Οι προγραμματικες δηλωσεις του υπουργου αγροτικης αναπτυξης

Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένας όμιλος χωρών, μια ένωση περίπου 30 χωρών, που προσπαθούσαν συνεργαζόμενοι να παν από το καλό στο καλύτερο. Σε μια από αυτές τις χώρες έβρεξε, έβρεξε είναι η αλήθεια πολύ. Η αγροτική παραγωγή μάλιστα μιας περιοχής της ζημιώθηκε σημαντικά. Έτρεξαν λοιπόν επιτόπου οι υπουργοί, οι υφυπουργοί, οι νομάρχες και όλοι οι αρμόδιοι να εξετάσουν το ζήτημα και να υποσχεθούν λύσεις. Διαπιστώθηκε όμως δυσκολία καταβολής αποζημιώσεων γιατί τέτοιες ζημιές δεν μπορούσαν να καλυφθούν. Παρά ταύτα όμως οι παραπάνω αρμόδιοι υποσχέθηκαν αποζημιώσεις – άλλωστε κανένας δεν πτώχευσε τάζοντας, όπως λέει και ο λαός:
– Αποζημίωσέ μας υπουργέ και θα σε αποζημιώσουμε και εμείς θα σε στηρίξουμε, ήταν και η υπόσχεση των ζημιωθέντων παραγωγών στα πλαίσια της αμοιβαιότητας.

Έλα όμως που το μάθανε και οι γείτονες και ξεσηκώθηκαν και εκείνοι.
– Και τα δικά μας χωράφια πάθανε ζημιά και μείς θέλουμε αποζημίωση.
– Μα ρε παιδιά εσείς δεν πάθατε τόσο μεγάλη ζημιά.
– Δεν έχει μα και ξεμά, δεν μπορεί να δίνεις μόνο στην εκλογική σου πελατεία, θα δώσεις και σε μας αλλιώς κλείνουμε τους δρόμους. Είδε και αποείδε ο υπουργός τι να ‘κανε, υποσχέθηκε και σε αυτούς αλλά και σε άλλους, που ξύπνησαν λίγο αργότερα. Άλλωστε εκλογές πλησίαζαν όλοι ήθελαν κάτι χειροπιαστό βρε αδερφέ.

Όμως τα νέα έφθασαν γρήγορα στους υπεύθυνους της ένωσης των περίπου 30 χωρών – τα νέα βλέπετε ταξιδεύουν ηλεκτρονικά και σε λίγα δευτερόλεπτα τα μαθαίνει όλος ο κόσμος. Ζήτησαν από τον υπουργό της χώρας με το πελατειακό σύστημα, να τους εξηγήσει τι ακριβώς συνέβαινε  και για ποιο λόγο δίνονταν αποζημιώσεις πολλών δεκάδων εκατομμυρίων σε τόσους πολλούς τι στιγμή που τα στοιχεία έδειχναν ότι οι ζημιές δεν ήταν τόσο εκτεταμένες. Ο υπουργός είναι αλήθεια ότι κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες αλλά μάλλον δεν έπεισε, γιατί οι άλλοι κάτι ανέφεραν για παράβαση των κανονισμών, κάτι για αθέμιτο ανταγωνισμό, κάτι για εθνικές επιδοτήσεις, κάτι για προεκλογικές σκοπιμότητες και εν πάσει περιπτώσει, ξεπροβοδίζοντάς τον του είπαν ότι θα έκαναν λεπτομερείς ελέγχους και θα έπαιρναν τις αποφάσεις τους. Οι σύμβουλοι του υπουργού τρομοκρατήθηκαν.
– Τώρα τι θα κάνουμε;
– Αν κάνουν ελέγχους θα τα βρουν όλα.
– Μη φοβάστε, εμπιστευθείτε την παλιά καραβάνα της πολιτικής.

Ώσπου να αποφασίσουν τους ελέγχους  και να τους κάνουν θα περάσουν μήνες.
Θα ζητήσουν ξανά εξηγήσεις και στοιχεία, θα τους τα δώσουμε θα περάσουν και άλλοι μήνες – άλλωστε δεν έχουμε λόγο να βιαζόμαστε για αυτά εμείς τουλάχιστο
Μα δεν θα μπορέσουμε να τους πείσουμε και θα μας βάλουν πρόστιμα, επέμεναν οι σύμβουλοι
–Πρόστιμο μπορεί να μας βάλουν αλλά για να το πληρώσουμε πρέπει να βγει τελεσίδικη απόφαση και για να γίνει αυτό θα περάσουν χρόνια. Μέχρι τότε ποιος ζει ποιος πεθαίνει. Το ζήτημα είναι να μας ξαναψηφίσουν και να ξαναεκλεγούμε.
-Μα τα πρόστιμα όταν βγει τελεσίδικη απόφαση πρέπει να πληρωθούν, επέμενε ένας σύμβουλος.
-Γιατί εσύ θα τα πληρώσεις; τον ρωτάει ο υπουργός
-Ποιος θα τα πληρώσει; αναρωτιέται ο σύμβουλος
-Πόσο νέος είσαι στη δουλεία ρε παιδάκι μου; Θα πληρωθούν από τον κρατικό προϋπολογισμό, όπως γίνεται τόσα χρόνια τώρα. Τέτοιοι λογαριασμοί πληρώνονται από τα συνήθη κορόιδα.

Οι εκλογές έγιναν, το κόμμα του υπουργού έμεινε στην εξουσία αλλά ο υπουργός που τόσο μόχθησε δεν επανεκλέγηκε. Οι υπεύθυνοι της ένωσης των περίπου 30 χωρών συνέχισαν τους ελέγχους και πλέον κάλεσαν την νέα υπουργό να δώσει εξηγήσεις για τα ανεξήγητα, τι να εξηγήσει και εκείνη, ήταν και οι επόμενες εκλογές μακριά … , προσπάθησε να τα μπαλώσει , αλλά η υπόθεση – για να μη τα πολυλογούμε – πήρε το δρόμο  για το μεγάλο δικαστήριο της ένωσης των περίπου 30 χωρών.

Μετά από χρόνια – όπως το προέβλεψε και η παλιά καραβάνα της πολιτικής – βγήκε η απόφαση και ήταν καταδικαστική και τα χρήματα των αποζημιώσεων έπρεπε να επιστραφούν από  αυτούς που τα εισέπραξαν  ή να συμψηφιστούν με τις επόμενες επιδοτήσεις. Ο νέος υπουργός – ξέχασα να σας πω ότι έγιναν και ξαναέγιναν εκλογές – προσπαθεί και αυτός να τα μπαλώσει, να βρει διαθέσιμα από το υπουργείο του για να τα πληρώσει πάλι από τον κρατικό προϋπολογισμό, έστω και αν υπάρχει κίνδυνος για νέα πρόστιμα στα πρόστιμα. Ο λαός αυτής της χώρας – που είναι στην ένωση των περίπου 30 χωρών – λέει μια σοφή παροιμία:

« Ο λύκος και αν εγέρασε
και άσπρισε το μαλλί του
ούτε τη γνώμη άλλαξε
ούτε την κεφαλή του»

Και νομίζω ταιριάζει γάντι στην περίπτωση. Ποιος να ζητήσει επιστροφές αποζημιώσεων; Το κομματικό κόστος θα ήταν  ανυπολόγιστο. Εκεί έφθασε το παραμύθι μας και συνήθως κλείνει με το  «και αυτοί ζήσανε καλά …». Αυτό το παραμύθι όμως κλείνει διαφορετικά «αυτοί ζήσανε καλά …αλλά ….τα παιδιά  και τα εγγόνια τους  χειρότερα, χειρότερα μάλιστα δε γινότανε».

2,5 δισ ευρώ συνολικά την επόμενη πενταετία θα πληρώσει η Ελλάδα για κακοδιαχείριση αγροτικών κοινοτικών κονδυλίων

Όπως πολύ καλά καταλάβατε το παραμυθάκι που ακούσατε προηγουμένως αναφέρεται στη βροχή των προστίμων που επιβάλλει η ΕΕ στη χώρα μας χρόνια τώρα – από το σκάνδαλο του καλαμποκιού ακόμη αν θυμάστε – φυσικά για κακοδιαχείριση των κοινοτικών πόρων δηλαδή των επιδοτήσεων.

Έτσι λοιπόν, όπως σας είχαμε ενημερώσει από πέρσι και θα το πληροφορηθήκατε κατά την προηγούμενη θητεία του από τον εκ νέου υπουργό, πρόστιμα συνολικού ύψους 1,3 δισ. ευρώ, που έχουν επιβληθεί σε βάρος της Ελλάδας, για κακοδιαχείριση αγροτικών κοινοτικών κονδυλίων, θα πρέπει να πληρωθούν μέσα στην πενταετία. Σε αυτά τα χρήματα αν προστεθούν και οι καταλογισμοί (ανάκτηση ενισχύσεων που καταβλήθηκαν παρανόμως) το συνολικό ποσό ανέρχεται στα 2,5 δις ευρώ. «Γίνεται διαπραγμάτευση με την Κομισιόν και η χώρα μας προσπαθεί να έρθει σε συμφωνία, ώστε να πληρώνει κάθε χρόνο περίπου 220 εκατ. ευρώ από τις κοινοτικές εισροές. Ωστόσο είναι πολύ δύσκολο να το πετύχουμε. Πάντως οι έλεγχοι της ΕΕ συνεχίζονται με αποτέλεσμα να επιβάλλονται και νέες κυρώσεις», τόνισε ο υπουργός.

Όσον αφορά τα πρόστιμα, ο κ. Αποστόλου ανέφερε ότι, μετά την  τελεσίδικη απόφαση του Ευρωπαϊκού δικαστηρίου, από τα 1,3 δισ. ευρώ  θα πρέπει να καταβληθούν από τη χώρα μας τα 500 εκατ. ευρώ. Το 2015 ήδη έχουν καταβληθεί από το Γενικό Λογιστήριο του κράτους 215 εκατ. ευρώ, δηλαδή για να συνεννοούμαστε από το κρατικό προϋπολογισμό. Επίσης είναι προγραμματισμένα για το 2016 να καταβληθούν από τη χώρα μας στην ΕΕ πρόστιμα ύψους 398 εκατ. ευρώ. Για τα υπόλοιπα περίπου 700 εκατ. ευρώ, ο κ. Αποστόλου υποστήριξε ότι γίνεται διαπραγμάτευση με την Κομισιόν για να απομειωθούν, ώστε να είναι δυνατόν να πληρωθούν. «Όμως δεν μπορώ να αναφέρω σήμερα σε ποιο βαθμό θα μπορέσει να γίνει αυτή η μείωση των προστίμων», δήλωσε. 

Τα πακέτα για τα οποία επιβλήθηκαν πρόστιμα από την ΕΕ
Όσον αφορά τους καταλογισμούς από την ΕΕ, έτσι για να ξέρουμε περί τίνος πρόκειται, έχουμε τρία κύρια «πακέτα», που είναι τα εξής: 

1) Το «πακέτο Χατζηγάκη», που αφορά ενισχύσεις 424 εκατ. ευρώ, οι οποίες είχαν δοθεί την περίοδο 2008 – 2009. Η Κομισιόν έχει συμφωνήσει να μειώσει το ποσό που θα πρέπει να επιστραφεί από τη χώρα μας στα 327 εκατ. ευρώ. Όπως επισήμανε όμως ο κ. Αποστόλου, «η Κομισιόν ζητά τα ποσά αυτά να επιστραφούν έντοκα από τους ίδιους τους παραγωγούς και μάλιστα ονομαστικά». 

2) Ένα «πακέτο» αφορά 465 εκατ. ευρώ, που δόθηκαν σε ΕΑΣ, κατά την περίοδο 1982 – 1989. Αφορά ποσά που χορηγήθηκαν από τις τότε κυβερνήσεις για τη «στήριξη» προϊόντων που είχαν πρόβλημα στην παραγωγή. 

3) Το «πακέτο Κοντού», που αφορά ανάκτηση των ενισχύσεων, ύψους 150 εκατ. ευρώ, που χορηγήθηκαν με τη μορφή άτοκων δανείων, κατά την περίοδο 2008 σε ΕΑΣ που συγκέντρωναν δημητριακά.
Όπως αναφέρεται σε σχετική ανακοίνωση του Δικαστηρίου της ΕΕ, η ανάκτηση των 250 εκατ. ευρώ επικυρώθηκε «λόγω καθ’ υποτροπή πλημμελειών στον τομέα των ενισχύσεων για το ελαιόλαδο και για τις αροτραίες καλλιέργειες».

«Πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία»

Η χώρα μας βρίσκεται εν μέσω της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης στην ιστορική της πορεία. Υπάρχει εντονότατος προβληματισμός για το μέλλον του τόπου μας. Η κρισιμότητα των κοινοτικών εξελίξεων εξακολουθεί να μας απασχολεί εντονότατα και δικαιολογημένα γιατί είναι εξελίξεις που θα  επηρεάσουν βαθειά και σε βάθος χρόνου το μέλλον όλων μας και κυρίως των παιδιών μας, το μέλλον των οποίων καταναλώσαμε εμείς οι μεγάλοι. Δεν μπορεί να πιστεύουμε ότι για την κατάστασή μας φταίνε  οι απανταχού συνωμότες, ότι φταίει  το σύστημα, ότι φταίει ο γείτονας, ότι φταίνε πάντα όλοι οι άλλοι εκτός από εμάς τους ίδιους. Αυτό που φταίει όμως είναι η νοοτροπία μας.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη κάθε σοβαρή συζήτηση για το μέλλον της χώρας, εφόσον πρέπει να γίνεται μέσα σε πνεύμα ειλικρίνειας και χωρίς να πρυτανεύουν ιδεολογικές ή κομματικές σκοπιμότητες. Πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία μας, ο τρόπος  αντιμετώπισης των πραγμάτων. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να βαφτίζουμε την επιθυμία μας πραγματικότητα. Να πάψει να πρυτανεύει η ελάχιστη προσπάθεια, το βόλεμα εις βάρος του διπλανού μας, η αναξιοκρατία, η διαφθορά, ο παράνομος πλουτισμός, το όλοι εναντίον όλων και ο καθένας για την πάρτη του. Πρέπει να γλυτώσουμε κάποτε από τον κακό εαυτό μας από αυτόν που δυστυχώς  έχει πάρει το πάνω χέρι και μας τυραννάει.

Προφανώς για την υπέρβαση της κρίσης χρειάζονται οικονομικοί πόροι. Αλλά πέραν (και ίσως πάνω) αυτών, χρειάζεται στρατηγική και επιτέλους διαμόρφωση σταθερού πλαισίου για ένα ανοιχτό και ανταγωνιστικό περιβάλλον όχι μόνο για τον πρωτογενή τομέα αλλά και  για τις επενδύσεις που τόσο πολύ τις θέλουμε για τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Η Ελλάδα έχει σημαντικούς πόρους αλλά έχει το καρκίνωμα της κακής νοοτροπίας.

Η χώρα μας όχι μόνο διαθέτει ικανούς επιχειρηματίες, σε όλες τις κατηγορίες  αλλά και το αναγκαίο επιστημονικό και εργατικό δυναμικό, που διαπρέπει όταν βρίσκεται εκτός Ελλάδος, μέσα στο σωστό σταθερό οικονομικό περιβάλλον. Αρκεί λοιπόν να απαλλαγεί η κοινωνία μας από τα παραπάνω «καρκινώματα» που έχουν μάθει μόνο να εκβιάζουν και τότε θα μπορέσει πιο εύκολα να οδηγηθεί  σε ανάσταση της ελληνικής επιχειρηματικότητας και ιδιαίτερα της αγροτικής επιχειρηματικότητας, χωρίς να χρειάζονται υπερβολικές «ενέσεις ρευστότητας», όπως πολλοί προτάσσουν. Έτσι μπορούμε να ξεκολλήσουμε από το «δεν γίνεται».

Δίδυμη αδελφή της αλληλεγγύης είναι η υπευθυνότητα

Κυρίαρχος παράγων επιτυχίας θα είναι να απαλλαγούμε οριστικά και αμετάκλητα από λαϊκισμούς  και κάθε μορφής  εκβιασμούς. Να αλλάξουμε πραγματικά και όχι στα «λόγια», την  αντίληψη της πολιτικής και κρατικής εξουσίας για την υγιή επιχειρηματικότητα. Προσωπικά, δεν μου αρέσει καθόλου μα καθόλου η εικόνα του πειρατή της ανατολικής Αφρικής που ζητά από την Ευρώπη μια μορφή λύτρων,  απειλώντας την να την συμπαρασύρει στην άβυσσο. Μια τέτοια εικόνα δεν με κάνει καθόλου μα καθόλου περήφανο.

Η στροφή στο ρεαλισμό, η συμφιλίωσή μας με τον πραγματικό κόσμο αποτελούν προϋπόθεση της επιτυχίας της εθνικής προσπάθειας. Στην Ε.Ε. συντελείται μια μεγάλη, αλλά και  αργή στροφή – τα πράγματα αλλάζουν. Η Ε.Ε. αντιμετωπίζει τη δυσπιστία όχι τόσο των αγορών, όσο των λαών της. Πυκνώνουν οι ενστάσεις στη λιτότητα, ως οικονομικά αναποτελεσματικής, κοινωνικά μη αποδεκτής, πολιτικά καταστροφικής. Ενισχύονται οι απόψεις πως κύριοι στόχοι της οικονομικής πολιτικής πρέπει να είναι η πραγματική οικονομία, η ανάπτυξη, η ανταγωνιστικότητα, η δημιουργία θέσεων εργασίας. Για να παραμείνουμε όμως στο ευρωπαϊκό σκάφος, όταν αυτό αλλάξει ρότα, και να μη βρεθούμε στη θάλασσα, οφείλουμε να σεβόμαστε τους κανόνες που ορίζουν τη συνύπαρξη στην προνομιούχα ομάδα της Ευρωζώνης,  με τα οφέλη και τις υποχρεώσεις που είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένα. Πρέπει να ξέρουμε ότι δίδυμη αδελφή της αλληλεγγύης είναι η υπευθυνότητα.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη ο διαφορετικός τρόπος αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης μεταξύ Ελλάδας και των άλλων  χωρών που μπήκαν σε προγράμματα στήριξης – σε μνημόνιο δηλαδή – είναι η πεισματική άρνηση του πολιτικού μας συστήματος να συνεννοηθεί και να συμπαραταχθεί απέναντι στα πραγματικά  προβλήματα. Ακόμα και τώρα δεν θέλουμε να αντιληφθούμε ότι  η κρίση είναι τόσο  βαθιά –με την ευθύνη όλων μας– και δεν μπορούν  να την αντέξουν οι ώμοι του όποιου κόμματος από μόνοι τους. Ακόμα και ολική διαγραφή χρέους να μπορούσαμε να πετύχουμε, αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία, σε μόλις λίγα χρόνια θα επανέλθουμε στον φαύλο κύκλο των ελλειμμάτων και του χρέους. Δεν μας φταίει κανένας άλλος παρά μόνο ο κακός μας εαυτός. Είναι στο χέρι μας να αποφασίσουμε αν θα μείνουμε πελάτες ενός πελατειακού συστήματος ή θα γίνουμε υπεύθυνοι πολίτες.

Απαιτούνται λοιπόν μεγάλες μεταρρυθμίσεις – μεταρρυθμίσεις που οφείλαμε να τις κάνουμε μόνοι μας και όχι να μας τις επιβάλλουν οι θεσμοί ή τρόικα – ώστε να πετύχουμε  τον εξορθολογισμό του δημοσίου τομέα, να επιβάλλουμε την αξιοκρατία, την πάταξη της διαφθοράς και της γραφειοκρατίας να αποδομήσουμε το συντεχνιακό κράτος, το κράτος των ημετέρων και  των ομάδων συμφερόντων που επιμελώς εξέθρεψε επί δεκαετίες το πολιτικό μας σύστημα, στα πλαίσια του πελατειακού συστήματος  και της πολιτικής αντιπαροχής – και μάλιστα αυτό πρέπει να είναι  πρώτης προτεραιότητας. Αυτή είναι η γνώμη μου αν θέλουμε να αλλάξουμε  προς το καλύτερο.

Και επιμένω, για να μη ξεχνιόμαστε, ότι έχουμε ανάγκη από μια εθνική αγροτική πολιτική που θα εφαρμόζεται με διαχρονική συνέπεια και συνέχεια, όπως επανειλημμένα και αναλυτικά έχω αναφέρει πολλές φορές, σε βαθμό που μπορεί να είμαι κουραστικός. Μόνο έτσι μπορεί να ελπίζουμε σε ένα βιώσιμο μέλλον για τον πρωτογενή μας τομέα.

Διαφορετικά θα εξακολουθήσουμε να ασχολούμαστε με τη μέγιστη δυνατή απορρόφηση των κοινοτικών πόρων και όχι κυρίως με την αξιοποίησή τους. Θα επιδιώκουμε  μια γεωργία που έχει αυτοσκοπό τις επιδοτήσεις, τις αποζημιώσεις, τις ενισχύσεις, τα πρόστιμα και δεν θα κατανοούμε την ανάγκη να απαγκιστρωθούμε από αυτές τις αντιλήψεις  και να μη αντιλαμβανόμαστε ότι η μεγάλη αλλαγή στην ελληνική γεωργία δεν βρίσκεται τόσο στο μέγεθος των διαθέσιμων πόρων της ΕΕ αλλά στη σωστή αξιοποίησή τους. Θα είμαστε προσκολλημένοι σε  μια γεωργία που θα στηρίζεται στην εσωστρέφεια και τον προστατευτισμό και όχι σε μια γεωργία που θα στηρίζεται στη γνώση, στην υγιή συλλογική δράση, στην επιχειρηματικότητα και στην εξωστρέφεια.

Κριτική επί των προγραμματικών δηλώσεων του υπουργού

Διάβασα προσεκτικά τις προγραμματικές δηλώσεις του υπουργού αγροτικής ανάπτυξης. Δεσμεύτηκε  για την καταβολή αποζημιώσεων από τις ζημιές που έγιναν , δεσμεύεται για το νοικοκύρεμα των οικονομικών του υπουργείου – ίσως για να μπορέσει να πληρώσει τα πρόστιμα. Δεσμεύτηκε για την καταβολή των επιδοτήσεων  στην ώρα τους – αν και νομίζω ότι αυτό είναι βασική υποχρέωση. Δεσμεύτηκε  για τη λήψη μέτρων που θα μειώνουν το κόστος παραγωγής – αυτό είναι καλό αρκεί βέβαια αυτό το κόστος να μη το πληρώνουν κάποιοι άλλοι. Δεσμεύτηκε  για την καταβολή 13ης σύνταξης στους χαμηλοσυνταξιούχους. Δεσμεύτηκε για την επαναφορά των δημόσιων υπηρεσιών στην ύπαιθρο, με  τη δημιουργία ενός σύγχρονου δικτύου  γεωργικών εφαρμογών και έρευνας απλωμένο στην περιφέρεια και σε κάθε δήμο, στο οποίο θα υπηρετούν έμπειροι γεωτεχνικοί, αλλά και όλοι οι γεωτεχνικοί στην αρχή της επαγγελματικής τους καριέρας και ξεκινάει το πρόγραμμα άμεσα με τον κτηνίατρο εκτροφής. Το ζήτημα όμως είναι ότι οι γεωτεχνικοί που υπηρετούν στην περιφέρεια δεν υπάγονται στο εν λόγω υπουργείο, έτσι τα κατάφεραν – παραγωγικό υπουργείο πυλώνας ανάπτυξης, όπως αποκαλείται, τυπικά να μη έχει δικούς του υπαλλήλους στην περιφέρεια για να υλοποιήσει το πρόγραμμά του – αλλά και αυτοί που έμειναν είναι ελάχιστοι για να ανταποκριθούν στοιχειωδώς στις πραγματικές ανάγκες.

Για να μη σας κουράζω, και αυτές οι προγραμματικές δηλώσεις, δεν διαφέρουν ουσιαστικά από τις κατά καιρούς  προγραμματικές δηλώσεις των προκατόχων του. Κάθε υπουργός έρχεται με το δικό του όραμα, που διαμορφώνεται κάτω από πιέσεις οργανωμένων συμφερόντων υπακούει στη λογική του βλέποντας και κάνοντας ή του ράβε ξήλωνε. Με αυτοσχεδιασμούς ή αποσπασματικά μέτρα η εκάστοτε πολιτική ηγεσία επιδιώκει  να είναι ευχάριστη και όχι μακροχρόνια χρήσιμη, προσπαθεί για το μικρότερο δυνατό πολιτικό κόστος, κυριαρχείται από τον όρο «απορρόφηση» κοινοτικών πόρων.

Ψηφίζουμε νόμους και διατάξεις μόνο και μόνο για να καλύψουμε τις απαιτήσεις της ΕΕ για εναρμόνιση  με τα κοινοτικά δρώμενα χωρίς όμως πραγματικές πρακτικές προεκτάσεις, χωρίς πραγματική εφαρμογή, έτσι χαλαρά. Βλέπουμε  τα πάντα κάτω από το πρίσμα του πολιτικού κόστους, στο όριο μιας θητείας υπουργού και στο πλαίσιο της επανεκλογής στις επόμενες εκλογές.

Η κρίση δυστυχώς ανέδειξε όλες τις παθογένειες του χώρου ταυτόχρονα. Από την οργάνωση του Δημοσίου, τον ρόλο του συνδικαλισμού, τη διαπλοκή επιχειρηματικότητας και πολιτικής και πολλά άλλα  ήταν το άθροισμα προνομίων που παραχωρήθηκαν σε ομάδες μικρών ή μεγάλων συμφερόντων  και με τον αέναο δανεισμό  απετρέποντο οι συγκρούσεις και ανατροπές. Η Ελλάδα δεν ήταν ποτέ ο παράδεισος της επιχειρηματικότητας και γι’ αυτό ευθυνόμεθα όλοι.  Για πολλές δεκαετίες δεν μας ενοχλούσε και ιδιαίτερα το διογκωμένο κράτος, η γραφειοκρατία, η μη συνεργάσιμη Δημόσια Διοίκηση, οι πελατειακές σχέσεις των πολιτικών, ο μυωπικός και κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός, το αβέβαιο και ευμετάβλητο νομοθετικό-θεσμικό πλαίσιο, η  έλλειψη σωστού επιχειρηματικού πνεύματος.

Έτσι δυστυχώς καταλήγουμε να μη έχουμε  Εθνική Αγροτική Πολιτική με την έννοια ότι η Αγροτική πολιτική που εφαρμόζουμε δεν εξασφαλίζει καν ευρεία συναίνεση μεταξύ των πολιτικών μας κομμάτων, δεν έχει καθαρούς προσανατολισμούς και στόχους, δεν υπακούει στη λογική.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.