Αλήθειες και ψέματα

Στο κεφάλι είναι ο νους. Όταν σε πυροβολώ στο κεφάλι, σε πυροβολώ στον νου. Το κεφάλι γίνεται στόχος. Της ζωή σου, του χώρου σου, του τόπου εκτός. Σκοτώνω εσένα και τον τόπο εκτός. Τον απειλώ αλλά δεν μπορώ να τον εξαφανίσω. Όλοι έχουμε τόπους, δικούς μας. Πώς ζούμε τους τόπους μας; Ποιοι είναι, πού είναι;

Η τσιγγάνικη γλώσσα είναι προφορική. Με διαλέκτους και υποδιαλέκτους. Για να τη μιλάς πρέπει να ανήκεις ή να φιλο/ξενηθείς σε αυτήν. Η ταυτότητα είναι και κράτος και έθνος. Ξεκινά από το υλικό και καταλήγει στο άυλο. Το πρώτο δίνει δικαιώματα, το δεύτερο ύπαρξη.

Μήπως σκοτώνω το εκτός για να χωρέσει καλύτερα το εντός;

Σε ένα μεγάλο εργαστήριο με έφηβα αγόρια Ρομά στο Μεταξουργείο, ένα από τα αγόρια, αναλφάβητο και ουσιαστικό, έγραψε: «[…] είμαι αόρατος, θέλω να κάνω μαγικά, να μην είμαι αόρατος […]». Θυμάμαι και το κείμενο και τον άνθρωπο. Η αφομοίωση είναι πολιτική, στρατηγική και αποτέλεσμα. Σε αυτήν τη χώρα είμαστε πολλοί και είμαστε μαζί. Αλλά δεν είμαστε.

Το Άμστερνταμ είναι υπέροχο τις γιορτές. Οι γέφυρες πάνω στα κανάλια στολισμένες με φώτα, τα παράθυρα των σπιτιών, δίχως κουρτίνες, στολισμένα προσωπικά. Περνάς και καταλαβαίνεις την αισθητική και τη άποψη των ενοίκων. Ολλανδών, μη-Ολλανδών, ανάμεσα. Χιλιάδες σκηνές θεάτρου αναδεικνύουν την πόλη, το όριο των σπιτιών. Σύνορα ενώ δεν φαίνονται οι γραμμές. Η Λυρική Σκηνή, την παραμονή των Χριστουγέννων, καλεί τους κατοίκους της πόλης, ξένους και μη, περηφανεύεται και για τα ποσοστά ξένων από ξένες χώρες, σε μια εορταστική συναυλία Χριστουγέννων. Οι γηγενείς και οι ξένοι είμαστε εμείς.

Τα καφέ οργιάζουν, οι φούρνοι οργιάζουν, τα βιβλιοπωλεία παρατηρούν. Οι πόρτες είναι παντού ανοιχτές, ακούγονται τραγούδια, τα λουλούδια βρίθουν, τα μουσεία είναι γεμάτα, τα θέατρα παίζουν Η ατμόσφαιρα είναι ξέχειλη. Γύρω από αυτήν την «παιδική χαρά» υπάρχει το άλλο. Οι πολυκατοικίες, ίδιες, η μία δίπλα στην άλλη. Λείπουν όλα. Δεν λείπουν οι άνθρωποι που τις κατοικούν και οι εσωτερικές εορτές, οι εσωτερικές ζωές. Η συμμετοχή είναι ανύπαρκτη. Καλούνται, αλλά δεν καλούνται. Αναμένονται, αλλά δεν αναμένονται. Οι παρουσίες τους σε έναν περίγυρο: «καρουσέλ» γύρω από το «καρουσέλ». Μια τελετή αθόρυβη, αόρατη, ουσιαστική.

Πού ανήκεις; Υπάρχει το «ανήκειν»; Η πολυγλωσσία της εορτής, η πολυγλωσσία της εξαφάνισης εντός της μη-εμφάνισης. Οι Ολλανδοί αρέσκονται στο νομαδικό. Φτάνει να είναι λευκό, κυριαρχικό και δικό τους. Εμείς είμαστε πολύ μακριά από αυτήν την αρχιτεκτονική, αυτήν την στρατηγικά ελεγχόμενη πολεοδομία του αποκλεισμού. Τα δικά μας θέατρα δεν είναι στα παράθυρα. Έχουμε παντζούρια και κουρτίνες στα παράθυρα. Η δική μας στρατηγική του «καλείν» και του «αποκλείειν» είναι ξεκάθαρη. Υπάρχει το καλό, υπάρχει το κακό.

Σκοτώνω τον νου, σημαίνει σκοτώνω για όλους.

ΥΓ. 1 Μια φορά και ένα καιρό ήταν μια πόλη. Ο βορράς την εμπεριείχε και την κράταγε. Η πόλη έβλεπε και τον εαυτό της και τους χώρους της.

ΥΓ. 2 Η τσιγγάνικη γλώσσα ρομανές ή ρομανί είναι μια προφορική γλώσσα. Απαντάται περίπου σε 20 κύριες διαλέκτους και περισσότερες από 60 υποδιαλέκτους (ιδιώματα), όλες συγγενικές μεταξύ τους.