Ανασκοπηση – retrospection

Αγαπητέ/ή αναγνώστη/τρια,
 
άνθρωπε που δεν διαβάζεις εφημερίδα.

Το παρόν κείμενο απευθύνεται σε όλους σας. Ζήτημα είναι μια ανασκόπηση του έτους, κάποιες ευχές και λίγες αμπελοφιλοσοφίες. Είμαι πολύ καλός στο τελευταίο. Εγώ θα κατευθύνω το κείμενο σε μια σχεδόν προσωπική πορεία. Πες το εκκεντρικό, πες το ό,τι θες…  Ίσως εσύ που διαβάζεις τώρα να με ξέρεις. Πολύ πιο πιθανό είναι να νομίζεις πως με ξέρεις.

Εγώ δεν θα έλεγα πως με ξέρω. Πιο πολύ, όπως λέει κι ο Thomas Shelby, ακούω τον εαυτό μου να μιλάει στον εαυτό μου για τον εαυτό μου  —Ευχαριστώ πολύ Γιώργο—.

Στη χρoνιά που έρχεται θα πάρω ένα πτυχίο, θα γίνω 21, θα μπορώ να παίζω σε καζίνο, θα κάνω άλλη μια αποτυχημένη κίνηση σαγήνευσης της εκδότριας κι άλλη κι άλλη κι άλλη… και fingers crossed θα έχω ζήσει έναν χρόνο αυτόνομος· χωρίς τη φυσική βοήθεια φίλων ή συγγενών στην καθημερινότητά μου, ως κύρια εξυπηρέτηση των αναγκών μου.

Δυστυχώς ή ευτυχώς εννιά στις δέκα φορές που έχω το βήμα μέσω της αγαπημένης μου εφημερίδας καταλήγω να μιλώ για την αναπηρία. Κάθε φορά στην αρχή θέλω να το αποφύγω, αλλά όσο γράφω, τόσο περισσότερο νιώθω τον φανταστικό αναγνώστη που έχω δίπλα μου, κι είναι το πολύ 11 χρονών, να μου λέει «πώς σηκώνεις το χέρι σου για να πεις μάθημα στο πανεπιστήμιο; Αφού δεν σηκώνεις το χέρι σου!»

Νιώθω με λίγα λόγια τον ενθουσιασμό του πιτσιρικά να καταλάβει το διαφορετικό, αντί να το αφήσει απέξω. Και αναγκάζομαι να σας πω τα εξής:

Τη χρονιά που μας πέρασε πάνω από τα μισά ελληνόπουλα με αναπηρία είδαν το σχολείο μόνο στον ύπνο τους. Θα συνεχίσουν να το ονειρεύονται και την επόμενη χρονιά.

Τη χρονιά που μας πέρασε μόλις δυο στους δέκα τελειόφοιτους λυκείου με αναπηρία θα συνεχίσει τις σπουδές του στη Μεγάλη Βρετανία. Αυτός ο αριθμός είναι αμφίβολο αν αυξηθεί την επόμενη χρονιά.

Τη χρονιά που μας πέρασε η συντριπτική πλειοψηφία των αναπήρων στην Ελλάδα είτε θα ζει σε ιδρύματα είτε θα ζει και θα βασίζεται για όλες τις ανάγκες της στην οικογένειά της, με μόνο λίγους και εξαιρετέους λόγω σχετικής ευπορίας και σχετικού χαρακτήρα να ζουν αυτόνομοι ίσως και ανεξάρτητοι.
Guess what… το 2018 δεν υπόσχεται καμία αλλαγή γι’ αυτό. Και αν ρωτήσεις το «κράτος» θα σου πει η Αλλαγή ήρθε το ‘81.

Δε δύναμαι να μιλήσω για πρόσφυγες, οικονομία, πολιτική, τέχνη, ή και για την εκδότρια ακόμα. Στεναχωριέμαι για το κοινωνικό μέρισμα και για το ανύπαρκτο κοινωνικό έρεισμα, τη βάση δηλαδή για να «κουνηθεί» οτιδήποτε και να αποτελέσει υγιές μέρος του συνόλου μας.

Σε άλλα νέα;
Φαίνεται σίγουρη για τον εαυτό της και αρκετά ανεξάρτητη η Πακίτα Καλλιέγο. Ακούστε τι απάντησε όταν την ρωτήσαμε αν γνώρισε ποτέ τον Φόβο… Να η απάντηση!

«…Δεν τον γνώρισα, και μην με ρωτάτε για αυτό, παρακαλώ είμαι ευαίσθητη σε αυτό το θέμα».
 

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.