Οι κοινωνικες εξελιξεις απο μια αλλη οπτικη γωνια

Το «παγκόσμιο σύστημα» με το δικαίωμα του νικητή ερμηνεύει όπως το συμφέρει τις κοινωνικές εξελίξεις και επιβάλει τις ερμηνείες του στον κόσμο μέσω των οργάνων του, των πολιτικών, των ΜΜΕ και του ιερατείου των πανεπιστημιακών του. Οι λοιποί όμως έχουμε το δικαίωμα και την υποχρέωση να τις παρακολουθούμε και να τις ερμηνεύουμε ελεύθεροι και ανεπηρέαστοι από το φόβο και τον έλεγχο του «μεγάλου αδελφού».  
 

Από το Σοσιαλισμό στον Καπιταλισμό

 
Το οικονομικό κομμάτι της Μαρξικής θεωρίας της παραγωγής της αξίας και του πλούτου των εθνών, κατά τα τελευταία 150 περίπου χρόνια της νεότερης βιομηχανικής εποχής, ήταν ο καταλύτης της δημιουργίας όλων των πολιτικών συστημάτων του αναπτυγμένου κόσμου. Με την μέχρι τώρα θεώρηση του πολιτικού κόσμου, ο Κ. Μαρξ καθιερώθηκε ως ο πατέρας του κάθε είδους σοσιαλισμού. Από μια άλλη όμως οπτική γωνία, ο Κ. Μαρξ μπορεί να θεωρηθεί και ως ο πατέρας του κάθε είδους καπιταλισμού. Όλο το έργο του αφορά την παραγωγή, λειτουργία και εξέλιξη του κεφαλαίου (“Das Kapital”, εξ ου και καπιταλισμός) και αναφέρεται ελάχιστα στους σοσιαλιστικούς τρόπους παραγωγής. Η σημερινή οικονομική εξέλιξη της κοινωνίας και η επικράτηση τελικά των δυο μορφών καπιταλισμού, του μονοπωλιακού και του ανταγωνιστικού, το επιβεβαιώνουν, παρότι ατύχησε στην πρόβλεψη της καταστροφής του καπιταλισμού και της επικράτησης του σοσιαλισμού.  Για την οικονομική του θεωρία της παραγωγής της αξίας και του πλούτου, ο ίδιος ο Κ. Μαρξ («ΑΝΤΙ-ΝΤΙΡΙΓΚ») παραδέχεται ότι, αυτή ισχύει μόνο για τη συγκεκριμένη μορφή της κοινωνίας, της τότε εποχής και των μέσων και τρόπων παραγωγής που τότε λειτουργούσαν. Ακολουθώντας αυτή τη θέση του οι Νέγκρι και Χαρτ («Το πλήθος») ομολογούν και αυτοί ότι, αφού οι δομές της κοινωνίας έχουν πλέον αλλάξει, όλες οι παλιές θεωρίες παραγωγής της αξίας δεν επαρκούν πια για να την εξηγήσουν. Έτσι, αναφέρουν, για να ακολουθήσει κανείς τη μέθοδο του Κ. Μαρξ πρέπει να απομακρυνθεί από τις οικονομικές του θεωρίες. Ήδη όμως αυτό το έχει κάνει όλος ο σύγχρονος οικονομικός στοχασμός και αναζητά νέες θεωρίες για την παραγωγή και διανομή του πλούτου, οι οποίες θα αποτελέσουν τη βάση για τις σύγχρονες πολιτικές εξελίξεις, χωρίς όμως δυστυχώς καμιά μέχρι τώρα επιτυχία. Απόδειξη της αποτυχίας αυτής είναι η παντελής έλλειψη πονημάτων επιστημονικού οικονομικού στοχασμού. Προς το παρόν, αντί για επιστημονικά οικονομικά έργα, κυκλοφορούν υποστηριζόμενα από το «σύστημα» «οικονομικό-αστρολογικές» θεωρίες-προβλέψεις, οι οποίες όμως ταχύτατα καταρρίπτονται, ενώ οι δημιουργοί τους ανταμείβονται συνήθως με Νόμπελ ή άλλες επιβραβεύσεις.
 
Το «σύστημα», ο εγκέφαλος των εξουσιαστικών μηχανισμών της Αυτοκρατορίας επιδιώκει όπως φαίνεται την άγνοια της λειτουργίας της κοινωνικής μηχανής παραγωγής του πλούτου, διότι και σε αυτή στηρίζει την κυριαρχία του. Η κυριαρχία αυτή του «συστήματος» διατηρείται καθόλη τη διάρκεια της βιομηχανικής εποχής, με τον έλεγχο των εξουσιαστικών μηχανισμών των κρατών του αναπτυγμένου κόσμου και δια μέσου αυτών και του λοιπού κόσμου. Κατά τα τελευταία χρόνια εμφανίζεται με την πιο αναπτυγμένη του μορφή της Αγγλοσαξωνικής Αυτοκρατορίας, η οποία όμως διαρκώς εξελίσσεται.  
 

Από το Βιομηχανικό στον Ψηφιακό κόσμο

 
Οι πολιτικές κινήσεις του «συστήματος» για τη διατήρηση της παγκόσμιας κυριαρχίας, με τη μετεξέλιξη της ήδη πραγματοποιηθείσας ενωμένης οικονομικής Αυτοκρατορίας του αναπτυγμένου κόσμου και σε ενωμένη πολιτική Αυτοκρατορία του, γίνονται διότι αυτή είναι απαραίτητη για την ύπαρξη και τη διατήρησή του.
Οι κινήσεις αυτές αποτελούν μια νομοτελειακή εξέλιξη Δαρβινικής μορφής φυσικής επιλογής του «συστήματος», το οποίο υπάρχει και λειτουργεί μέσα στα πλαίσια του δισδιάστατου καπιταλισμού της Βιομηχανικής εποχής με τη γεωπολιτική και τη γεωστρατηγική του. Αφορά δηλαδή, τον ανώτερης μορφής μονοπωλιακό καπιταλισμό, στον οποίο υπάρχουν, λειτουργούν και συγκρούονται δύο αντίπαλες δυνάμεις, το κεφάλαιο και η εργασία, οι άρχοντες και οι αρχόμενοι, οι αναπτυγμένοι λαοί και οι αναπτυσσόμενοι. Πρόκειται για πολύπλοκες λειτουργίες της παραγωγής και διανομής του πλούτου των λαών (της κοινωνικής μηχανής του Κέϋνς), κατά την περίοδο της ύστερης Βιομηχανικής εποχής, τις οποίες κατά τους τρεις τελευταίους αιώνες οι κοινωνικοί στοχαστές με εργαλείο τη «δυσδιάστατη κοινωνική γεωμετρία» τους δεν μπόρεσαν να εξηγήσουν. Αυτό ήταν φυσικό, διότι μέσα από το δυσδιάστατο κόσμο του μονοπωλιακού καπιταλισμού, αναδύεται και εξελίσσεται ο τρισδιάστατα διαστελλόμενος νέος Ψηφιακός κόσμος της παγκοσμιοποίησης και του ανταγωνιστικού καπιταλισμού, ο οποίος λειτουργεί παράλληλα και διαδραστικά με τον πρώτο.
  
Ο νέος αυτός κόσμος του λεγόμενου ψηφιακού καπιταλισμού δομείται από τρεις δυνάμεις, οι οποίες συγκρούονται ή συμμαχούν μεταξύ τους και συμμετέχουν στην παραγωγή και τη διανομή του παγκόσμιου πλούτου: α) Τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς της παγκόσμιας επικρατήσασας αστικής (αταξικής πλέον) κοινωνίας. β) Τις κάθε είδους και μορφής παραγωγικές δυνάμεις. γ) Τα εξωχώρια, ανεξάρτητα από τα κράτη και την Αυτοκρατορία κεφάλαια, τα οποία συνεχώς διογκώνονται και ισχυροποιούνται. Αυτές οι τρεις δυνάμεις διαμορφώνουν τα μέσα και τους τρόπους παραγωγής και διανομής του πλούτου των εθνών και ως εκ τούτου τη συνείδηση των λαών τους. Η προσπάθεια ερμηνείας του νέου αυτού τρισδιάστατου διαστελλόμενου κόσμου μπορεί να γίνει με τη χρήση της έστω προς το παρόν ελλιπούς «τρισδιάστατης κοινωνικής γεωμετρίας» της κεφαλαιοπολιτικής και κεφαλαιοστρατηγικής. Έτσι, η προσπάθεια ερμηνείας λειτουργίας και των δύο κόσμων της Βιομηχανικής και της Ψηφιακής εποχής μαζί, μπορεί πλέον να επιχειρείται με τη χρήση της μείξης των δυο «κοινωνικών γεωμετριών» της γεωστρατηγικής και της κεφαλαιοστρατηγικής έστω και αν αυτές είναι ακόμα ελλιπείς. Στο νέο Ψηφιακό κόσμο, με την αλλαγή των μέσων και των τρόπων παραγωγής, διαμορφώνεται ανάλογα με τις συνθήκες και τις ανάγκες των πολιτών του η νέα τους συνείδηση. Με τη νέα διαμορφούμενη συνείδηση, αρχικά μεγάλου μέρους των πολιτών των ανεπτυγμένων κρατών, οι οποίοι πρώτοι εισέρχονται στον κόσμο της Ψηφιακής εποχής, αναδιατάσσεται όλο το οικοδόμημα της ανθρώπινης υπόστασής τους. Στο νέο τρισδιάστατο διαστελλόμενο κοινωνικό κόσμο που αναδύεται οι πολίτες αυτοί δεν ικανοποιούνται πλέον με τις μέχρι τώρα εξηγήσεις της λειτουργίας του, με βάση τη διπολική αντίθεση του καλού και του κακού, του αγαθού και του πονηρού, του θεού και του διαβόλου που επέλεγαν ανάλογα με τα συμφέροντά τους.  Όμως ο κοινωνικός μας κόσμος δεν λειτουργεί μόνο στο χώρο του φυσικού μας κόσμου και των αντιθέσεών του όπως: φως-σκοτάδι, ζωή-θάνατος, αρσενικό-θηλυκό, γιν-γιανγκ κτλ, αλλά εξελίσσεται και στον πολυδιάστατο δικό του, με τους δικούς του νόμους, δομές και αντιθέσεις. Η εμπέδωση επομένως στους προχωρημένους αυτούς πολίτες ότι ο νέος ψηφιακός κόσμος είναι τριπολικός και ότι τρεις πλέον είναι οι βασικές καινούριες δυνάμεις λειτουργίας της κοινωνίας, θα τους δημιουργήσει την ανάγκη να τον ερμηνεύουν και να τον αντιμετωπίζουν με νέου είδους πολιτικές, θρησκείες και τέχνες.
 
Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο όλα τα αναπτυγμένα κράτη πλήττονται από συνεχή και αυξανόμενη πολιτισμική κρίση με μεγαλύτερη έξαρση στην υποβάθμιση της πολιτικής και των θρησκειών. Απόδειξη αυτής της πολιτισμικής παρακμιακής πορείας της κοινωνίας είναι η περιορισμένη παραγωγή μερικών αποτυχημένων μέχρι τώρα πονημάτων πολιτικο-κοινωνικού στοχασμού καθώς και η απαξίωση όλων των κλάδων του κοινωνικού πανεπιστημιακού ιερατείου, το μεγαλύτερο μέρος των στελεχών του οποίου μεταλλάχτηκε σε πραιτωριανούς των εξουσιαστικών μηχανισμών. Στο νέο Βιομηχανικό-Ψηφιακό κόσμο επικράτησαν οι δυνάμεις της Αυτοκρατορίας με την τελευταία τους μορφή (ΗΠΑ, Βρετανικό μπλοκ, Εβραίοι). Πρόκειται όμως για έναν νέας μορφής κόσμο, ο οποίος αυξάνεται πληθυσμιακά με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και ισχυροποιείται ταχύτατα οικονομικά, στρατιωτικά και πολιτισμικά, μέσα στις νέες επικρατούσες συνθήκες της παγκοσμιοποίησης και του ανταγωνιστικού καπιταλισμού. Η διατήρηση της ηγεμονίας της Αυτοκρατορίας στον κόσμο βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στη διάχυση του φόβου της τρομοκρατίας. Όχι της διακριτικής δικής της απέναντι στους λαούς, αλλά της ηχηρής και δαιμονοποιημένης των λαών απέναντι στην Αυτοκρατορία.
 

Από τον Ψυχρό Πόλεμο στην Τρομοκρατία

 
Η Τρομοκρατία επινοήθηκε από τους εγκεφάλους της Αυτοκρατορίας, μετά το πέρας του «ψυχρού πολέμου» προς αντικατάστασή του, ώστε για την αντιμετώπισή της να συνεχίζεται η χρηματοδότηση των δομών και μηχανισμών του στρατοκρατικού της συμπλέγματος για τη διατήρηση των υφιστάμενων γεωστρατηγικών ισορροπιών του κόσμου του μονοπωλιακού καπιταλισμού.
Η επιτυχής όμως υλοποίηση των στόχων μιας νέας Αυτοκρατορίας, η οποία θα περιλαμβάνει στις δυνάμεις της και τις χώρες της ΕΕ προϋποθέτει:
 
α) Την τρομοκράτηση με κάθε δυνατό τρόπο των λαών της ΕΕ για την εξασφάλιση της συναίνεσής τους στη διοχέτευση μεγάλου μέρους του πλούτου τους προς τους μηχανισμούς των κεντρικών εξουσιών τους και ειδικότερα στους στρατοκρατικούς μηχανισμούς (βίας και χειραφέτησης). β) Τη χορήγηση στις χώρες της ΕΕ ανταλλαγμάτων ζωτικού χώρου, δηλαδή την επαναχάραξη του παγκόσμιου γεωστρατηγικού χάρτη. Είναι προφανές ότι ένα μεγάλο μέρος της χρηματοδότησης όλων των αναπτυγμένων χωρών προς τους στρατοκρατικούς τους μηχανισμούς αφορά επενδύσεις προς την τεχνολογία βελτίωσης και ισχυροποίησης των οπλικών συστημάτων των κρατών (πραγματικής ή ψυχολογικής βίας) και επινόησης νέων, με τα οποία καθορίζεται η θέση τους στον παγκόσμιο γεωστρατηγικό χώρο. Παράλληλα όμως, οι επενδύσεις στην αμυντική βιομηχανία αποτελούν την υποδομή στο υπερδόμημα όλων των τεχνολογικών εξελίξεων των μέσων παραγωγής αξιών, προϊόντων ή υπηρεσιών και γενικά της οικονομικής εξέλιξης των κρατών στις παγκόσμιες αγορές. Ο κίνδυνος της τρομοκρατίας μετά τους αποτυχημένους πολέμους του Αφγανιστάν και του Ιράκ, με τους οποίους για την αντιμετώπισή της αιματοκύλισαν άσκοπα τη Μέση Ανατολή και στοίχισαν στον Αμερικανικό λαό εκτός από θύματα, τον διπλασιασμό του χρέους τους και μια τεράστια οικονομική κρίση, άρχισε διεθνώς να υποβαθμίζεται. Η υποβάθμιση αυτή ενισχύεται από το γεγονός ότι δεν έχει απασχολήσει τον κόσμο κανένα άλλο αξιόλογο «τρομοκρατικό» επεισόδιο, μετά το συμβάν των δίδυμων πύργων, το οποίο είναι αδύνατο πλέον να επαναληφθεί (κατασκευαστεί). Ειδικότερα, οι λαοί της Ευρώπης δεν έχουν πειστεί, ούτε για την επικινδυνότητα της τρομοκρατίας γενικά, ούτε για το λόγο της πρόκλησής της ειδικά. Γι’ αυτό, οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών της ΕΕ δεν τόλμησαν να ακολουθήσουν την Αυτοκρατορία στις «αντιτρομοκρατικές» εκστρατείες της, ενεργώντας αντίθετα με τα αισθήματα των λαών τους. Επιπλέον, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ όλα τα κράτη της ΕΕ έχουν μειώσει τις στρατιωτικές τους δαπάνες, θεωρώντας ότι έχουν μειωθεί οι γεωστρατηγικοί τους κίνδυνοι. Μετά δε την πρόσφατη οικονομική κρίση των ΗΠΑ, η οποία διαχύθηκε και προς την ΕΕ, η αδιαφορία όλων των λαών των αναπτυγμένων κρατών για την τρομοκρατία άρχισε να ενισχύεται επικίνδυνα, καθώς με τη δυσφορία τους για τις υπέρογκες στρατιωτικές τους δαπάνες προέβησαν στη μείωσή τους, θέτοντας σε κίνδυνο τις θέσεις τους στις παγκόσμιες γεωστρατηγικές σχέσεις. Για το λόγο αυτό έπρεπε να ληφθούν άμεσα μέτρα, ώστε να προκληθεί ανησυχία στους λαούς της ΕΕ. Έπρεπε να επινοηθούν και να επαναδημιουργηθούν νέου τύπου ειδικότερες συνθήκες πολιτικών ανωμαλιών και ψυχρού πολέμου ώστε να ενισχύσουν το φόβο και την ανησυχία που δεν μπορεί να επιτύχει μόνη της η τρομοκρατία. Πρόκειται δηλαδή, για δύο πολιτικά «αντικείμενα», γνωστά στους αναπτυγμένους εγκεφάλους της Βρετανικής πολιτικής, τα οποία έχουν και παλαιότερα εφαρμοστεί με επιτυχία και τα οποία εξελισσόμενα από τους συνεχιστές τους των ΗΠΑ μπορούν εύκολα τώρα να εφαρμοστούν. Με το πρώτο «αντικείμενο» των πολιτικών ανωμαλιών επιχειρείται η πίεση και η μερική αποσταθεροποίηση της παγιοποιημένης κοινωνικής δημοκρατίας των χωρών της Ευρώπης, με την ενίσχυση φασιστικών, εθνικιστικών αντιμεταναστευτικών κομμάτων με τα οποία απειλούν την ενοποίησή της. Το ρόλο του ρυθμιστή όλων των ευρωσκεπτιστικών δυνάμεων, που στοχεύουν στην αποσταθεροποίηση της Ε.Ε. έχει η Βρετανία. Η μέθοδος για την επιτυχία αυτού του στόχου είναι η αναθέρμανση ξεπερασμένων πολιτικών ιδεολογημάτων και εθνικισμών «αριστεράς» και «δεξιάς» προέλευσης, τα οποία στο σύγχρονο Ευρωπαϊκό πολιτικό χώρο έχουν πλήρως απαξιωθεί. Με το δεύτερο «αντικείμενο» του «ψυχρού πολέμου» το ρόλο του σοβαρού αντιπάλου της Ε.Ε. θα μπορούσε να παίξει η Κίνα, η οποία όμως ούτε τις απαραίτητες οικονομικές δυνάμεις διαθέτει, ούτε τη διάθεση έχει να παίξει το ρόλο του κακού, ούτε μεγάλη ανησυχία μπορεί να προκαλέσει γιατί βρίσκεται πολύ μακριά από την Ευρώπη. Έτσι η μόνη χώρα που μπορεί να παίξει αυτό το ρόλο για να ανησυχήσει τους λαούς της Ευρώπης είναι η Ρωσία, η οποία όμως για να συνεργαστεί εξασφάλισε και τα ανάλογα ανταλλάγματα.  Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, βοηθήθηκε η ταχύτατη ρώσικη ανάπτυξη, τόσο με την τεχνολογική και οικονομική υποστήριξη της Δύσης, όσο και με την αύξηση των τιμών του πετρελαίου και του φυσικού αερίου.
Έτσι μπόρεσε σύντομα να ισχυροποιηθεί, ώστε να επαναδραστηριοποιήσει σε μικρότερο όμως βαθμό τη συμπαιγνία του ψυχρού πολέμου, ο οποίος μέχρι τη λήξη του παλιού συντελούσε στην εξασφάλιση των παγκόσμιων γεωστρατηγικών ισορροπιών. Πρόκειται όμως τώρα για έναν ψυχρό πόλεμο μικρότερης έκτασης, συμπληρωματικό της «τρομοκρατίας», ο οποίος ενώ προκαλεί κάποια ανησυχία στις χώρες της Ε.Ε., δεν μπορεί να δημιουργήσει μεγάλες και σοβαρές εντάσεις, διότι ο «αντίπαλος», παρόλο που διαθέτει ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις, είναι ένας οικονομικός «νάνος» με οικονομία, η ισχύς της οποίας είναι ισοδύναμη της Ιταλίας. Μέσα στα πλαίσια αυτού του σχεδίου εκτυλίσσεται και το επίκαιρο Ουκρανικό κατασκεύασμα, όπως ενδεχόμενα θα κατασκευαστούν και άλλα στο προσεχές μέλλον, με τα οποία επιχειρείται η «αποσταθεροποίηση» της Ευρώπης, η πρόκληση ανησυχίας στους λαούς της με άγνωστο βαθμό επιτυχίας και η ενίσχυση του ΝΑΤΟ, το οποίο δεσμεύει τα μέλη του για το ύψος των στρατιωτικών δαπανών τους.
 

Πολιτική ενοποίηση της Αυτοκρατορίας

 
Κατά το τέλος της ύστερης Βιομηχανικής εποχής, οι ΗΠΑ και η Ε.Ε. ισοδύναμες σε ΑΕΠ δυνάμεις, ανέπτυξαν επωφελείς για τις δύο οικονομικές σχέσεις. Η Ε.Ε. προσπαθούσε με όλες τις οικονομικές της δυνάμεις να στηρίζει την οικονομία των ΗΠΑ διατηρώντας την ισοτιμία του ευρώ περίπου στα 1,40 δολάρια, εξασφαλίζοντας τις εξαγωγές και την απασχόλησή τους. Επρόκειτο όμως για μια πολιτική, η οποία εφαρμοζόμενη έπληξε την ανταγωνιστικότητα και την απασχόληση όλων των κρατών του Ευρωπαϊκού νότου, προκαλώντας μεγάλη ενδοευρωπαϊκή αναστάτωση. Παράλληλα, οι ΗΠΑ σαν αντιστάθμισμα, παρείχαν την πολιτική τους υποστήριξη με τα Ευρωπαϊκά προτεκτοράτα τους, για τη διατήρηση και την πορεία ενοποίησης της Ε.Ε. Έτσι όπως φαίνεται από όλες τις μέχρι τώρα οικονομικές κινήσεις τους, οι ΗΠΑ και η Ε.Ε. λειτουργούν σαν μια μορφή ενοποιημένης οικονομικής Αυτοκρατορίας για τη διατήρηση της οικονομικής τους ισχύος απέναντι στο λοιπό κόσμο, ενώ η ύπαρξη της Ε.Ε. και του ευρώ τις καθιστούν επωφελέστερες για τις ΗΠΑ από τη διάλυσή τους. Με την έναρξη όμως της Ψηφιακής εποχής και της δημιουργίας της ανάγκης εισόδου της Ε.Ε. σαν ισότιμο μέλος στην νέα Αυτοκρατορία, δημιουργήθηκαν νέες οικονομικές και πολιτικές σχέσεις μεταξύ της Ε.Ε. και της παλιάς Αυτοκρατορίας. Η παλιά Αυτοκρατορία ενισχύει την αποσταθεροποίηση, με κάθε δυνατό μέσο στην Ε.Ε., ώστε να περιορίσει τα πολιτικά και γεωπολιτικά ανταλλάγματα, που διεκδικεί με αυτήν την ενοποίηση. Η Ε.Ε. σε αντιστάθμισμα, κάτοχος και αυτή των πλέον αναπτυγμένων τεχνολογιών σε οπλικά και πληροφοριακά συστήματα, τροφοδοτεί με αυτά τα νέα πολυπολικά κέντρα δύναμης (Ιράν, Ινδία, Κίνα, Ιαπωνία, Βραζιλία, Ρωσία) ώστε: α) Να εξασφαλίσει οικονομικά ανταλλάγματα χωρίς ανταγωνιστή, διότι οι ΗΠΑ αρνούνται να τους τα χορηγήσουν. β) Να αναγκάσει την Αυτοκρατορία να ενισχύει συνεχώς τις στρατιωτικές της δυνάμεις, ιδιαίτερα του στόλου των ωκεανών και των κέντρων πληροφοριών αυτών των περιοχών, ώστε να συνεχίζει να διατηρεί τον έλεγχο των παγκόσμιων οδών ανεφοδιασμού πρώτων υλών και την ηγεμονία της στον κόσμο. Πρόκειται όμως για μια κατάσταση, η οποία για να συνεχιστεί να διατηρείται, απαιτεί τεράστιες δαπάνες και εξασθένιση της οικονομίας των χωρών της Αυτοκρατορίας, η οποία τις αναγκάζει να υποβαθμίζουν τη διαπραγματευτική τους ισχύ απέναντι στις απαιτήσεις της Ε.Ε. στο ξαναμοίρασμα του κόσμου.  
Όλες αυτές οι γεωστρατηγικές κινήσεις αφορούν εξελικτικές λειτουργίες και σχέσεις των δύο μόνο πόλων της κοινωνίας, των εξουσιαστικών μηχανισμών και των παραγωγικών δυνάμεων. Προς το παρόν ο τρίτος πόλος, τα εξωχώρια κεφάλαια, δεν επηρεάζουν έντονα, τόσο τις πολιτικές σχέσεις και αντιπαραθέσεις των δύο πόλων, όσο και αυτών της παλιάς  Αυτοκρατορίας και της Ε.Ε. Όσο θα δυναμώνει όμως ο τρίτος πόλος είναι βέβαιο ότι, ένα μέρος του θα στηρίζει τις πολιτικές της νέας Αυτοκρατορίας, ενώ το άλλο μέρος του θα τις αντιμάχεται στηρίζοντας τους αντιπάλους της, εισάγοντας στη γεωστρατηγική και την κεφαλαιοστρατηγική του.
Ήδη, η μέχρι τώρα «μικρή» πολιτική του ενεργοποίηση συνετέλεσε στην επικράτηση της παγκοσμιοποίησης, του ανταγωνιστικού καπιταλισμού και των πολυπολικών κέντρων οικονομικής δύναμης και συνακόλουθα την ανάγκη της πολιτικής ενοποίησης του αναπτυγμένου κόσμου. Έτσι, ενώ οι μέχρι τώρα γεωστρατηγικές σχέσεις μεταξύ και εντός των αναπτυγμένων κρατών είχαν παγιωθεί και φαίνονταν ακλόνητες (τέλος της ιστορίας), η νέα δύναμη της κεφαλαιοστρατηγικής θα είναι ο καταλύτης της διαλεκτικής εξέλιξης της κοινωνίας. Προς το παρόν, η ισχύς της Αυτοκρατορίας (παλιάς και νέας) και των εξουσιαστικών μηχανισμών των κρατών της είναι απόλυτη. Καμιά πολιτική δύναμη των παραγωγικών αστικών συντεχνιών τους (στη νέα αταξική κοινωνία) δεν έχει τη δυνατότητα και τη διάθεση να διασαλεύσει το υφιστάμενο σύστημα παραγωγής και διανομής του πλούτου τους. Όλες οι πολιτικές αλλαγές, που γίνονται στα κράτη της, είναι υπό τον απόλυτο έλεγχό της. Έτσι, σε κάθε χώρα της, οι συντεχνίες τους συγκρούονται για την κατάκτηση της εξουσίας και την κάρπωση των ωφελημάτων της. Όλοι οι πολιτικοί (κομματικοί) σχηματισμοί κάθε χώρας στηρίζονται και εκπροσωπούν τις συμμαχίες συντεχνιών και τις διεκδικήσεις τους.               
 
Υπάρχει όμως στην πολιτική δομή και στη συνείδηση των πολιτών, των αναπτυγμένων κρατών και ιδιαίτερα της Ευρώπης μια κολοσσιαία αντίφαση. Ενώ οι πολιτικοί και ιδεολογικοί τους στόχοι είναι: α) Η σύγκλιση των εισοδημάτων των πιο ανίσχυρων οικονομικά συντεχνιών με αυτά των ισχυρότερων και η ενδυνάμωση του κοινωνικού τους κράτους. β) Η σύγκλιση των εισοδημάτων των πιο αδύναμων οικονομικά κρατών με αυτά των ισχυρότερων, αντίθετα σαν μέλη της Αυτοκρατορίας (οικονομικής και πολιτικής) στόχος τους είναι η απόκλιση των οικονομιών τους από τις οικονομίες των αναπτυσσόμενων κρατών συναινώντας στην καταλήστευσή τους. Αυτή η αντίφαση δομεί πλέον και τις νέες πολιτικές συνειδήσεις των πολιτών των χωρών της Ευρώπης (οι οποίες συντίθενται από ισχυρή δημοκρατική κοινωνικότητα αλλά και από υψηλή αρπακτικότητα) και συνακόλουθα των νέων πολιτικών σχηματισμών τους.
 

Από τις παλιές στις νέες πολιτικές εξελίξεις

 
Η χώρα μας αυτή την περίοδο βρίσκεται σε βαθιά συστημική κρίση και «αρμενίζει» μέσα στη θύελλα των μεγάλων παγκόσμιων αναταράξεων και μεταβάσεων, οι κυριότερες των οποίων είναι:
α) Το πέρασμα από τη Βιομηχανική στη νέα ονομαζόμενη Ψηφιακή εποχή.
β) Το πέρασμα από το μονοπωλιακό στον ανταγωνιστικό καπιταλισμό και την παγκοσμιοποίηση.
γ) Το πέρασμα από την παλιά στη νέα Αυτοκρατορία όλου του αναπτυγμένου κόσμου.
δ) Το πέρασμα από το δυσδιάστατο στον τρισδιάστατο αναπτυσσόμενο κόσμο.
ε) Το πέρασμα από τον «ψυχρό πόλεμο» στην «τρομοκρατία» και τις διάφορες μορφές της.
στ) Το πέρασμα από την ταξική στην αταξική κοινωνία, στην οποία έχουν εκφυλιστεί και απαξιωθεί όλα τα παλιά ιδεολογήματα και οι πολιτικές τους όπως, αριστεράς-δεξιάς, κεντροαριστεράς-κεντροδεξιάς, προοδευτικών-συντηρητικών, κομμουνιστών-φασιστών, σοσιαλδημοκρατών-φιλελεύθερων κτλ., τα οποία δεν εκφράζουν πλέον πολιτικά απολύτως τίποτα. Το «καράβι της χώρας μας», μέσα σ’ αυτή την παγκόσμια αναταραχή, το διοικεί ένα πολιτικό σύστημα, το οποίο λειτουργεί σαν απλοϊκός μηχανισμός απάτης απόλυτα αντιληπτός και κατανοητός από το σύνολο των πολιτών της. Έτσι, ενώ όλα τα πραγματικά προβλήματα ανάπτυξης, παραγωγής και διανομής του πλούτου της χώρας είναι γνωστά και επιθυμητά από όλους τους πολιτικούς σχηματισμούς (εξουσιαστικούς ή περιθωριακούς) καθώς και όλους τους λοιπούς μηχανισμούς στήριξής τους (ΜΜΕ και διάφορα ιερατεία) αυτοί κωλυσιεργούν την επίλυσή τους, διότι αυτή συνεπάγεται την καταστροφή τους. Οι πολίτες αντίθετα, ενώ γνωρίζουν ότι όλο το πολιτικό σύστημα αποτελείται από ένα συνονθύλευμα κλεπτοκρατίας και απάτης, εν γνώσει τους αποδέχονται να «παραπλανώνται» και να το στηρίζουν, διότι δεν έχουν άλλη εναλλακτική λύση για να το αντικαταστήσουν.
 
Το «σύστημα» αντιλαμβανόμενο ότι οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί της χώρας μας, οι απόλυτα ελεγχόμενοι από αυτό, την οδηγούσαν στη χρεοκοπία της, τη διασάλευση των οικονομικών δομών της Ε.Ε. και ενδεχόμενα και των ΗΠΑ, εξαναγκάζεται να συναινέσει στη βελτίωσή τους, ελεγχόμενα όμως και συντεταγμένα. Σε γενικό επίπεδο, ο στόχος του «συστήματος» είναι ότι, τα πάντα πρέπει να αλλάζουν χωρίς να αλλάζει τίποτα. Σε ειδικό όμως επίπεδο, από άποψη δομών και θεσμών με αυτά που αλλάζουν μεταβάλλεται η χώρα μας από ημιτριτοκοσμική-βαλκανική σε εξελιγμένη ευρωπαϊκή. Πρόκειται για αλλαγές υψίστης σπουδαιότητας όπως:
 
α) Η επιβολή μηχανοργάνωσης στον κρατικό μηχανισμό με την οποία εξασφαλίζονται σε μεγάλο βαθμό η εξακριβωσιμότητα της ποιότητάς του, η αξιοκρατία των στελεχών του καθώς και η ελάττωση της φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής των επιχειρήσεων.
β) Η συρρίκνωση του προσωπικού του κρατικού μηχανισμού, η μείωση του κόστους και η αύξηση της αποδοτικότητάς του.
γ) Η ιδιωτικοποίηση των ΔΕΚΟ και η μετάταξη 200 χιλ. περίπου κρατικοδίαιτου προσωπικού στον ιδιωτικό παραγωγικό τομέα.
 
Οι αλλαγές αυτές που επιτελούνται μαζί με πλήθος άλλες θεσμικές αλλαγές, οι οποίες μας επιβάλλονται και τις οποίες ενώ τις έχουμε δεχτεί και ψηφίσει κωλυσιεργούμε κουτοπόνηρα να τις εφαρμόσουμε, είναι ο λόγος της συστημικής κατάρρευσης όλων των δομών των εξουσιαστικών μηχανισμών της χώρας μας.
Όλες αυτές οι αλλαγές είναι απαραίτητες και μόνο μετά την ολοκλήρωσή τους θα έχει η χώρα μας τη δυνατότητα να ξεκινήσει πορεία πραγματικής ανάπτυξης. Παράλληλα με τις αλλαγές αυτές πλήττεται καίρια, ιδιαίτερα το πολιτικό σύστημα του δικομματισμού της κλεπτοκρατίας και της ρουσφετοκρατίας, το οποίο ήδη άρχισε να απαξιώνεται και να αποσυντίθεται. Το ποιοι μέχρι σήμερα ευνοήθηκαν (τα «έφαγαν») από το παλιό πολιτικό σύστημα και αν θα τιμωρηθούν είναι μια πονεμένη ιστορία, για την οποία δεν πρέπει να απασχολούμε όλη μας την πολιτική ενέργεια. Ας κοιτάξουμε μπροστά, διότι όλα τα «αρπακτικά» είναι καλυμμένα, τόσο από νόμους που πρόβλεψε και θέσπισε για την κάλυψή τους το αμαρτωλό πολιτικό σύστημα, όσο και από το εξαρτώμενο απόλυτα από αυτό, μεγάλο μέρος της «αξιότιμης και αδέσμευτης δικαιοσύνης». Για τους λόγους αυτούς, ένας νέος πολιτικός κόσμος αναδύεται στη χώρα μας με μεγάλο αριθμό μέτριων σε ισχύ κομμάτων, τα οποία προς το παρόν (όπως φαίνεται από τα συνέδριά τους) δεν γνωρίζουν ούτε από ποιες συντεχνίες της νέας αταξικής αστικής κοινωνίας μας θα στηριχθούν, ούτε ποιες από αυτές θα εκπροσωπούν και θα στηρίζουν. Απλώς λειτουργούν σαν ποδοσφαιρικά σωματεία, τα οποία έχουν ηγέτες επαγγελματίες πολιτικούς και οπαδούς, οι οποίοι τα στηρίζουν από ένστικτο, υπολογισμό, ή από τις αρχέγονες ιδεοληψίες του παρελθόντος που δεν έχουν ακόμη στη συνείδησή τους ξεθωριάσει.
 
Οι νέοι αυτοί πολιτικοί σχηματισμοί, ηγούμενοι του νέου είδους εξουσιαστικών μηχανισμών και λειτουργώντας σε αυτόν το νέο όπως αναπτύχθηκε παραπάνω αναδυόμενο κόσμο, θα αγωνίζονται αποκλειστικά για την ανάπτυξη της χώρας και την αύξηση του πλούτου της, από τον οποίο θα συντηρούνται πλέον μετά τον περιορισμό της κλεπτοκρατίας. Για την επιτυχία αυτού του στόχου θα δημιουργηθεί η ανάγκη, παράλληλα με την αυτονόητη προσπάθεια στήριξης των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της εξωστρεφούς επιχειρηματικότητας και του τουρισμού και της δημιουργίας νέων τρόπων παραγωγής πλούτου. Ένας από αυτούς είναι η προσέλκυση της εκλεκτικής μετανάστευσης, των εξωχώριων κεφαλαίων και ξένων επιχειρήσεων, όσο και ισχυρών οικονομικά οικογενειών και ατόμων για μόνιμη διαμονή στη χώρα μας. Προϋποθέσεις εκτός από το συγκριτικό πλεονέκτημα του μοναδικού στον κόσμο φυσικού της περιβάλλοντος και κλιματολογικών συνθηκών της χώρας μας καθώς και της ευτυχούς συγκυρίας ότι ανήκει στον προνομιούχο αναπτυγμένο κόσμο, για την επίτευξη αυτού του στόχου, ο οποίος μπορεί να εξελιχθεί περισσότερο προσοδοφόρος και από τον τουρισμό, είναι:
 
α) Η πολιτική της σταθερότητα
β) Η θεσμικά εξασφαλισμένη οικονομική και κοινωνική της ασφάλεια.
γ) Η θέσπιση κινήτρων προσέλκυσης της εκλεκτικής μετανάστευσης.
Εάν επιτύχουμε αυτόν το στόχο θα μπορέσουμε να εισέλθουμε στο κλαμπ των πιο ευνοημένων σε αυτόν το χώρο κρατών του κόσμου, της Ελβετίας, της Βρετανίας και του Ισραήλ, αποκομίζοντας όλα τα σχετικά πλεονεκτήματα, οικονομικά και πολιτισμικά, χωρίς να κινδυνέψουμε να διασαλεύσουμε υφιστάμενες γεωστρατηγικές ισορροπίες και να προκαλέσουμε πολιτικές και οικονομικές αντιδράσεις της Αυτοκρατορίας.

Για περισσότερα κείμενα του Λάμπρου Σταματιάδη, πατήστε εδώ

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.