«Στα παιδια που αντικριζουμε καθε μερα οφειλουμε να κρατησουμε την ελπιδα ζωντανη, οχι με λογια, αλλα με πραγματικες προσπαθειες»

Στην κοινωνία σαν να μην άλλαξε τίποτε

Ίδια μέρα, ίδια ώρα, πριν ένα χρόνο, προσπαθούσα και πάλι να πιάσω το νήμα από την αρχή του χρόνου, του 2014, και να περάσω σαν παρατηρητής μπροστά από τις εικόνες μιας ολόκληρης χρονιάς, να σχηματίσω ένα παζλ και να εκφράσω ελπίδες κι ευχές για τον καινούριο που ερχόταν. Στην ίδια θέση και σήμερα κι είναι σαν να μην άλλαξε τίποτε.
 
Οι πρόσφυγες εξακολουθούν να ξεριζώνονται από τις πατρίδες τους, να θαλασσοπνίγονται και να κλείνονται με συρματοπλέγματα ενώ ο φασισμός πανευρωπαϊκά ριζώνει κι εξαπλώνεται. Η ανεργία είναι ακόμα στα κόκκινα κι οι άνθρωποι έχασαν πια την ελπίδα τους. Τίποτε δεν άλλαξε, τίποτε δεν καταφέραμε. Το τέρας είναι εκεί, το πρόσωπό του γίνεται όλο και πιο καθαρό μπροστά μας.
 
Κι όταν το πρόσωπο του τέρατος είναι καθημερινή και χρόνια εικόνα, εύκολα εξοικειώνεται ο άνθρωπος και ζει με αυτό για σύντροφο κι ίσως και για οδηγό του. Αρχίζει και του μοιάζει και μια μέρα ξυπνά κι έχει γίνει ο ίδιος το τέρας της δικής του ζωής. 

Οι εκπαιδευτικοί έχουμε κάπου να στηρίξουμε την ελπίδα μας για το αύριο

Εμείς οι εκπαιδευτικοί έχουμε μια μεγάλη ευκαιρία κι ίσως μια μοναδική δυνατότητα. Εμείς έχουμε απέναντί μας τα παιδιά, αυτά που δεν έχουν ακόμα γνωρίσει το πρόσωπο του τέρατος. Έχουμε κάπου να στηρίξουμε την ελπίδα μας για το αύριο, να δούμε, ν’ ακούσουμε, να νιώσουμε την άλλη όψη της ζωής. Όπως κάθε χρόνο, αλλά φέτος ακόμα περισσότερο, θέλησα όχι μόνο να δώσω στα παιδιά μου αλλά και να αποκτήσω εμπειρίες και παραστάσεις, να μοιραστώ μαζί τους βιώματα, να ξεκολλήσουμε από την τυπικότητα και να δοκιμάσουμε καινούριες διαδικασίες μάθησης.
 
Το σχολείο μπορεί να είναι ένας περιχαρακωμένος χώρος αλλά μπορεί και να ανοίξει παράθυρα στον κόσμο, μπορεί να γίνει αφορμή και τελικά αιτία για πολύμορφες δράσεις. Η ένταξη στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι ελευθερώνει τον εκπαιδευτικό και του ανοίγει δρόμους συνεργασίας πέρα από τα στενά τοπικά κι εθνικά πλαίσια. 

Η ευρωπαϊκή πλατφόρμα συνεργασίας σχολείων της Ευρώπης, e-Τwinning

Φέτος δουλέψαμε με τα παιδιά και χαρήκαμε, διασκεδάσαμε, μάθαμε, γνωρίσαμε, μοιραστήκαμε. Η ευρωπαϊκή πλατφόρμα συνεργασίας σχολείων της Ευρώπης, το e-Τwinning, έγινε το όχημα που μας οδήγησε σε καινούρια μονοπάτια. Γνωρίσαμε και συνεργαστήκαμε με σχολεία από την Τουρκία και από τη Θεσσαλονίκη. Κάναμε γνωστό το ιδιόρρυθμο καθεστώς λειτουργίας των μειονοτικών σχολείων, μετατρέψαμε σε προνόμιο τη διγλωσσία των μαθητών, ανακαλύψαμε ομοιότητες και διαφορές στην κουλτούρα και στις παραδόσεις μας. Η τεχνολογία έγινε στα χέρια μας μέσο επαφής. Είδαμε και μιλήσαμε σε ζωντανό χρόνο με τα παιδιά από το Σιλίφκε, την Πόλη και τη Θεσσαλονίκη σε κοινή ανοιχτή τηλεδιάσκεψη. «Τα παραδοσιακά παιχνίδια» και «Η Ελιά στη ζωή μας» ήταν τα δύο έργα που δουλέψαμε. Η διαθεματικότητα βοήθησε να ενταχθούν οι ενότητες των έργων στα μαθήματα και με έναν πιο διασκεδαστικό τρόπο να κατακτήσουμε γνώσεις κι εμπειρίες. Από μικροί ερευνητές-λαογράφοι κι από στιχουργοί και μάγειρες μετατραπήκαμε σε συγγραφείς ιστοριών και δεινούς παίχτες πεντόβολων. Η συνεργασία, η ανεκτικότητα, η αποδοχή, η αλληλοκατανόηση ήταν τα θεμέλια των εργασιών μας. Η δουλειά μιας ολόκληρης χρονιάς βρήκε την ανταμοιβή της μέσα από τις εθνικές και ευρωπαϊκές ετικέτες ποιότητας που κερδίσαμε. Έχουμε πια ανοίξει το δρόμο για τη διεκδίκηση των μεγάλων ευρωπαϊκών βραβείων.
 
Το μειονοτικό σχολείο έχει πολλά να δώσει στα παιδιά του. Μπορεί να βρει καινούριους διαύλους, μπορεί να χτίσει πάνω στη διαφορετικότητά του. Μοναδική προϋπόθεση είναι το άνοιγμά του στην κοινωνία αλλά κι η αναγνώριση της διαφορετικότητάς του από το κοινωνικό σύνολο. Το σχολείο είναι κομμάτι και πολλές φορές καθρέπτης της κοινωνίας, οι σχέσεις τους είναι αμφίδρομες και μόνο κερδισμένοι μπορούν να βγουν όλοι με το γκρέμισμα των προκαταλήψεων.
Τα παιδιά είναι εκεί και περιμένουν από εμάς. Ας ελπίσουμε για μια ακόμα φορά για χάρη τους, ας δώσουμε και σ΄ αυτά την ευκαιρία όπως τους την οφείλουμε. Η καινούρια χρονιά ίσως να είναι ακόμα πιο δύσκολη, ποιος ξέρει. Το χρωστάμε όμως στα παιδιά που αντικρίζουμε κάθε μέρα να κρατήσουμε την ελπίδα ζωντανή, όχι με λόγια, αλλά με πραγματικές προσπάθειες.
Καλή χρονιά σε όλους!

* H Μαρία Δήμου είναι εκπαιδευτικός. Σήμερα υπηρετεί στο δημοτικό σχολείο Μάστανλι. Διατηρεί το peridiavenontasstonkosmo.blogspot.gr

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.