20 χρονια χελιδονισματα στην Κομοτηνη

Τα 20 χρόνια του έκλεισε το έθιμο των «Χελιδονισμάτων», που ξεκίνησαν αρχικά από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Περιοχής Βυζαντινού Φρουρίου και τον μουσικό κ. Χρήστο Χατζόπουλο και έχουν εξελιχθεί σε θεσμό.

Για ακόμα μία χρονιά οργανώθηκαν από κοινού με τη Δημοτική Κοινωφελής Επιχείρηση Πολιτισμού, Παιδείας και Αθλητισμού, το Μουσικό Σχολείο και άλλα σχολεία και νηπιαγωγεία της περιοχής, με πάνω από 35 τμήματα να συμμετάσχουν για να δώσουν μια νότα αισιοδοξίας σε όλη την πόλη.

Έτσι εκατοντάδες παιδιά της Κομοτηνής υποδέχτηκαν την έλευσή της άνοιξης, αναβιώνοντας και φέτος τα «Χελιδονίσματα» στους δρόμους της πόλης, σκορπώντας χαρά και φέρνοντας την άνοιξη στις καρδιές των Κομοτηναίων.

Η μαθητική πομπή ξεκίνησε από το Βυζαντινό κάστρο, με το Μουσικό σχολείο να προηγείται, έχοντας ξεκινήσει από νωρίτερα, γυρίζοντας σε όλη την πόλη. Το ακολουθούσαν παιδιά από νηπιαγωγεία και δημοτικά σχολεία της Κομοτηνής.

Η μαθητική πομπή κατέληξε στην κεντρική πλατεία Κομοτηνής μέσα από έναν περίπατο από τον πεζόδρομο της Βενιζέλου μοιράζοντας τα χαρακτηριστικά χάρτινα χελιδόνια που πλέον συμβολίζουν για τους Κομοτηναίους τον ερχομό της άνοιξης.  

Στην πλατεία ακούστηκαν τα «Χελιδονίσματα» και άλλα τραγούδια της άνοιξης με τη συμμετοχή του Μουσικού Σχολείου Κομοτηνής και άλλων σχολείων της πόλης. 

 Να υπενθυμίσουμε πως το έθιμο αυτό έλκει τις ρίζες του από το Βυζάντιο, οπότε και τα παιδιά έβγαιναν στους δρόμους να υποδεχτούν την άνοιξη με ξύλινα ομοιώματα χελιδονιών και πανεράκια με κισσό που συμβολίζει τη βλάστηση και την αναγέννηση της φύσης.

Όπως τόνισε η Πρόεδρος του Συλλόγου κ. Ευγενία Πουρνάρα, ήταν πολύ τυχεροί που κράτησε ο καιρός, με πάνω από 35 τμήματα να δίνουν το παρών στην εκδήλωση.

Μέσα στις δυσκολίες θέλουν να κρατήσουν την αισιοδοξία τους, για αυτό και συνεχίζουν αυτά τα 20 χρόνια να πραγματοποιούν αυτή τη δράση.

Ένα ποίημα για τα παιδιά που χάθηκαν στα Τέμπη

Στην κεντρική πλατεία, πριν ξεκινήσει  γιορτή, η ποιήτρια και μέλος του Συλλόγου κ. Ηρώ Κακαζάνη ανέγνωσε ποίημά της αφιερωμένο στα παιδιά που χάθηκαν στο δυστύχημα των Τεμπών, αφήνοντας πίσω τους όνειρα ανεκπλήρωτα και μάνες απαρηγόρητες.

«Φύσηξε άνοιξη ο αέρας

Γέμισαν τα πνευμόνια αρώματα

Και οι εικόνες γεμάτες χρώματα διαδέχονταν η μία την άλλη

Πρώτη του Μάρτη

Ο ερχομός μιας όμορφης εποχής

Που πνίγηκε ωστόσο στον θάνατο

Μεσ’ στους καπνούς με μια αδέσποτη φωτιά να καίει σάρκες και όνειρα

Σε μια σύγκρουση ανελέητη, γέννημα ανευθυνότητας κάποιων

Η θλίψη της μάνας έμπηξε βαθιά στην καρδιά το μαχαίρι του πόνου

«Θα μιλήσουμε όταν φτάσω» της τηλεφώνησε. Μα δεν κράτησε το λόγο του. Έσβησε στις γραμμές του τρένου

Τώρα η μάνα κοιτά τα συντρίμμια με άδεια μάτια και το κενό ατέλειωτο ταξίδι, θεριεύει μέσα της θλίψη και απόγνωση και εκείνες οι τελευταίες λέξεις του παιδιού της δίκοπο μαχαίρι

«Θα μιλήσουμε όταν φτάσω» αντίλαλος στο νου και την ψυχή της

Ο χρόνος σταμάτησε για αυτήν

Τα μάτια πάγωσαν στο κενό. Η καρδιά της μόνο συνέχισε να χτυπά. Η ίδια ήταν νεκρή.

Άφησε το λευκό χρυσάνθεμο, το δάκρυ της την ψυχή της εκεί

Η άνοιξη τώρα ντύθηκε στα μαύρα

Τα λουλούδια μαράθηκαν

Ο αέρας μύριζε καπνό ακόμη. Τόσες ψυχές χάθηκαν στην φωτιά. Δεν τους άξιζε τέτοιο τέλος. Αδικία. Ήταν παιδιά με όνειρα. Δικά μας παιδιά που δεν πρόλαβαν να ζήσουν την ανατολή της ζωής τους μας έφυγαν για να γίνουν άγγελοι. Στην αγκαλιά του Θεού. Θα είναι μαζί μας και ας μην τους βλέπουμε. Θα νιώθουμε όμως τα φτερά τους που τόσο πρόωρα κόπηκαν δω στη Γη. Καλό Παράδεισο.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.