Ναι, στη συνεχεια πρακτικων που εφερε το ΠΕΜ στην Κοινωνια και την Εκπαιδευση
Το απόγευμα της Τετάρτης η τοπική κοινωνία, με πολύ περηφάνια παραβρέθηκε στην καταληκτική ημερίδα του Προγράμματος Εκπαίδευσης Μουσουλμανοπαίδων, που διήρκησε 22 έτη, και η συνεισφορά του στην κοινωνική και εκπαιδευτική πραγματικότητα του τόπου ήτα πολύ μεγάλη. Γιατί κατάφερε το απλό, αυτό που τόσο όμορφα και απλά εξέφρασε ο πρώην βουλευτής Ροδόπης Μουσταφά Μουσταφά, αντιμετώπισε τα παιδιά της μουσουλμανικής μειονότητας ως ανθρώπους.
Κι όλοι εδώ στον τόπο, αυτό οριοθετούμε ως το μέγιστο επίτευγμα, αφού ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα που πέρασε απ’ όλες τις συμπληγάδες που θέτει συνήθως η τοπική κοινωνία, με τους επαγγελματίες υπερασπιστές των στεγανών και των μηχανισμών, κατάφερε όχι μόνο να συνεισφέρει και ν’ αλλάξει τη νοοτροπία της κοινωνίας και των εκπαιδευτικών που είναι κομμάτι της, αλλά να προσπεράσει, να εξουδετερώσει και τους μεν, τους υπερασπιστές, και τους δε, του μηχανισμούς.
Κατάφερε συγκεκριμένα να πείσει ότι οι δάσκαλοι στα μειονοτικά σχολεία δεν πάνε να επαναπαυθούν στας εξοχάς για κυνήγι, αδιαφορώντας για τους μαθητές παρότι υπερπατριώτες, αλλά για να υπηρετήσουν τον ρόλο για τον οποίο κλήθηκαν.
Κατάφερε δηλαδή να δημιουργήσει εκπαιδευτική ευθύνη, και να δώσει τα εργαλεία αυτή να λειτουργήσει στην πράξη, καθιστώντας και το μειονοτικό σχολείο κυψέλη, αλλάζοντας τα στερεότυπα, τα κοινωνικά αλλά και τα εσωτερικά, σε εκπαιδευτικό επίπεδο, στερεότυπα.
Το σημαντικότερο, ότι όλα αυτά ήταν ανοικτά στην κοινωνία, που τα παρακολουθούσε,που τα γευόταν και τα καμάρωνε, θλιβόμενη όταν συνειδητοποιούσε, σιωπηλή πάντοτε ούσα, ότι υπήρχαν παιδιά στην ορεινή περιοχή της Ροδόπης, που δεν είχαν κατέβει ποτέ στην Κομοτηνή, κι όμως αυτό το έκανετο ΠΕΜ, κοινωνικοποιώντας και απελευθερώνοντας. Διαθέτοντας βιβλία, ηλεκτρονικά παιδαγωγικά υλικά, θεωρώντας τους μαθητές παντού ισότιμους.
Το ΠΕΜ που πίστεψε, και πιστεύει ότι οι εκπαιδευτικοί θέλουν την αλλαγή, αγαπούν τη δημιουργικότητα, κι εργάστηκε με όλους, πατριώτες, υπερπατριώτες, μέσα από δεκάδες επιμορφώσεις για να πείσει ότι η εκπαιδευτική πράξη είναι απευλευθερωτική καταρχάς για τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς. Γιατί στο διάλογο και στη συλλογικότητα έγκειται η δημιουργία.
Το ΠΕΜ και τα υλικά του, που εκτίθετο και οι δημιουργικές εργασίες των εκπαιδευτικών του, χριστιανών και μουσουλμάνων μαζί, που κατέστησαν στη συνείδηση μας το διαφορετικό ισότιμο, και έδωσε στην Κομοτηνής και στους Κομοτηναίους το πρώτο απτό δείγμα της διαλεκτικής των δημιουργικών δυνατοτήτων όλων μαζί. Αφού, μετά από κάθε τέτοια παρουσίαση εκπαιδευτικών υλικών, έργο των εκπαιδευτικών -δημιουργών, της ομάδας, εξερχόμασταν με την πεποίθηση ότι μόνον τέτοιο, συλλογικό, διαλεκτικό, καινοτόμο, ερευνητικό πρέπει να είναι κάθε σχολείο.
Το ΠΕΜ που άντεξε τους πολέμους κι άφησε λαμπρές παρακαταθήκες, τις οποίες ως τοπική κοινωνία δεν πρέπει ποτέ να εγκαταλείψουμε με πρώτη αυτή που λέει πόσα πολλά μπορούμε να κατακτήσουμε μέσα από τον διάλογο, που δεν φοβάται τους εντολοδόχους των στεγανών και των τειχών μεταξύ των πληθυσμιακών ομάδων.
Το ΠΕΜ τη συνέχεια του οποίου οφείλουμε, μέσα από ένα άλλο εκπαιδευτικό πρόγραμμα και με την τεράστια επιστημονική και (κοινωνική) τεχνογνωσία των δύο υπευθύνων σε ρόλο επικεφαλής συμβούλων να διεκδικήσουμε να υπάρχει. Γιατί οι εκπαιδευτικοί πρέπει να ξέρουν πώς θα σταθούν σε μια τάξη που τα παιδιά δεν μιλούν τα ελληνικά ως μητρική γλώσσα κι επίσης πρέπει να έχουν τα εκπαιδευτικά τους στηρίγματα.
Γιατί παιδιά από τη μουσουλμανική μειονότητα εξακολουθούν να υπάρχουν στον τόπο, κι ό,τι καλό κατακτήθηκε δεν πρέπει να χαθεί, αλλά να συνεχίσει να υφίσταται μ’ άλλους τρόπους, αρκεί να συνεχίσει, γιατί τίποτα εκπαιδευτικά δεν τελειώνει, αντίθετα όλα είναι κάθε φορά νέα, καιαπό την αρχή.
Υ.γ.: Επιλέγοντας να καταθέσουμε την περηφάνια μας για τους «προύχοντες του τόπου», πολιτικούς και εκπαιδευτικούς παράγοντες, που επέμειναν όλοι τους να υπάρξει συνέχεια εκπαιδευτικών προγραμμάτων για τη μειονοτική εκπαίδευση, και τη βαθιά θλίψη για όσους, κατά κυριολεξία «προύχοντες», με την απορριπτικότητά τους έδειξαν για μια ακόμη φορά ό,τι η εξουσία τους φοβάται: τον διάλογο και την κοινωνική απελευθέρωση.
Ας ελπίσουμε ότι η νυν υπουργός Παιδείας, η κ. Κεραμέως διαθέτει ευήκοα ώτα στις εκπαιδευτικές ανάγκες της Θράκης, ακολουθώντας το παράδειγμα του πατέρα της που στήριξε τη δημιουργία του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης, έχοντας επίγνωση του κεφαλαιώδους ρόλου της εκπαίδευσης στην περιοχή μας.
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.