Point of view: Seated

Απευθύνομαι ξανά σε εσένα πιο σύντομα όμως τώρα. Πολιτικώς θα γράψω φοβάμαι, αλλά μην ανησυχείς, θα προσπαθήσω να το κάνω όσο να ναι κάπως ενδιαφέρον, λίγο πιο «σουξεδιάρικο» να το πω αλλιώς.
Γράφει διαχρονικά ο Τριπολίτης:
«…ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε
κι οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος…»
 
Και οι εν πολλαίς παρενθέσεις και εισαγωγικά αριστερή κυβέρνηση παρουσιάζει την «έξοδο» από τον «κλοιό»  και την αντιμετώπιση του χρέους…
 
Η αλήθεια είναι πως όταν  παρουσιάζονται όλα θετικά, κι εσύ κι εγώ, έχουμε γίνει δύσπιστοι – με το δίκιο μας – αρνούμενοι να ακούσουμε οποιονδήποτε και φοβάμαι θα επιστρέψουμε πάλι στη λαϊκίστικη,  κατ’ εμέ, λύση των συλλαλητηρίων και των διαδηλώσεων. Η υπομονή είναι η μόνη αρετή που δεν έχεις σαν πολίτης, μιας και σκέφτεσαι κυρίως εσένα και την οικογένεια σου.
 
Ο πολίτης θα έπρεπε να διεκδικεί με διάλογο. Φιλοσοφικό είναι το σκεπτικό μου- ουτοπικό φοβάμαι μάλιστα- αλλά το συλλαλητήριο είναι μια κραυγή άναρθρη που οδηγεί τον Θεοδωράκη, τον Μίκη, να γίνεται φιγούρα εκστασιασμού για κάποιον χουντικό.
 
Κάπου εκεί έρχεται ο υπαρκτός σουρεαλισμός και τα πράγματα μόνο ελπιδοφόρα δεν είναι. Ο Χίτλερ και το τέρας του τρίτου Ράιχ, δυστυχώς ή ευτυχώς, σε αυτό το κλίμα γεννήθηκαν. Το εξεγερτικό. Από ανθρώπους που φωνάζουν «κοίτα Αρτέμη το σύστημα πως τρέμει» μπορεί να έρθει η πραγματική σαπίλα.
 
Ίσως συντηρητική η σκέψη μου, αλλά πρώτα από όλα οφείλουμε να προφυλάξουμε την δημοκρατία και να τη βελτιώσουμε. Κύριο μέλημα θα έπρεπε να είναι το πολίτευμα στον ιδανικό μου κόσμο κι έπειτα η οικονομία. Δεν είναι ο καπιταλισμός η φύση μας για να έχουμε κάνει μπίζνες CEOs τους κυβερνώντες και επιχειρήσεις τα κράτη, την Τέχνη, το Μουντιάλ…
 
 Και συνεχίζει ο Τριπολίτης:
«…Και τώρα εισπράττουμε απ την εξέδρα σωρό δεκάρικα…»
 
Και λέει κι ο Άσιμος:
«Τι να κάνω ήτανε γραφτό
Θέλω δεν το θέλω, ό,τι τραγουδώ
Να το πουλώ να ζήσω
Όταν πάω στον παραγωγό
Πρέπει να βολέψω έτσι το γραφτό
Να του γυαλίσει, για να το πουλήσει…»
 
Η αλλαγή που αναζητώ να βρεις αναγνώστη/ρια ίσως να βρίσκεται στους παραπάνω στίχους.
 
Εγώ ας πούμε την βρήκα, όπως ξέρεις, στην αγκαλιά της εκδότριας, αλλά ούτε αυτό αρκεί.
Μάλλον είμαι ψυχαναγκαστικός και χρειάζομαι συνεχώς την ιδέα της συνοχής πολιτικών, κοινωνικών, ερωτικών, οικονομικών και καλλιτεχνικών. Ίσως άρχισα να γερνάω από τώρα διαβάζοντας αυτά που σου γράφω. Γίνομαι εμμονικός με το να σε κάνω καλύτερο ως άνθρωπο, εσένα που διαβάζεις, αν και ξέρω πως δεν υπάρχει νόημα.
 
Και πάλι Τριπολίτης στα ηχεία:
«…Δήλωσε η τσούλα η ιστορία ότι γεράσαμε
Τις εμμονές μας περισυλλέγουνε τα σκουπιδιάρικα…»
 
Πολύ κουλτουριάρικο σήμερα το κειμενάκι ε;
Είμαι επηρεασμένος από τον σωρό εντόπιων εκδηλώσεων και γεγονότων  πολιτιστικού χαρακτήρα αυτή την εποχή του χρόνου και την ανάγκη μου να αντικαταστήσω το διάβασμα της εξεταστικής με προφανώς πιο ενδιαφέροντα πράγματα [βλέπε Επετειακή παράσταση σχολής χορού let’s dance, τελευταίο έργο θεατρικού εργαστηρίου Επί Σκηνής και Fanari Festival (;)]
 
Το τελευταίο κυρίως λόγω της αγάπης μου για ζωντανή μουσική και της λατρείας μου για την Κομοτηναίικη “Mice the Swing Band”.
 
Είναι ευκαιρία να τους ακούσετε και να τους ψάξετε όσο παίζουν ακόμα εδώ τριγύρω, γιατί σε λίγο καιρό θα παίζουν σε μεγάλες πίστες… trust me.
 
Αλλά για να μην ξεφεύγω από το θέμα, όπως είναι ωραίο και σύνηθες να παρατηρούμε δημιουργικές πρωτοβουλίες σε μικρούς ή μεγαλύτερους τόπους χωρίς ετικέτες αλλά κυρίως για το ιδίον αλλά και το κοινό όφελος, έτσι θα πρέπει εσύ που διαβάζεις να αναλαμβάνεις την ευθύνη για κάτι που θα κάνει την δίκη σου ζωή καλύτερη αλλά εν ακολουθία και του διπλανού σου.
 

 
Υ.Γ.: Μόνο πολιτικό δεν το λες το άρθρο
Υ.Γ.2.: Ευκαιρία να μην με ξεχνάτε
Υ.Γ.3.: Ευκαιρία να μην με ξεχνάς εκδότρια

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.