#Ειμαστε ολοι Γυναικες

Κατά τη διάρκεια της πρώτης καραντίνας, πέρυσι τον Μάρτιο, είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω το ντοκιμαντέρ για τις «Γυναίκες της Ροζάβα». Για τις γυναίκες της μικρής κουρδικής κοινωνίας στα σύνορα της Συρίας με την Τουρκία. Για τις γυναίκες που δεν είχαν να πολεμήσουν μόνο τον ISIS αλλά και την ανδρική καταπίεση της συντηρητικής κοινωνίας τους. «Οι κοινωνίες δεν μπορεί να είναι ελεύθερες, αν οι γυναίκες δεν είναι ελεύθερες» λέει η Ζιγιάν, που το όνομά της σημαίνει Ζωή και είναι η αληθινή πρωταγωνίστρια μιας αληθινής ζωής.

Η κάμερα για τρία χρόνια ακολουθεί τις επαναστάτριες της Ροζάβα και καταγράφει τη ζωή τους. Από τις μάχες και τη στρατιωτική εκπαίδευση, μέχρι το τραγούδι και τον όμορφο αγώνα τους για την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που να στηρίζεται στις αρχές της δημοκρατίας και της οικολογίας.

Από την άλλη πλευρά, εκείνο τον καιρό στην Ελλάδα της πρώτης καραντίνας, το διαδίκτυο είχε πάρει φωτιά από τα ανησυχητικά αυξανόμενα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας.

Ο κορονοϊός, ανάμεσα στις πολλές αποκαλύψεις που έκανε, έκανε κι αυτή: μας έφερε αντιμέτωπους με τις διαλυμένες κοινωνικές συμβάσεις. Συμβάσεις που στηρίξαμε πάνω σε ξεπερασμένες ιδέες και χτίσαμε μια άρρωστη κοινωνία βασισμένη πάνω στην ανδρική βία. Οι γυναίκες στην καραντίνα δεν είχαν μόνο να μαγειρεύουν, να πλένουν τα πιάτα, να φροντίζουν τα παιδιά και να βγάζουν τον σκύλο βόλτα.

Επρεπε να ανεχτούν και τη σκληρότητα της πατριαρχικής κοινωνίας μας. «Ο γάμος δεν είναι μόνο μια σταδιοδρομία αξιοπρεπής και λιγότερο κοπιαστική από πολλές άλλες, αλλά και η μόνη που δίνει στη γυναίκα τη δυνατότητα να πετύχει την απόλυτη κοινωνική της καταξίωση και να ολοκληρωθεί σεξουαλικά ως ερωμένη και μητέρα. Ετσι οραματίζεται ο περίγυρός της το μέλλον της, και έτσι το οραματίζεται και η ίδια. […] Θα ελευθερωθεί από το πατρικό της σπίτι, θα ανοιχτεί στο μέλλον όχι μέσω μιας δραστικής κατάκτησης, αλλά αφήνοντας τον εαυτό της παθητικά και πειθήνια στα χέρια ενός καινούργιου αφέντη» γράφει η Σιμόν ντε Μποβουάρ στο «Δεύτερο φύλο».

Σήμερα, έναν χρόνο μετά, παρακολουθούμε αποσβολωμένοι τις αποκαλύψεις του ελληνικού #metoo. Στην ουσία όμως εκείνο που παρακολουθούμε είναι η αποκάλυψη ενός κόσμου που οι σκληρότεροι, οι επιθετικότεροι, οι πιο αδίστακτοι τύποι, είναι αυτοί που ανεβαίνουν στην ιεραρχία. Κάτι που δυστυχώς η κοινωνία μας έχει αποδεχτεί και σιωπά.

Τώρα όμως μας δίνεται μια εξαιρετική ευκαιρία να αντιστρέψουμε αυτή την κατάσταση. Να δούμε πόσο ανόητο και πόσο άθλιο είναι το οικοδόμημα που χτίσαμε. Τώρα που καθόμαστε στα σπίτια μας και ακούμε όλα αυτά τα σιχαμένα και θλιβερά, θα πρέπει να σκεφτούμε πώς να εκριζώσουμε από τη ζωή μας το κακό.

Την εκμετάλλευση, τον εκφοβισμό, την άμεση και έμμεση βία. Πώς να βάλουμε τέλος σε ένα σύστημα που γεννά πανδημίες και βία. Που ενθαρρύνει τις ανισότητες. Πώς να βάλουμε τέλος στις νοοτροπίες που έκαναν αυτό το σύστημα να θεριέψει.

Είμαστε πρόθυμοι να το κάνουμε;

«Οταν μιλάμε για ανδροκρατία δεν αναφερόμαστε στους άνδρες ως άτομα. Στο καπιταλιστικό σύστημα αναφερόμαστε. Εκεί υφίσταται καταπίεση. Το σύστημα καταπιέζει τους άνδρες και οι άνδρες τις γυναίκες. Θέλουν να υποδουλώσουν ολόκληρη την κοινωνία διαμέσου των γυναικών. Είστε υπόδουλοι. Εχετε αυτή τη νοοτροπία μέσα στο κεφάλι σας» θα πει μια γυναίκα-εκπαιδεύτρια σε ένα νεαρό αγόρι που μαθητεύει στο κοινωνικό πείραμα της Ροζάβα.

Στο όνομα του ντετερμινισμού και του «ομαδικού ασυνείδητου», όπως το περιγράφει η Σιμόν ντε Μποβουάρ, οι γυναίκες στη Ροζάβα προσπαθούν να κατανοήσουν την πάλη των φύλων. «Πώς είναι δυνατόν να βγαίνουμε μαζί στο βουνό, για τον ίδιο σκοπό, αποφασισμένοι να πεθάνουμε ο ένας για τον άλλο και ωστόσο να υφίσταται η πάλη των φύλων;» αναρωτιέται η Ζιγιάν.

«Η ανδροκρατία υπήρξε ανέκαθεν η βασική πηγή της καταπίεσης, της εκμετάλλευσης και της κοινωνικής βίας στην ιστορία. Εξαιτίας της πατριαρχίας κάθε εξουσία μπορούσε να υπολογίζει στην ανδρική υποστήριξη για να αναπαράγει μια κουλτούρα καταπίεσης.

Ακόμη και οι πιο καταπιεσμένοι άνδρες από τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα δεν αντιδρούσαν καθώς τους προσφερόταν ως αντίτιμο η κυριαρχία έναντι των γυναικών και των παιδιών» λένε οι γυναίκες της Ροζάβα που δεν χρειάστηκε να πάνε σε Πανεπιστήμια για να διατυπώσουν τις αλήθειες της κοινωνίας μας και να επιχειρήσουν την ιδεολογική αλλαγή.

Οι νεότεροι κυρίως άντρες τις άκουσαν και ενστερνίστηκαν τις απόψεις τους. Οι μεγαλύτεροι, όμως, πεπεισμένοι για την υπεροχή των αρσενικών, συσπειρώθηκαν εναντίον τους. «Το παιδί δέχεται πολύ φυσικά το γεγονός ότι υπάρχουν άντρες και γυναίκες όπως ακριβώς το γεγονός ότι υπάρχουν ο ήλιος και το φεγγάρι» γράφει η Σιμόν ντε Μποβουάρ.

Στην πορεία της ανατροφής των παιδιών όμως, οι γονείς γεμίζουν τα μυαλουδάκια τους με κοινωνικά στερεότυπα και προκαταλήψεις. «Οι άντρες δεν κλαίνε» λένε στα αγόρια, ενώ στα κορίτσια εμφυσούν την κοκεταρία και τα «ένστικτα» της μητρότητας. «Οι άλλοι επεμβαίνουν στη ζωή του παιδιού, σχεδόν από την αρχή και του εμφυσούν επιτακτικά τον προορισμό του από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής του» γράφει η ντε Μποβουάρ.

Οι Γυναίκες της Ροζάβα διδάσκουν και διδάσκονται. «Οταν άντρες και γυναίκες ζουν ελεύθερα υπό συνθήκες ισοτιμίας, τότε θα μπορούν να μιλήσουν για αγάπη» λέει η Ζιγιάν που το όνομά της σημαίνει Ζωή. Ωστόσο, το «αντρικό κύρος» είναι δύσκολο να εξαλειφθεί. Στηρίζεται σε γερές οικονομικές και κοινωνικές βάσεις, στηρίζεται στο σύστημα το οποίο με τη σειρά του στηρίζει.

Ισως, τελικά, αυτός να είναι και ο πραγματικός λόγος που το πείραμα της Ροζάβα για μια κοινωνία χωρίς καταπιεστές και καταπιεσμένους, για μια κοινωνία ελεύθερη και φιλική στη φύση και το περιβάλλον, πνίγηκε στο αίμα με την εισβολή των Τούρκων στο Κομπάνι.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.