Η ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Οι λέξεις μένουν. Κατοικούν σε αρχεία ζωής. Αυτό είναι ανθρωπότητα. Όταν πράττουμε υπέρ της ζωής, πράττουμε υπέρ της ανθρωπότητας. Η Κομοτηνή είναι μια πόλη. Πολλές πόλεις στη γη. Η μοναδικότητά της έγκειται στην αντοχή της και τις καθημερινές πράξεις συμβίωσης πολλών κοινοτήτων. Καμμία δεν είναι κρυφή. Καμμία δεν έχει έλλειψη ιστορίας. Η ανθρωπότητα τοπο/θετεί τα αρχεία της μέσα στις γενεές των ανθρώπων, στις βιβλιοθήκες, στο θέατρο.

Yπάρχει  ένας ζωγραφικός πίνακας του Rene Magritte· ένα φόρεμα με στήθος και ακέφαλο. Βρίσκεται σε μια ντουλάπα δίφυλλη. Το ένο φύλ[λ]ο κλειστό, επιτρέπει τη θέαση του κάτοπτρου. Σκοτεινό και ακίνητο. Το φόρεμα φωτίζεται, όπως και το άλλο φύλλο, το ανοιχτό. Κρέμεται μόνο του, χωρίς αγχόνη. Το φοράμε όλες μας ή καμμία από εμάς; Πού ακριβώς χωρά το αρχείο της ντουλάπας; Το φως και το σκοτάδι. Εκεί που ουσιαστικά υπάρχει το κάτοπτρο. Είμαστε στο σκοτάδι; Δεν είμαστε. Τα εν/δύματα που φοράμε είναι απαράλλαχτα. Δεν έχουν ούτε ψυχή ούτε νου. Όταν εν/δύεται το εντός, όταν περιβάλλεται το εκτός.

Στην ευρύτερη περιοχή της Κομοτηνής, ζει μια γυναίκα. Κατάγεται από το απέναντι. Από τη πρώτη στιγμή που τη γνώρισα, ορίστηκε από τον Πόντο. Τα μαλλιά της ατίθασα, η παρουσία της ζωντανή. Πάντα και συνέχεια ζωντανή. Όλες της οι λέξεις, συνδετικές. Μιλάει για το ένα και το ένα, ποτέ για το άλλο. Η ίδια μια γέφυρα που ανήκει στον πληθυντικό. Πιστεύω πως η αληθινή γραμματική της είναι εμείς. Για την Άννα, το φόρεμα στην ντουλάπα του Magritte υπερβαίνεται από τα σώματα της Frida Kahlo. Η ζωή της, όπως τη γνώρισα εγώ και στα «Ρήγματα στη Σιωπή: Πώς Διδάσκεται Η Τόλμη» και στο «Peace Talk: πρόβα για την αληθινή συμφιλίωση», έχει πράξη και δύναμη. Τις ενώνει και το σύνολο αθροίζεται σε μια γλώσσα δική της. Η Άννα δείχνει. Show and Tell, είναι τρόπος του σχολείου στην Αμερική.  Δείξε και Πες.

Όταν η χαρά υπογραμμίζει τις λέξεις, τα αρχεία της ανθρωπότητας φωτίζονται. Έχουμε ανάγκη αυτό το φως. Ούτε στο θέατρο ούτε στις βιβλιοθήκες υπάρχει σκοτάδι. Υπάρχουν και οι δύο τόποι για να δίνουν φως, και δίνουν. Όταν η χαρά υπογραμμίζει πράξεις, οι πράξεις αυτές γίνονται αποδεκτές. Η αποδοχή είναι πάντα αυτό που ζητάμε, η ανοχή έχει σκοτάδι. Η Άννα το γνωρίζει αυτό. Και η Kahlo το γνώριζε· για εκείνη η χαρά ήταν δίδυμη με την οδύνη. Τα χρώματά της όμως, ήταν γερά, ανεξίτηλα, άστραφταν. Όποια και αν ήταν η διήγηση, όποιο και αν ήταν το σκοτάδι την ώρα που το διαπερνούσε το φως.

«… όπως αγαπάω, αγαπάνε

Όπως γεννώ, γεννάνε

Όπως δακρύζω, δακρύζουν

Όπως πιστεύω, πιστεύουν αντίστοιχα

Όπως χαίρομαι, χαίρονται

Όσο και αν ρώτησα, απάντηση δεν πήρα

Ποια είναι η διαφορά μας που εγώ δεν τη βλέπω;

Μιλούν τη γλώσσα μου, μιλώ τη γλώσσα τους».

[PeaceTalk: η πρόβα για την αληθινή συμφιλίωση, Άννα Ξενοδοχίδου, εκδόσιες Άπαρσις, σελ. 19].

*Η Χριστιάνα Λαμπρινίδη είναι συγγραφέας, σκηνοθέτης και ακτιβίστρια.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.