Ναι, «ενας καλυτερος κοσμος ειναι αναγκαιος κι εφικτος», καθηγητα κ. Χατζηκωνσταντινου

Από τα καλύτερα  δώρα του καλοκαιριού ως απρόσμενο, αλλά κυρίως ως έναυσμα διαλόγου και αναδίπλωσης σε όσα γνωρίζαμε μέχρι τώρα αλλά με την τόση γενική σιωπή, είχαμε μέσα μας εγκιβωτίσει, ήταν το κείμενο που μας έστειλε προς τα τέλη του Ιουλίου ο εκλεκτός καθηγητής Οικονομικής Θεωρίας, ομότιμος σήμερα καθηγητής του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης, κ. Γιώργος  Χατζηκωνσταντίνου. Ένα κείμενο προς δημοσίευση, μετά από πολύ καιρό από την τελετή ομοτιμοποίησής του στην Κομοτηνή και την ονοματοδοσία αμφιθεάτρου προς τιμήν του στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών της Κομοτηνής του οποίου υπήρξε ο πρώτος πρόεδρος, και εν ευρεία εννοία ο ιδρυτής του, αφού μαζί του ξεκίνησαν όλα, από τις πρώτες υποδομές μέχρι τα πρώτα προγράμματα σπουδών.
 
Επιστροφή, μετά από πολύ καιρό, στα γραπτά του της οικονομικής θεωρίας με τη γνωστή του παρρησία, την εμπεριστατωμένη ανάλυση για  τις αιτίες που γεννούν  φτώχεια για τους πολλούς και επιτρέπουν συγκέντρωση του πλούτου στους ολιγάρχες. Κι ελεύθερο πνεύμα, ταμένο στην υπηρεσία του ανθρωπισμού, παραμένοντας στη μικρή εκείνη ομάδα των ανθρωπιστών οικονομολόγων που υπερασπίζονται την άποψη ότι ο κόσμος υπάρχει για να γίνεται καλύτερος για τον άνθρωπο.    
 
Γιώργος Χατζηκωνσταντίνου, λοιπόν, γιατί όλα τα ανέφικτα του παλαιού πολιτισμού έγιναν εφικτά, και η διάλυση του κοινωνικού κράτους, και η απορρύθμιση των εργασιακών κεκτημένων, και η οικονομική κρίση, και η πλήρης σιωπή των πολιτών παρότι η αποστέρηση  δικαιωμάτων  τούς θίγει. Ευχόμενος τη μεταλλαγή του πολιτισμού, ως διαλεκτική διαδικασία που αφορά όμως τους πολλούς, έστω κι αν είναι θύματα σήμερα της υπερπληροφόρησης, ο καθηγητής Γιώργος Χατζηκωνσταντίνου, καλώντας μας στην ενεργή πνευματική ζωή και στη συμμετοχή στην κοινωνική διαδικασία ως σκεπτόμενων όντων, επιλέγει στο άρθρο του που φιλοξενούμε σήμερα στις σελίδες 10-11, ως εξής:
 
«Ένας καλύτερος κόσμος είναι αναγκαίος κι εφικτός. Η φράση αυτή δεν είναι καινούργια. Ακολουθεί αιώνες τώρα την ανθρώπινη περιπέτεια, με τον ανθρωποκεντρισμό δυστυχώς να πρυτανεύει. Αναμφίβολα κι ανέκαθεν ένας καλύτερος κόσμος θεωρούνταν αναγκαίος. Πολλά πράγματα έγιναν εφικτά, ενώ θεωρούνταν ανέφικτα, ενώ πολλά θεωρούμενα εφικτά έγιναν τελικώς ανέφικτα. Πρόκειται για ένα ατελείωτο «πάνε-έλα», που αποδεικνύει τη μετριότητα ενός είδους που αδυνατεί αλαζονικά να κατανοήσει ότι αποτελεί απλώς μέρος του ζωικού βασιλείου, της συνομοταξίας των σπονδυλωτών, της ομοταξίας των θηλαστικών, της τάξης των ανθρωποειδών, της οικογένειας των ανθρωπιδών, του γένους homo και του είδους homosapiens. Τι σημαίνει όμως η λέξη «καλύτερος»; Τα ποσοτικά και ποικίλα ποιοτικά χαρακτηριστικά της λέξης αρκούν; Τι είναι εκείνο που, κατά κάποιον τρόπο ουσιαστικό, καθιστούσε ιστορικά τον κόσμο καλύτερο, παρά τις βασανιστικές και συχνά αποτρόπαιες παρενθέσεις της κοπιώδους πορείας του από το Σάββατο το βράδυ τα μεσάνυχτα παρά τρία λεπτά και μετά; Μα, προφανώς, ο σεβασμός της ζωής, ο σεβασμός της αξιοπρέπειας κι ο σεβασμός του δικαίου. Ένας καλύτερος κόσμος είναι αναμφίβολα αναγκαίος κι εφικτός. Θα είναι όμως καλύτερος αν δεχθούμε ανεπιφύλακτα τα λόγια του Κορνήλιου Καστοριάδη που έλεγε, διδάσκοντας τους φοιτητές του στη Σορβόννη: “Τίποτα δεν αξίζει όσο η ζωή, αλλά αν τίποτα δεν αξίζει περισσότερο από τη ζωή, τότε η ζωή δεν αξίζει τίποτα”.»
 
Ναι, κ. καθηγητά, ένας καλύτερος κόσμος είναι εφικτός όταν προτεραιότητές του είναι: ο σεβασμός της ζωής, ο σεβασμός της αξιοπρέπειας κι ο σεβασμός του δικαίου.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.