Προσπαθεια ευαισθητοποιησης απο φοιτητες για τα αδεσποτα στην Πανεπιστημιουπολη Κομοτηνης

Επιστολή προς τις πρυτανικές αρχές και τα τμήματα του ΔΠΘ απέστειλαν φοιτητές και φοιτήτριες σε μια προσπάθεια να ευαισθητοποιήσουν για το ζήτημα της ευζωΐας των αδέσποτων ζώων που ζουν εντός της πανεπιστημιούπολης της Κομοτηνής.

Εξηγώντας τους λόγους αυτής της πρωτοβουλίας, οι φοιτητές εξηγούν πως «τον τελευταίο καιρό βλέποντας την απαθή στάση της κοινωνίας και τη λιγοστή βοήθεια στο ζήτημα των σκυλιών της Κομοτηνής στην πανεπιστημιούπολη, με πρωτοβουλία κάποιων οικοτρόφων των εστιών, στείλαμε επιστολή στον πρύτανη και στα τμήματα του ΔΠΘ Κομοτηνής ώστε να δηλώσουμε το ενδιαφέρον μας για αυτές τις ψυχές. Ευελπιστούμε στη στήριξη του έργου μας για μια καλύτερη συμβίωση μεταξύ των ανθρώπων και των σκυλιών στις εστίες και προβάλουμε την άλλη όψη του νομίσματος για την ευαισθητοποίηση των υπολοίπων».

Όπως αναγνωρίζουν οι ίδιοι «το πρόβλημα ήταν και θα είναι σημαντικό και σκεφτόμαστε λύσεις πέραν της απομάκρυνσης των ζώων όπως υποστηρίζουν πολλοί. Η αρμονική συμβίωση είναι το παν και το καταφέρνουμε με μικρά βήματα».

Αναλυτικά η επιστολή των φοιτητών και φοιτητριών έχει ως εξής:

«Είμαστε οικότροφοι φοιτητές στις Φοιτητικές Εστίες της Πανεπιστημιούπολης του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης στην Κομοτηνή.

Οι φοιτητικές εστίες είναι το σπίτι μας. Ένα κομμάτι της ζωής μας. Περνάμε εδώ 8-9 μήνες το χρόνο (μερικοί και περισσότερο) που σημαίνει ότι η καθημερινότητα μας περιστρέφεται γύρω από όσα εκτυλίσσονται στους χώρους των εστιών: στη Λέσχη, στο κυλικείο, στους κοινόχρηστους χώρους των εστιών, στους διαδρόμους κτλ.

Μαζί μας συμβιώνουν ο Απόλλωνας, η Ήρα, η Ασπρούλα, η Τεκίλα, ο Σπύρος, η Μπέμπα, ο Ερμής, ο Κεφάλας, η Μπέλλα, ο Φρίξος, η Σανέλ, ο Γκούφι. θα μπορούσαν να είναι συμφοιτητές μας, αλλά είναι τα αδέσποτα σκυλιά. Το ότι ζουν εδώ, δεν ήταν δική τους επιλογή. Κάποιοι ανεύθυνοι πολίτες τα εγκατέλειψαν ή καλύτερα τα εξόρισαν εδώ.

Πολλοί από εμάς φροντίζουμε, ταΐζουμε και περιθάλπουμε αυτά τα εγκαταλελειμμένα πλάσματα που δεν φέρουν καμία ευθύνη για την τύχη που τους επεφύλασσε η μοίρα – για την ακρίβεια οι άνθρωποι.

Σε καθημερινή βάση γίνονται εκατοντάδες επαφές και συναντήσεις μεταξύ φοιτητών και αδέσποτων, καθώς μοιραζόμαστε τις ίδιες διαδρομές. Σε μηνιαία βάση οι συναντήσεις αυτές είναι χιλιάδες και ούτω καθεξής.

Σπανίως, αλλά στατιστικώς αναπόφευκτα, κάτω από διαφορετικές συνθήκες κάθε φορά εκδηλώνονται είτε δαγκώματα είτε απλές επιθετικές συμπεριφορές οι οποίες διογκώνονται από το φόβο όσων δεν έχουν την ψυχραιμία ή τη στοιχειώδη «εκπαίδευση» από την οικογένεια τους είτε από τον κοινωνικό τους περίγυρο, για το πώς πρέπει να συμπεριφερθούν σε ένα σκυλί. Η έλλειψη αυτή συνοδευμένη από ιδιαίτερες ατομικές φοβίες μπορεί να μετατρέψει μια αρχικά έντονα εκδηλωτική προσέγγιση (με φιλική πρόθεση) ενός σκυλιού, σε επιθετικότητα (όχι κατ’ ανάγκη δάγκωμα).

Είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε καλύτερα από τον καθένα ότι η συντριπτική πλειοψηφία των επιθετικών συμπεριφορών που έχουν εκδηλωθεί κατά καιρούς (είτε καταλήγει σε δάγκωμα είτε όχι) θα είχε αποφευχθεί εάν, οι παθόντες είχαν τη στοιχειώδη ψυχραιμία και τη στοιχειώδη γνώση να μην πανικοβάλλονται όταν τους πλησιάζει ένα σκυλί με ταχύτητα ή θορυβώδη τρόπο (γαυγίζοντας).

Τα σκυλιά των φοιτητικών εστιών και ευρύτερα της πανεπιστημιούπολης είναι πλήρως κοινωνικοποιημένα και συνηθισμένα στην καθημερινή συνύπαρξη μαζί μας και μάλιστα κάποιοι φοιτητές /τριες έχουν αναπτύξει ισχυρούς συναισθηματικούς δεσμούς μαζί τους. Πάντα καταγράφεται το αποτέλεσμα της «επιθετικότητας» και όχι οι ιδιαίτερες συνθήκες που εκδηλώθηκε ή μετεξελίχθηκε από αρχικά φιλική προσέγγιση σε «επιθετικότητα» κατά την ανθρώπινη ερμηνεία, αλλά συχνότατα σε παιχνίδι ερμηνευμένη από την πλευρά των σκύλων.

Άλλωστε και μεταξύ τους όταν παίζουν συχνά εκτρέπονται τα φιλικά δαγκώματα σε πιο έντονα, όταν κάποιοι σκύλοι υπερβάλουν, όπως δηλαδή γίνεται και με τα οικόσιτα ζώα.

Όταν στο παρελθόν κάποιοι σκύλοι αιχμαλωτίστηκαν για να μεταφερθούν στο κυνοκομείο (μετά από καταγγελίες), εκεί, οι ειδικοί της συμπεριφοράς των σκύλων, αποφάνθηκαν κατηγορηματικά ότι δεν είναι επιθετικοί, ότι κακώς περισυλλέχθηκαν και γι’ αυτό επανεντάχθηκαν νομίμως στην πανεπιστημιούπολη.

Δυστυχώς, οι σκύλοι δεν έχουν φωνή για να καταθέσουν την δική τους εκδοχή για κάθε περιστατικό. Οι μόνες καταγραφές είναι αυτές των «παθόντων» οι οποίες δικαιολογημένα ή όχι παίρνουν δραματικό τόνο και παρουσιάζουν τα σκυλιά ως αναιτίως επιθετικά και επικίνδυνα. Πώς όμως ένας κοινωνικοποιημένο σκυλί που συνυπάρχει μαζί μας για πολλά χρόνια από μη επιθετικό, μετετράπη ξαφνικά σε επιθετικό; Πρόκειται για λογική και πραγματική αντίφαση. Σπάνια στο παρελθόν υπήρξαν πραγματικά επιθετικά σκυλιά, τα οποία είχαν υποστεί κακοποιήσεις από ανθρώπους οι οποίοι στη συνέχεια τα εγκατέλειψαν στην πανεπιστημιούπολη. Σήμερα δεν γνωρίζουμε να υπάρχουν τέτοια σκυλιά.

Άλλωστε, σύμφωνα με την παράγραφο 14 του άρθρου 2 του Νόμου 4830/2021, για να δοθεί ο χαρακτηρισμός «επικίνδυνο» σε ένα σκύλο πρέπει αυτός να εκδηλώνει την επιθετικότητα του προς τους ανθρώπους, χωρίς να δεχθεί πρόκληση.

Επιπλέον, η επιθετική συμπεριφορά θα πρέπει να λαμβάνει χώρα κατ’ επανάληψη, δηλαδή τουλάχιστον άνω των τριών διαδοχικών φορών και οι οποίες θα έχουν μία χρονική σύνδεση και αλληλουχία μεταξύ τους. Ζώο που εκδήλωσε επιθετική συμπεριφορά στον 1 χρόνο της ηλικίας του, άλλη μία μετά από 8 μήνες και άλλη μία μετά από δύο χρόνια, δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι η συμπεριφορά του εμπίπτει στη διάταξη περί επαναληπτικότητας.

Σύμφωνα με τον ίδιο νόμο, σκύλος που εκδηλώνει επιθετική συμπεριφορά μόνο μια φορά, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί επιθετικός.

Αλλά, και η παρουσία τους στις εστίες και γενικότερα στην πανεπιστημιούπολη δεν παραβιάζει καμία διάταξη του σχετικού νόμου, αφού πουθενά δεν αναφέρεται ότι δεν μπορούν να ζουν σε πανεπιστημιουπόλεις. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι αδέσποτα ζουν σε όλες τις πανεπιοτημιουπόλεις της Ελλάδας και μάλιστα σε κάποιες από αυτές έχουν δημιουργηθεί και υποδομές για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης τους (μεταλλικές ταΐστρες, ειδικά σπιτάκια κ.α.).

Πολλοί απ’ τους φοιτητές έχουν οι ίδιοι ζώα συντροφιάς είτε μαζί τους στις εστίες είτε στις πόλεις τους και είναι εξοικειωμένοι με τα σκυλιά. Σε αρκετούς η θέαση ενός σκύλου σε καθημερινή βάση αποτελεί ενθύμηση των δικών τους ζώων και έτσι αναπτύσσουν μια ιδιαίτερη σχέση, καθώς ο ένας έχει ανάγκη τον άλλον. Μας είναι δύσκολο ως οικότροφοι να αντικρύζουμε καθημερινά αυτή την κατάσταση με την ελλιπή φροντίδα και εγκατάλειψη των αδέσποτων. Θυμώνουμε και στεναχωριόμαστε, μα πάνω απ’ όλα συμπονούμε τα ζωντανά πλάσματα και κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε. Νιώθουμε ασφάλεια ξέροντας ότι θα μας περιμένει ο αγαπημένος μας φίλος-σκύλος έξω απ’ την πόρτα και όταν φεύγουν στην υπόλοιπη Πανεπιστημιούπολη τα ψάχνουμε και τα αναζητούμε διαρκώς. Μόνο εμείς που μένουμε εδώ καταλαβαίνουμε την μοναξιά των ζώων και βιώνουμε σε καθημερινή βάση την ανάγκη για δέσιμο.

Το ζήτημα των αδέσποτων σκυλιών μας ωθεί καθημερινά να προσπαθήσουμε να συμβιώνουμε με αυτά, ακόμα και μερικοί που δεν τα πάνε καλά με τα σκυλιά. Τα σκυλιά ήταν εδώ πριν από εμάς και θα παραμείνουν εδώ και μετά από εμάς. Για μας τους φοιτητές, όταν θα αποφοιτήσουμε, θα εγγραφούν στην μνήμη μας ως μια γλυκιά ανάμνηση των φοιτητικών μας χρόνων. Θα τα θυμόμαστε ως πολύτιμους φίλους και για το λόγο αυτό θα οφείλουμε πάντα σε αυτά μια βαθύτατη ευγνωμοσύνη».

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.