα σημαίνουν ανυπαρξία πολιτικής, «κενό πολιτικής», στο οποίο εύκολα εισχωρεί και το γεμίζει ο απλουστευτικός και παραπλανητικός λαϊκισμός. Το πρόβλημα, όμως, υπάρχει και μορφοποιείται στα μεγάλα ασφαλιστικά ελλείμματα, τα οποία θα πολλαπλασιασθούν με την πάροδο του χρόνου, με τέρμα την πλήρη κατάρρευση του συστήματος. Πολλοί αναζητούν άλλοθι, σημειώνει ο Τάσος Γιαννίτσης στην άθλια διαχείριση του απώτερου και του πρόσφατου παρελθόντος, που πράγματι υπήρξε. Είναι, ωστόσο, μια υπεκφυγή που θέλει να αγνοεί ότι η παραγωγή ελλειμμάτων είναι εγγενής στο ασφαλιστικό σύστημα, όπως είναι σήμερα και όπως έχει την τάση να διαμορφωθεί στο ορατό μέλλον, αν δεν υπάρξει πολιτική παρέμβαση. Άλλοι, πάλι, υποστηρίζουν να θεσπισθεί η κάλυψη των ελλειμμάτων από τον κρατικό προϋπολογισμό. Και πάλι παρακάμπτεται ο εγγενής παράγοντας στο σημερινό σύστημα παραγωγής ελλειμμάτων, αλλά κυρίως παραβλέπεται ότι αυτή η λύση προκαλεί περισσότερα και σοβαρότερα προβλήματα από όσα υποτίθεται ότι θα λύσει.

3ο Να θυμηθούμε εδώ πάτερ μου, ότι, όταν ο Τάσος Γιαννίτσης υπέβαλε τις προτάσεις του….

… συνάντησε «κενό πολιτικής» από την πλευρά ολόκληρου του πολιτικού κόσμου. Το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη ήθελε να κρατηθεί στην κυβέρνηση. Δεν έπεσε από το Ασφαλιστικό, αλλά η κατάρρευσή του άρχισε από το Ασφαλιστικό. Η Νέα Δημοκρατία, αξιωματική αντιπολίτευση τότε, ενδιαφερόταν αποκλειστικά να εισπράξει την πάσης φύσεως, προελεύσεως και χρώματος δυσαρέσκεια και να γίνει κυβέρνηση. Υιοθέτησε τον καθολικό και απόλυτο αρνητισμό, επίσης μέσα σε «κενό πολιτικής». Σήμερα επιχειρεί προσεγγίσεις, χωρίς να ομολογεί ότι τον δρόμο τον άνοιξε ο Γιαννίτσης. Το απόλυτο «κενό πολιτικής» χαρακτηρίζει τα δύο κόμματα της Αριστεράς. Ακολουθώντας τις τελευταίες δεκαετίες τον μονόδρομο της «υπεράσπισης των κεκτημένων», παραπέμπει τη λύση όλων των ζητημάτων στον κρατικό προϋπολογισμό. Εν ολίγοις, μια συνολική πολιτική απορύθμιση σε «κενό πολιτικής» και «με φόντο… την κοινωνική ευαισθησία». Αν η πολιτική δεν κατορθώσει ή δεν τολμήσει να παρέμβει, τη λύση θα δώσει με άγριους και σκληρούς αυτοματισμούς η παντοδύναμη αγορά. Ίσως αυτό να φοβίζει τους εργαζόμενους… Έφυγαν από την δουλειά τους προχθές, αλλά έμειναν στο σπίτι τους, στέλνοντας μήνυμα και στους συνδικαλιστές και στους πολιτικούς…

4ο Εδώ γελάτε…

Γάμος – Μέρος Ι

Ο σύζυγος και η σύζυγος είχαν έναν καβγά την ημέρα της 40ής επετείου του γάμου τους! Ο σύζυγος ουρλιάζει:

– Όταν θα πεθάνεις, θα σου βάλω μία ταφόπλακα που θα γράφει: «Εδώ κείτεται η σύζυγός μου – Κρύα όπως πάντα!».

– Α, ναι; απαντά αυτή. Όταν πεθάνεις εσύ, θα σου βάλω μία ταφόπλακα που θα γράφει: «Εδώ κείτεται ο σύζυγός μου, σκληρός επιτέλους!».

Γάμος – Μέρος ΙΙ

Ο σύζυγος (γιατρός) και η σύζυγος μαλώνουν την ώρα του πρωινού. Ο σύζυγος σηκώνεται έξαλλος και λέει,

– Και δεν είσαι και καλή στο κρεβάτι (!), και φεύγει από το σπίτι.

Λίγο αργότερα συνειδητοποιεί πως δεν φέρθηκε σωστά, αποφασίζει να τα ξαναβρούν και της τηλεφωνεί. Αυτή απαντά στο τηλέφωνο μετά από πολλή ώρα και ο εκνευρισμένος σύζυγος τη ρωτά:

– Μα γιατί άργησες τόσο να απαντήσεις;

– Ήμουν στο κρεβάτι, λέει αυτή.

– Τέτοια ώρα στο κρεβάτι; Και τι έκανες; τη ρωτάει ο σύζυγος.

– Έπαιρνα μια δεύτερη γνώμη.

Συμπέρασμα:

Οι άντρες δεν είναι εφοδιασμένοι γι’ αυτού του είδους τις αντιπαραθέσεις. Ο Θεός μπορεί να δημιούργησε τη γυναίκα από το πλευρό του άντρα, αλλά μην ξεχνάμε ότι πάντα προηγείται ένα προσχέδιο πριν το τελικό αριστούργημα.

Υ.Γ.

«Πίνει απ’ τα ξύλα ο έρωτας τη φλόγα/ κι αν κάποτε σωθεί η φωτιά/ ο έρωτας αλλάζει τζάκι, δεν πεθαίνει»

Μαρία Νικολάου

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.