Βραβεια της Ξανθιας 2020

Μου λείψατε… πολύ! Άλλα όπως σε όλους, έτσι και εμένα, το 2020 «με πήγε τραίνο» –είτε με ε είτε με αι το ίδιο είναι. Σεισμοί, λιμοί, καταποντισμοί, Covid 19, μέχρι και επιδρομή από ακρίδες είχαμε.

Ευχάριστο ήταν το 2020 για προσωπικότητες όπως τον Μπογδάνο, ο οποίος δεν άφησε συγκέντρωση για συγκέντρωση και μήνυση για μήνυση. Είχε δουλίτσα το παιδί. Να σας πω την αλήθεια και εγώ δουλίτσα είχα και χάθηκα.

Έθεσα ως στόχο ζωής να βρω γκόμενο το 2020, γιατί αυτή η ζωή είναι φτιαγμένη για δύο τελικά. Οπότε μία ήταν η λύση, να πάρω μέρος σε κάποιο reality. Όλοι πια ζευγαρωμένοι έβγαιναν από εκεί ή έστω έβρισκαν ένα sex buddy, όπως λένε και στο χωριό μου. Οπότε τα πήρα όλα με τη σειρά και… απέτυχα σε όλα. Και να σας πω κάτι, η μόνη αποτυχία που δέχτηκα ήταν η απόρριψή μου στο GNTM. Μόλις είδα τον Γιώργο Καράβα, έπεσα κάτω, πιο κάτω δεν γίνεται. Ένα με τον πάτο έγινα… με το πάτωμα ήθελα να πω. Τόση ομορφιά Γιώργο μου πώς να την αντέξω; Αυτός μου έριχνε σφαλιάρες για να συνέλθω, και εγώ κάθε φορά που άνοιγα τα μάτια μου του έλεγα «Γιώργο, αγάπη μου, πάρε με από εδώ», τελικά με πήγε η ασφάλεια της παραγωγής έξω, πολύ έξω από το κτίριο, στην πόρτα του σπιτιού μου, για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι. «Εντάξει μωρέ», σκέφτηκα κάθε εμπόδιο για καλό.

Παράτησα τα reality και είπα να το γυρίσω στους ένστολους, γιατί πάντα η στολή με τάραζε, με αναστάτωνε, πώς να το πω για να με καταλάβετε. Πώς τα φέρνει η ζωή και βρήκα έναν στρατιωτικό, καλό παιδί, πολύ καλό παιδί, που υπηρετούσε στην πατρίδα μου, οπότε και τον ακολούθησα. «Θα είμαι κοντά και στους γονείς μου», σκέφτηκα, αλλά δεν άντεξα, αγαπημένοι αναγνώστες. Όλο το καλοκαίρι συναγερμό είχαμε. Εκεί που κοιμόμασταν, συναγερμός από το στρατόπεδο. «Θα μπει ο Ερντογάν», μου έλεγε, «αγάπη μου», ετοίμαζα βαλίτσα εγώ. Πώς να τον αφήσω να πάει με γαριασμένο κασκορσέ; Να γίνουμε ρεζίλι στους Τούρκους; Όχι! Είμαι μια Ξανθιά εγώ. Άντε πάλι το πρωί πίσω στο σπίτι, και δεν ήταν οι μόνοι, του έπεφτε το ηθικό που δεν πήγαιναν σε μάχη.

Ε… μας «έπεσε» και εμάς γενικά, και χώρισαν οι δρόμοι μας. Η τελευταία μου κουβέντα ήταν: «Όταν φεύγεις για την υπηρεσία να φοράς τα κασκορσέ από το πρώτο συρτάρι, τα ξεχειλωμένα, τα έβαλα στον τελευταίο, για τον ύπνο».

Μετά ήρθε η δεύτερη καραντίνα. Είδα και απόειδα και παρακάλεσα τον αρχισυντάκτη να με πάρει πίσω στην εφημερίδα. Δεν είχε άλλη επιλογή και δέχτηκε. Οπότε Μιχάλη Βαμβακά θα δεχτώ την πρότασή σου από τις αρχές του 2020 και θα σε παντρευτώ. Στολή να βάλεις και να φέρεις και τη Λόλα για κουμπάρα.

Αυτό ήταν πάνω-κάτω το δικό μου 2020.

Τρισκατάρατο 2020 όμως τελειώνεις και εγώ σου αφιερώνω τα βραβεία  μου… όπως τα επέλεξαν και φέτος όχι οι μοίρες, αλλά εγώ, η μία και μοναδική και ανυπέρβλητη Ξανθιά του «ΠτΘ».

Βραβείο Αθανάτου

Το 2020 ο Μανώλης Γλέζος έφυγε από τη ζωή. Όπως έχω πει είμαι πολύ μικρή και ασήμαντη για να πω και να γράψω κάτι για έναν άνθρωπο σαν αυτόν. Ο Μανώλης Γλέζος θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία, όχι μόνο ως μια αναφορά ότι ήταν αυτός μαζί με τον Απόστολο Σάντα, τη νύχτα της 30ής προς 31η Μαΐου 1941, που σκαρφάλωσαν στην Ακρόπολη και κατέβασαν τη ναζιστική σημαία που ανέμιζε. Όχι μόνο ως μια αναφορά  ότι υπήρξε το εμβληματικό «σύμβολο» της αριστεράς.

Θα πρέπει να διδάσκεται ότι ο Μανώλης Γλέζος δημιούργησε αντιφασιστική ομάδα όταν ήταν μαθητής γυμνασίου, το 1939, που κύριος σκοπός της ήταν η αποτίναξη της δικτατορίας του Μεταξά. Όταν ξέσπασε ο Ελληνοιταλικός πόλεμος ο Μανώλης Γλέζος ζήτησε να καταταχθεί ως εθελοντής, αλλά δεν μπορούσε γιατί ήταν ανήλικος.

Θα πρέπει να διδάσκεται πως ο Μανώλης Γλέζος ήταν δίκαιος, πατριώτης, ήρεμος και λογικός. Πίστευε σε μια ιδέα, την Ελευθερία, και την προασπιζόταν.

Θα πρέπει να διδάσκεται το ότι ο Ντε Γκολ τον είχε αποκαλέσει τον «πρώτο παρτιζάνο της Ευρώπης», ότι πέρασε 13 Χριστούγεννα στις φυλακές, υπερασπιζόμενος τη δημοκρατία και περιμένοντας την εκτέλεση και ότι ο Ντε Γκολ, ο Πικάσο, ο Άλμπερτ Καμύ, ο Πολ Μπονκούρ και ο Ζαν Πολ Σαρτρ υπήρξαν αλληλέγγυοί του και απαιτούσαν την αποφυλάκισή του.

Είτε είμαστε αριστεροί, δεξιοί ή ό,τι άλλο θέλουμε να αυτοπροσδιοριζόμαστε, πρέπει να διδασκόμαστε για ανθρώπους σαν τον Μανώλη Γλέζο, που μόνο μια σπουδαία παρακαταθήκη άφησε πίσω του. Δεν μας μείνανε πολλοί τέτοιοι άνθρωποι και φοβάμαι πως με την τρομοκρατία που επικρατεί γύρω μας ακόμα και στην παιδεία δεν θα υπάρξουν για πολλά χρόνια ακόμα άνθρωποι σαν τον Μανώλη Γλέζο.

Επειδή όπως είπα είμαι πολύ μικρή και ασήμαντη να μιλήσω για τον Μανώλη Γλέζο θα κλείσω σύντομα και θα σας αναφέρω πως ο ίδιος ήθελε να τον θυμούνται όλοι για το πώς χαιρετούσε τους συνανθρώπους του: «Καλημέρα, καλησπέρα, καληνύχτα».

Βραβείο Στυλ

Και στο my style rocks δήλωσα συμμετοχή, μην νομίζετε πως γλύτωσε αυτό από εμένα, αλλά δεν με κάλεσαν ποτέ και δεν καταλαβαίνω το γιατί. Εγώ είμαι πάντα πολύ διαβασμένη, όσον αφορά το στυλ μου, άσε που φοράω εδώ και 3 μήνες σκισμένη πιζάμα και φούτερ, αλλά «δεν φταίω εγώ, κύριε Πρόεδρε, η κατάθλιψη και η καραντίνα φταίει». Υπέρκομψη δεν είμαι. Όχι επειδή δεν το πιστεύω εγώ, αλλά επειδή δεν το έγραψε σε σούπερ ο ΣΚΑΙ.

Το στυλ δεν είναι μόνο το ρούχο, είναι ο αέρας που αποπνέουμε, η αυτοπεποίθηση, η προσωπικότητά μας που βγαίνει μέσα από το στυλ μας. Αυτό που αφήνουμε στον κόσμο. Παραδείγματος χάρη η επίσκεψη της Προέδρου της Δημοκρατίας στην Κομοτηνή είχε πολύ στυλ… πολλά διαφορετικά είδη στυλ. Ξεκινώντας από τη φρουρά της –έμενα στο σπίτι του στρατιωτικού τότε, σε κεντρικό σημείο της πόλης–, βγήκα στο μπαλκόνι και πρώτα είδα αυτά τα αγόρια της φρουράς. Τι αγόρια είναι αυτά αγαπημένες μου. Αν δεν τα είδατε, ψάξτε τα κορίτσια, εγώ από την αναστάτωση άρχισα να φωνάζω στο μπαλκόνι: «Αυτός που περιμένω είσαι εσύ και εσύ και εσύ!!!». Περιττό να σας πω ότι δεν γύρισε κανείς. Όλοι και όλες ήταν καλοντυμένοι. Άψογους θα τους έλεγα από εκεί ψηλά, αλλά πολύ μαυρίλα βρε παιδί μου. Σκιάχτηκα λίγο η γυναίκα.  Μια νότα φωτός ξεπρόβαλλε φυσικά από την Πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου, Κλεοπάτρα Στογιαννίδου, από το ολόλευκο άψογο σύνολο που επέλεξε και το εκπληκτικό γυαλί, αλλά την παράσταση έκλεψε ξεκάθαρα το φλοράρ φόρεμα της Σοφίας Μενεσελίδου το οποίο βέβαια δεν είμαι σίγουρη ποιου σχεδιαστή είναι. Θα το εκτιμούσα αφάνταστα αν με ενημερώνατε σας παρακαλώ.

Ξεχώριζε λοιπόν η κ. Μενεσελίδου με την επιλογή της μέσα σε όλο αυτό το μαύρο και άραχνο πλήθος, όχι μόνο για το φόρεμα αλλά και για το χτένισμα, τη διακριτική αλυσίδα από το τσαντάκι, η οποία ήταν ίδιο χρώμα με τα σκουλαρίκια της, αλλά και για το ότι φρόντισε να είναι άριστη σαν ξεναγός στην Πρόεδρο, σε όλη τη διαδρομή τής μιλούσε και τής εξηγούσε ό,τι τέλος πάντων έβλεπαν. Έχω μια ένσταση για το ανοιχτό παπούτσι και γιατί δεν είδα το πεντικιούρ, αλλά πιστεύω πως θα ήταν προσεγμένο. Επίσης, πολύ σωστή κίνηση να συνδυάσει το λουλουδένιο φόρεμά της με την πρώτη κυρία της πόλης, η οποία φορούσε κάτι ανάλογο σε σακάκι. Εξαιρετική κίνηση.

Θα πρέπει να σημειωθεί βέβαια πως σε τέτοιες περιπτώσεις υποδοχής ανθρώπων με τέτοια αξιώματα το πρωτόκολλο υπαγορεύει να είμαστε με σκούρο ένδυμα, γιατί πρέπει να μην κλέβουμε εμείς την παράσταση και να μην επισκιάζουμε τον καλεσμένο.

Πάραυτα, το βραβείο στυλ θα απονεμηθεί στην κ. Μενεσελίδου, μόνο και μόνο για το ρίσκο που πήρε, «έσπασε» τα πρωτόκολλα και το υπερασπίστηκε. Και έκλεψε και την παράσταση με τον δικό της τρόπο. Θα πρέπει να σημειωθεί πως είναι και εξαιρετικά ανανεωμένη τα τελευταία χρόνια για το οποίο είμαστε πολύ χαρούμενοι. Άντε κορίτσια η τρίτη της οικογένειας έμεινε να βραβευτεί. Περιμένουμε τις κινήσεις σας.

Βραβείο άβολης τηλεοπτικής στιγμής

Το 2020 δεν παρακολούθησα πολύ την επικαιρότητα και τηλεόραση, γιατί αφενός ήμουν πολύ απασχολημένη, αφετέρου, όπως όλοι γνωρίζετε, τα δελτία ειδήσεων και οι εκπομπές είναι πιο φιλοκυβερνητικά από ποτέ. Αυτό είναι μια μεγάλη κουβέντα βέβαια που θα την κάνουμε κάποια άλλη στιγμή. Αλλά με το λίγο που είδα πέτυχα τον Γιώργο Γεραπετρίτη και εμένα προσωπικά με έκανε να γελάσω.

Για όσους δεν τον ξέρετε να σας κάνω μια σύντομη αναφορά: ο Γιώργος Γεραπετρίτης είναι Έλληνας συνταγματολόγος, βουλευτής και υπουργός. Μεγάλωσε στον Πειραιά και κατάγεται από το χωριό Μενετές της Καρπάθου. Είναι καθηγητής συνταγματικού δικαίου στο ΕΚΠΑ και είναι επισκέπτης καθηγητής στα πανεπιστήμια της Οξφόρδης και του Λονδίνου. Είναι δικηγόρος στο επάγγελμα. Στις εκλογές του 2019 εξελέγη βουλευτής επικρατείας με τη Νέα Δημοκρατία και στις 9 Ιουλίου του 2019 ορίστηκε υπουργός Επικρατείας στην κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Με αυτό το σύντομο προφίλ καταλαβαίνουμε ότι μιλάμε για έναν σοβαρό άνθρωπο που έγινε Υπουργός.

Η Βάλια Πετούρη, δημοσιογράφος της ΕΡΤ, είχε τη χαρά και την τιμή να έχει τον Υπουργό στην εκπομπή της. Με τρομερό νάζι και χαρά υποδέχεται τον Υπουργό –γιατί είναι και πολύ χαρούμενη που έχει τον Υπουργό– και τινάζοντας το ξανθό μακρύ μαλλί της πίσω, έπαιξε και λίγο με τα μαλλιά της –για να δώσουμε και μια πιο τσαχπίνικη νότα– και έχοντας και αποκλειστική πληροφορία πως είναι τα γενέθλια του Υπουργού έκανε το λάθος να ευχηθεί. Ακολουθεί ο διάλογος:

• Β.Π.: Πάω να καλωσορίσω με μεγάλη χαρά τον υπουργό Επικρατείας, Γιώργο Γεραπετρίτη, ο οποίος έχει και τα γενέθλιά του σήμερα. Θα το αποκαλύψω… Το έμαθα εγώ. Ένας καλός δημοσιογράφος όλα τα μαθαίνει. Σας εύχομαι χρόνια πολλά κύριε Γεραπετρίτη.
• Γ.Γ.: Να είστε καλά, ευχαριστώ. Θα μπορούσα να φανταστώ και καλύτερα γενέθλια από το να βρίσκομαι εδώ μαζί σας, αλλά πάντως είναι χαρά και τιμή να βρίσκομαι σήμερα εδώ.

Ουπς… Τι είπες Υπουργέ μου; Πώς το είπες αυτό; Πόσο ειλικρίνεια κρύβεις ρε άνθρωπε;! Προσπάθησε η έρμη η Βάλια να το σώσει λέγοντας: «Εννοείτε να κάνετε κάτι προσωπικό από το να δουλεύετε. Προλαβαίνω να μην παρερμηνευτεί αυτό που είπατε».

Τι να μην παρερμηνευτεί Βάλια μου. Τέτοια αφοπλιστική ειλικρίνεια έχουν μόνο τα παιδάκια που έρχονται για επίσκεψη στο σπίτι και, ενώ παίζουν, λένε στους γονείς: «Μαμά, μπαμπά πάμε σπίτι βαρέθηκα!».

Το μόνο που εύχομαι είναι να διαχειρίζεται ο κ. Γεραπετρίτης με την ίδια αφοπλιστική ειλικρίνεια τα θέματα που άπτονται των αρμοδιοτήτων του, όπως την υποστήριξη των ενεργειών και των δράσεων του Πρωθυπουργού που αποβλέπουν στη διασφάλιση της ενότητας της Κυβέρνησης και της συνοχής του κυβερνητικού έργου, όπως ο προγραμματισμός, η οργάνωση, η παρακολούθηση και ο συντονισμός μεταξύ των Υπουργείων, ιδιαίτερα σε ζητήματα συναρμοδιοτήτων τους.

Αυτές είναι οι αρμοδιότητες του πολιτικού, που τη μέρα των γενεθλίων του το μόνο που τον απασχολούσε ήταν πού θα ήταν ιδανικά να τα γιόρταζε.

Εύχομαι σε όλο τον κόσμο τη μέρα των γενεθλίων του να τη γιορτάζει όπου θέλει και να μην χρειάζεται να καταπιέζετε όπως ο Υπουργός με περίσσιες υποχρεώσεις ακόμα και αν είναι της δουλειάς του.

(Βλ. σχετικό βίντεο στον εξής σύνδεσμο https://www.facebook.com/151797498176405/posts/3230815410274583/?d=n)

Βραβείου πολιτικού

«Θέλεις σουβλάκι, πάρε τον Κυρανάκη!»

Θέλω να σας πω ότι κάθε χρόνο απολαμβάνω ιδιαίτερα αυτό το βραβείο γιατί, κάνοντας μια ανασκόπηση, γελάω μέχρι δακρύων με τους πολιτικούς μας. Οι οποίοι βέβαια είναι επαγγελματίες πολιτικοί επειδή εμείς τους ψηφίζουμε, μην το ξεχνάμε αυτό.

Ο Κωνσταντίνος Κυρανάκης λοιπόν είναι ο πολιτικός της χρονιάς, γιατί σε κάθε του εμφάνιση έχει ξεκάθαρη άποψη για όλα, με μια κοινή βάση ότι «πάντα φταίνε οι άλλοι». Ποτέ μα ποτέ δεν φταίει η κυβέρνηση! Το ξεκαθαρίζει με κάθε ευκαιρία. Επίσης, του αξίζει αυτό το βραβείο γιατί το έχει πολύ καλά δομημένο και «μεγάλο» το βιογραφικό του, βεβαίως βεβαίως. Με φωτογραφίες από την εργασιακή του πορεία, με τρυφερά ενσταντανέ με όλους τους πολιτικούς αρχηγούς –αυτούς που πρόλαβε λόγω του νεαρού της ηλικίας του. Πολύ σημαντικό σημείο στο βιογραφικό του είναι η πρωτοβουλία που έχει αναλάβει με την ομάδα του για το Brain Gain, την πρωτοβουλία για να επιστρέψει η γενιά του Brain Drain.

Διευκρινίζουμε ότι ως Brain Drain χαρακτηρίζεται η «φυγή» των Ελλήνων επιστημόνων και επαγγελματιών, φαινόμενο το οποίο εντάθηκε το 2012, και ως το 2018 οι ετήσιες εκροές ατόμων ηλικίας 25-44 ετών ξεπέρασαν τις 467.000 (Bλ. σχετική έρευνα στον εξής σύνδεσμο https://www.in.gr/2019/12/30/economy/brain-drain-profil-ton-ellinon-pou-efygan/). Άρα αυτή η πρωτοβουλία πρέπει να έχει ως αποτέλεσμα την επιστροφή των 467.000 ατόμων.

Το αποτέλεσμα της πρωτοβουλίας αυτής του κ. Κυρανάκη ήταν να δημοσιευτούν 4 έρευνες και η συλλογή 30.000 υπογραφών για το δικαίωμα ψήφου των Ελλήνων του εξωτερικού. Θα μου πείτε, δεν έχουμε Brain Gain. Γιατί δεν γύρισε κανένας Έλλην επιστήμονας; Είστε κοντόφθαλμοι αγαπημένοι και δεν μπορείτε να καταλάβετε το όραμα του κ. Κυρανάκη. Υπάρχει gain στη συγκεκριμένη κίνηση.

Γίνεται έρευνα στους Έλληνες του εξωτερικού με το εξής ερώτημα: «Θέλεις να γυρίσεις πίσω Έλληνα του Εξωτερικού;». «Ναι», απαντάει ο Έλληνας. Ε, τότε μια είναι η λύση, να ψηφίσεις από εκεί που είσαι κ. Κυρανάκη. Σου λέει αν δεν πάνε καλά τα πράγματα να έχουμε μια καβάτζα ψήφων από το εξωτερικό.

Εγώ το βρήκα εξαιρετικό το εγχείρημα και θέλω να δηλώσω σεβασμό απέναντι στο πρόσωπο του κ. Κυρανάκη. Εύγε, άξιος! Τέτοιο επιχειρηματικό μυαλό δεν είχε ούτεο Τραμπ. Θα πας μπροστά αγόρι μου!

Εγώ προσωπικά από εδώ και πέρα θα τρώω μόνο χοιρινό σουβλάκι!

What the fuck στιγμή

Αν και το βραβείο αυτό θα ανήκει παντοτινά στην Πατούλαινα, γιατί είναι απολαυστικότατες οι στιγμές που μας χαρίζει. Θα είμαι λιτή φέτος και σοκαρισμένη, όπως όταν ακούστηκε η πρόταση αυτή από τον πολύ brutal, αθλητικό τύπο, ωραίο άντρα και πρόσφατα πατέρα –να σας ζήσει– Βασίλη Κικίλια. Α, ναι είναι και Υπουργός Υγείας.

Εντάξει, τον πρήξαμε και εμείς τον άνθρωπο: Πότε θα γίνει το εμβόλιο; Πώς θα έρθει; Με ταξί ή αεροπλάνο; Από ποια εταιρεία θα το πάρουμε; κ.ο.κ. Είχε και έγκυο γυναίκα στο σπίτι να φροντίζει… πόσα να προλάβει ο άνθρωπος…

Αγανακτισμένος λοιπόν κάποια στιγμή, πριν μάθουμε ότι στις 27 θα γίνει «του εμβολιασμού», απάντησε ξεκάθαρα: «Δεν θα γίνει ο εμβολιασμός αν δεν έρθει πρώτα το εμβόλιο».

Υπουργέ μου, αλήθεια δεν θα γίνεται εμβολιασμός αν δεν έρθει πρώτα το εμβόλιο; Τι είπες τώρα;! Και τι να πεις και τι να ρωτήσεις παραπάνω;

Θα κλείσω με ένα σχόλιο κάποιου αγνώστου: «Ο Πανιώνιος έβαζε τον Κικίλια να μαρκάρει τον Γκάλη. Για όσους ξέρουν μπάσκετ είναι ξεκάθαρο».

Βραβείο ανοησίας

Έχουμε μια λοίμωξη την Covid 19 που έχει ταράξει το σύμπαν ολάκερο, κόσμος πεθαίνει, ΜΕΘ μία έχουμε, μία δεν έχουμε και για αυτό δεν είμαστε σίγουροι αν πρέπει να γίνει επίταξη ιδιωτικών κλινικών. Κλείνουν σχολεία, μαγαζιά, κόσμος πεθαίνει –θα τονίσω ξανά. Και στα ΜΜΕ γίνεται μια μάχη εντυπωσιασμού μεταξύ βουλευτών και πολιτικών για το ποιος έχει τη μεγαλύτερη συνείδηση για τον ελληνικό λαό.

Θα σας το λύσω εγώ  το ερώτημα παίδες, ποιος την έχει μεγαλύτερη τη συνείδηση. Ο Μιχάλης Χρυσοχοίδης και οι εντεταλμένοι του. Εντάξει, είμαι λίγο προκατειλημμένη με τον Μιχάλη, γιατί νόμιζα ότι είναι ακόμα Πασόκος, αλλά αυτός πήγε και έγινε Υπουργός με τον Κυριάκο. Καλά του έκανες Φώφη και τον διέγραψες, είπαμε όλα και όλα.

Αλλά θέλω να τοποθετηθώ και να δηλώσω πως ο κ. Χρυσοχοίδης έπρεπε να διαγραφεί από όλο το πολιτικό σκηνικό τη μέρα που δήλωσε πως ψήφισε το Μνημόνιο το 2010, χωρίς να το διαβάσει, γιατί είχε να αντιμετωπίσει «το έγκλημα ως Υπουργός Προστασίας του Πολίτη», άρα πού χρόνος να ασχοληθεί με τα μνημόνια.

Προφανώς γι' αυτό τον επέλεξε ο Κυριάκος για Υπουργό Προστασίας του Πολίτη, για να συνεχίσει τη λαμπρή του καριέρα από το 2010. Και να μην σας τα λέω, τα ζήσατε. Απαγορεύσεις συμμετοχής σε πορείες, συλλήψεις ανηλίκων, ντου σε κτίρια για να διαλυθούν, υπήρχαν, δεν υπήρχαν κ.ο.κ.

Δεν θα γίνει ανασκόπηση όλης της πορείας του φίλτατου, θα σας υπενθυμίσω απλά ότι ο Μιχάλης Χρυσοχοίδης ήταν υπεύθυνος για τη διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών –με τη δημοσίευση των φωτογραφιών τους– για να ξέρει ο κόσμος ποιες είναι.

Βάλτε τα καλά σας λοιπόν, όλοι οι πολίτες αυτής της χώρας, και σηκωθείτε, ανοίξτε το ντουλάπι που βρίσκεται στα δεξιά σας και μόλις παραλάβατε το βραβείο ανοησίας για την επιλογή των πολιτικών προσώπων στην Ελλάδα του 2020. Εγώ το έβαλα δίπλα στην άδεια κορνίζα που μου έχει δώσει η γιαγιά μου για τη φωτογραφία του γάμου μου. Εσείς κάντε ό,τι καταλαβαίνετε.

Φωτογραφία της χρονιάς

Event της χρονιάς

Θα αναφερθούμε σε ένα event που μάλλον θα παραμείνει και για την επόμενη και για τη μεθεπόμενη χρονιά. Τίτλος έργου: «Εδώ Παππάς, εκεί Παππάς, πού είναι ο Παππάς;». Μια μοναδική παραγωγή του Μιχάλη Χρυσοχοίδη, με πρωταγωνιστές την Ελληνική Αστυνομία και τον Χρήστο Παππά.

Το σενάριο είναι το εξής: Ο νούμερο 2 του φασιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής Χρήστος Παππάς έχει εξαφανισθεί από την Πέμπτη 22/10/20020, όταν και του επιβλήθηκε η ποινή κάθειρξης 13 ετών για διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης. Ευθύς αμέσως ο Υπουργός έδωσε εντολή και ξεχύθηκαν οι αστυνομικοί και ξεκίνησαν τις συλλήψεις. Εκεί που μετρούσαν κεφάλια στη ΓΑΔΑ, συνειδητοποίησαν πως κάποιος λείπει. Άρχισαν να φωνάζουν ονόματα, εκτός από του Λαγού ο οποίος έχει ασυλία –δεν αγγίζουμε ευρωβουλευτές– και ξαφνικά κάποιος τους λείπει. Φωνάζει ο Αστυνομικός Α: «Πού είναι ρε μάγκες ο Παππάς;». «Στο κελί 33», του απαντάει ο Αστυνομικός Β. Πάει ο Αστυνομικός Α στο κελί 33 που είναι μέσα στον Κορυδαλλό, δεν βλέπει τον Παππά. Φωνάζει εκ νέου: «Πού είναι ο Παππάς, ρε μάγκες;». «Στη ΓΑΔΑ, ρε συνάδελφε», του απαντάν οι αστυνομικοί Γ και Δ. Τρέχει πίσω στη ΓΑΔΑ –δεν είχε μονάδες στο what's up–, μπαίνει μέσα και ρωτάει τον Αστυνομικό Β: «Πού είναι ο Παππάς;».

Σβήνουν τα φώτα και βγαίνει το μπαλέτο, το οποίο αποτελείται από αστυνομικούς και συλληφθέντες Χρυσαυγίτες και αρχίζουν και τραγουδούν και χορεύουν το γνωστό σε όλους άσμα: «Εδώ Παππάς, εκεί Παππάς, πού είναι ο Παππάς;».

Και κάπως έτσι έχουν περάσει δύο μήνες και κάτι, και κάθε μέρα δεν τον βρίσκουμε τον Παππά. Καθημερινά όμως παρακολουθούμε τις εξελίξεις και σε κάθε παράσταση υπάρχει και guest. Παραμονή Πρωτοχρονιάς θα βγει το μπαλέτο με κύρια τραγουδίστρια τη Νατάσσα Θεοδωρίδου και θα απολαύσουμε σε μια μοναδική εκτέλεση το «Καταζητείται». Προσκλήσεις θα δοθούν πρώτη μέρα του χρόνου από τη σελίδα instagram του «Παρατηρητή».  Το έργο θα παίζεται για χρόνια με τους ίδιους θεατές, εμάς τους Έλληνες πολίτες.

Βραβείο Ξανθιάς

Η λέξη Λογοκρισία, σύνθετη εκ του «λόγος» και του ρήματος «κρίνω», φέρεται με απλοϊκή ερμηνεία, εν τούτοις, η σημασία της αποδίδεται εκ της σκοπιμότητας που πραγματοποιείται αυτή, ως διαδικασία ή λαμβανόμενο μέτρο προς έλεγχο απαγόρευσης, προληπτικής ή κατασταλτικής της ανθρώπινης έκφρασης, γενικά, που επιχειρείται όμως από κάποια Αρχή. Σε πολλές περιπτώσεις –όχι πάντα– η λογοκρισία ασκείται από κυβερνητικά όργανα (κρατική λογοκρισία). Δεν τα λέω εγώ τα λέει το ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ.

Στην Ελλάδα του 2020 δεν υπάρχει λογοκρισία μόνο από τα κυβερνητικά όργανα, αλλά από όλες τις μορφές εξουσίας (νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική), ακόμα και από την τέταρτη μορφή εξουσίας, τα ΜΜΕ.

Η μόνη που κατήγγειλε την παρέμβαση αυτή μέσα στο 2020 είναι η Έλενα Ακρίτα δημοσιοποιώντας το λογοκριμένο κείμενο με την εξής εισαγωγή: «Το σημερινό μου στα “Νέα” λογοκρίθηκε από τη διεύθυνση της εφημερίδας και, για πρώτη φορά μετά από 20 χρόνια, δεν δημοσιεύεται στη στήλη μου του Σαββάτου». Όλοι έχετε διαβάσει το κείμενο και έχετε δει τι ακολούθησε. Δεν χρειάζεται αναφορά σε αυτό.

Αυτό που έχει σημασία είναι πως καθημερινά λογοκρίνονται δημοσιογράφοι, γυναίκες, άντρες παιδιά, που έχουν γνώμες μη αρεστές στους ιδιοκτήτες των Μέσων, με αποτέλεσμα, την τελευταία χρονιά, να είναι όλα καλά… να πηγαίνουν όλα καλά.

Αλλά δεν λογοκρίνεται κανένας μα κανένας πολιτικός. Ειδικά αν είναι βουλευτής της κυβέρνησης έχει καθημερινά βήμα σε όποιο Μέσο θέλει και για όσο θέλει.

Συγχαρητήρια λοιπόν κ. Ακρίτα για το θάρρος να καταγγείλετε το γεγονός αυτό, και μακάρι να παραδειγματιστούμε όλοι/ες μας και να συνεχίσουμε τον δρόμο που χαράξατε. Γιατί δεν είναι θέμα δεξιάς ή αριστερής κυβέρνησης, είναι θέμα φίμωσης του λόγου. Κα σιγά σιγά θα μιλήσουν και άλλοι. Ξεκίνησαν βασικά!

Χαιρετισμούς κ. Ακρίτα από μια καταθλιπτική.

Βραβείο Ξενιτεμένου

Και αν η Διευθύντρια υπογράφει στο σημερινό φύλλο ένα καταπληκτικό ρεπορτάζ με ανθρώπους «δικούς μας» που διαβιούν πλέον στο εξωτερικό, οι μετανάστες της γενιάς μας κοινώς, θα μου επιτρέψετε.

–αρχικά γιατί μου ζητάει χρόνια μία κάποια αναγνώριση– να δώσω το βραβείο τούτο στον αρχισυντάκτη της καρδιάς μας, στον Χρήστο Λαγαρία (ακούει και στο Λεβιάθαν). Που μπορεί να οφείλει την αδάμαστη ομορφιά και το «αχαλίνωτο» ταλέντο του στην αρχισυνταξία στη Βέροια  –κυρίως στην καταπληκτική και πολυβραβευμένη Δημοτική της Βιβλιοθήκη αλλά και στους γονείς του φυσικά–, μας «έφαγε» όμως τα αυτιά που απέμεινε φέτος για το σύνολο των εορτών.

–συμπεριλαμβανομένου του Πάσχα– στην κατά τα άλλα αγαπημένη του Κομοτηνή. Βραβείο ξενιτεμένου λοιπόν, έστω και εγχωρίως, στον Χρήστο Λεβιάθαν Λαγαρία, με την ευχή το 2021 να κάνει το Κομοτηνή – Βέροια, Πλατεία Ειρήνης – ΚΤΕΛ. Όχι τίποτα, μας έχει λείψει και το ρεβανί. Τις θερμότερες ευχές μου και κυρίως τη σκέψη μου σε όλους τους νέους, νεότερους και λιγότερο νέους συνανθρώπους μας που βρίσκονται μακριά από αγαπημένα πρόσωπα, την οικογένειά τους και τους φίλους.

Και μην ξεχνάτε στο ρεβεγιόν να είστε λιγότεροι από 9. Κρατήστε μια θέση για τον Παππά, θα έχει πεινάσει τόσο καιρό εκεί έξω…

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.