Απο τον 3ο στον 4ο Δρομο

Από τη Βιομηχανική στην Ψηφιακή Εποχή

 
Κατά τη διάρκεια της μετάβασης από τη Βιομηχανική στην Ψηφιακή Eποχή, ο κόσμος της παραγωγής (προϊόντων και υπηρεσιών), ο οποίος με τη σκληρή δουλειά, τις εφευρέσεις του και τις λαμπρές εμπορικές ιδέες του, παρήγαγε τις αξίες και τον πλούτο του, γίνεται προς το παρόν ισοδύναμος, με τάση να υποσκελιστεί από το νέο εκκολαπτόμενο κόσμο της χρηματοοικονομικής παραγωγής αξιών και πλούτου.
 
Ο νέος αυτός κόσμος, ο οποίος αναδύεται μέσα στο χώρο του αναπτυγμένου κόσμου, δεν αποτελεί ανταγωνιστική δύναμη των πανίσχυρων εξουσιαστικών μηχανισμών των κρατών και ιδιαίτερα της Αυτοκρατορίας. Δεν διεκδικεί την επικάρπωση, μέρους του παραγόμενου πλούτου από τις άλλες παραγωγικές δυνάμεις. Παράγει τις δικές του αξίες και πλούτο και προσπαθεί να επικαρπωθεί το μεγαλύτερο μέρος τους, διαφυλάσσοντάς τες από τις κρατικές εξουσίες και τις φορολογίες τους. Δηλαδή, κατά την περίοδο αυτή των παράλληλων και διαδραστικών λειτουργιών, της Ύστερης Βιομηχανικής και της εκκολαπτόμενης Ψηφιακής Εποχής του ανταγωνιστικού καπιταλισμού, η παγκόσμια παραγωγή πλούτου προέρχεται από τη λειτουργία δύο ειδών μηχανών παραγωγής πλούτου: α) Του παραγωγικού χώρου. β) Του χρηματοοικονομικού χώρου. Πρόκειται για χώρους, οι οποίοι λειτουργούν σε δύο διαφορετικά επίπεδα με διαφορετικούς συντελεστές λειτουργίας. Με δεδομένα τα παραπάνω θα πρέπει να σημειωθεί ότι, αφού ο σύγχρονος οικονομικός στοχασμός δεν κατόρθωσε μέχρι τώρα να κατανοήσει τη λειτουργία της πρώτης μηχανής, η οποία λειτουργεί στον μονοεπίπεδο βιομηχανικό κόσμο, θα είναι ακόμη δυσκολότερο να κατανοήσει πώς λειτουργεί η δεύτερη χρηματοοικονομική μηχανή του δυεπίπεδου ψηφιακού κόσμου. Ως εκ τούτου, τα Νόμπελ Οικονομίας, που απονέμονται στους σύγχρονους οικονομικούς στοχαστές, αφορούν τον παρωχημένο κόσμο της Βιομηχανικής Εποχής και μπορούν να θεωρηθούν καλύτερα σαν Νόμπελ της Οικονομικής Ιστορίας.
 
Κατά τη διάρκεια των 400-500 χρόνων της Βιομηχανικής Εποχής, παράλληλα με τις εξελίξεις των μέσων και των τρόπων παραγωγής αξιών και πλούτου, εξελίχτηκαν στον αναπτυγμένο κόσμο, τόσο ο οικονομικός στοχασμός για την ερμηνεία των μηχανισμών της παραγωγής του πλούτου, όσο και ο πολιτικός στοχασμός για την εξεύρεση των ιδεοδέστερων τρόπων διανομής του. Τελικά μέχρι σήμερα, οι επικρατήσασες αντιλήψεις είναι ότι, για μεν την παραγωγή αξιών και πλούτου οι γενεσιουργές τους δυνάμεις είναι το κεφάλαιο και η εργατική δύναμη, για δε τη διανομή τους, οι δυνάμεις που τις διαμοιράζονται είναι το κεφάλαιο, οι μηχανισμοί εξουσίας και οι δυνάμεις παραγωγής τους. Η Ιστορία της περιόδου αυτής περιλαμβάνει, κατά ένα μικρό μέρος τις εξελίξεις (τεχνολογικές) των μέσων και των τρόπων παραγωγής πλούτου και κατά το μεγαλύτερο μέρος της τις πολιτικές εξελίξεις, τους σχηματισμούς κρατών και τη θέση ισχύος τους στον κόσμο και βάση αυτής, τη διανομή του παραχθέντος πλούτου. Πρόκειται για πολιτικές εξελίξεις, οι οποίες αφορούσαν τόσο τα πολιτικά συστήματα διακυβέρνησης των κρατών, όσο και τις δομές των κοινωνικών τους δυνάμεων. Αμφότερα όμως ήταν αντανάκλαση των μέσων και των τρόπων παραγωγής αξιών και πλούτου.
 
Στον αναδυόμενο Ψηφιακό Κόσμο στον οποίο αναπτύσσεται ταχύτατα ο νέος χρηματοοικονομικός τρόπος παραγωγής και διανομής πλούτου άρχισε να διαφαίνεται ότι οι γενεσιουργές του δυνάμεις είναι: α) Το χρηματοοικονομικό κεφάλαιο. β) Οι «ανθρωπομηχανές».
 

Χρηματοοικονομικό κεφάλαιο

 
Το νέο αυτό κεφάλαιο αποτελείται από: α) Εσωχώρια κεφάλαια εξαρτώμενα, ελεγχόμενα και φορολογούμενα από τα κράτη. β) Εξωχώρια κεφάλαια συνεχώς αυξανόμενα, τα οποία συνεχώς μεταβάλλουν υπέρ τους τη σχέση τους προς τα εσωχώρια, είναι προς το παρόν απροσδιορίστου μεγέθους, δεν ελέγχονται από τα κράτη και ως εκ τούτου δεν φορολογούνται ή φορολογούνται ελάχιστα για τα παραγόμενα κέρδη τους. Επίσης, και τα εσωχώρια χρηματοοικονομικά κεφάλαια, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων βρίσκεται στις ΗΠΑ, έχουν επιτύχει τις εξαρτήσεις και τον έλεγχο των λειτουργιών τους από την κρατική εξουσία να τις περιορίσουν ως να τις εξαλείψουν, με την απόκρυφη χρηματοδότηση των δύο πολιτικών κομμάτων που εναλλάσσονται στην εξουσία και των λειτουργών τους. Έτσι, τα /τους κατέστησαν υποχείριά τους, ώστε να λειτουργούν και να κερδοσκοπούν ανεξέλεγκτα, επιτυγχάνοντας να εξελίξουν το νεοφιλελεύθερο πολιτικό τους σύστημα στο ύψιστο σημείο της διαφθοράς και διαπλοκής του. Επί πλέον, έχουν επιτύχει να αναγκάσουν το πολιτικό τους σύστημα, όπως συνέβη πρόσφατα, να αποκαταστήσει όλες τις ζημίες που υπέστησαν κατά την οικονομική κρίση, από τη φούσκα των ακινήτων την οποία τα χρηματοοικονομικά κεφάλαια δημιούργησαν, επιβαρύνοντας τον αμερικανικό λαό. Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι, ένα μέρος των εσωχώριων χρηματοοικονομικών κεφαλαίων αποτελείται από τμήμα των τραπεζικών κεφαλαίων, το οποίο προοδευτικά μετατρέπεται από σύστημα υποβοήθησης του κόσμου της παραγωγής, σε σύστημα επενδυτικής τραπεζικής. Πρόκειται για το σύστημα παραγωγής νέων πολύπλοκων χρηματοοικονομικών προϊόντων, τα οποία συμπλέκουν αλλοπρόσαλλες οικονομικές σχέσεις με σκοπό να αποκομίσουν, όπως και τα εξωχώρια κεφάλαια, όσο το δυνατόν περισσότερο πλούτο με το μικρότερο κόστος. Τα εξωχώρια κεφάλαια και η διάσπασή τους από τις κρατικές εξουσίες είναι δημιούργημα των συνθηκών λειτουργίας της Ύστερης Βιομηχανικής Εποχής. Η κύρια αιτία της διάρρηξης των μέχρι τότε αρραγών σχέσεων, μεταξύ μεγάλου μέρους των κεφαλαίων και των μηχανισμών εξουσίας στις αναπτυγμένες χώρες, ήταν η συμπίεση των κερδών παραγωγής (υπεραξιών), που απειλούσε τη συσσώρευση και τη δημιουργία νέων κεφαλαίων καθώς και την αποδοτικότητα των παλιών. Πρόκειται για συμπίεση, η οποία οφείλετο στην ανοδική τάση των τριών κύριων συντελεστών του κόστους παραγωγής: α) Του κόστους προσωπικού. β) Του κόστους των εισροών πρώτων υλών. γ) Του κόστους της φορολογίας.
 
Τα εξωχώρια κεφάλαια αφού δημιουργήθηκαν, διογκώθηκαν και οργανώθηκαν, αποτελούν το νέο βασικό συντελεστή παραγωγής του χρηματοοικονομικού πλούτου με κύρια χαρακτηριστικά:
 

1. Την άγνωστη προέλευση και το συνολικό τους μέγεθος που οφείλεται:

α) Σε νόμιμα κτηθέντα κεφάλαια, τα οποία ανεξαρτητοποιούνται από τα κράτη για να αποφεύγουν τη φορολογία κατά τη λειτουργία τους.
β) Σε παράνομα κτηθέντα κεφάλαια από φοροδιαφυγή, από μίζες κύρια λειτουργών των εξουσιαστικών μηχανισμών, από λαθρεμπόριο (όπλων, ναρκωτικών), κλπ.
2. Τη συγκέντρωσή τους σε πολλούς φορολογικούς παραδείσους, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων βρίσκεται σε Βρετανικές αποικίες και ως εκ τούτου ο έλεγχός τους γίνεται από το Σίτι του Λονδίνου. Πρόκειται για ένα νέο οικονομικό κέντρο δύναμης, το οποίο μετατρέπεται προοδευτικά σε μια νέου είδους Αυτοκρατορία του οικονομικού χώρου, η οποία λειτουργεί πλέον με μια νέα διακριτική τακτική, την κεφαλαιοστρατηγική.
3. Τη διπλή τους παραγωγική στόχευση, καθώς λειτουργούν τόσο στο παλιό της Βιομηχανικής Εποχής επίπεδο, όσο και στο νέο το χρηματοοικονομικό επίπεδο της Ψηφιακής Εποχής, παράγοντας πλούτο όπως ακριβώς λειτουργούν και τα εσωχώρια κεφάλαια.
4. Τη μεγάλη τους δύναμη και πίεση για την επιβολή της παγκοσμιοποίησης και του ανταγωνιστικού καπιταλισμού, ο οποίος λειτουργεί πλέον παράλληλα με τον φθίνοντα μονοπωλιακό καπιταλισμό, ελαττώνοντας τα πλεονεκτήματα των αναπτυγμένων κρατών και ιδιαίτερα της Αυτοκρατορίας σε βάρος των αναπτυσσόμενων. Αυτή είναι και η αιτία που άρχισε να τίθεται σε λειτουργία ο νέος κοινωνικός νόμος της πτωτικής τάσης των εισοδημάτων των αναπτυγμένων κρατών και της σύγκλησής τους με αυτά των αναπτυσσόμενων. 
5. Τη δημιουργία (με την επενδυτική τους συμβολή σε κεφάλαια, τεχνογνωσία και πληροφορίες στις αναπτυσσόμενες χώρες) νέων πολυπολικών οικονομικών κέντρων δύναμης, τα οποία ταχύτατα μετατρέπονται και σε πολιτικά, μεταβάλλοντας το παγκόσμιο γεωστρατηγικό τοπίο. Έτσι, η κεφαλαιοστρατηγική επηρεάζει πλέον την παγκόσμια γεωστρατηγική.
6. Την εισαγωγή μιας νέας παγκόσμιας «στερεομετρικής» λειτουργίας τριών συντελεστών παραγωγής και διανομής πλούτου ήτοι: των εξουσιαστικών μηχανισμών, των εξωχώριων κεφαλαίων και των παραγωγικών δυνάμεων, έναντι της παλαιάς «επιπεδομετρικής» των δύο μόνο συντελεστών, των εξουσιαστικών μηχανισμών και των παραγωγικών δυνάμεων. Σε ορισμένες περιπτώσεις, που μπορεί να μας αποπροσανατολίσουν, φαίνεται ότι σε μερικές λειτουργίες τους, τόσο τα εσωχώρια όσο και τα εξωχώρια κεφάλαια με την εκμετάλλευση πληροφοριών, που μόνο αυτά κατέχουν, επιφέρουν ανακατανομή του πλούτου σε ομάδες πολιτών. Δηλαδή, ότι κερδίζει ο ένας το χάνει ο άλλος, χωρίς να παράγεται νέος πλούτος και έτσι οι κινήσεις τους αυτές και οι μεταβολές που επιφέρουν να μην ωφελούν καθόλου την κοινωνία. Πρόκειται όμως για ένα μικρό μέρος από τις λειτουργίες τους και πρέπει να εμπεδωθεί ότι όλα τα χρηματοοικονομικά είδη κεφαλαίων αποτελούν τη γενεσιουργό αιτία παραγωγής νέου πλούτου. Ο όγκος και οι παραγωγικές τους δυνάμεις φαίνονται από τη διακίνηση παραγώγων, τα οποία ανέρχονται σε ασύλληπτα μεγέθη, 50 φορές μεγαλύτερα από την παγκόσμια διακίνηση προϊόντων (ΑΕΠ). Παρά την τερατώδη όμως παραγωγή αξιών και πλούτου από τη χρηματοοικονομική λειτουργία των κεφαλαίων, προς το παρόν τόσο η Αυτοκρατορία όσο και η ΕΕ δεν τόλμησαν να φορολογήσουν τις δραστηριότητές τους με το φόρο Τόμπιν, αλλά στο προσεχές μέλλον, όταν λόγω μιας νέας οικονομικής κρίσης οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί των αναπτυγμένων κρατών κινδυνέψουν να χρεοκοπήσουν, θα επιχειρήσουν να τον επιβάλλουν αναγκαστικά για να σωθούν, άσχετα τελικά αν το κατορθώσουν.
 

«Ανθρωπομηχανές»

 
Οι «ανθρωπομηχανές» είναι νέες μορφές εργατικής δύναμης, στις οποίες είναι επενδυμένα μεγάλα ποσά αποταμιευμένων κεφαλαίων, τόσο των οικογενειών τους όσο και του κράτους. Οι νέες αυτές δυνάμεις απασχολούνται: στους χώρους λειτουργίας των εξουσιαστικών μηχανισμών, των παραγωγικών επιχειρήσεων και πρόσφατα στο νέο χώρο παραγωγής πλούτου, από τους χρηματοοικονομικούς μηχανισμούς, ενώ ένα μεγάλο μέρος τους παραμένει άνεργο.   Πρόκειται για το νέο είδος εργατικής δύναμης, το οποίο σε σύντομο χρονικό διάστημα 20-30 ετών θα αποτελεί το 50% περίπου της συνολικής εργατικής δύναμης του αναπτυγμένου κόσμου (δηλαδή θα αποτελεί μια τεράστια συσσωρευμένη οικονομική δύναμη, η οποία θα έχει ενσωματωμένα κεφάλαια 500.000.000 άτομα x περίπου 100.000 ευρώ = 50 τρις ευρώ ή 65 τρις δολάρια, σχεδόν όσο το παγκόσμιο ΑΕΠ).
 
Ένα σημαντικό μέρος αυτής της δύναμης, η οποία συνεχώς αυξάνεται, αποτελούμενη από τα πλέον επιστημονικά στο κλάδο της αναπτυγμένα άτομα, επανδρώνει τους μηχανισμούς της νεοαναπτυσσόμενης χρηματοοικονομικής «μηχανής» παραγωγής πλούτου. Η νέα μορφή εξέλιξης της κοινωνίας προσελκύει τα νέου είδους στελέχη, στις πολυεθνικές εταιρείες τις εξωχώριες τράπεζες και τις λοιπές μορφές οικονομικών συσσωρεύσεων, οι οποίες λειτουργούν σε παγκόσμια βάση. Τα νέα αυτά στελέχη διαθέτουν νέου είδους γνώσεις και δεξιότητες συνήθως υψηλού τεχνοοικονομικού επιπέδου. Πρόκειται για νέου τύπου «ανθρωποειδή», ικανά να σταδιοδρομήσουν μετακινούμενα από χώρα σε χώρα, χωρίς προβλήματα επικοινωνίας. Πρόκειται για «ανθρώπους» με νέου τύπου διεθνοποιημένες ηθικοπλαστικές προσεγγίσεις και ιδεολογίες ηθικής ανωτερότητας απαλλαγμένες από εθνικιστικές δεσμεύσεις, τις οποίες στηλιτεύουν σαν παράλογες και ανήθικες. Πρόκειται για «ανθρώπους» με ιδεολογίες, που βασίζονται στη λογική ότι, στα χρόνια που έρχονται και στις νέες κοινωνικές σχέσεις που αναδύονται, οι μόνοι άνθρωποι που θα νοιάζονται για τα εθνικά σύνορα των κρατών και τη διατήρηση των εξουσιαστικών μηχανισμών τους θα είναι οι πολιτικοί. Όπως δε υποστηρίζει σύγχρονος αμερικανός καθηγητής, από την ίδια οπτική γωνία: «Τα τελευταία χρόνια η προσφυγή στον πατριωτισμό θα γίνει έσχατη λύση για όλων των ειδών τα καθάρματα». Τα νέα αυτά άκρας ειδίκευσης στελέχη του νέου κεφαλαιόκοσμου αποτελούν τους νέους ιλλουμινάτους της κεφαλαιοστρατηγικής αυτού του χώρου, τους νέους «κοσμοκράτες». Αυτή η νέα αναδυόμενη τάξη «ανθρωπομηχανών» δεν ενδιαφέρεται για κανενός είδους εξουσία, παρά μόνο για τη διαφύλαξη και μεγιστοποίηση των ανατιθέμενων σε αυτή απεξαρτημένων από τα κράτη κεφαλαίων. Πρόκειται για μια νέα αστική συντεχνία, η οποία κατά τον Σ. Χάντινγκτον («Ποιοι είμαστε;») αριθμούσε το 2000, 20 εκατομμύρια μέλη, που αναμένεται κατά το 2010 να διπλασιαστούν. Η νέα αυτή συντεχνία αποτελεί ένα νέο κόσμο μέσα στον κόσμο, συνδέεται με μυριάδες παγκόσμια δίκτυα και συνεργάζεται ή συγκρούεται για την υπεράσπιση των συμφερόντων του χώρου της, με τις ηγετικές δυνάμεις των άλλων δύο αντίπαλων χώρων ήτοι: των εξουσιαστικών και των παραγωγικών. Μαζί όμως με τις παραπάνω αναφερόμενες «ειδικές ανθρωπομηχανές» και όλες οι λοιπές «ανθρωπομηχανές», που απασχολούνται επανδρώνοντας τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς και τις ηγεσίες των παραγωγικών επιχειρήσεων αποτελούν ένα νέο είδος «ανθρώπων», οι οποίοι συνδυάζουν τα χαρακτηριστικά των ιλλουμινάτων και των προλετάριων. Επάνω στα στελέχη αυτά επενδύονται από τις οικογένειές τους μεγάλο μέρος από τις αποταμιεύσεις τους για την επιστημονική-τεχνολογική τους κατάρτιση και ειδίκευση, στοχεύοντας στην ένταξή τους στους τρεις παραπάνω αναφερόμενους κοινωνικούς χώρους, για την επαγγελματική τους αποκατάσταση και την οικονομική τους ευμάρεια. Δηλαδή, ακολουθούν την ίδια τακτική που ακολουθούσε μέχρι τώρα κατά τη διάρκεια της Βιομηχανικής Εποχής η αστική τάξη, η οποία όμως τώρα καταλαμβάνει το σύνολο του κοινωνικού χώρου. Έτσι στο νέο Ψηφιακό Κόσμο που αναδύεται, ιδιαίτερα στις αναπτυγμένες χώρες, ο τρόπος παραγωγής και διανομής του παραγόμενου πλούτου τους, δηλαδή ο τρόπος και οι εξελίξεις της πολιτικής λειτουργίας τους, στο εξής θα επηρεάζονται ισχυρά από τις δυο πανίσχυρες πλέον δυνάμεις των εξωχώριων κεφαλαίων και των «ανθρωπομηχανών». 
 

Σοσιαλδημοκρατία και Νεοφιλελευθερισμός

 
Κατά την Ύστερη Βιομηχανική Εποχή διαμορφώθηκαν στον αναπτυγμένο κόσμο πολιτικά συστήματα, τα οποία δεν είναι πλέον συμβατά με την εκκολαπτόμενη Ψηφιακή Εποχή του ανταγωνιστικού καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης. Πρόκειται για τα δύο πολιτικά συστήματα που αναπτύχθηκαν στον ύψιστο βαθμό τους μετά το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο: α) Του Νεοφιλευθερισμού, στον οποίο το πρωτείο στους μηχανισμούς εξουσίας του κατέχουν οι παραγωγικές δυνάμεις και η αγορά και λειτουργεί στις ΗΠΑ. β) Της Σοσιαλδημοκρατίας, στην οποία το πρωτείο στους μηχανισμούς εξουσίας της κατέχει ο κρατισμός και λειτουργεί με διάφορες μορφές στα κράτη κυρίως της Ευρώπης.
 
Με τα δυο αυτά πολιτικά συστήματα θεμελιώθηκαν (με τον ασύλληπτα «ευφυή σχεδιασμό» των πολιτικών και πανεπιστημιακών στοχαστών τους) οι κοινωνικές δομές των κρατών τους, με τις οποίες κάλυπταν τους δύο βασικούς λόγους της ύπαρξής τους: α) Της αρπακτικότητας, με τη λεηλασία του πλούτου των αναπτυσσόμενων χωρών. β) Της διαφθοράς, με τη λεηλασία του πλούτου των χωρών τους (παραγόμενου ή ληστρικού) από τις εξουσιαστικές και προνομιούχες συντεχνίες τους, ακίνδυνα και με την προστασία της δικαιοσύνης.
Και τα δυο πολιτικά συστήματα αναπτύχθηκαν με βάση τις δημοκρατικές διαδικασίες, αφού όμως πρώτα εξασφάλιζαν τη χειραφέτηση των πολιτών τους με τους μηχανισμούς τους, της βιομηχανίας της συναίνεσης και της διαμόρφωσης γνώμης. Η επιτυχία τους αυτή έδωσε τη δυνατότητα στη σοσιαλδημοκρατία της Ευρώπης να απαλλάξει τους λαούς της νότιας Ευρώπης (με τη σύμφωνη γνώμη της Αυτοκρατορίας) από τις δικτατορίες τους και να τους εντάξει στην Ε.Ε. ολοκληρώνοντας την ενοποίησή της. Έτσι στον αναπτυγμένο κόσμο και στους δύο συνεργαζόμενους χώρους του, των ΗΠΑ και της Ε.Ε., η πολιτική τους εξέλιξη δημιούργησε δύο ειδικές τελικές μορφές πολιτικών «δικτατορικών τεράτων» με δημοκρατικό προσωπείο, στα οποία πολιτικοί σχηματισμοί ίδιων συμφερόντων εναλλάσσονται «δημοκρατικά» στην εξουσία και τη συγκροτούν, διαιωνίζοντας την ασύλληπτη διαφθορά τους, χωρίς να αλλάζει τίποτε. Για την ερμηνεία της λειτουργίας των δυο αυτών πολιτικών συστημάτων, η πολιτικοοικονομική φιλοσοφία των αμερικανών στοχαστών είναι ασύμβατη με αυτή των Ευρωπαίων, διότι αναφέρονται στο πολιτικό τους σύστημα, το οποίο λειτουργεί σε διαφορετικούς χώρους, σε διαφορετικά επίπεδα και δεν έχει καμία σχέση ή ομοιότητα με αυτό των Ευρωπαίων.
 
Το πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης των ΗΠΑ δεν διαφέρει απλά από αυτό των Ευρωπαίων, δεν είναι μόνο ένα νεοφιλελεύθερο πολιτικό σύστημα έναντι της Ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Πρόκειται για ένα διπλό σύστημα Αυτοκρατορικού κρατισμού και νεοφιλελεύθερης δημοκρατίας των Αγορών. Και οι δυο εξουσιαστικοί μηχανισμοί τους, αλληλένδετα και αρμονικά λειτουργούντες στα τελευταία 70 χρόνια της Αυτοκρατορικής ηγεμονίας των ΗΠΑ, απολαμβάνουν της απόλυτης έγκρισης του αμερικανικού λαού για το πολιτικό τους σύστημα. Αυτό είναι φυσικό, διότι ο συνδυασμός αυτών των δυο μορφών πολιτικής εξουσίας, με τους οποίους λειτουργεί η κοινωνία τους (παρά τις τρομερές οικονομικές κρίσεις υψηλής τεχνολογίας το 2000 και χρηματοοικονομική το 2007) δίνει τη δυνατότητα να διατηρούν ισχυρή την οικονομική τους δύναμη και την ευημερία του λαού τους.     
Στον ίδιο αυτό συνδυασμό οφείλεται και η διατήρηση του πρωτείου της υψηλής οπλικής τεχνολογίας των Αμερικανών, η οποία τους δίνει τη δυνατότητα να ελέγχουν γεωπολιτικά τη γη αλλά και το προνόμιο της αναμφισβήτητης μέχρι τώρα κυριαρχίας του δολαρίου, σαν παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος, η οποία τους δίνει τη δυνατότητα συγκριτικού πλεονεκτήματος στις παγκόσμιες οικονομικές σχέσεις τους. Έτσι οι τελευταίες εξελίξεις δείχνουν ότι, σε παγκόσμιο επίπεδο δεν σημειώθηκε καμία ένδειξη αμφισβήτησης της Αυτοκρατορικής κυριαρχίας των ΗΠΑ ή η εκκόλαψη κάποιας νέας δύναμης που να την ανταγωνισθεί. Στο εσωτερικό τους όμως σημειώθηκαν μερικές αμφισβητήσεις, από Κεϋνσιανούς πολιτικο-οικονομικούς στοχαστές τους, όχι για τη λειτουργία του όλου πολιτικού τους συστήματος, αλλά μόνο για τον περιορισμό της διαφθοράς του και το σταμάτημα της συσσώρευσης του πλούτου της χώρας σε ένα πολύ μικρό αριθμό πολιτών τους.  
 
Διαφορετική γνώμη έχουν για την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία οι περισσότεροι Ευρωπαίοι πολιτικο-οικονομικοί στοχαστές, ενώ ένα μεγάλο μέρος τους (νεομαρξιστές) ασχολούνται ακόμη με την καταπολέμηση του νεοφιλελευθερισμού, ο οποίος «πολιορκεί» επικίνδυνα τον ευρωπαϊκό κρατισμό. Ειδικότερα, ορισμένοι γενικεύοντας μας δηλώνουν απαισιόδοξα ότι: «Το σύστημα είναι στην πραγματικότητα ανίκανο να επιβιώσει και ο κόσμος βρίσκεται σε μια χαοτική κατάσταση, στην οποία θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε στα επόμενα 20 έως 40 χρόνια (Βαλλερστάϊν 2010)». Το σύστημα όμως για το οποίο μας αναφέρουν σχεδόν όλοι οι ευρωπαίοι στοχαστές ότι κλονίζεται, δεν αφορά προφανώς ούτε την Αυτοκρατορία, (η οποία όπως φαίνεται κατά τα τελευταία χρόνια όχι μόνο δεν κλονίζεται αλλά ισχυροποιείται),  ούτε τις χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου. Σίγουρα όλες οι εκτός ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας χώρες εξελίσσονται και αυτές πολιτικά με τους δικούς τους όμως χρόνους, αλλά δεν υπάρχει προς το παρόν καμία ένδειξη ότι και αυτές κινδυνεύουν άμεσα από πολιτικές κρίσεις, ανατροπές ή σημαντικές μεταλλάξεις. Φυσικά για την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία όπως αποδεικνύεται έχουν δίκιο, διότι ήδη στις χώρες της έχουν αρχίσει από καιρό να εμφανίζονται τα σημάδια κλονισμού και συστημικής (οικονομικής, πολιτικής, πολιτισμικής) κατάρρευσής τους. Ιδιαίτερα των χωρών του ευρωπαϊκού νότου. Πρόκειται για το αιτιατό μιας σταθερής και ατελείωτης οικονομικής κρίσης, η οποία όπως αποδεικνύεται δεν είναι χρηματοοικονομική όπως εκείνη των ΗΠΑ, αλλά βαθιά και απόλυτα πολιτική.
 
Για να γίνει όμως κατανοητός ο συστημικός κλονισμός του ευρωπαϊκού νότου, θα πρέπει να γίνει κατανοητή η αντικειμενικά πραγματική ασυμβατότητα των σοσιαλδημοκρατικών μηχανισμών όλων των κρατών της Ευρώπης στον νεοαναδυόμενο κόσμο της Ψηφιακής Εποχής, του ανταγωνιστικού καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης. Εάν ο μέχρι τώρα κίνδυνος της μερικής ή ολικής χρεοκοπίας έπληττε μόνο τις χώρες της Νότιας Ευρώπης, θα ήταν φυσικό να θεωρηθεί ότι υπεύθυνοι ήταν οι λαοί τους και οι δομημένες από αυτούς σοσιαλδημοκρατίες τους. Το παράδοξο όμως είναι ότι, πρώτες οι χώρες της Βόρειας Ευρώπης αντιλήφθηκαν ότι και οι δικές τους σοσιαλδημοκρατίες οδηγούνταν σε οικονομικά και συστημικά αδιέξοδα, γι’ αυτό και αναγκάστηκαν να τροποποιήσουν τις πολιτικές τους, με τη νέα πολιτική του 3^ου Δρόμου (Giddens). Επρόκειτο για μια πολιτική βαθιάς αναδιάταξης, η οποία δημιουργήθηκε από τους πολιτικούς στοχαστές της πιο εξελιγμένης πολιτικά χώρας της Ευρώπης, της Βρετανίας και ενεργοποιήθηκε αμέσως για να αντιμετωπίσει την αναποτελεσματικότητα των βόρειων σοσιαλδημοκρατιών. Έτσι, όλες οι χώρες της Βόρειας Ευρώπης, από την αρχή της 10ετίας του 1980 άρχισαν να αναδιατάσσουν τις πολιτικές και τις οικονομίες τους, περιορίζοντας τον κρατισμό τους με πλήθος αποκρατικοποιήσεις και περιορισμό του κοινωνικού τους κράτους, δίνοντας πολιτικό χώρο στις παραγωγικές δυνάμεις και τις Αγορές τους. Ο πολιτικός όμως χώρος που παραχωρούσε ο κρατισμός τους στις παραγωγικές δυνάμεις ήταν περιορισμένος σε τέτοιο βαθμό ώστε, το πρωτείο της πολιτικής να παραμένει πάντα σε αυτόν χωρίς να αλλάζει τίποτα.
 
Στις χώρες της Νότιας Ευρώπης οι μεταλλάξεις των σοσιαλδημοκρατιών τους και η εφαρμογή των πολιτικών του 3^ου Δρόμου άρχισαν να εφαρμόζονται σε ικανοποιητικό βαθμό μόνο μετά την τελευταία οικονομική τους κρίση και την ισχυρή πίεση των χωρών της Βόρειας Ευρώπης και των Αγορών. Η αργοπορία αυτή των πολιτικών εξελίξεων των χωρών της Νότιας Ευρώπης οφείλεται στις αντιστάσεις των εξουσιαστικών τους μηχανισμών, οι οποίες έχουν βαθειές δικτατορικές καταβολές, των οποίων οι ρίζες παρέμειναν και μετεξελίχθηκαν μετά τη δημοκρατικοποίησή τους, χωρίς όμως να ξεριζωθούν. Εφαρμόστηκε δηλαδή και σε αυτή την περίπτωση ο κοινωνικός κανόνας ότι, το παλιό (οι δικτατορικές δομές) δεν πεθαίνει και αποσύρεται, αλλά προσαρμόζεται (Δαρβινικά) στις νεοεμφανιζόμενες δημοκρατικές κοινωνικές συνθήκες παραγωγής και διανομής πλούτου, για να ενταχθεί σε αυτές με νέα μορφή και δομή, δια

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.