Ο επικινδυνος αναποδος κοσμος μας

Μαύρισε ο τόπος γύρω μας, τριγύρω από την Αλεξανδρούπολη. Καπνός με μυρωδιά κρεματόριου διαχέεται στον αέρα για ένατη μέρα. Σαν τους εννέα δαντικούς κύκλους της Κόλασης. Στάχτη ταξιδεύει και επικάθεται σε έπιπλα κήπου και μπαλκόνια. Τα παράθυρα ξανα- κλείνουν κυριολεκτικά και μεταφορικά και η κόπωση των κατοίκων είναι ζήτημα χρόνου να μετατραπεί σε πλήρη απογοήτευση, απόγνωση,  παραίτηση.

Η οργή η θλίψη, η δυσθυμία, η ανησυχία για το άραχλο μέλλον  που έχουν κυριαρχήσει και επιτείνουν την αγωνία, ουδέποτε υπήρξαν καλοί σύμβουλοι. Γιατί στους ζοφερούς καιρούς νεκρανασταίνονται οι σκιές, αναμοχλεύονται τα χαμηλά ένστικτα, κοχλάζει ο  φόβος, θολώνει η κρίση, μπερδεύει η σύγχυση, βουλιάζουν στο βούρκο της εγωπάθειας η  αγάπη και η συμπόνια για τον  Άλλο, υποχωρεί και αυτή ακόμα η στοιχειώδης  λογική και εμφανίζεται επί σκηνής το αποκρουστικό πρόσωπο της βίας κατά πάντων και παντός. Ο αλαλαγμός «έχουμε πόλεμο!» δεν είναι απλώς δύο λέξεις άμοιρες ευθυνών για τυχόν ανεξέλεγκτες εθνικές περιπέτειες. Σε περιοχή συνόρων βρισκόμαστε.

Η θρασύτητα της βιντεοσκόπησης και της αισχρής αυτοδιαφήμισης του κτηνώδους «έργου» αυτόκλητων  εθνοσωτήρων «κυνηγών» δίνει το μέτρο της επικινδυνότητας. Η μνήμη, αν και τεμαχισμένη, διασώζει ότι έτσι επιδείκνυαν τον «πατριωτισμό» τους και  μοστράρονταν ως υγιείς εθνικόφρονες στον Εμφύλιο οι χρυσοπληρωμένοι πρόγονοί τους για τις κεφαλές επί πίνακι των «εαμοβούλγαρων». Μένει να αποδειχθεί επισήμως πως τίποτα δεν εμποδίζει τους σημερινούς να είναι και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ, να διακινούν και να συλλαμβάνουν, να κακοποιούν και να «προστατεύουν».

Στο ανεστραμμένο κάτοπτρο του καιρού μας το πισωγύρισμα της Ιστορίας είναι πασιφανές. Ποσώς ενδιαφέρουν οι αρχές, οι αξίες, η ηθική. Οι άνθρωποι αν και γνωρίζουν τους νόμους της φύσης, την καταστρέφουν και φυσικοποιούν τις ανισότητες – «το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό» – που δυστυχώς γίνονται αποδεκτές από ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας. Εξάλλου το ίδιο το κοινωνικοπολιτικό σύστημα προάγει τον  ανταγωνισμό, το αδυσώπητο κυνήγι του κέρδους, την απληστία, τον διαγκωνισμό, τον εμπαιγμό, την εκμετάλλευση του αδύναμου. Και υπάρχει άραγε πιο αδύναμος από τον μη καταγραμμένο πρόσφυγα, από τον κατατρεγμένο μετανάστη χωρίς χαρτιά που τρομοκρατείται στη θέα και μόνο του ένστολου ανασύροντας οδυνηρές μνήμες από τη χώρα του; Τυπικά είναι ένας «ανύπαρκτος» άνθρωπος. Και είναι σύνηθες να ληστεύεται, να βιάζεται, να βασανίζεται, να δολοφονείται χωρίς συνέπειες για τον θρασύδειλο εγκληματία- δράστη.

Το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα εδράζεται και «διδάσκει» την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο με την αντίθεση κεφαλαίου και εργασίας. Αντίθεση που κατεξοχήν απηχεί τη διάρρηξη του κοινωνικού ιστού και την άρνηση της ενότητας του ανθρώπου με τη φύση. Γιατί δεν είναι ο άνθρωπος που κυριάρχησε και η φύση τον τιμωρεί. Είναι η εμπορευματοποίηση και η μανία του κέρδους με κάθε κόστος ακόμα και με την αυτοκαταστροφή καίγοντας, ρυπαίνοντας, υποβαθμίζοντας το φυσικό περιβάλλον.

Είναι ο ακραίος ανταγωνισμός του «ο θάνατος σου η ζωή μου» στη μικροκλίμακα των διαπροσωπικών σχέσεων και ο θρίαμβος της κοινωνικής βαρβαρότητας.

Είναι ο αστικός ατομισμός και το ατομικό συμφέρον. Όπως έχει πει ο Μαρξ: «κυρίαρχη ιδεολογία κάθε κοινωνίας είναι η ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης». Για αυτό και ενωτικά κελεύσματα του τύπου «όλοι  μαζί ενωμένοι» είναι ανέφικτα μέσα στην αφελή απλοϊκότητά τους. Ποιοι «όλοι μαζί»; Οι εκμεταλλευτές  με τους εκμεταλλευόμενους; Όταν μάλιστα η κοινωνική συνειδητοποίηση και η χειραφέτηση των πολλών εξακολουθεί να είναι ζητούμενο;

Είναι ο σύγχρονος ανορθολογισμός αντάμα με τον επιστημονικοφανή μυστικισμό που έχουν εξελιχθεί σε λαίλαπα στον 21ο αιώνα. Από το «θα μας κάψει ο Θεός»  και το «η φύση εκδικείται» στο αφήγημα αλλόθρησκοι- αντίχριστοι μετανάστες εμπρηστές πυρπολούν την Ελλάδα, «μας καίνε» και «θα μας κάψουν ζωντανούς». Διότι είναι είτε μίσθαρνα όργανα της μουσουλμανικής γείτονος, είτε αυτόκλητοι τιμωροί του χριστιανισμού. Τι βολική άφεση αμαρτιών  και απόσειση ευθυνών από τους κυβερνώντες! Όταν μάλιστα δια στόματος ακροδεξιών ηγετών της Ευρώπης μα και της ίδιας της επίσημης πολιτικής της ΕΕ οι πρόσφυγες και οι μετανάστες δαιμονοποιούνται με ποικίλους τρόπους, απωθούνται, γκετοποιούνται, χρησιμοποιούνται, απορρίπτονται. Περίπου όπως συνέβαινε με τους Εβραίους επί ναζισμού.

Ας μη γελιόμαστε. Το ευρωπαϊκό ιδεώδες της ισότητας στη  βάση του διαφορετικού, εκείνου δηλαδή που μας διαφοροποιούσε, αλλά μέσα από τη δημιουργική σύνθεση μας εμ-πλούτιζε με κατανόηση και γνώση, έχει προ πολλού εκπέσει. Ο μαζάνθρωπος του fun, του καταναλωτισμού, της μόδας, αμόρφωτος κατ’ ουσίαν αν και συχνά κάτοχος μεταπτυχιακών τίτλων, αλλιώς  αντιλαμβάνεται πλέον την ισότητα και την διεκδικεί στον υλικό πλούτο, την επίπλαστη ευμάρεια, την καλοπέραση χωρίς μόχθο. Αυτός είναι η επιτομή του επιτυχημένου και το πρότυπο της στρεβλής εποχής μας. Οι …άλλοι περιμένουμε τη σειρά μας μετά τους μετανάστες. Είναι ζήτημα χρόνου αν δεν αποδυθούμε σε έναν ανένδοτο αγώνα αλληλεγγύης, ανθρωπιάς, ενημέρωσης, ανάδειξης όλων των παραμέτρων του προβλήματος, διεκδίκησης των μέχρι πρότινος αυτονόητων, αντίστασης, ανατροπής και εν τέλει μετασχηματισμού της κοινωνίας.  Γρηγορείτε!

*Η Σωτηρία Μαραγκοζάκη είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας, υποψήφια περιφερειακή σύμβουλος με τη «Λαϊκή Συσπείρωση» στον Έβρο.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο: gnomionline.gr

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.