Οταν το θυμα επιχειρειται να μετατραπει σε θυτη!!!
Πρόσφατα παρακολούθησα μία δίκη σε Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Θράκης, στην οποία ο κατηγορούμενος κρίθηκε «ομόφωνα ένοχος για την πράξη της αποπλάνησης παιδιού που δεν συμπλήρωσε τα δώδεκα έτη» και καταδικάστηκε σε ποινή καθείρξεως επτά ετών. Η υπόθεση αφορούσε έναν συνταξιούχο εκπαιδευτικό, τον Γ.Α, ηλικίας, σήμερα, 72 ετών ο οποίος το 2014 τέλεσε την ανωτέρω πράξη σε οικισμό της Κομοτηνής, του νομού Ροδόπης σε βάρος της ανήλικης.
Κατά την ακροαματική διαδικασία αναλώθηκε πολύς χρόνος από τον ίδιο τον κατηγορούμενο και τους συνηγόρους του, για να τονιστεί « ο πρότερος έντιμος βίος», καθώς και το γεγονός ότι «η όλη υπόθεση ήταν σκευωρία σε βάρος του κατηγορουμένου από την μητέρα της ανήλικης η οποία όταν είδε ότι ο κατηγορούμενος δεν ανταποκρινόταν στις δικές της επιθυμίες, επινόησε και του φόρτωσε όλη αυτή την ιστορία». Ειρήσθω εν παρόδω, ακόμη και η μητέρα της μικρής η οποία είναι πανεπιστημιακός, είναι νεαρής ηλικίας σε σύγκριση με τον κατηγορούμενο που και τότε είχε συμπληρώσει τα 70 χρόνια.
Λόγω δημοσιογραφικού ενδιαφέροντος στην τριακονταετή ενασχόληση μου, παρακολούθησα πολλές δίκες. Η παραπάνω δίκη, όμως διακρινόταν από μία ασυνήθιστη υπερβολή ως προς την υπερασπιστική της τακτική και επιχειρηματολογία, αναφορικά το ύφος και το λεξιλόγιο του κατηγορουμένου κατά την απολογία του, καθώς έφθανε σε σημείο να προσβάλλει και να μειώνει την μητέρα της ανήλικης ενώ ταυτόχρονα προσπάθησε δια μαρτύρων να αποδείξει στο δικαστήριο ότι η ανήλικη ήταν ολίγο «πονηροβλεπούσα» και όχι και τόσο «αθώα».
Οι μάρτυρες στο σύνολο τους, ενώ κατέθεσαν ότι δεν γνώριζαν για την ουσία της υπόθεσης, στέκονταν στον πρότερο έντιμο βίο του κατηγορουμένου, καθώς και την αμφίεση της μητέρας της ανήλικης η οποία κατά την γνώμη τους ήταν «προκλητική» αφού «φορούσε μίνι και μπλούζα με μπούστο». Και κατέληγαν, αφήνοντας σαφώς υπονοούμενα για την μητέρα ότι «τα έριχνε στον υπερεβδομηντάχρονο κατηγορούμενο» θέλοντας να μεταφέρουν το βάρος της υπόθεσης ως μια διαφορά πρώτιστα της μητέρας της ανήλικης με τον δράστη, που είχε ως παράπλευρη απώλεια την ανήλικη. Δεν θα αναφερθώ στο ζήτημα αν ήταν ή δεν ήταν έντιμος ο πρότερος βίος του δράστη όπως αποδέχθηκε στο δικαστήριο. Αυτό δεν με αφορά, ούτε με απασχολεί. Εκείνο όμως που μου προξένησε εντύπωση ήταν τα όσα προσβλητικά αναφέρθηκαν τόσο για την μητέρα, όσο και για την ίδια την ανήλικη. Ήταν τέτοια η προσπάθεια του κατηγορουμένου να «μεταμορφώσει» τα αποδεικτικά στοιχεία, και να υπερτονίσει τα στοιχεία που είχαν να κάνουν με το ήθος και την συμπεριφορά της μητέρας, που έφθασε στο σημείο, στην απολογία του να ισχυριστεί «ότι του άρεσε στην αρχή που του έκανε χάζι η μητέρα, αλλά μετά τον κούρασε και δεν εμφανιζόταν στις αναζητήσεις της», αφήνοντας ως υπονοούμενο να πλανάται στην αίθουσα ότι η μητέρα «έπλασε όλη αυτή την ιστορία ως πλεκτάνη σε βάρος του».
Ήταν επόμενο να ενισχύσει τους ισχυρισμούς του και να κρατήσει την ίδια γραμμή και η υπεράσπιση του. Δεν έπεισε όμως το δικαστήριο που τον καταδίκασε σε κάθειρξη 7 ετών, ενώ αποφάνθηκε ότι η έφεση του να έχει «αναστέλλουσα δύναμη».
Ο προβληματισμός μου έχει να κάνει με τους μάρτυρες που παρήλασαν και όλα όσα ακούστηκαν στην αίθουσα. Επισημαίνοντας την εισαγγελέα που στην αγόρευση της ήταν καταπέλτης, και την πολιτική αγωγή που ανέλυσε τα στοιχεία της υπόθεσης, ειδικά τα πιστοποιητικά των παιδοψυχολόγων για την επάρκεια της ανήλικης που δεν άφηναν περιθώρια αμφισβήτησης, στέκομαι ιδιαίτερα στους μάρτυρες της υπόθεσης που ανήγαγαν σε μείζον θέμα της υπόθεσης, όχι την αποτρόπαια πράξη ενός υπερήλικα ανθρώπου σε βάρος μιας ανήλικης, αλλά το αν φορούσε ή όχι «μίνι φούστα» η μητέρα, υπερτονίζοντας τον έντιμο πρότερο βίο του δράστη σε αντιδιαστολή προς την ουσία της υπόθεσης που ήταν «η απεχθής και αποδεδειγμένη αποπλάνηση μιας μικρής κάτω των 12 χρόνων».
Τελικά σε τι κοινωνία ζούμε; Τι είναι εκείνο που μας ωθεί να στεκόμαστε επιφυλακτικοί στην καταγγελία μιας τέτοιας πράξης και στην θαρραλέα αντίδραση μιας ανήλικης και της οικογένειας της να εκτεθούν στον μικρόκοσμο μας, καταγράφοντας μια συμπεριφορά δύσπιστη μεν για την καταγγέλουσα και υποστηρικτική για τον δράστη μιας τέτοιας πράξης, ο οποίος παρουσιάζεται πολλές φορές ως θύμα των διαθέσεων των οικείων και του ίδιου του θύματος; Ουδείς σκέφτεται ότι θα μπορούσε στην θέση της ανήλικης να ήταν το δικό του παιδί ή στην θέση της μητέρας ή του πατέρα να ήταν ο ίδιος μάρτυρας, και με περισσή «σοβαροφάνεια» να στηλιτεύει την προκλητικότητα της μητέρας ως αιτία του κακού. Πόσο εύκολα αποκαλείς κάποια «προκλητική και άρα έτοιμη να τα ρίξει στον κατηγορούμενο», και πόσο είναι πρόσφορη ακόμη και η προκλητικότητα της μητέρας να δικαιολογήσει την αποπλάνηση της ανήλικης κόρης; Πόσοι έντιμοι κύριοι αυτής της υποκριτικής κοινωνίας που ζούμε, μπορεί να προκληθούν τόσο έντονα και παρακινητικά ώστε να αποπλανήσουν μια ανήλικη κάτω των 12 ετών; Και πόσες μάνες ενδεχομένως, σαν τις μάρτυρες της υπόθεσης θα σκεφτόταν ότι μπορούσε «μία μάνα να έβαζε σε περιπέτειες, να δημιουργούσε ψυχολογικά τραύματα και προβλήματα στην κόρη της, για να ικανοποιήσει τις πιθανές ορέξεις της».
Το ακροατήριο αντιμετώπισε με δυσπιστία και θυμηδία την μάρτυρα που χαρακτήρισε «πονηροβλεπούσα» την ανήλικη, που την παρουσίασε κοντολογής ως ικανή να τα ρίξει στον ηλικιωμένο. Κατανοητή η προσπάθεια της υπερασπιστικής γραμμής για την μετατροπή του θύματος σε θύτη και του κατηγορουμένου σε θύμα, αλλά προκλητικά υπερβολική. Η έδρα όμως δεν επηρεάστηκε από τους μάρτυρες και από τις υπερβολικές τοποθετήσεις τους και έκρινε ένοχο τον κατηγορούμενο. Ταυτόχρονα όμως η απόφαση αυτή δικαιώνει την μικρή και την οικογένεια της η οποία επί δυόμιση χρόνια αντιμετώπισε την επιφυλακτικότητα και το υποκριτικό ενδιαφέρον της κοινωνίας που ερμηνεύει τέτοια περιστατικά με αδικαιολόγητη καχυποψία. Ευτυχώς το δικαστήριο στάθηκε με κατανόηση, εκτίμησε την απόφαση της οικογένειας της ανήλικης να εκτεθεί απέναντι στον κόσμο, να σταθεί με θάρρος στο καχύποπτο και υποκριτικά συγκαταβατικό περιβάλλον της εκθέτοντας ένα επίπονο ζήτημα με πολλά ψυχολογικά επακόλουθα και αντάμειψε την προσπάθεια της ανήλικης και της οικογένειας της με την λυτρωτική ικανοποίηση που παρέχει η ετυμηγορία της απόφασης. Διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το κρίσιμο ζήτημα δεν είναι η «μίνι φούστα» της μητέρας, αλλά η απεχθής και καταδικαστέα προσβολή της σεξουαλικής ελευθερίας μιας ανήλικης κάτω των 12 ετών από έναν ενήλικο. Το αντέχουμε ή όχι;
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
