Γιατι η κυβερνηση χρειαζεται εναν εχθρο;

Οι υπερβολές της φιέστας με την οποία η κυβέρνηση υποδέχθηκε τα έξι πρώτα μαχητικά Ραφάλ, πρωτόγνωρη στα χρονικά αγοράς πολεμικού εξοπλισμού, απέδειξε πόσο χρειάζεται η κυβέρνηση έναν εχθρό στη σημερινή συγκυρία. Σήμερα που οι νεκροί από την πανδημία διατηρούνται σε τρομακτικούς αριθμούς, σήμερα που ισοπεδώνεται αντί να αναβαθμίζεται το ΕΣΥ παρά τη διετή εμμονή της πανδημίας, σήμερα που το «επιτελικό» κράτος της κυβέρνησης χρεοκόπησε με την «Ελπίδα» για πολλοστή φορά στα δυόμισι χρόνια που κυβερνά, για να μπορεί να αποπροσανατολίζει τον λαό. Για να μπορεί να νομοθετεί χωρίς αντιδράσεις και το κράτος να αποκαθηλώνεται βορά στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Διότι όπως μας λέει ο Ούλριχ Μπεκ, «Εν όψει της απειλής του εχθρού, όλες οι αντιθέσεις και οι αντιφάσεις διαλύονται […]. Οι εικόνες του εχθρού έχουν απόλυτη προτεραιότητα στις συγκρούσεις και υπερβαίνουν τις ταξικές συγκρούσεις […]». Γράφει όμως και άλλα που ερμηνεύουν τις μεθοδεύσεις με τις οποίες πολιτεύεται η κυβέρνηση:

«Στην εσωτερική πολιτική, οι εικόνες του εχθρού δημιουργούν, εμπεριέχουν, ανοίγουν πηγές εξωδημοκρατικής, αντιδημοκρατικής συναίνεσης […]. Οι εικόνες του εχθρού καθιστούν δυνατή την ανεξαρτητοποίηση από τη δημοκρατία με τη συναίνεση της δημοκρατίας […]. Η αμυντική συναίνεση λοιπόν είναι μια συναίνεση που δίνει ισχύ».

Πώς διαμορφώνεται η συναίνεση στην κατασκευή του εχθρού;

«Διαμορφώνεται με βάση την παλιά “αρχή”: Φταίει ο άλλος! Ο εχθρός έκανε την αρχή. Αυτός με απειλεί και όχι αντίστροφα, μια αντίληψη που ωστόσο κυριαρχεί και στις δύο πλευρές. Γιατί η εικόνα του εχθρού δεν είναι ο ίδιος ο εχθρός αλλά απλώς μια εικόνα που φτιάχνουμε για τον ίδιο τον εχθρό. Όμως, σύμφωνα με τη “λογική” της εικόνας του εχθρού, μπορώ να νίψω τας χείρας μου στην αθωότητα».

Αλλά ο εχθρός που πραγματικά προτίθεται να επιτεθεί, αν πραγματικά προτίθεται να το πράξει, γιατί να περιμένει πρώτα να εξοπλιστείς με τα Ραφάλ και με τις φρεγάτες και δεν επιτίθεται τώρα; Γιατί δεν το έπραξε η Τουρκία; Όμως οι εξοπλισμοί δεν προσφέρουν τίποτα επί της ουσίας. Για δύο λόγους:

Πρώτον, διότι οι βελτιώσεις στην τέχνη της καταστροφής θα ακολουθούν τον ρυθμό της επιστημονικής προόδου και κάθε χρόνο που περνάει θα χρειάζεται να δεσμεύονται όλο και περισσότερα χρήματα στις πολυδάπανες πολεμικές μηχανές.

Δεύτερον, όπως έγραφε ο Μαρξ για τα σύνορα:

«Αν πρόκειται τα στρατιωτικά συμφέροντα να θέσουν τα όρια, τότε οι διεκδικήσεις δεν θα έχουν τελειωμό, γιατί τα στρατιωτικά σύνορα είναι κατ’ ανάγκη λανθασμένα σύνορα και δεν βελτιώνονται, παρά με προσάρτηση καινούργιων εδαφών και επιπλέον δεν είναι δυνατόν να χαραχτούν οριστικά και δίκαια, διότι τα επιβάλλει ο κατακτητής στον κατακτημένο και φέρουν, επομένως, μέσα τους το σπέρμα καινούργιων πολέμων».

Οι υπερβολές της φιέστας με την οποία η κυβέρνηση υποδέχθηκε τα έξι πρώτα μαχητικά Ραφάλ, πρωτόγνωρη στα χρονικά αγοράς πολεμικού εξοπλισμού, απέδειξε πόσο χρειάζεται η κυβέρνηση έναν εχθρό στη σημερινή συγκυρία. Σήμερα που οι νεκροί από την πανδημία διατηρούνται σε τρομακτικούς αριθμούς, σήμερα που ισοπεδώνεται αντί να αναβαθμίζεται το ΕΣΥ παρά τη διετή εμμονή της πανδημίας, σήμερα που το “επιτελικό” κράτος της κυβέρνησης χρεοκόπησε με την “Ελπίδα” για πολλοστή φορά στα δυόμισι χρόνια που κυβερνά, για να μπορεί να αποπροσανατολίζει τον λαό. Για να μπορεί να νομοθετεί χωρίς αντιδράσεις και το κράτος να αποκαθηλώνεται βορά στο ιδιωτικό κεφάλαιο

Τελευταίο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η πρόσφατη σύγκρουση Αζερμπαϊτζάν και Αρμενίας που άλλαξε για άλλη μια φορά τον χάρτη του Νοτίου Καυκάσου. Στον προηγούμενο πόλεμο, το 1992-1994, η Αρμενία είχε κατορθώσει να αποσπάσει όχι μόνο τον έλεγχο του Ναγκόρνο Καραμπάχ, που αποτελεί διεθνώς αναγνωρισμένο έδαφος του Αζερμπαϊτζάν, αλλά και επτά γειτονικών αζερικών επαρχιών, μέσω των οποίων εξασφάλιζε την εδαφική συνέχεια με το Ναγκόρνο Καραμπάχ. Με την τελευταία σύρραξη, οι επτά επαρχίες επέστρεψαν στο Αζερμπαϊτζάν, το οποίο κατέλαβε και ένα τμήμα του Καραμπάχ. Και ασφαλώς έπεται συνέχεια μελλοντικά. Τι είναι αυτό που μετέβαλε για άλλη μια φορά τα σύνορα των δύο κρατών; Ασφαλώς ο συσχετισμός δυνάμεων των δύο εμπόλεμων που διαφοροποιήθηκε έναντι του πολέμου το 1992-1994. Διότι οι ξένες δυνάμεις που θέλουν να προωθήσουν τα συμφέροντά τους στην περιοχή, σε κάθε περιοχή, αξιοποιούν τις τοπικές διαφορές ως φορέα διείσδυσης των συμφερόντων τους. Γι’ αυτό οι χώρες που γειτονεύουν είναι καταδικασμένες να βρουν μόνες τους τρόπο να ζήσουν ειρηνικά. Δεν έχουν άλλη επιλογή πέραν της επίλυσης των διαφορών με προσφυγή στη Χάγη.

Ποιες είναι οι συνέπειες της συντήρησης της ελληνοτουρκικής κρίσης για την οποία οι εξοπλισμοί προοιωνίζονται ότι θα έχει μακρόχρονη συνέχεια;

Η ενεργειακή κρίση τις ανέδειξε ξεκάθαρα εν μέσω οικονομικής κρίσης και πανδημίας. Επί χρόνια ακούμε για τον υποθαλάσσιο πλούτο μας, των υδρογονανθράκων στην Ανατολή Μεσόγειο και στο Αιγαίο. Σήμερα, μεσούσης της ενεργειακής κρίσης, κάνοντας τον απολογισμό της πολιτικής της τελευταίας δεκαετίας με τη γείτονα, μπορούμε να αντιληφθούμε πόσο αποτυχημένη είναι. Διότι σε αυτό το χρονικό διάστημα, αν υπήρχε ηγεσία που θα αγνοούσε το πολιτικό κόστος  και προσέφευγε στη Χάγη, τα προβλήματα της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ θα είχαν επιλυθεί στη βάση του Διεθνούς Δικαίου. Μάλιστα η ενεργειακή κρίση ανέδειξε και την αδυναμία των κυβερνητικών στελεχών που διαμορφώνουν την εξωτερική πολιτική της χώρας μας να «διαβάσουν» τις επερχόμενες εξελίξεις. Παράδειγμα: Ο  ΥΠΕΞ κ. Δένδιας, κατά την επίσκεψή του στη Σαουδική Αραβία τον περασμένο Απρίλιο, είχε δηλώσει στην εφημερίδα “Arab News”:

«Η Ελλάδα πιστεύει στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας. Δεν πρόκειται να ξεκινήσει να σκάβει τον πυθμένα της Μεσογείου Θάλασσας για να βρει αέριο, για να βρει πετρέλαιο, για έναν πολύ απλό λόγο. Χρειαζόμαστε 10 ή 20 χρόνια για να το βρούμε και να το εκμεταλλευτούμε κι από άποψη κόστους-οφέλους θα είναι πολύ πιο ακριβό απ’ ό,τι, για παράδειγμα, στη Σαουδική Αραβία. Άρα από οικονομική άποψη δεν οραματίζομαι ότι η Ελλάδα θα γίνει μια χώρα παραγωγής πετρελαίου».

Εκτός πραγματικότητας δηλαδή! Σε ποιον θα πρέπει να αποδοθεί η ολιγωρία της αξιοποίησης του υποθαλάσσιου πλούτου μέχρι σήμερα αν όχι στην πολιτική μας έναντι της γείτονος και στην εμπλοκή των εθνικών μας συμφερόντων με ξένα συμφέροντα στην περιοχή;

Αλεξανδρούπολη, 22/1/2022

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.